Τα άθλια ψέμματα Σαμαρά - Τι έλεγε λίγους μήνες πριν παρουσιάζοντας το Εθνικό Σχέδιο Εξόδου από την κρίση... - Ας φρεσκάρουμε λίγο τη μνήμη μας !

Τέσσερις και κάτι μήνες μετά την τότε ανακοίνωση του Α. Σαμαρά για τα 18 σημεία του Εθνικού του Σχεδίου Εξόδου από την κρίση κλείδωσαν τα πρώτα μνημονιακά μέτρα της πρωθυπουργίας του και το crash test των προγραμματικών του δεσμεύσεων συγκριτικά με τις κυβερνητικές του πράξεις τον κάνει ήδη να θυμίζει Γιώργο Παπανδρέου.

Μισθωτοί, συνταξιούχοι και μικρομεσαία κοινωνικά στρώματα πληρώνουν εκ νέου το μάρμαρο αφού από το Εθνικό Σχέδιο Εξόδου από την κρίση φτάσαμε σε ένα ακόμα σχέδιο περιδίνησης στην ύφεση.

Σύμφωνα με πληροφορίες τα βασικά μέτρα που συμφωνήθηκαν εχθές στη σύσκεψη των πολιτικών αρχηγών που στηρίζουν την κυβέρνηση είναι:

1) Αύξηση του γενικού ορίου συνταξιοδότησης από 65 στα 67 έτη

2) Κόβεται 13ος - 14ος μισθός στο Δημόσιο (αυτός που ο κύριος Σαμαράς είχε "σώσει" επί πρωθυπουργίας Παπαδήμου)

3) Μείωση της σύνταξης του ΟΓΑ κατά 30 ευρώ

4) Κατάργηση του ΕΚΑΣ για τους κάτω των 65 ετών

5) Περικοπή εδικών μισθολογίων 5%-20%

6) Μείωση επιδομάτων των θέσεων ευθύνης, κατάργηση επιδομάτων παραγωγικότητας στο Δημόσιο

7) Περικοπή κοινωνικών επιδομάτων (αργάτες, ανασφάλιστοι, δικαιούχοι εποχικών επιδομάτων ανεργίας)

8) Αύξηση της συμμετοχής των ασφαλισμένων στα φάρμακα

9) Μείωση των δαπανών σε νοσοκομεία και ΕΟΠΥΥ.

Για το φρεσκάρισμα της μνήμης όλων μας τα μέτρα του Εθνικού Σχεδίου Εξόδου από την Κρίση της Νέας Δημοκρατίας ήταν:

«Ξεκινάμε απαντώντας στο ερώτημα: τι θα επαναδιαπραγματευθούμε άμεσα»:

- Πρώτον -- αποκατάσταση των πολύ χαμηλών συντάξεων στα επίπεδα που ήταν το 2009. Ακόμα αποκατάσταση των πολυτεκνικών επιδομάτων, στα επίπεδα του 2009. Και αποκατάσταση της εξισωτικής για τους κτηνοτρόφους.
-- Αποκατάσταση ειδικών μισθολογίων αστυνομικών, που βρίσκονται σε ενεργό υπηρεσία και - σε πρώτη φάση- των χειριστών της Πολεμικής Αεροπορίας.
Θα γίνει αμέσως μετά η προσπάθεια για τους υπόλοιπους.
-- Αποκατάσταση των ζημιών που υπέστησαν από το κούρεμα του χρέους φυσικά πρόσωπα (ομολογιούχοι) και ασφαλιστικά ταμεία: Σχετική βιώσιμη πρόταση έχει συζητηθεί με τους εκπροσώπους των ενδιαφερομένων. Η τρέχουσα τιμή των ομολόγων καθιστά πολύ ικανοποιητική την πρόταση, χωρίς να επιβαρύνει το Δημόσιο, ενώ δίνει διέξοδο και στα ασφαλιστικά ταμεία και στους ιδιώτες ομολογιούχους. Και υπάρχει και θετική γνωμοδότηση από το Γενικό Λογιστήριο του κράτους.

* Δεύτερο: Επέκταση του επιδόματος ανεργίας κατά ένα χρόνο ακόμα, στα δύο χρόνια, έστω και με τη μορφή προγραμμάτων επανεκπαίδευσης. Αυτό μπορεί να χρηματοδοτηθεί από αδιάθετα κοινοτικά κονδύλια.

* Τρίτο: Έκτακτο επίδομα ανεργίας και για μη μισθωτούς, αυτοαπασχολούμενους ή καταστηματάρχες που έκλεισαν τα μαγαζιά τους και δεν δικαιούνται σήμερα κανένα βοήθημα, εφ’ όσον βέβαια βρίσκονται κάτω από ένα εισοδηματικό όριο. Κι αυτό από ευρωπαϊκά κονδύλια που έχουν μείνει αδιάθετα σε πανευρωπαϊκό επίπεδο. Σε αυτά τα επιδόματα για όσους έχασαν τα πάντα, εγώ θα δώσω μεγάλη προσωπική μάχη.

* Τέταρτο: να ρυθμιστούν οι αλλεπάλληλες φορολογικές επιβαρύνσεις των επομένων μηνών. ΕΤΑΚ του 2009, Έκτακτη εισφορά που μπήκε από τον κ. Παπακωνσταντίνου το 2009, ΦΜΑΠ του 2010 και 2011, και φόρος εισοδήματος με μειωμένες απαλλαγές για το 2011. Ώστε να μην ξεπερνούν οι φορολογικές επιβαρύνσεις το 25% του μέσου οικογενειακού εισοδήματος και να μετακυλήσουν τα υπόλοιπα αργότερα, ακόμα και στα επόμενα δύο χρόνια.

* Πέμπτο: Να μην πέσουν άλλο οι μισθοί στον ιδιωτικό τομέα. Διαφωνούμε με την ιδέα ότι, για να υπάρξει Ανάπτυξη χρειάζονται ακόμα χαμηλότεροι μισθοί. Η Βουλγαρία δεν είναι… «πρότυπο ανταγωνιστικότητας» και Ανάπτυξης.
Στηρίζουμε τις Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας μεταξύ εργοδοτών και εργαζομένων. Για τη «μετενέργεια» ζητάμε επαναφορά της στα προηγούμενα χρονικά όρια, δηλαδή στους 6 μήνες (από τους 3 μήνες που είναι τώρα). Στο μεταξύ, θα ζητήσουμε, επίσης, να παγώσουν οι μισθοί στα τωρινά επίπεδα, μέχρι να υπάρξει νέα συμφωνία ανάμεσα σε εργαζόμενους και εργοδότες.

* Έκτον: μόλις σταθεροποιηθεί η κατάσταση των εσόδων, σταδιακή άνοδος του αφορολόγητου ορίου από τις 5.000 σήμερα στις 8.000 για την επόμενη χρονιά και στις 10.000 χιλιάδες για τη μεθεπόμενη.

* Έβδομο: αντικατάσταση του περιβόητου χαρατσιού από νέο διευρυμένο ΕΤΑΚ, πιο δίκαιο, πιο αναπτυξιακό και υποφερτό για όλους.

* Όγδοο: Σταδιακή μείωση των φορολογικών συντελεστών:
-- Με πρώτο βήμα, τη μείωση του Φόρου για Νομικά πρόσωπα – εταιρίες και επιχειρήσεις – στο 15% για την επόμενη χρονιά.
-- Επίσης άμεση μείωση του ΦΠΑ για την εστίαση στο 9% (από το 23% που βρίσκεται σήμερα).
-- Με επόμενα βήματα (για τις επόμενες τρείς χρονιές), τη σταδιακή μείωση του υψηλού συντελεστή ΦΠΑ από το 23% στο 19%, του μεσαίου από 19% στο 9% και του χαμηλού από το 6,5% στο 5% (για το συνολικό τουριστικό πακέτο)
-- Τέλος, με τη σταδιακή μείωση του ανώτατου συντελεστή για τα Φυσικά πρόσωπα στο 32% (από 45% που φτάνει σήμερα).
Μη ξεχνάμε ότι η αύξηση των φορολογικών συντελεστών από το 2010 μέχρι σήμερα, προκάλεσε μείωση των φορολογικών εσόδων κατά 9%! Αυτή την τάση πρέπει να αντιστρέψουμε…
Σημειώστε, πως όσοι μιλούν για μονομερή καταγγελία της δανειακής σύμβασης, μας εξαγγέλλουν ήδη από την τηλεόραση νέους φόρους. Στις καταθέσεις, στα εισοδήματα, στην περιουσία, παντού…
Τα ακούει ο κόσμος και τρομάζει. Οι ίδιοι τον τρομοκρατούν!

* Ένατο: η περικοπή 11,7 δισεκατομμυρίων δημοσίων δαπανών για 2013-14 - να επεκταθεί για δύο ακόμα χρόνια. Ως το 2016 τουλάχιστον.
Έτσι στον επόμενο Προϋπολογισμό του 2013, θα θεσπίσουμε περικοπές 3,5 δισεκατομμυρίων κι όχι 7,5 όπως θα συνέβαινε, αν το πρόγραμμα είχε διετή διάρκεια.
Η χρονική επέκταση του προγράμματος θα επιτρέψει να γίνουν περικοπές από σπατάλη και διαφθορά, όχι από μισθούς και συντάξεις.

* Δέκατο: πέρα από τον κανόνα 1 προς 10, επαναφέρουμε τη δική μας πρόταση για το πλεονάζον προσωπικό από οργανισμούς του Δημοσίου, που συγχωνεύονται και καταργούνται: Να μην απολύονται, αλλά να μπαίνουν σε ειδικό καθεστώς για τρία χρόνια τουλάχιστον. Θα παίρνουν το βασικό τους μισθό και τις εργοδοτικές εισφορές στα Ταμεία τους.
Και σε μια τριετία - μέχρι τετραετία - θα μπορούν να βρουν εργασία στον ιδιωτικό τομέα, από την Οικονομική Ανάπτυξη, που θα έχει προκύψει στο μεταξύ.
Κεντρική μας πολιτική είναι: όχι άλλες οριζόντιες περικοπές μισθών και συντάξεων, όχι άλλοι φόροι, κι όχι άλλη περικοπή του Προγράμματος Δημοσίων Επενδύσεων, που το έχουν κόψει 10 φορές από τις αρχές του 2010. Και συνεχίζουν να το κόβουν…
Φορολόγηση σε εισοδήματα που δεν υπάρχουν, με τεκμήρια και χαράτσια, δεν πάει άλλο!
Σημειώστε πως όσοι μιλούν για μονομερή καταγγελία της δανειακής σύμβασης, οδηγούνται σε ρήξη με τους εταίρους μας που χρηματοδοτούν σήμερα τα ελλείμματά μας. Και θα αναγκαστούν σε νέες οριζόντιες περικοπές μισθών, συντάξεων, περίθαλψης, κοινωνικής προστασίας και δημοσίων επενδύσεων…
Ερχόμαστε τώρα σε μέτρα που δεν χρειάζονται επαναδιαπραγμάτευση με τους δανειστές, αλλά μπορούν να βοηθήσουν την Ανάπτυξη, να ανακουφίσουν την κοινωνία και να ενισχύσουν τις διαρθρωτικές αλλαγές:

* Ενδέκατο: Μέτρα για τους δανειολήπτες: Ρύθμιση του τρόπου αποπληρωμής χρεών των νοικοκυριών σε τράπεζες, έτσι ώστε η μηνιαία δόση να μην ξεπερνά ποσοστό 30% του διαθέσιμου εισοδήματός τους. Κι εφ’ όσον έχουν χάσει την εργασία τους ή την επιχείρησή τους, να μπορούν να πληρώνουν μόνον τόκους για δύο ή τρία χρόνια.

* Δωδέκατο: Αναστολή των συνεπειών εγγραφής στον Τειρεσία, για όσους γράφτηκαν την τελευταία διετία.

* Δέκατο τρίτο, για τη ρευστότητα: Αμέσως μετά την επανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών, εξασφαλίζουμε ρευστότητα στην πραγματική οικονομία και ειδικότερα στις μικρομεσαίες επιχειρήσεις. που δημιουργούν το 70% των θέσεων εργασίας. Η ρευστότητα αυτή θα προέλθει από το «ειδικό εργαλείο ρευστότητας», που θα δημιουργηθεί μέσω της Ευρωπαϊκής Επενδυτικής Τράπεζας (της EIB), με εγγυοδοσία από τα αδιάθετα κονδύλια του ΕΣΠΑ. Και με κεφάλαια που θα περισσέψουν από τα 50 δισεκατομμύρια επανακεφαλαιοποίησης των τραπεζών. Αλλά και με ειδικά προγράμματα για τους μικρομεσαίους (ΕΤΕΑΝ κλπ.). Κι από ειδικό αναπτυξιακό Ταμείο για τη χρηματοδότηση της Οικονομίας.
Βασικός μηχανισμός αποκατάστασης της ρευστότητας του τραπεζικού συστήματος, ωστόσο, είναι η επιστροφή των καταθέσεων. Και εδώ θα συμβάλει η πρόταση του Ιταλού Πρωθυπουργού Μόντι, για πανευρωπαϊκό σύστημα εγγύησής τους. Ώστε να αποτραπεί η συνεχής αιμορραγία από τις χώρες του Νότου, στις χώρες του Βορρά.

