Το πρόβλημα της πολιτικής λειψανδρίας

Δημήτρης Κωνσταντίνου
 
Το συνέδριο της ΟΝΝΕΔ κι όσα φαιδρά συνέβησαν στη λήξη του, αποτέλεσε πρώτης τάξης ευκαιρία για να φωτιστεί η γύμνια στο κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης,  αλλά έδωσε και αφορμή για να αναδειχτούν γενικότερα οι παθογένειες του πολιτικού συστήματος και του τρόπου που μέχρι τώρα λειτουργούσε.

Φαινόμενα παραλυσίας και ανικανότητας είχαν διαφανεί και στις εκλογές για την ανάδειξη του προέδρου, της άλλοτε κραταιάς δεξιάς παράταξης, αλλά ξεχάστηκαν σχετικά γρήγορα απ' το κλίμα αλλαγής και ανανέωσης που επικράτησε για λίγο στην αρχή με την εκλογή του Κυριάκου Μητσοτάκη. Αλλαγή και ανανέωση που - με τα ως τώρα δεδομένα - δεν καταγράφεται πουθενά, αφού ούτε σε επίπεδο προσώπων,  ούτε σε επίπεδο προτάσεων, ο νέος πρόεδρος της ΝΔ κατάφερε να πρωτοτυπήσει και να δώσει τη φρεσκάδα που χρειάζεται η παράταξή του.
Όμως η αβελτηρία και τα προβλήματα στις εσωκομματικές εκλογές, όπως και τα παρατράγουδα στο συνέδριο της ΟΝΝΕΔ,  ήρθαν να αναδείξουν ένα πολύ σοβαρότερο πρόβλημα, το οποίο ξεπερνά κατά πολύ ένα μεμονωμένο γεγονός κομματικής δυσλειτουργίας.

Μιλάμε για το μεγάλο πρόβλημα της ποιότητας του πολιτικού προσωπικού, της πολιτικής λειψανδρίας, σε βαθμό τέτοιο, που περιορίζει δραστικά τις εναλλακτικές λύσεις στις επιλογές των πολιτών και τις συμπιέζει τόσο,  ώστε να μετατρέπεται σε  πρόβλημα αντιπροσώπευσης και άρα να συνιστά ουσιαστικά ζήτημα της λειτουργίας της ίδιας της Δημοκρατίας στη χώρα μας.

Το πρόβλημα υπήρχε και πριν ξεσπάσει η κρίση,  αλλά δεν ήταν τόσο ξεκάθαρα ορατό γιατί εκείνη την περίοδο η κύρια ενασχόληση ήταν η νομή της εξουσίας και της κρατικής λείας.
 Τα πολλά ή λίγα ψίχουλα  που έπεφταν που έπεφταν από το τραπέζι, τάιζαν κάποιους και κάπως έτσι λάδωναν τη μηχανή ώστε να συνεχίζει να λειτουργεί αν όχι απρόσκοπτα, τουλάχιστον χωρίς σοβαρά προβλήματα. Σχεδόν κανέναν δεν ένοιαζε ποιός και τι μέρος του λόγου είναι αυτός που μοιράζει τη λεία. Το θέμα ήταν να μοιραστεί στα δικά μας παιδιά και σε ικανοποιητικές, κατά το δυνατόν, μερίδες.

Έτσι, μέσα σε τέτοιες συνθήκες, κυριάρχησαν -και έμοιαζε φυσιολογικό να ενδημούν στα κόμματα-  άνθρωποι σαν τον Παπαμιμίκο, που αναρριχήθηκαν στα κομματικά αξιώματα - όχι χάρη στα ουσιαστικά/τυπικά προσόντα ή τις πολιτικές τους ικανότητες,  αλλά χάρη στις προσωπικές γνωριμίες, τις παρασκηνιακές μεθοδεύσεις και τη στενή διασύνδεση με την ηγετική ομάδα. Άνθρωποι χωρίς όραμα, ιδέες, προτάσεις που παρασιτούν στις παρυφές της εξουσίας και τη χρησιμοποιούν,  όχι για να προσφέρουν στον τόπο, αλλά για να αποκομίσουν προσωπικά οφέλη.