* Δέκατο τέταρτο: εφαρμογή του αναγκαίου και δίκαιου συμψηφισμού οφειλών από και προς το Δημόσιο, που θα απελευθερώσει και ρευστότητα για την αγορά.

* Δέκατο πέμπτο: Άμεσες νομοθετικές πρωτοβουλίες για την αποδέσμευση της ακίνητης περιουσίας του Δημοσίου. Γιατί χωρίς τέτοιες νομοθετικές πρωτοβουλίες δεν μπορεί να γίνει τίποτε:
Να ξεκαθαρίσουν οι τίτλοι, να προσδιοριστούν χρήσεις γης και συντελεστές δόμησης, ώστε να μπορέσουν να υπάρξουν επενδυτικά σχέδια και να αρχίσει η αξιοποίηση. Μη ξεχνάμε ότι το κράτος μπορεί να δημιουργεί υπεραξίες γης νομοθετώντας!

* Δέκατο έκτο: Να προωθήσουμε αποφασιστικά τις αποκρατικοποιήσεις και πέρα από τις προβλέψεις της δανειακής σύμβασης. Για παράδειγμα, το λειτουργικό κομμάτι των σιδηροδρόμων. Για το οποίο έχουν εκφράσει ενδιαφέρον και Γάλλοι και Ρώσοι και Κινέζοι. Γιατί οι σιδηρόδρομοι σήμερα επιβαρύνουν το Δημόσιο με 800 εκατομμύρια έλλειμμα κάθε χρόνο. Ενώ, αν ιδιωτικοποιηθούν, μπορεί να εξαλειφθεί αυτό το έλλειμμα και να έλθουν επενδύσεις και νέες θέσεις εργασίας.
Το ίδιο ισχύει για συμβάσεις παραχώρησης λιμανιών και περιφερειακών αεροδρομίων. Μπορούμε έτσι και το έλλειμμα να μειώσουμε και νέες περικοπές μισθών και συντάξεων να αποφύγουμε. Και τους πάντες να πείσουμε ότι τις μεγάλες αλλαγές που έχει ανάγκη η Ελλάδα τις εννοούμε και τις προωθούμε…

* Δέκατο έβδομο: πέρα από την Οικονομία, Πολιτική για την αποκατάσταση του αισθήματος ασφάλειας του πολίτη. Και για την ανακοπή της λαθρομετανάστευσης: καλύτερη φύλαξη των συνόρων, απομάκρυνση των λαθρομεταναστών από τα αστικά κέντρα, χτύπημα του παραεμπορίου και μαζικό επαναπατρισμό των λαθρομεταναστών με κοινή ευρωπαϊκή πολιτική. Που ήδη συζήτησα με Προέδρους και Πρωθυπουργούς της Ιταλίας, της Ισπανίας, της Πορτογαλίας, της Μάλτας και της Κύπρου.
Αλλά και μέτρα ασφαλείας, πέρα από την αντιμετώπιση της λαθρομετανάστευσης, όπως αποκάλυψη των κουκουλοφόρων και χτύπημα του οργανωμένου εγκλήματος, που οργιάζει. Αλλά και της λεγόμενης «χαμηλής εγκληματικότητας», που είναι διάχυτη παντού…
Σημειώστε πως όσοι ετοιμάζουν μονομερή καταγγελία της δανειακής σύμβασης, προστάτευαν τους κουκουλοφόρους και θέλουν να δώσουν και άσυλο και επίδομα ανεργίας σε εκατοντάδες χιλιάδες λαθρομετανάστες. Σε μιαν Ελλάδα που έχει ήδη πάνω από ένα εκατομμύριο ανέργους…

* Και τέλος, δέκατο όγδοο: η επίσπευση της ανακήρυξης ΑΟΖ! Ώστε να μπορέσουμε να αξιοποιήσουμε τον υποθαλάσσιο ενεργειακό πλούτο μας.
Αυτά είναι τα 18 μέτρα που επιλέγουμε ως άμεσες κυβερνητικές προτεραιότητες μετά τις εκλογές.

Πηγή:  http://fmvoice.eu

Διαβάστε περισσότερα ...

Βελούδινο Διαζύγιο εντός της Ευρωζώνης;

του Γιάννη Βαρουφάκη

Άλλη μια φορά, οι ηγέτες της Ευρωζώνης κατήργησαν στην πράξη τα όποια οφέλη υποσχέθηκε μια πρότερη απόφασή τους σε επίπεδο Συνόδου Κορυφής.

Θυμάστε τον περασμένο Ιούνιο πως οι πρωθυπουργοί της Ιταλίας και της Ισπανίας, επικουρούμενοι από τον νεο-εκλεγέντα, τότε, γάλλο Πρόεδρο, έδωσαν τον ευγενή αγώνα για να γίνει αποδεκτή η αρχή της αποσύνδεσης της κρίσης δημόσιου χρέους από την τραπεζική κρίση; Σε πείσμα της γερμανικής κυβέρνησης, η οποία φάνηκε να υποχωρεί, οι κκ. Monti, Rajoy και Hollande «πέρασαν» την απλή ιδέα της άμεσης επανακεφαλαιοποίησης των τραπεζών από το EFSF-ESM, χωρίς την καταγραφή αυτών των κεφαλαίων στο δημόσιο χρέος των χωρών όπου εδράζουν οι εν λόγω τράπεζες. Βέβαια, για να συμβεί αυτό, έπρεπε (όπως είναι θεμιτό) η επιτήρηση των τραπεζών να φύγει από τους εθνικούς θεσμούς και να μεταφερθεί στο «κέντρο», π.χ. στην ΕΚΤ, στην EBA (European Banking Authority) και στο ίδιο το EFSF-ESM.

Τους μήνες που ακολούθησαν την σημαντική αυτή απόφαση, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή εκπόνησε μελέτη του πως μπορεί να μπει μπρος η ευρωπαϊκή επιτήρηση από το 2013 ώστε να ξεκινήσει, όσο ταχύτερα γίνεται, η εφαρμογή της απόφασης του Ιουνίου. Όμως, από τον Αύγουστο, η γερμανική κυβέρνηση εξέπεμψε (με άρθρο του Υπουργού Οικονομικών της στους Financial Times) το πρώτο κεκαλυμμένο μήνυμα, προς όποιον ήθελε να ακούσει, ότι ετοιμαζόταν για την ρεβάνς – ότι, με απλά λόγια, θα έβρισκε τρόπο να καταργήσει στην πράξη την απόφαση της Συνόδου του Ιουνίου, την οποία η κα Μέρκελ είχε αναγκαστεί να αποδεχθεί μετά την δημιουργία του μετώπου Monti-Rajoy-Hollande.

Πως θα την καταργήσει; Αρνούμενη την υπαγωγή όλων των τραπεζών της Ευρωζώνης σε καθεστώς επιτήρησης από την Ευρωπαϊκή Ένωση (είτε από την ΕΚΤ είτε από μια ομοσπονδιακή European Banking Authority - η οποία, έως σήμερα, παραμένει μια συνομοσπονδία άνευ ουσιαστικής ικανότητας ελέγχου και επιτήρησης των τραπεζών). Τα επιχειρήματα της γερμανικής πλευράς εμφανίζονται να έχουν μόνο τεχνικό χαρακτήρα, επικεντρωνόμενα στο κατά πόσον είναι εφικτό να ελέγχονται 6000 τράπεζες κεντρικά πριν περάσει τουλάχιστον μια πενταετία. Η ουσία όμως έγκειται αλλού: Πρώτον, και βασικότερο, η γερμανική κυβέρνηση το φυσάει και δεν κρυώνει ότι στην Σύνοδο του Ιουνίου οι «λατίνοι» συνασπίστηκαν και την ανάγκασαν να αποδεχθεί κάτι (την de facto τραπεζική ένωση στην Ευρώπη) την οποία εκείνη δεν ήθελε, ή δεν ήταν έτοιμη ακόμα να αποδεχθεί. Δεύτερον, οι γερμανικές τράπεζες δεν δέχονται επ’ ουδενί τον έλεγχο από οποιονδήποτε άλλο μη-γερμανικό κρατικό θεσμό. Ο λόγος; Επειδή τρέμουν μήπως αποκαλυφθεί η κεφαλαιακή τους γύμνια (κάτι που το γερμανικό κράτος δεν πρόκειται να αποκαλύψει ποτέ.)

Για αυτούς τους δύο λόγους, η κυβέρνηση του Βερολίνου έχει βαλθεί, τις τελευταίες δύο εβδομάδες να μπλοκάρει την οποιαδήποτε κίνηση προς την κατεύθυνση του ουσιαστικού κεντρικού ελέγχου των τραπεζών της Ευρωζώνης. Δεδομένου ότι αυτός ο ουσιαστικός, κεντρικός έλεγχος των τραπεζών ήταν ο όρος που έθεσε η ίδια η Γερμανία για την εφαρμογή της Συμφωνίας του Ιουνίου (σχετικά με την αποσύνδεση της τραπεζικής κρίσης από την κρίση δημόσιου χρέους – βλ. πρώτη παράγραφο), είναι ξεκάθαρο ότι η Γερμανία πασχίζει, και καταφέρνει, να αποτρέψει την Συμφωνία του Ιουνίου με αποτέλεσμα τα 100 δις ευρώ που θα χρειαστούν οι ισπανικές τράπεζες άμεσα να καταλήξουν να προστεθούν στο βουνό του ισπανικού δημόσιου χρέους, καταδικάζοντας την Ισπανία στην δική μας, ελληνική, μοίρα.

Στις αρχές Σεπτεμβρίου, θα θυμάστε ότι ο κ. Draghi, ο Πρόεδρος της ΕΚΤ, τάραξε τα νερά ανακοινώνοντας ότι είναι έτοιμος να δώσει εντολή απεριόριστων αγορών Ισπανικών (και Ιταλικών) ομολόγων (στη δευτερογενή αγορά) εφόσον η χώρα το ζητήσει και δεσμευτεί σε ένα «πρόγραμμα προσαρμογής», δηλαδή σε ένα Μνημόνιο-αλα-ελληνικά, το οποίο θα εποπτεύει η τρόικα (ίσως χωρίς την συμμετοχή του ΔΝΤ). Αμέσως, οι αγορές ανακουφίστηκαν και τα ισπανικά spreads υποχώρησαν. Ο λόγος είναι ότι φαντάστηκαν (λανθασμένα) πως ο συνδυασμός της Συμφωνίας του Ιουνίου (που θα ανακούφιζε πολύ το ισπανικό δημόσιο χρέος, καθώς δεν θα καταγράφοναν σε αυτό τα κεφάλαια που θα πάρουν οι τράπεζες της χώρας από το EFSF-ESM) με τις αγορές ομολόγων της ΕΚΤ θα έθεταν την Ισπανία σε ένα βιώσιμο μονοπάτι.

Είχα προειδοποιήσει (ελκύοντας τις γνωστές κατηγορίες ότι «καταστροφολογώ») πως δεν θα εξελιχθούν τόσο ομαλά τα πράγματα. (Βλ. σχετικό άρθρο στα αγγλικά σε τρία μέρη: Μέρος Α, Μέρος Β, Μέρος Γ). Είναι πλέον ξεκάθαρο ότι οι μεγάλες προσδοκίες για μια πιο ορθολογική ευρωπαϊκή αντιμετώπιση της Ισπανίας, και της Κρίσης γενικότερα, δεν είχαν λάβει υπ’ όψη την βούληση της Γερμανίας να ανατρέψει αυτό τον ενάρετο συνδυασμό (Συμφωνίας Ιουνίου και νέας πολιτικής της ΕΚΤ). Σήμερα, εξελίσσεται το εξής δράμα: Όπως εξήγησα πιο πάνω, η Γερμανία παίρνει πίσω (έμμεσα πλην σαφέστατα) την υπογραφή της από την Συμφωνία του Ιουνίου που θα έβλεπε το ισπανικό δημόσιο χρέος να αποσυνδέεται από τις ζημίες των ισπανικών τραπεζών. Η ισπανική μεριά, ο κ. Rajoy, αντιδρά (με το δίκιο του) αρνούμενος να αιτηθεί την σύναψη Ισπανικού Μνημονίου (μετά τροϊκανών, περιοδικών επισκέψεων κλπ κλπ) που απαιτεί η ΕΚΤ του κ. Draghi για να αρχίσει να αγοράζει ισπανικά ομόλογα έως ότου η Ευρώπη (δηλαδή η Γερμανία εν προκειμένω) εφαρμόσει την Συμφωνία του Ιουνίου.

Πρόκειται για ένα παίγνιο υψηλότατου ρίσκου για ολόκληρη την Ευρώπη το οποίο αυτή την στιγμή επικεντρώνεται στην διελκυστίνδα μεταξύ Βερολίνου και Μαδρίτης: το Βερολίνο τραβάει το σχοινί αρνούμενο την τραπεζική ένωση (χωρίς την οποία η Ισπανία θα βουλιάξει) και η Μαδρίτη τραβάει το ίδιο σχοινί από την άλλη μεριά αρνούμενη να ενεργοποιήσει την νέα στρατηγική της ΕΚΤ στην δευτερογενή αγορά ομολόγων (χωρίς την οποία το ευρω θα διαλυθεί γρήγορα – σύμφωνα με τα λεγόμενα του Προέδρου της ΕΚΤ σε λόγο που έβγαλε στις 8 Αυγούστου).

Μια απλή διέξοδος

Εδώ και δύο χρόνια έχουν κατατεθεί πλειάδα προτάσεων για την έξοδο από την Κρίση του Ευρώ (την δική μαςτην γνωρίζουν οι αναγνώστες του protagon καλύτερα απ’ ότι ίσως θα ήθελαν!). Όλες αυτές οι προτάσεις προσκρούουν στις αντιρρήσεις της Γερμανίας. Η Συμφωνία του Ιουνίου, μαζί με την προσφάτως εξαγγελθείσα πολιτική της ΕΚΤ, αποτελούν το ελάχιστο που χρειάζεται για την μη-κατάρρευση της Ευρωζώνης. Όχι για την επίλυση της Κρίσης (καθώς η επίλυση χρειάζεται πολλά περισσότερα) αλλά για την συγκράτησή της σε διαχειρίσιμα επίπεδα. Κι όμως. Είναι πλέον οφθαλμοφανές ότι η γερμανική ηγεσία ούτε αυτό το ελάχιστο δεν είναι διατεθειμένη να αποδεχθεί. (Δείτε εδώ για την απελπισμένη γνώμη του καλού γερμανού δημοσιογράφου Wolfgang Munchau για τα αίτια αυτής της άρνησης.)

Και τώρα τι; Καιρό τώρα ακούμε να μας λένε ότι η Ελλάδα πρέπει να βγει από το ευρώ. Κάτι τέτοιο θα ήταν καταστροφικό για την χώρα μας αλλά και το έναυσμα για την τελική αποδόμηση της Ευρωζώνης. (Σημ. Αν μπορούσαν να μας διώξουν κρατώντας ανέπαφη την υπόλοιπη Ευρωζώνη, θα το είχαν πράξει χωρίς δεύτερη συζήτηση σταματώντας την παροχή ρευστότητας στις ελληνικές τράπεζες μέσω του ELA). Ο λόγος είναι απλός: Μια ελλειμματική χώρα δεν θα φύγει από το ευρώ ποτέ μόνη της, καθώς γνωρίζει ότι ανακοινώνοντας την δημιουργία νέου νομίσματος, το οποίο δεν θα είναι έτοιμο για μήνες (το οποίο το δημιουργεί για να το υποτιμήσει), ουσιαστικά καλεί όλους, έλληνες και μη, να σπεύσουν στην «έξοδο», αφού ρευστοποιήσουν ό,τι περιουσιακό στοιχείο έχουν. Μόνο τανκς στους δρόμους και κλείσιμο των συνόρων (που ισοδυναμεί με έξοδο από την ΕΕ) μπορεί να φέρει μια τέτοια ανακοίνωση (κάτι που μόνο να το πει χρειάζεται κανείς για να καταλάβει τι καταστροφή θα ήταν μια τέτοια κίνηση). Παράλληλα, αν η Ευρώπη εκπαραθυρώσει μια ελλειμματική χώρα, τότε αμέσως, την ίδια μέρα, μια σειρά από άλλες χώρες καταρρέουν διαδοχικά και αναγκάζονται να υψώσουν τείχη για να αποτρέψουν την φυγή των δικών τους κεφαλαίων στο εξωτερικό. (Είναι ο λόγος που η Γερμανία διστάζει να μας διώξει από την οικογένεια του ευρώ.)

Περιληπτικά, καμία ελλειμματική χώρα-μέλος της Ευρωζώνης ούτε θα επιλέξει να φύγει, ούτε και θα εκδιωχθεί (εφόσον ο στόχος είναι η διατήρηση της Ευρωζώνης). Όμως, το ίδιο δεν ισχύει με μια πλεονασματική χώρα. Π.χ. την... Γερμανία. Έστω ότι η Γερμανία ανακοίνωνε την έξοδό της από την Ευρωζώνη, σε μια προσπάθεια να πάψει να μοιράζεται με χώρες όπως η Ελλάδα, η Ισπανία, η Πορτογαλία κλπ το νόμισμά της. Τι θα συνέβαινε; Από τη μία, αντίθετα με μια υπό έξοδο ελλειμματική χώρα, ξένα κεφάλαια θα «εισέβαλαν» στις γερμανικές τράπεζες (ακόμα πιο γρήγορα από τώρα) δίνοντας στην γερμανική κυβέρνηση άπλετο χρόνο για να δημιουργήσει το νέο της μάρκο, και να εντάξει σε αυτό όποιες άλλες χώρες εκείνη κρίνει ότι θέλει υπό την ομπρέλα του νομίσματός της (π.χ. Ολλανδία, Σλοβακία, Αυστρία, ίσως και Φινλανδία, Πολωνία κλπ). Από την άλλη, θα έπρεπε να αντιμετωπίσει το φάσμα της υπερτίμησης του νέου νομίσματος, όπως κάνει σήμερα η Ελβετία (που παλεύει με νύχια και με δόντια να κρατήσει την ισοτιμία φράγκου και ευρώ στα 1,2).

Μια τέτοια ιδέα, εξόδου της Γερμανίας από το ευρώ, δεν είναι κάτι το νέο. (Τον Αύγουστο του 2010 έγραφα σε αυτές τις σελίδες ότι η γερμανική ελίτ δεν είχε αποκλείσει την «απόδραση» από την Ευρωζώνη.) Αυτό που είναι νέο είναι ότι η Bundesbank, η Κεντρική Τράπεζα της Γερμανίας, ιδίως υπό τον Πρόεδρό της κ. Jens Weideman, έχει ανακυρηχθεί στον Μωυσή της Απόδρασης και την Επιστροφής στο Μάρκο. Μπορεί ακόμα να υπάρχουν ισχυρές αντιδράσεις από τους γερμανούς βιομήχανους, όμως σε σχέση με πέρσι και πρόπερσι οι φωνές που ζητούν την έξοδο της Γερμανίας από το ευρώ ενισχύονται ενώ οι φιλο-ευρωπαϊστές χάνουν όλο και μεγαλύτερο μέρος της δυναμικής τους. Παράλληλα, η υπόλοιπη Ευρωζώνη, πλην της Γαλλίας (που πάντα ονειρευόταν να βρίσκεται στην ζώνη του μάρκου, σχεδιάζοντας το ευρώ έτσι ώστε να αποτελεί την μετεμφίεση του γερμανικού νομίσματος), δεν θα έβλεπε με καθόλου κακό μάτι μια γερμανική έξοδο. Το ευρώ θα υποτιμάτο άμεσα, μειώνοντας την πραγματική αξία των χρεών της Περιφέρειας και δίνοντας μεγάλη ώθηση στις εξαγωγές προς την νέα γερμανική «ζώνη» και τον υπόλοιπο κόσμο. Επί πλέον, φανταστείτε πόσο πιο απλό θα ήταν να συμφωνηθούν μέτρα και πολιτικές σε Ευρωγκρουπ αν από αυτό έλειπαν Γερμανία, Αυστρία, Ολλανδία και Φινλανδία. Ο μεγάλος πληθωρισμός, για κάποια χρόνια, θα φάνταζε ως ελάχιστο αντίτιμο για την λήξη της σκοτοδίνης που σήμερα αποτελεί την πραγματικότητά μας.

Η μέση λύση

Ο λόγος που η κα Μέρκελ δεν θέλει να συμβαδίσει με την Bundesbank σε αυτόν τον αποσχιστικό δρόμο είναι διπλός. Πρώτον, επειδή μια γερμανική έξοδος θα μείωνε πολύ όχι μόνο τις εξαγωγές των γερμανικών επιχειρήσεων αλλά και την αξία των περιουσιακών στοιχείων που διαθέτουν γερμανοί πολίτες στις χώρες της Ευρωζώνης. Πράγματι, μια μείωση της αξίας του ευρώ σε σχέση με το μάρκο θα εξαφάνιζε εν μία νυκτί μεγάλο μέρος της περιουσίας εταιρειών όπως η Volkswagen (καθώς η Seat θα έχανε έως και το 40% της αξίας της), η Deutsche Telekom (της οποίας οι θυγατρικές στην Ιταλία, στην Ελλάδα κλπ θα έχαναν αντόιστοιχα μεγάλη αξία) κλπ. Δεύτερον, τα μεγάλα νομικά προβλήματα που θα επέφερε μια έξοδος της Γερμανίας από την Ευρωζώνη.

Χαρακτηριστικά, ο Wolfgang Munchau μου έλεγε πρόσφατα ότι οι συνεργάτες του βρήκαν πως η οποιαδήποτε έξοδος από το ευρώ θα σήμανε την παραβίαση χιλίων είκοσι τριών ευρωπαϊκών νόμων! Δεν θα πείραζε την Γερμανία να παραβιάσει η Ελλάδα, λόγου χάρη, τόσους νόμους (καθώς θα το χρησιμοποιούσε ως ένα ακόμα επιχείρημα ότι οι Έλληνες δεν «άξιζαν» την ιδιότητα του μέλους της Ευρωζώνης). Όμως, δεδομένης της γερμανικής προσήλωσης στους νόμους, δεν θα ήταν εύκολο για καμία γερμανική κυβέρνηση να πάρει την δύσκολη απόφαση της εξόδου. Τι θα έκανε, π.χ.,  με την ΕΚΤ, την κεντρική τράπεζα του ευρώ, που βρίσκεται στην Φραγκφούρτη; Θα την απέλαυνε;

Όμως, αν το καλοσκεφτούμε, δεν είναι ανάγκη η Γερμανία ούτε να παραβιάσει το ευρωπαϊκό δίκαιο ούτε και να αποσχιστεί, επίσημα, από την ΕΚΤ. Θα μπορούσε να κάνει κάτι άλλο που μια ελλειμματική χώρα, όπως η Ελλάδα, δεν μπορεί να κάνει: να εισάγει ένα δεύτερο, παράλληλο νόμισμα για συναλλαγές με το γερμανικό δημόσιο. Αν εισήγαγε η ελληνική κυβέρνηση ένα τέτοιο παράλληλο νόμισμα, το εγχείρημα θα αποτύγχανε καθώς κανείς μας δεν θα ήθελε να το κρατά στα χέρια του, γνωρίζοντας καλά ότι θα υποτιμάτο εκθετικά κάθε λεπτό της ώρας που περνά. Όμως, ένα τέτοιο, δεύτερο, παράλληλο νόμισμα στην Γερμανία θα γινόταν ανάρπαστο – ιδίως αν το ονόμαζαν μάρκο.

Μάρκο και ευρώ θα μπορούσαν, πράγματι, να κυκλοφορούν δίπλα-δίπλα, δίνοντάς την δυνατότητα στην Γερμανία να ακολουθεί την δική της, σφικτή, νομισματική πολιτική (κάτι που θα αύξανε την ισοτιμία μάρκου-ευρώ) και, παράλληλα, στην ΕΚΤ να εφαρμόζει την δική της πολιτική. Σταδιακά, αλλά σίγουρα, οι συναλλαγές στην Γερμανία θα γίνονταν όλο και περισσότερο με μάρκα. Όταν έλληνας ή ισπανός θα στέλνει τα χρήματά του σε γερμανική τράπεζα, αυτά θα καταγράφονται ως ευρώ και θα μετατρέπονται σε μάρκα ανάλογα με την ισχύουσα την στιγμή εκείνη ισοτιμία. Ουσιαστικά, η Γερμανία τίθεται εκτός ευρώ χωρίς να αποχιστεί επισήμως από την Ευρωζώνη (π.χ. παραμένοντας ακόμα και εντός του συστήματος εσωτερικών πληρωμών της ΕΚΤ - του Target 2 - με όλο και μειούμενη παρουσία εντός του συστήματος της ΕΚΤ καθώς το ποσοστό των συναλλαγών μεταξύ γερμανικών τραπεζών και του «έξω κόσμου» μεταφέρεται στην σφαίρα του μάρκου).