Το κράτος ως λάφυρο

Κατ' αυτό τον τρόπο,  στη χώρας μας αποτελεί είδηση ότι παραιτήθηκε ένας τύπος σαν τον Παπαμιμίκο,  ενώ κανονικά η είδηση θα έπρεπε να είναι ότι εξακολουθούσε να κατέχει καίρια θέση στον κομματικό μηχανισμό της ΝΔ.
Όμως επειδή το κράτος αποτελούσε και αποτελεί κομματικό λάφυρο, το κόμμα ή τα κόμματα που κάθε φορά βρίσκονται στην εξουσία, τροφοδοτούν τον κρατικό μηχανισμό με τέτοιας ποιότητας στελέχη, έχοντας ως αποτέλεσμα εκατοντάδες, χιλιάδες Παπαμιμίκοι να τον στελεχώνουν,  όχι με κριτήριο την αξιοσύνη και τα προσόντα,  αλλά την πίστη στο κόμμα και την τυφλή υποταγή στον αρχηγό. Άνθρωποι με  μοναδικό εφόδιο την κομματική ταυτότητα καλούνται να διοικήσουν το κράτος  και να αναδιοργανώσουν κρίσιμους τομείς του.
Τα αποτελέσματα είναι γνωστά και συνεπώς δεν θα πρέπει να απορούμε γιατί και πως βρεθήκαμε σ' αυτό το σημείο.
Τον ίδιο δρόμο ακολούθησε με θαυμαστή αφοσίωση και το κυβερνών κόμμα από πέρσι που κέρδισε για πρώτη φορά τις εκλογές.
Παρότι θα μπορούσε, κυρίως χάρη στην ευρύτατη λαϊκή στήριξη,  αλλά και με την καθαρή ματιά του, τρόπον τινά, ερασιτέχνη να ξαφνιάσει ευχάριστα λαμβάνοντας αποφάσεις που υπερβαίνουν και ακυρώνουν την φεουδαρχική αντίληψη περί κρατικής διαχείρισης, έτσι όπως την ζήσαμε στην μεταπολίτευση, εντούτοις εγκλωβίστηκε εκουσίως  και εγκλιματίστηκε σαν έτοιμο από καιρό σ' αυτή τη νοσηρή νοοτροπία με τα γνωστά αποτελέσματα.
Το κόμμα λειτούργησε και λειτουργεί ως μεσάζων μεταξύ ψηφοφόρων και εξουσίας υποχρεωμένο να μοιράσει τα λάφυρα στους πιστούς οπαδούς του "που το στήριξαν στα δύσκολα". Αντί να έχουμε δείγματα νέας αντίληψης στην άσκηση της πολιτικής που θα δικαιολογούσαν, έστω ελάχιστα και την ιδεολογική του προέλευση, κυριάρχησαν δυστυχώς πολύ γρήγορα φαινόμενα νεποτισμού, φαυλότητας και διαφθοράς.

Στο υπόλοιπο πολιτικό/κομματικό σύστημα τα πράγματα δεν είναι καλύτερα. Τα παλιά κόμματα που έχουν ασκήσει εξουσία, βρίσκονται στον ίδιο ακριβώς παρονομαστή. Οι καινούργιοι κομματικοί μηχανισμοί που δημιουργήθηκαν τα τελευταία χρόνια ως απότοκα της κρίσης, έχοντας υποτίθεται σκοπό να φέρουν νέο πολιτικό αέρα που θα βοηθούσε το καράβι της χώρας να πλεύσει σε ήρεμα νερά, απέτυχαν παταγωδώς στον σκοπό τους, αφού είτε εγκατέλειψαν τις αρχικές τους υποσχέσεις μόλις ανέλαβαν αξιώματα, είτε απομονώθηκαν εξαιτίας της ένδειας ή της ανεδαφικότητας των προτάσεών τους, είτε αποτέλεσαν/αποτελούν όχημα ικανοποίησης προσωπικών φιλοδοξιών των δημιουργών τους.

Με αυτά ως δεδομένα, στις επόμενες εκλογές, όποτε αυτές γίνουν, οποιαδήποτε επιλογή φαντάζει μεταξύ Σκύλλας και Χάρυβδης. Οι μόνοι που έχουν λύσει αυτό το πρόβλημα, είναι οι (κομματικοί) οπαδοί.
Οι σκεπτόμενοι πολίτες θα έρθουν σε πολύ δύσκολη θέση για να αποφασίσουν τι και ποιον να ψηφίσουν και όσο κι αν προβληματιστούν, με τα σημερινά δεδομένα πολύ δύσκολα θα βρουν να επιλέξουν.

http://tvxs.gr/news/egrapsan-eipan/problima-tis-politikis-leipsandrias