Συμπέρασμα

Είναι πλέον αναμφισβήτητο γεγονός ότι η Γερμανία δεν φαίνεται διατεθειμένη να πράξει τα ελάχιστα που απαιτούνται για να σταματήσει η αποδόμηση της Ευρωζώνης. Τα περιθώρια μιας ορθολογικής συμφωνίας μεταξύ των δέκα επτά κρατών-μελών έχουν εξαφανιστεί. Το μόνο που κάνουμε τώρα είναι να διαχειριζόμαστε από κοινού μια βασανιστικά αργή δυσ-θανασία. Τώρα μάλιστα που το «κίνημα» για επιστροφή της Γερμανίας στο μάρκο έχει πλέον ηγέτη τον Πρόεδρο της κραταιάς Bundesbank, ένα «βελούδινο διαζύγιο» είναι ίσως η μόνη λύση. Κακή λύση αλλά όχι χειρότερη αυτού που βλέπουμε μπροστά μας, έτσι όπως πορευόμαστε. Η έκδοση ενός παράλληλου γερμανικού νομίσματος (το οποίο μπορεί να είναι και, στην αρχή, μόνο ψηφιακό – και να χρησιμοποιείται  π.χ.μόνο σε συναλλαγές με κάρτες ή μέσω web-banking) θα διευκόλυνε την μετάβαση σε μια Ευρωζώνη στην οποία ο ρόλος της Γερμανίας θα μειώνεται σταδιακά μεν γοργά δε. Το κλειδί μιας τέτοιας εξέλιξης όμως βρίσκεται στο Παρίσι και όχι στο Βερολίνο, καθώς οι γαλλικές ελίτ ήταν εκείνες που ήθελαν διακαώς να προσδέσουν την γαλλική αγορά εργασίας στο μάρκο. Αυτή είναι όμως μια άλλη ιστορία...

http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.8emata&id=18578

Διαβάστε περισσότερα ...

Το μεγαλύτερο νομισματικό πείραμα στην ιστορία

tvxs.gr

Ο Σεπτέμβριος του 2012 αδιαμφισβήτητα θα μείνει στην ιστορία ως ο μήνας κατά τον οποίο οιισχυρότερες κεντρικές τράπεζες στον κόσμο έβαλαν την σφραγίδα τους το μεγαλύτερο πείραμα νομισματικής πολιτικής όλων των εποχών.

Ο Mario Draghi, ο επικεφαλής της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας δεσμεύθηκε να αγοράσει κρατικά ομόλογα χωρίς όρια. Ο πρόεδρος της Federal Reserve, Ben Bernanke ανακοίνωσε νέο πρόγραμμα αγοράς τίτλων με συγκεκριμένο στόχο τη βελτίωση των συνθηκών στην αγορά εργασίας. Μετά, ο Masaaki Shirakawa της κεντρικής τράπεζας της Ιαπωνίας ανακοίνωσε επιθετική επέκταση της νομισματικής χαλάρωσης, αυξάνοντας το μέγεθος του προγράμματος αγοράς τίτλων και επιμηκύνοντας τη χρονική του διάρκεια.

Είναι βασικός κανόνας των αγορών ότι ποτέ δεν τα βάζεις με την κεντρική τράπεζα. Αυτό ισχύει κυρίως ως προς τη Fed. Επίσης ίσχυε ευρύτερα κατά το μεγαλύτερο μέρος της φετινής χρονιάς, καθώς οι κεντρικές τράπεζες εξακολουθούν να επεκτείνουν τους ισολογισμούς τους. Βεβαίως, οι ανατροπές και οι στροφές της ΕΚΤ σε συνδυασμό με τις πολιτικές ταλαντεύσεις στην ευρωζώνη, κατά καιρούς έχουν δημιουργήσει ευκαιρίες για επικερδή στοιχήματα εναντίον της κεντρικής τράπεζας. Από τον Ιούλιο όμως, με την προειδοποίηση Draghi ότι ήταν προ των πυλών η απεριόριστη δύναμη πυρός της ΕΚΤ, το πάρτι των κερδοσκόπων τελείωσε.

Η νευρικότητα που παρατηρείται στις αγορές τις τελευταίες ημέρες όμως, υποδεικνύει ότι οιεπενδυτές μπορεί να χάνουν και πάλι την εμπιστοσύνη τους στα μη συμβατικά μέτρα των κεντρικών τραπεζών. Όπως έχω σημειώσει και στο παρελθόν, η ουσία αυτού του πειράματος είναι να αγοράσει χρόνο.

Όπως έχουν τονίσει και οι ίδιοι οι κεντρικοί τραπεζίτες υπάρχουν όρια στο τι μπορούν να κάνουν για να εξασφαλίσουν ότι θα υπάρξει η σωστή εκμετάλλευση αυτού του χρόνου. Η αναγκαία πολιτική πρέπει να αντιμετωπίζει τόσο την ανεπαρκή ζήτηση όσο και το τεράστιο βάρος του χρέους.

Ωστόσο, ακόμη και η απλή κίνηση επέκτασης του ισολογισμού των κεντρικών τραπεζών εγκυμονεί τον κίνδυνο δημιουργίας μίας ψευδούς αίσθησης ασφάλειας στους πολιτικούς των υπερχρεωμένων χωρών ως προς το μέγεθος της πρόκλησης. Ο Stephen Cecchetti και οι συνάδελφοί του στην Τράπεζα Διεθνών Διακανονισμών (Bank for International Settlements) υπολογίζουν ότι το πρωτογενές δημοσιονομικό πλεόνασμα ως ποσοστό του ΑΕΠ θα πρέπει μέσα στα επόμενα 10 χρόνια να ξεπερνά το 15% στη Βρετανία, το 14% στην Ιαπωνία, το 11% στις ΗΠΑ και το 9% στη Γαλλία μόνο για να σταθεροποιηθεί το δημόσιο χρέος στα επίπεδα προ της κρίσης. Πόσο πιθανό είναι να το πετύχουν αυτό οι κυβερνήσεις;

Από τώρα μέχρι και τα Χριστούγεννα θα υπάρξουν έντονες διαπραγματεύσεις στις ΗΠΑ για να αποτραπεί η βουτιά στο δημοσιονομικό γκρεμό που θα οδηγήσει σε αυτόματες μεγάλες περικοπές στον προϋπολογισμό. Η πανωλεθρία του 2011 ως προς την αύξηση του ορίου χρέους, υποδεικνύει ότι πολλοί στο Καπιτώλιο αισθάνονται εφησυχασμένοι ότι όλα τα προβλήματα μπορούν να λυθούν από τον κ. Bernanke. Αυτό δεν εμπνέει εμπιστοσύνη στην ικανότητα των ΗΠΑ να αποφύγουν την ύφεση.

Στην Ιαπωνία, η κυβέρνηση αντιμετωπίσει το πρόβλημα της βιωσιμότητας του χρέουςδιπλασιάζοντας τον ΦΠΑ. Πολιτικά είναι μία γενναία κίνηση, αλλά οικονομικά είναι ελλιπής γιατί απαιτούνται περισσότερα προκειμένου να αντιμετωπιστεί το υψηλότερο δημόσιο χρέος στον πλανήτη. Γαλλία και Βρετανία εν τω μεταξύ πασχίζουν να πετύχουν τους στόχους ελλείμματος και χρέους καθώς οι οικονομίες τους βυθίζονται και πάλι στην ύφεση.

Στην ευρωζώνη, οι χώρες οφειλέτες και κυρίως η Ισπανία, μετά την πρωτοβουλία Draghi, έχουν δεύτερες σκέψεις ως προς το εάν θα προχωρήσουν σε ένα πρόγραμμα σκληρών όρων σε αντάλλαγμα για χρήματα στήριξης. Η λιτότητα ήδη προκαλεί συρρίκνωση των οικονομιών τους, τα έσοδα από φορολογία εξανεμίζονται και το χρέος συνεχίζει να αυξάνεται.

Μία ακόμη πηγή ανησυχίας είναι ότι πλέον έχουν αναπτυχθεί όλα τα νομισματικά όπλα, ενώ η έξοδος από τη μη συμβατική νομισματική πολιτική θα αποδειχθεί πολύ πιο δύσκολη, ειδικότερα σε ότι αφορά την εξάρτηση από τις κεντρικές τράπεζες. Στην πραγματικότητα, οι κεντρικές τράπεζες έχουν αποδυναμώσει τους ισολογισμούς τους λόγω της ποιότητας των τίτλων που αγοράζουν και λόγω των collateral. Η πιο ακραία περίπτωση είναι εκείνη της Ιαπωνίας, όπου η κεντρική τράπεζα έχει επεκτείνει το πρόγραμμα αγορών τίτλων σε exchange traded funds και J-Reits. Η ποιότητα των κρατικών τίτλων που έχει αγοράσει η ΕΚΤ επίσης αφήνει πολλά ερωτήματα.

Εάν οι αγορές αρχίσουν να ανησυχούν για τους ισολογισμούς των κεντρικών τραπεζών, τότε θα πρέπει να υπάρξει αναδιάρθρωση και των δικών τους κεφαλαίων. Σε αυτό το σημείο, οι πολιτικοί μπορεί να ζητήσουν μεγαλύτερο έλεγχο επί των οργανισμών που σαφέστατα σφετερίζονται τη δημοσιονομική πολιτική, ακριβώς την στιγμή που ο πληθωρισμός κινδυνεύει να γίνει ξανά σοβαρή απειλή. Δεδομένου μάλιστα ότι έχουν προκαλέσει τόσο μεγάλη στρέβλωση στις αγορές, οι κεντρικοί τραπεζίτες ουσιαστικά θα προχωρούν στα τυφλά, καθώς δεν θα έχουν χρήσιμα στοιχεία για τις πληθωριστικές πιέσεις.

Ανά την ιστορία, τα πειράματα νομισματικής πολιτικής είχαν την τάση να προκαλούν εκρηκτικές καταστάσεις. Επαναλαμβάνω, το πείραμα είναι τεράστιο. Δεν πρέπει να το αντιμετωπίζουμε με εφησυχασμό.

ΠΗΓΗ: FT.com

• Πηγή: euro2day.gr μέσω http://www.inprecor.gr/
• Σύνδεσμος: Πατήστε για το αρχικό άρθρο
• Συγγραφή: By John Plend

Διαβάστε περισσότερα ...

Δημιουργήθηκε σελίδα καταγγελιών για διαφθορά στο Δημόσιο - www.edosafakelaki.org

Στη καταπολέμηση της διαφθοράς ευελπιστεί να βοηθήσει η νέα ιστοσελίδα στην οποία οι πολίτες θα μπορούν να καταγγέλλουν περιστατικά διαφθοράς.

Το «Έδωσα Φακελάκι» (www.edosafakelaki.org) είναι μια μη κερδοσκοπική πλατφόρμα δημοσιοποίησης περιστατικών διαφθοράς από απλούς πολίτες.

Το site καταγράφει ανώνυμα τις επαφές με διεφθαρμένους δημοσίους λειτουργούς και ποσοτικοποιεί τη διαφθορά ανά νομό και ανά υπηρεσία.

Οι ιδρυτές του «Έδωσα Φακελάκι» πιστεύουν ότι η καταγραφή και αναγνώριση του προβλήματος είναι το πρώτο βήμα για την αντιμετώπισή του.

Ήδη από τη δημοσιοποίηση του, το site, έχει δεχθεί δεκάδες καταγγελίες και συμβαίνει αυτό που ανέμεναν οι ιδρυτές του. Να διαφανεί ξεκάθαρα το μέγεθος του προβλήματος.

Αν λοιπόν έχετε πέσει θύμα διαφθοράς, ή αν κόμα αντισταθήκατε, μπορείτε να δημοσιοποιήσετε ανώνυμα την ιστορία σας στο www.edosafakelaki.org. Όλοι μαζί μπορούμε να βάλουμε ένα λιθαράκι στην καταπολέμηση του προβλήματος.

Πηγή:http://www.iefimerida.gr/node/69730#ixzz27k8IgWlo

Διαβάστε περισσότερα ...

Χ. Σμιτ: «Δεν έχει δοθεί στην Ελλάδα ούτε σεντ από τον γερμανικό προϋπολογισμό»

Δριμύ κατηγορώ σε βάρος της Α. Μέρκελ για τον τρόπο που διαχειρίζεται την κρίση χρέους στην ευρωζώνη εξαπέλυσε εκ νέου ο πρώην καγκελάριος της Γερμανίας Χέλμουτ Σμιτ.

Μιλώντας στην τηλεοπτική εκπομπή Maybrit Illner (Μάιμπριτ Ίλνερ) της κρατικής τηλεόρασης, ο Χ. Σμιτ υπογράμμισε ότι «εν μέρει ευθύνεται η ίδια» η Γερμανίδα καγκελάριος για το γεγονός ότι σε ορισμένες ευρωπαϊκές χώρες υπάρχουν φωτογραφίες που «την απεικονίζουν με αγκυλωτό σταυρό».

Ορισμένες γειτονικές χώρες αισθάνονται ότι η Γερμανία θέλει να γίνει και πάλι το επίκεντρο της Ευρώπης, είπε ο σοσιαλδημοκράτης πολιτικός.

Της πολιτικής της Α. Μέρκελ υπεραμύνθηκε στην ίδια εκπομπή ο πρόεδρος της Γερμανίας Γιοάχιμ Γκάουκ, τονίζοντας ότι η καγκελάριος μάχεται «και εν ονόματι άλλων γειτονικών λαών» για ένα σταθερό ευρώ. Σύμφωνα με τον ίδιο είναι λανθασμένη η εντύπωση ότι η καγκελάριος «στέκεται απέναντι στην υπόλοιπη Ευρώπη». Ο ίδιος δήλωσε πεπεισμένος για τον "υψηλό ορθολογισμό της και την βούλησή της για δράση». Άλλωστε, όπως είπε, ακόμη και για επιστήμονες «είναι εξαιρετικά δύσκολο να γνωρίζουν ποιο βήμα είναι το σωστό».

Σμιτ: Ούτε σεντ δεν έχουμε δώσει στην Ελλάδα
Στην ευρωκρίση, όπως υπογράμμισε ο ομοσπονδιακός πρόεδρος, δεν θα πρέπει να χάνουμε την υπομονή μας, «δεν θα πρέπει να τρελαινόμαστε και να γινόμαστε υστερικοί». Όταν ξέσπασε η κρίση το 2008, οι Γερμανοί παρέμειναν ήρεμοι, υπενθύμισε ο Γιοάχιμ Γκάουκ, τονίζοντας ότι στη Γερμανία και σε πολιτικό επίπεδο οι ακροδεξιοί δεν έχουν καμία πιθανότητα.

«Θέλω να ευχηθώ να δικαιωθεί ο πρόεδρος», απάντησε ο Χέλμουτ Σμιτ. Ωστόσο όπως είπε ο πρώην καγκελάριος, «μιλάμε μόνον για θυσίες τις οποίες ενδεχομένως να πρέπει να κάνουμε στο μέλλον». Στην πραγματικότητα, μέχρι σήμερα «δεν έχει δοθεί στην Ελλάδα ούτε σεντ από τον γερμανικό προϋπολογισμό».

http://www.skai.gr/news/politics/article/213455/drimeia-kritiki-stin-a-merkel-apo-ton-h-smit/

Διαβάστε περισσότερα ...

Αντέχουν οι PIIGS την εσωτερική υποτίμηση;

Με τις ευρείες διαδηλώσεις κατά τις λιτότητας να «σαρώνουν» (τις τελευταίες ημέρες) τη Μαδρίτη, την Αθήνα και τη Λισσαβόνα, το Open Europe  δημοσιεύει μια νέα ανάλυση, κοιτάζοντας το βαθμό της «εσωτερικής υποτίμησης» που είναι απαραίτητη για τις χώρες που αγωνίζονται να διατηρήσουν την ευρωζώνη ανέπαφη, και το εάν οι πολίτες μπορούν να αντέξουν τέτοιες προσαρμογές.

Ο επικεφαλής Οικονομικής Έρευνας του Open Europe, Raoul Ruparel επισημαίνει ότι:
Η ιστορία των χωρών της Βαλτικής, και σε κάποιο βαθμό και η Ιρλανδία, αποδεικνύει ότι η μεγάλης κλίμακας εσωτερική υποτίμηση είναι πλήρως δυνατή σε ορισμένες περιπτώσεις. Αλλά, όταν έχει να αντιμετωπίσει κανείς την κατακόρυφη πτώση του πραγματικού ΑΕΠ, η εσωτερική υποτίμηση παράγει επίσης έναν πολιτικά εκρηκτικό συνδυασμό της πτώσης των μισθών και της ανόδου της ανεργίας, με κατάληξη την ανατροπή του βιοτικού επιπέδου. Αυτή είναι η μεγάλη πληγή της ευρωζώνης: κάνει ό,τι είναι απαραίτητο αλλά ριψοκινδυνεύει τεράστιο πολιτικό και κοινωνικό κόστος.

Βασικά σημεία:
- Οι χώρες που αντιμετωπίζουν σοβαρά προβλήματα στην ευρωζώνη (Πορτογαλία, Ιταλία, Ιρλανδία, Ελλάδα και Ισπανία, οι PIIGS), δεν έχουν τη δυνατότητα της υποτίμησης του νομίσματός για να βάλουν τις οικονομίες τους ξανά εντός τροχιάς. Αντίθετα, όλες οι προσαρμογές πρέπει να επιτευχθούν μέσω της μείωσης των ονομαστικών τιμών, των μισθών και της αξίας του ενεργητικού, η λεγόμενη «εσωτερική υποτίμηση. Αυτό σημαίνει ότι ο πληθυσμός θα πρέπει να αναλάβει όλο το βάρος μέσω της μείωσης των μισθών, των λιγότερων κοινωνικών επιδομάτων και της μικρότερης ασφάλειας στην εργασία. Ως εκ τούτου, το ρίσκο των κοινωνικών και πολιτικών συνεπειών, μέσα από απεργίες, διαδηλώσεις ή ακόμη ευρύτερης πολιτικής αναταραχής, αυξάνεται σημαντικά.

- Είναι σαφές ότι οι PIIGS θα πρέπει να υποβληθούν σε εκτεταμένες διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις για να βελτιώσουν τις αγορές εργασίας και παραγωγής, προκειμένου να επανακτήσουν την ανταγωνιστικότητά τους. Εάν αποτύχουν, οι ισχυρότερες χώρες του ευρώ θα πληρώνουν για τις ασθενέστερες, μέσα από μία ξεκάθαρη transfer union. Η εναλλακτική λύση είναι η διάλυση της ευρωζώνης.

- Η Ισπανία, η Ιταλία και η Ιρλανδία, ιδίως, μπορούν ακόμη θεωρητικά να επιτύχουν την εσωτερική υποτίμηση που χρειάζεται για να γίνουν σε λογικό πλαίσιο ανταγωνιστικές έναντι της Γερμανίας. Μέχρι το 2011 η Ισπανία είχε επιτύχει περισσότερο από το 50% της προγραμματισμένης εσωτερικής υποτίμησης, ενώ η Ιρλανδία έχει κατορθώσει να φτάσει αυτό το ποσοστό υψηλότερα του 80% και η Ιταλία πρέπει να μειώσει το εργασιακό κόστος κατά περίπου 10% ακόμη (αν και ακόμη πρέπει να εφαρμόσει τις πολιτικές που χρειάζεται για να γίνει αυτό). Ωστόσο, η Πορτογαλία είναι στο όριο (έχοντας κατορθώσει το 40% της προσαρμογής), καθώς, μαζί με την ελλάδα, δεν είναι ξεκάθαρο εάν θα είναι σε θέση να προχωρήσει στις απαραίτητες μειώσεις του κόστους.

- Η εμπειρία από τις χώρες της Βαλτικής αποδεικνύει ότι η μεγάλης κλίμακας εσωτερική υποτίμηση είναι και οικονομική δυνατή και επιθυμητή, προκειμένου να επιστρέψουν οι οικονομίες σε ανάπτυξη. Ωστόσο, η προσαρμογή των χωρών της Βαλτικής προηγήθηκε της πολύ ραγδαίας ανάπτυξης του ΑΕΠ. Η σημαντική συρρίκνωση των μισθών και του ΑΕΠ έγινε λιγότερο αντιληπτή καθώς ο πληθυσμός είχε ως κανόνα τα προ κρίσης επίπεδα διαβίωσης. Αντίθετα, στην Ελλάδα και στην Ισπανία, οι υψηλοί μισθοί, τα κοινωνικά επιδόματα και οι δημόσιες υπηρεσίες, υπήρξαν το κύριο χαρακτηριστικό της ζωής για δεκαετίες, γεγονός που υποδηλώνει ότι είναι πολύ πιο δύσκολο για τους ψηφοφόρους να δεχθούν οτιδήποτε λιγότερο.

- Για να αποτυπωθεί η πολιτική πρόκληση: Μια συρρίκνωση του ελληνικού πραγματικού ΑΕΠ κατά 17% μέχρι το 2013 (όπως αναμένεται από το ΔΝΤ) τοποθετεί την Ελλάδα πίσω στο 2002, που σημαίνει ότι το ελληνικό κατά κεφαλήν ΑΕΠ θα έχει υποχωρήσει από το ποσό των περισσότερων από 16.000 ευρώ στην περίοδο 2007-2008 σε κάτω από 13.000 ευρώ. Αντιστοίχως, μια μείωση κατά 20% της πορτογαλικής οικονομίας θα φέρει τη χώρα πίσω στο επίπεδο του 1995 σε ό,τι αφορά την παραγωγή, μια υποχώρηση 17 ετών, σχεδόν μια ολόκληρη γενιά χαμένη.

- Το ερώτημα είναι εάν οι πληθυσμοί των PIIGS θα είναι πρόθυμοι και σε θέση να αποδεχθούν τέτοιες ραγδαίες προσαρμογές. Δεν υπάρχει τρόπος να δηλώσει κανείς με σιγουριά κάτι τέτοιο, όταν το πολιτικό όριο για περικοπές και λιτότητα θα έχει επιτευχθεί. Ωστόσο, οι διαμαρτυρίες στους δρόμους της Αθήνας και της Λισαβόνας, καθώς και η γενικευμένη δυσαρέσκεια στην Ισπανία, αποδεικνύουν ότι το όριο αυτό ίσως να μην είναι μακριά.

- Στον απόηχο των εντολών των ΕΕ/ΔΝΤ για περικοπές, ίσως το πιο ανησυχητικό που παρατηρείται στις χώρες PIIGS είναι πως η εμπιστοσύνη στην ΕΕ βρίσκεται σε κατακόρυφη πτώση. Στο παρελθόν, η «Ευρώπη» είχε θεωρηθεί ως ένα σταθερό αντίβαρο στις απρόβλεπτες εθνικές πολιτικές, αλλά κατά μέσω όρο, η εμπιστοσύνη στην Ευρωπαϊκή Ένωση μεταξύ των ψηφοφόρων στις PIIGS έχει υποχωρήσει από το 55% το 2011 στο 25% το 2012.

- Εάν τόσο η ΕΕ όσο και οι εθνικοί πολιτικοί αντιμετωπίζουν τόσο βαθιά δυσπιστία από τους ψηφοφόρους, είναι δύσκολο να δούμε πώς οι πολιτικοί θα έχουν την εντολή να συνεχίσουν να επιδιώκουν την εσωτερική υποτίμηση. Η μεγάλης κλίμακας εσωτερική υποτίμηση είναι οικονομικώς αναγκαία αλλά ίσως αποδειχθεί ότι είναι πολιτικά εκρηκτική, τουλάχιστον στο πλαίσιο του τρέχοντος προβλεπόμενου χρονοδιαγράμματος. Είναι καθοριστικής σημασίας ότι όλες οι άλλες υπάρχουσες νομισματικής ενώσεις βασίζονται επίσης σε μια κοινή δημοσιονομική υποστήριξη, και επομένως, αν και η εσωτερική υποτίμηση είναι αναγκαία, από μόνη της είναι απίθανο να είναι επαρκής για την επίλυση της κρίσης στην ευρωζώνη.

Πηγή:www.capital.gr

Διαβάστε περισσότερα ...

Ακόμα ένα χτύπημα για τους ασφαλισμένους του ΟΓΑ

ΔΙΠΛΑΣΙΑΖΟΝΤΑΙ ΟΙ ΕΙΣΦΟΡΕΣ ΤΟΥΣ

Με... χιλιοτρύπητο λαήνι μοιάζει το σύστημα Υγείας και Κοινωνικής Ασφάλισης, όπως περίτρανα καταδεικνύουν οι οφειλές των νοσοκομείων και οι αβαρίες στη φαρμακευτική δαπάνη, με αποτέλεσμα η χρηματοδότηση από το Κρατικό Προϋπολογισμό να αποδεικνύεται ανεπαρκής.
Παράλληλα οι εκπρόσωποι της Τρόικα [1] εμφανίζονται τουλάχιστον επιφυλακτικοί απέναντι στα όποια σχέδια εξορθολογισμού των σχετικών δαπανών. Τρανό παράδειγμα ο ΕΟΠΥΥ, για τον οποίο πραγματοποιήθηκε ειδική Διυπουργική σύσκεψη με τη συμμετοχή των υπουργών Οικονομικών, Υγείας και Εργασίας και με φόντο τη πρόβλεψη για «τρύπα» περίπου 2,5 δισ. ευρώ στο τέλος του έτους.
Όπως παραδέχθηκε υψηλόβαθμος αξιωματούχος του υπουργείου Υγείας, όλα ξεκινάνε από το ότι ο Οργανισμός στήθηκε χωρίς Μητρώο Ασφαλισμένων, με υποεκτιμημένες τις δαπάνες του και υπερεκτιμημένα τα έσοδα του, χωρίς να έχει αντιμετωπιστεί ακόμα το πρόβλημα των διαφορετικών ταχυτήτων στις εισφορές των ασφαλισμένων του Ταμείου, σε σχέση με τις παροχές υγείας που απολαμβάνουν.
Ο ίδιος αξιωματούχος σημείωσε ότι με αυτούς τους ρυθμούς οι δαπάνες του ΕΟΠΥΥ υπολογίζεται ότι μπορούν να φτάσουν στα 7 δισ. ευρώ στο τέλος του έτους, καθιστώντας επιτακτική την ανάγκη συγκράτησης τους στα σημερινά επίπεδα και γι' αυτό αναμένονται ανακοινώσεις για περιστολή της φαρμακευτικής δαπάνης κατά περίπου 700 εκατ. ευρώ.
Αυτό που πρέπει να σημειωθεί είναι ότι μεταξύ αυτών των μέτρων, θα είναι ότι ο ΕΟΠΥΥ θα αποζημιώνει μόνο τη φτηνότερη δραστική ουσία, κάτι που σημαίνει πολύ απλά ότι εάν το φάρμακο δεν είναι αναντικατάστατο, ο ασφαλισμένος θα πρέπει να πληρώνει τη διαφορά εάν επιθυμεί άλλο φάρμακο από αυτό που θα καλύπτει ο ΕΟΠΥΥ. Ένα ακόμα μέτρο που θα ισχύσει από 1/1/2013 είναι η αύξηση των εισφορών για τους ασφαλισμένους του ΟΓΑ από τα 12 ευρώ στα 25 ευρώ το μήνα.
Εν τω μεταξύ, αποφασίστηκε η ενσωμάτωση στον ΕΟΠΥΥ δύο ακόμα Ταμείων, του ΕΤΑΑ που καλύπτει Μηχανικούς, Υγειονομικούς, Νομικούς και του ΤΑΥΠΕΚΩ που καλύπτει Τραπεζοϋπαλλήλους και ΔΕΚΟ, απόφαση που απορρέει από το Μνημόνιο [2] αλλά συν τοις άλλοις θα ενισχύσει τα επίπεδα ρευστότητας του ΕΟΠΥΥ με δεδομένο ότι τα εν λόγω Ταμεία είναι πλεονασματικά.

http://www.iefimerida.gr/

Διαβάστε περισσότερα ...

Για μια "άξια λόγου" αξιολόγηση

ΤΟΥ ΓΙΩΡΓΟΥ ΓΙΟΥΛΟΥ*

Οι κυβερνήσεις των τελευταίων δύο ετών εμφανίζονται να συμφωνούν γύρω από μια συγκεκριμένη πολιτική αναφορικά με τον δημόσιο τομέα. Η πολιτική αυτή είναι η περίφημη «αξιολόγηση» των υπηρεσιών και του προσωπικού του δημοσίου.

Δύσκολα θα μπορούσε κανείς να σταθεί απέναντι σε μια πολιτική «αξιολόγησης», ακόμη και χρησιμοποιώντας ορθολογικά και πειστικά επιχειρήματα, χωρίς να κινήσει υποψίες για τα κίνητρά του και τις προθέσεις του. Η επίγνωση αυτής της αδυναμίας έχει γίνει αντιληπτή από την πολιτική εξουσία, η οποία συνδέει, άμεσα αλλά και έμμεσα, οποιαδήποτε επώδυνη αλλαγή στις δομές και στο εργασιακό καθεστώς του δημοσίου με την «καθαγιαστική» ιδέα της «αξιολόγησης».

Με δεδομένη την πρόθεση του Υπουργείου Διοικητικής Μεταρρύθμισης και Ηλεκτρονικής Διακυβέρνησης να ολοκληρωθεί η αξιολόγηση των δομών των Υπουργείων¹ και η κατάρτιση των νέων οργανογραμμάτων έως το τέλος του 2012, αξίζει να παραθέσουμε μια σειρά σχετικών ζητημάτων.

Το πρώτο, είναι αν έχουμε να κάνουμε με μια γνήσια αξιολόγηση, η οποία έχει ως σκοπό να εντοπίσει επιστημονικά και με αντικειμενικό τρόπο τις προβληματικές, αχρείαστες ή «ανάξιες λόγου» δομές και λειτουργίες του κράτους ή, αντίθετα, με μια παράδοξη προκρούστεια λογική η οποία προσπαθεί να νομιμοποιήσει ένα προσχεδιασμένο αποτέλεσμα συρρίκνωσης του δημοσίου μέσα από τη λογική της αξιολόγησης. Η επιστολή περικοπής των δομών, τουλάχιστον κατά 30%, από τον προηγούμενο Υπουργό Διοικητικής Μεταρρύθμισης, Δ. Ρέππα², παρέχει ήδη το περίγραμμα. Είναι σημαντικό εδώ να τονιστεί ότι το πρώτο στάδιο του σχεδίου δραστικού περιορισμού του δημοσίου βρίσκεται ήδη σε εξέλιξη, καθώς με το ν. 4024/2011³ έχει δρομολογηθεί η κατάργηση των κενών οργανικών θέσεων των φορέων και των υπηρεσιών με μοναδικό κριτήριο το ότι είναι κενές!

Στα παραπάνω, έρχεται να προστεθεί και η πολιτική, οικονομική και οργανωτική πίεση που ασκείται από την τρόικα, η οποία δεν έχει ως προτεραιότητά της το δημόσιο συμφέρον. Η πολιτική εξουσία σπεύδει να εφαρμόσει μια αμφιλεγόμενη διαδικασία περικοπής μέσα σε ένα περιβάλλον απαιτήσεων, απειλών και εκβιασμών, μόνο και μόνο για να ικανοποιηθούν τα αγοραία κίνητρα των δανειστών, αδιαφορώντας για τις κοινωνικές και οικονομικές συνέπειές της για τους πολίτες.

Όσον αφορά στην ίδια τη διαδικασία αξιολόγησης, όπως αυτή έχει δρομολογηθεί, μπορούν να επισημανθούν διάφορα μεθοδολογικά, τεχνικά και πρακτικά ερωτήματα:

Πώς θα αξιολογηθούν οι δομές ενός φορέα, ο οποίος δεν διαθέτει σταθερό και μακρόχρονο στρατηγικό σχεδιασμό και ξεκάθαρους προσυμφωνημένους στόχους ανά διεύθυνση, τμήμα και υπάλληλο;

Ποιες μετρήσεις θα ληφθούν υπόψη για την αξιολόγηση, όταν είναι σε όλους γνωστό ότι το ελληνικό δημόσιο δεν διαθέτει αξιόπιστα συστήματα μέτρησης;

Ποια είναι η μεθοδολογία που χρησιμοποιείται και γιατί δεν έχει δημοσιοποιηθεί;

Επαρκεί ο χρόνος των δύο μηνών για μια ουσιαστική αξιολόγηση των δομών πολυσύνθετων Υπουργείων (π.χ. Ανάπτυξης, Ανταγωνιστικότητας, Υποδομών, Μεταφορών και Δικτύων⁴) που χειρίζονται πολύπλοκα θέματα και μάλιστα από επιτροπές το πολύ δώδεκα υπαλλήλων (όχι πλήρους και αποκλειστικής απασχόλησης);

Διαθέτει το προσωπικό που στελεχώνει τις αντίστοιχες επιτροπές αξιολόγησης, γνώσεις, εμπειρία, τεχνική κατάρτιση για ένα τόσο πολύπλοκο, δύσκολο ζήτημα και μάλιστα για φορείς που δεν γνωρίζει σε βάθος ούτε τη λειτουργία τους, ούτε το αντικείμενό τους, ούτε τις ιδιαιτερότητές τους;

Πώς θα αξιολογηθούν οι Γενικές Διευθύνσεις και οι Διευθύνσεις όταν, σύμφωνα με τα υπάρχοντα οργανογράμματα, οι αρμοδιότητές τους επικαλύπτονται με αυτές των τμημάτων;

Από τα παραπάνω αντιλαμβάνεται κανείς ότι η πολιτική αξιολόγησης των δομών αποτελεί την νομιμοποιητική οδό για την εφαρμογή από την κυβέρνηση μιας πολιτικής περιορισμού του δημοσίου, η οποία μαζί με την πολιτική απορρύθμισης των εργασιακών σχέσεων βρίσκεται στον πυρήνα των νεοφιλελεύθερων απαιτήσεων του μνημονίου και της τρόικας.

Η αξιολόγηση των δομών θα προστεθεί έτσι στον μακρύ κατάλογο θετικά σημασιοδοτημένων εννοιών για τους πολίτες, όπως ο εκσυγχρονισμός, η μεταρρύθμιση, η αξιοκρατία, οι οποίες ως τίτλοι δημόσιων πολιτικών συγκροτούν την ιστορία των διοικητικών αποτυχιών με τις γνωστές επιπτώσεις στην κοινωνία και τους πολίτες.

_______________

1. http://www.ydmed.gov.gr/?p=2707, http://www.ydmed.gov.gr/?p=2717 και http://www.ydmed.gov.gr/?p=2949

2. http://government.gov.gr/2012/03/07/27550/

3. http://www.ydmed.gov.gr/?p=1807 και http://www.ydmed.gov.gr/wp-content/uploads/20111114_3_4_Katargisi_kenvn_organikwn_DD.pdf

4. http://www.ydmed.gov.gr/wp-content/uploads/20120731_epitr_aksiol.PDF

____________________

*Ο Γ. Γιούλος είναι κοινωνιολόγος, Γενικός Γραμματέας της ΟΣΥΠΕΣΔΔΑ.

Πηγή: http://www.avgi.gr/

Διαβάστε περισσότερα ...

Η σαπίλα δεν έχει τέλος…

Της Μιχαλούς

Δεν είναι εύκολο ν’ αλλάξεις, όταν σαπίσεις εντελώς... Το τραγούδι του Άκη Πάνου είναι απολύτως επίκαιρο και ταιριάζει απολύτως στο πολιτικό μας σύστημα... Η λαμογιά και το σύστημα αυτό είναι πλέον άρρηκτα συνδεδεμένα στην κοινή ελληνική λογική... Όλοι γνωρίζουν με τι διαμάντια ηθικής είχαμε να κάνουμε, αν και, για να μην ξεχνιόμαστε, εμείς τους ψηφίζουμε, άρα έχουμε και εμείς μεγάλο μερίδιο ευθύνης.

Δεν προλάβαμε να χωνέψουμε το προηγούμενο σκάνδαλο με τον Άκη και έσκασαν καταγγελίες για τον Μεϊμαράκη Λιάπη και Βουλγαράκη...

Στο άκουσμα των καταγγελιών από την εφημερίδα Real ο πρόεδρος της Βουλής έγινε ταύρος εν υαλοπωλείω, με αποτέλεσμα να έχει εξελιχθεί πλέον σε σίριαλ με πολλά επεισόδια η κόντρα μεταξύ του γνωστού πολιτικού με τον Χατζηνικολάου αλλά και με συναδέλφους του (βλ. Παυλόπουλο).

Τα ξεσπάσματα του Μεϊμαράκη οφείλονται στην αίσθησή του ότι πλέον έχει πέσει στον λάκκο με τα φίδια, που είναι μάλιστα πολύ βαθύς για να μπορέσει να ξεφύγει!!!

Το ελληνικό πολιτικό σύστημα έχει καταντήσει τόσο σάπιο και αναξιοπρεπές, ώστε κρατιέται πλέον όρθιο μόνο με συμφωνίες σιωπής, μια μαφία που έχει κυβερνήσει τη χώρα δεκαετίες και έχει σχηματίσει μια αλυσίδα που, αν σπάσει, θα παρασύρει στην κόλαση όλους τους επιφανείς και λαοπρόβλητους ηγέτες μας. Και δυστυχώς φαίνεται ανίκανο να υπερασπιστεί ικανοποιητικά τον εαυτό του.

Παρόλα αυτά, είναι εδώ παρόν και διακηρύσσει ότι θα μας... «σώσει» υβρίζοντας και τρομοκρατώντας οποιονδήποτε άλλον έχει αντίθετη άποψη. Τα ίδια πρόσωπα, αλαζονικά φερόμενα, εννοούν να παραμένουν στις θέσεις τους ακλόνητα και ταυτόχρονα να προωθούν στα ψηφοδέλτια του αποτυχημένου παλαιοκομματισμού, τους πολιτικούς τους κλώνους, δηλαδή τους γόνους τους, τις γυναίκες τους, τους συγγενείς τους, τις παρέες τους.

Αυτό όμως που λείπει από την προπαγάνδα τους είναι η ικανότητά τους να υποσχεθούν καλύτερες μέρες. Δεν τους πιστεύει κανείς. Πώς θα το λύσουν; Πρόβλήμά τους. Αλλά και δικό μας...

http://topontiki.gr/article/40759

Διαβάστε περισσότερα ...

Τα 40 εκατ. ευρώ του Γ. Σμπώκου

Το ποσό των 40 εκατομμυρίων ευρώ φέρεται, σύμφωνα με το κατηγορητήριο, να εισέπραξε ο πρώην γενικός γραμματέας εξοπλισμών Γιάννης Σμπώκος, που κατηγορείται πλέον στην υπόθεση ξεπλύματος μαύρου χρήματος από τον πρώην υπουργό Άκη Τσοχατζόπουλο. 

Μάλιστα, σύμφωνα με τα στοιχεία που υπάρχουν στα έγγραφα των δικαστικών αρχών, ο κ. Σμπώκος –που έλαβε προθεσμία για να απολογηθεί στις αρχές του επόμενου μήνα- επένδυσε το συγκεκριμένο ποσό και κατόρθωσε να το διπλασιάσει.

Ο ίδιος, ωστόσο, αρνείται κάθε ανάμειξη στην υπόθεση και δηλώνει πως δεν γνώριζε τίποτα για τις –περιβόητες- σημειώσεις του πρώην υπουργού, στις οποίες γίνονταν λεπτομερείς καταγραφή γεγονότων.

http://www.onlynews.gr/default.aspx

Διαβάστε περισσότερα ...

Μαυραγάνης: Βάζει τεκμαρτό φόρο και σε ανέργους !

Του Σπύρου Δημητρέλη 
Τεκμαρτό φόρο, ακόμη και σε μακροχρόνια ανέργους, οι οποίοι «έκαναν το λάθος» να δουλέψουν έστω και για μία ημέρα το χρόνο, επιβάλλει ο υφυπουργός Οικονομικών, Γιώργος Μαυραγάνης με διευκρινιστική εγκύκλιο που απέστειλε σε όλες τις εφορίες και αφορά στις απαλλαγές από τις αντικειμενικές δαπάνες διαβίωσης (τεκμήρια). 

Με βάση τη φορολογική νομοθεσία, το τεκμαρτό εισόδημα που προκύπτει για τους φορολογούμενους από τις αντικειμενικές δαπάνες διαβίωσης, μπορεί να αμφισβητηθεί από τους φορολογούμενους. Η αμφισβήτηση αυτή μπορεί να γίνει μόνο από οπλίτες που υπηρετούν τη στρατιωτική τους θητεία (εξαιρούνται με την εγκύκλιο οι μόνιμοι οπλίτες, αξιωματικοί κλπ.), φυλακισμένους, όσους νοσηλεύτηκαν σε κλινική, άνεργους που δικαιούνται βοήθημα ανεργίας, όσους συγκατοικούν με συγγενείς α’ βαθμού και έχουν μειωμένες δαπάνες διαβίωσης λόγω συμμετοχής σε αυτές των συγγενών τους, είναι ορφανοί ανήλικοι, οι οποίοι έχουν στην κυριότητά τους ΙΧ επιβατικά από κληρονομιά. Επίσης, εξαιρούνται και όσοι προσκομίζουν στοιχεία από τα οποία αποδεικνύεται ότι για λόγους ανωτέρας βίας πραγματοποίησαν δαπάνη μικρότερη από την αντικειμενική. 

Όταν συντρέχει μία από τις παραπάνω περιπτώσεις, ο φορολογούμενος υποβάλλει αίτηση με τα απαραίτητα δικαιολογητικά στην εφορία και αρμόδιος να κρίνει εάν απαλλάσσεται από τα τεκμήρια είναι ο έφορος. Στην εγκύκλιο υπάρχει η αδιανόητη πρόβλεψη ότι για να απαλλαγεί ένας άνεργος, ο οποίος είναι εγγεγραμμένος στα μητρώα του ΟΑΕΔ, από τα τεκμήρια διαβίωσης, θα πρέπει να μην έχει εισόδημα από οποιαδήποτε πηγή. Με άλλα λόγια, εάν έκανε το λάθος να πάρει ένα μεροκάματο ή να εισπράξει τόκους από καταθέσεις έστω και ένα ευρώ, θα φορολογηθεί αδρά με βάση τα τεκμήρια.

Ο παραλογισμός με αριθμούς
Ενας μακροχρόνια άνεργος πληρώθηκε 50 ευρώ το 2011 με απόδειξη δαπάνης από μια επιχείρηση για ένα μεροκάματο. Ο ίδιος επειδή έχει στην κατοχή του ένα ΙΧ 1.400 κ.ε. και προσωπική αντικειμενική δαπάνη διαβίωσης βρίσκεται αντιμέτωπος με τεκμαρτό εισόδημα 8.200 ευρώ! Στο συγκεκριμένο εισόδημα αντιστοιχεί φόρος 320 ευρώ. Ο κ. Μαυραγάνης με την εγκύκλιό του για 50 ευρώ εισόδημα επιβάλει φόρο 320 ευρώ... 

Πηγή:www.capital.gr

Διαβάστε περισσότερα ...

Πανελλαδικό μποϊκοτάζ στα καύσιμα 21 με 28 Οκτωβρίου! - Βοηθήστε, Διαδώστε, Συμμετέχετε !

Έχουμε τα πιο ακριβά μετά την Ιταλία καύσιμα σε όλη την Ευρώπη, αλλά ταυτόχρονα και τα πιο νοθευμένα ή κακής ποιότητας (μη αποθειωμένα).

Λόγω ακριβώς των μεγάλων φόρων, των διεθνών συγκυριών (116 πλέον δολάρια η τιμή μπρεντ ανά βαρέλι), του ολιγοπωλίου στην αγορά πετρελαίου και της παράνομης συμπεριφοράς εταιριών-μεσαζόντων-πρατηριούχων έχει δημιουργηθεί αυτό το νέο είδος καυσίμου, ελληνικής επινόησης το οποίο είναι ταυτόχρονα και λαθραίο και πανάκριβο και πολύ κακής ποιότητας.

Συνακόλουθα την εβδομάδα 21-28 Οκτωβρίου 2012, κατά την οποία
οι πολύ γενναιότεροι ημών πρόγονοι είπαν «Όχι» στον φασισμό και πολέμησαν νικηφόρα στο Β΄ παγκόσμιο πόλεμο, οι σύγχρονοι Έλληνες μπορούμε να πούμε τουλάχιστον «Όχι» στις ληστρικές τιμές των καυσίμων, «Όχι» στη νοθεία των καυσίμων και «Όχι» στα ολιγοπώλια, περιορίζοντας στο ελάχιστο τη χρήση καυσίμων για θέρμανση και για την προσωπική μας μετακίνηση (υπάρχουν ακόμη τα ποδήλατα αλλά και τα μαζικά μέσα μεταφοράς).

https://www.facebook.com/events/111153869037700/ 

Ας κάνουμε λοιπόν μια φορά σ' αυτή τη χώρα ένα σωστό μποϊκοτάζ στα καύσιμα. Μπορούμε και πρέπει να το κάνουμε.

Βοηθήστε, Διαδώστε, Συμμετέχετε !

Διαβάστε περισσότερα ...

To δράμα πέντε μεγιστάνων

Δεν χρειάζεται να έχει κα­νείς… εκτεθεί σε τίποτε μαρξιστικούς – κομμουνι­στικούς ιούς και μικρόβια για να πιστεύει ότι στη δημοκρατία μας δεν είμαστε όλοι ίσοι. Αρκεί κάποιος να είναι άνεργος, μισθωτός ή συνταξι­ούχος, να έλαβε το εκκαθαριστικό της εφορίας και να διαβάσει στο τρέχον δι­σέλιδο τι παίζει με τις φορολογικές δη­λώσεις κάποιων εκ των επιφανέστατων(σε οικονομικό επίπεδο) συμπολιτών μας για να συνειδητοποιήσει ότι – κατ’ αναλογίαν – πληρώνει πολύ περισσό­τερα απ’ όσα οι ζάμπλουτοι!!!

Είναι, για όποιον θέλει να δει, μάλ­λον πασιφανές ότι – σ’ αυτόν τον κό­σμο – δεν έχουμε όλοι ταίδια δικαιώ­ματα και υποχρεώσεις, δεν διαθέτου­με τις ίδιες ευκαιρίες προόδου, δεν αντιμετωπιζόμαστε με τον ίδιο τρόπο από τον (φορολογικό) νομοθέτη και, κυρίως, δεν συμβάλλουμε όλοι ανάλο­γα με τις δυνατότητές μας στο «κοινό», δημόσιο ταμείο. Για την ακρίβεια, με βάση τη φορολογική νομοθεσία (δηλα­δή νόμιμα), όσο περισσότερα κατέχει κάποιος, τόσο – αναλογικά – λιγότερα καταβάλλει…

Τα παραπάνω ενδεχομένως ακούγο­νται ως υπερβολικές και κακόβουλες δημοσιογραφικές εκτιμήσεις με ανο­μολόγητους στόχους την κατασυκοφά­ντηση της ελληνικής αστικής τάξης, της ραχοκοκαλιάς δηλαδή του σύγχρονου ελληνικού (αστικού) κράτους και της ελεύθερης οικονομίας μας. Ενδεχομέ­νως να εκλαμβάνονται και ως κακόβου­λη επίθεση κατά συγκεκριμένων επι­φανών ζάμπλουτων συμπολιτών μας. Δεν ισχύει τίποτε από αυτά, όπως θα διαπιστώσετε συνεχίζοντας την ανά­γνωση. Και εξηγούμαστε:

1. Τα όσα ακολουθούν στηρίζονται στις φορολογικές δηλώσεις πέντε επι­φανών (εκ των επιφανέστερων σε οι­κονομικό επίπεδο) συμπατριωτών μας, οι οποίες θα παρουσιαστούν ως επιβε­βαίωση της διαπίστωσής μας ότι όσο περισσότερα διαθέτει κάποιος τόσο λι­γότερα – μενόμιμο τρόπο – καταβάλλει στην εφορία.

2. Η επιλογή του «Π» να μην απο­καλύψει τα ονόματα των πάμπλουτων, των οποίων τις φορολογικές δηλώσεις ενδεικτικά παρουσιάζει, δεν έχει να κά­νει τόσο με την ανησυχία παρέμβασης του εισαγγελέα και την αντιμετώπιση κατηγοριών περί αποκάλυψης ευαί­σθητωνπροσωπικών δεδομένων.

Επιλέξαμε να μην αποκαλύψουμε τα ονόματα διότι ακριβώς το ζήτημα δεν είναι, σε καμία περίπτωση, προσωπι­κό και δεν αφορά τη φορολογική συ­μπεριφορά των (πάρα πολύ) πλουσίων. Αφορά τη φορολογική νομοθεσία, την οποία αξιοποιούν όσοι έχουν πολλά χρήματα για να πληρώνουν – κατ’ αναλογίαν – ελάχιστα σε σχέση με αυτά που πληρώνουν οι κοινοί θνητοί, οι μισθωτοί και οι συνταξιούχοι.

Με άλλα λόγια… υποψιαζόμαστε ότι κάποιοι (φορολογικοί) νόμοι κόβονται και ράβονται στα μέτρα αυτών των αν­θρώπων ή, κατά μια άλλη διατύπωση, οι έχοντες τον πλούτο κατέχουν και το… μαχαίρι τής (διά της φορολογίας) διανομής του.

Έχοντας λοιπόν κατά νου τι ακριβώς πληρώνουμε στην εφορία εμείς οι ερ­γαζόμενοι και λοιποί κοινοί θνητοί, έχοντας πάρει μια ιδέα από το τι ακρι­βώς έχει κοπεί και τι θα κοπεί ακόμη από τη σύνταξη των απόμαχων της δουλειάς, έχοντας μια εικόνα για το πώς ζουν πια ελέω μνημονίων και πα­ρεπόμενων εσωτερικών ρυθμίσεων οι εναπομείναντες εργαζόμενοι, αξίζει τον κόπο να ρίξουμε μια ματιά στα… προβλήματα της μπουρζουαζίας. Αυ­τών που ενδεχομένως αναρωτιούνται γιατί, ελλείψει ψωμιού, δεν τρώμε παντεσπάνι…

Και αναρωτιούνται δικαίως, καθώς, ζώντας στη χλιδή, δεν μπορούν ούτε να φανταστούν έναν συνταξιούχο που δεν μπορεί να πληρώσει για τη θέρ­μανση των λίγων τετραγωνικών του ή έναν νεοδιορισμένο καθηγητή που δεν διανοείται καν να νοικιάσει ένα δυάρι με τον μισθό των 600 ευρώ ή έναν κα­θηγητή που στην ιδιωτική εκπαίδευση παίρνει μετά βίας 350 ευρώ!

Προφανώς, οι πλούσιοι ζουν «αλ­λού». Για την ακρίβεια, ζουν όπως και όπου γουστάρουν, όπως αποδεικνύε­ται και με την περίπτωση του κυρίου… Λουί Βιτόν στη Γαλλία, ο οποίος απειλεί να πάρει βελγική υπηκοότητα για να αποφύγει τη μεγάλη φορολόγηση που ετοιμάζει ο Ολάντ, προκαλώντας τον τίτλο της «Λιμπερασιόν»: «Δίνε του, πλούσιε μαλάκα».

Στην προκειμένη δική μας περίπτω­ση, πάντως, οι δικοί μας πάμπλουτοι δεν έχουν λόγο να σκεφτούν να με­ταναστεύσουν για φορολογικούς λό­γους. Εδώ, όπως αποδεικνύεται από τις δηλώσεις τους, είναι ο (φορολογικός) τους παράδεισος.

Ας δούμε, λοιπόν, όσο αυτό είναι εφικτό, μέσα από αυτά που δηλώ­νουν, πού και πώς ζουν καθώς και τι συνεισφέρουν για να βγει η χώρα από το αδιέξοδο, την ίδια στιγμή που όλοι τους εν χορώ ζητούν περικοπές, εργα­σιακή ευελιξία και σφίξιμο του ζωναριού για τους εργαζόμενούς τους.

O… διεθνής

Ας αρχίσουμε με κάποιον που, για ένα τουλάχιστον διάστημα, εμφανιζόταν στο προσκήνιο ως ο «μέγιστος πρό­εδρος», καθώς είχε τη δίκαιη ή άδικη φήμη ότι «όλοι» βρίσκονταν στο τσεπά­κι του. Από πρωθυπουργούς και υπουρ­γούς μέχρι όποιον μπορείτε να φαντα­στείτε. Ο εν λόγω αξιοσέβαστος επιχει­ρηματίας, σύμφωνα με τη φορολογική του δήλωση, διαθέτει (συνοπτικά):

u Κύρια κατοικία 892 τ.μ. με βοηθητι­κούς χώρους 350 τ.μ. (μια μικρή πολυ­κατοικία δηλαδή).

u Πρώτη δευτερεύουσα κατοικία 1.005 τ.μ. και βοηθητικούς χώρους 100 τ.μ.

u Δεύτερη δευτερεύουσα κατοικία 121 τ.μ. με βοηθητικούς χώρους 114 τ.μ.

u Τρία αυτοκίνητα 6.000, 4.800 και 4.700 κυβικών.

u Σκάφος 38 μέτρων.

u Πισίνα 187 τ.μ., και πάει λέγοντας…

Ο εν λόγω συμπολίτης μας, κατά τεκ­μήριο (που θα ’λεγε και η εφορία) πά­μπλουτος, δηλώνει ως φυσικό πρόσω­πο εισόδημα 26.770 ευρώ! Ελάχιστα λι­γότερα, δηλαδή, απ’ όσα δηλώνει ένας μισθωτός εικοσαετίας σε μια ΔΕΚΟ ή αρκετά περισσότερα από έναν δάσκα­λο.

Πώς, λοιπόν, ένας κατά τεκμήριο ζάμπλουτος μπορεί να δηλώνει ως φυ­σικό πρόσωπο 26 χιλιάρικα εισόδημα χωρίς να σηκώνονται οι πέτρες; Έχει φροντίσει γι’ αυτό ο νόμος, που υπ’ αυ­τήν την έννοια θα μπορούσαμε να πού­με ότι είναι ο «νόμος» του, ο νόμος των πλουσίων.

Σύμφωνα λοιπόν με τη νομοθεσία, ο συγκεκριμένος μεγιστάνας δηλώνει (στον περίφημοΚωδικό 659 [απαλλασ­σόμενα και αυτοτελώς φορολογούμε­να]) άλλα 745.597 ευρώ. Πρόκειται για χρήματα τα οποία υποτίθεται ότι έχουν φορολογηθεί ως κέρδος στην εταιρεία απ’ όπου προήλθαν. Και λέμε «υποτί­θεται» διότι, «παίζοντας» με τα έσοδα – έξοδα της εταιρείας, μπορείλογιστικά να εμφανίσει ό,τι τον βολεύει…

Με πιο απλά λόγια, ο εν λόγω αξιο­σέβαστος επιχειρηματίας, με το επίπε­δο ζωής που εμφανίζεται στη δήλωσή του και το εισόδημα που δηλώνει ως φυσικό πρόσωπο, δεν μπορείνα καλύ­ψει τα λεγόμενα αντικειμενικά κριτή­ρια διαβίωσης. Υπ’ αυτήν την έννοια εμ­φανίζει ποσά που είτε προέρχονται από τα κεφάλαιά του είτε προέρχονται από τις εταιρείες του και φορολογούνται με ευνοϊκότερο γι’ αυτόν τρόπο.

Αυτή ακριβώς είναι η διαδικασία, αυτήν ακριβώς χρησιμοποιούν (σχε­δόν) όλοι οι πλούσιοι, αυτός είναι ο νό­μος (τους). Διότι οι φτωχοί, οι άνεργοι, οι μισθωτοί, συνταξιούχοι και λοιποίαποκλειστικοί και μόνιμοι αιμοδότες της… εθνικής προσπάθειας «ανάκαμ­ψης» δεν έχουν κανένα άλλο περιθώ­ριο πέρα από το να πληρώσουν όσα τους ζητούν η τρόικα και οι εγχώριοι υπουργοί της…

Παρεμπιπτόντως, ο αναλογών φόρος τού εν λόγω μεγιστάνα είναι 3.626 ευρώ, ο οποίος, με την εισφορά αλληλεγ­γύης η οποία συνυπολογίζεται και στο ποσό του Κωδικού 659, ανεβαίνει στα 82.000. Όσα δηλαδή το κόστος των οι­κιακών βοηθών του, που ανέρχεται στα 87.000!

Ο… sportsman

Στον εν λόγω κύριο, γόνο εφοπλιστι­κής οικογένειας, αρέσουν τα ακριβά παιχνίδια, όπως είναι τα σκάφη, τα media και το ποδόσφαιρο. Παρά τα ακριβά του χόμπι, όμως, κι αυτός εμφανίζεται ζορισμένος, αφού ως φυσικό πρόσωπο δηλώνει 26.160.

Κι αυτόν τον «τσάκισε» η εφορία φέ­τος, αφού στον αναλογούντα φόρο των 2.818,54 ευρώείναι υποχρεωμένος να προσθέσει άλλα 208.240,32 ως «ει­σφορά αλληλεγγύης».

Αυτό το ποσό προέρχεται από το πο­σό των 5.120.556,71, που είναι περα­σμένο στον Κωδικό 659 (που λέγαμε και παραπάνω). Πρόκειται, δηλαδή, για το ποσό που οι πλούσιοι εμφανίζουν στη δήλωσή τους προκειμένου να δι­καιολογήσουν τη δυνατότητά τους να ζουν όπως ζουν. Ας δούμε πώς φαίνε­ται από τη δήλωσή του ότι ζει ο εν λόγω αξιότιμος κύριος, ο οποίος παρεμπιπτό­ντως είναι και διαπρύσιος κήρυκας της άποψης ότι πρέπει να κοπούν οι μισθοί και να γίνουν περικοπές στις συντάξεις για να σωθεί η χώρα… Έχουμε και λέμε:

♦ Κύρια κατοικία 244 τ.μ. με βοηθητικούς χώρους 160 τ.μ.

♦ Πρώτη δευτερεύουσα 140 τ.μ.

♦ Δεύτερη δευτερεύουσα.

♦ Ένα αυτοκίνητο 5.000 κ.ε. ένα 3.311

κ.ε. και δύο από 2.500 κ.ε.

♦ Σκάφος 11 μέτρων.

♦ Σκάφος 38 μέτρων.

Να επαναλάβουμε: Ο εν λόγω κύ­ριος, με βάση τη δήλωσή του, ως φυ­σικό πρόσωπο θα συνεισέφερε στην εθνική προσπάθεια ανόρθωσης της χώρας το εξωφρενικό ποσό των 2.818 ευρώ. Η κατάσταση βέβαια το έφερε έτσι που υποχρεώθηκε να ξηλωθεί για αλληλεγγύη άλλα 200 χιλιάρικα. Αλλά μη δίνετε βάση, καθώς αυτά τα ποσά έχουν άλλο βάρος γι’ αυτούς τους αν­θρώπους. Ο εν λόγω επιχειρηματίας, ας πούμε, δίνει 75 χιλιάδες τον χρόνο στο πλήρωμα που έχει για τα σκάφη του…

Ο… χρυσοδάκτυλος

Κάποτε διεκδίκησε τη φήμη του αν­θρώπου που ό,τι άγγιζε γινόταν χρυ­σός, όπως ο βασιλιάς Μίδας. Κάποια στιγμή λεγόταν ότι έχει κρυφές και ανομολόγητες πολιτικές φιλοδοξίες, αλλά δεν βαριέσαι… Με τον καιρό οι φήμες παρήλθαν, όπως συμβαίνει με όλους όσοι έχουν τέτοια όνειρα, ενώ η δυστυχία του Μίδα έπεσε πάνω του όπως στον μύθο.

Όχι πάντως ότι ξέπεσε, αφού, σύμ­φωνα με τη δήλωσή του, δεν τα πάει κι άσχημα, παρά το γεγονός ότι, ως φυσι­κό πρόσωπο, δηλώνει μόλις 18.217,41 ευρώ, πράγμα που σημαίνει ότι ο φό­ρος που του αναλογεί ανέρχεται στα 45,88 ευρώ!

Βέβαια, ποιος ξέρει για ποιους φο­ρολογικούς λόγους στη σύζυγο του εν λόγω επιχειρηματία καταγράφονται ει­σοδήματα 220.258,71 ευρώ.

Κάπως έτσι η συνεισφορά της οικο­γένειας στην προσπάθεια διάσωσης της χώρας, μέσα από την κατάθεση του υστερήματός της στον φορολογικό κουμπαρά, ανέρχεται στα 8.921,55 ευρώκαι, μαζί με την εισφορά αλληλεγ­γύης, το ποσό φτάνει τα 91.696,32. Κάτι λιγότερο δηλαδή από τη δαπάνη του εν λόγω κυρίου για τα αγαπημένα του… πούρα. Για να μη μιλήσουμε για τις δα­πάνες που συνεπάγεται η κατοχή και συντήρηση των παρακάτω:

♦ Κύρια κατοικία 1.066 τ.μ. με 306 τ.μ. βοηθητικούς χώρους.

♦ Πρώτη δευτερεύουσα κατοικία 651 τ.μ.

♦ Δεύτερη   δευτερεύουσα   κατοικία 316 τ.μ.

♦ Αυτοκίνητα 6, 5 και 5 χιλιάδων κυβι­κών.

♦ Πισίνες, σκάφη και πάει λέγοντας. Όπως είπαμε, για όλα αυτά ο εν λό­γω επιχειρηματίας, ως φυσικό πρόσω­πο, τη βγάζει με αναλογούντα φόρο… 45 ευρώ!

Ο εργοστασιάρχης

Ο εν λόγω συμπατριώτης μας δεν έχει πια εργοστάσιο, αλλά, όπως λέ­με, «μια φορά πρόεδρος, για πάντα πρόεδρος» και μέσα στα κόλπα. Οπό­τε, προφανώς, και η συνεισφορά του εργοστασιάρχη χωρίς εργοστάσιο στον φορολογικό κουμπαρά της χώ­ρας είναι ανάλογη με αυτών που εί­δαμε προηγουμένως. Αξιοποιώντας τον νόμο ο εν λόγω κύριος καταβάλλει ως φυσικό πρόσωπο στην εφορία 121.846,54 ευρώ. Κάτι πολύ λιγότε­ρο δηλαδή απ’ όσα θα ξοδεύει μόνο για το ρεύμα των σπιτιών του, που συ­νολικά σχηματίζουν μισό οικοδομικό τετράγωνο!

♦ Κύρια κατοικία 1.236 τ.μ. με 937 τ.μ. βοηθητικούς χώρους.

♦ Πρώτη δευτερεύουσα κατοικία 266 τ.μ. με 132 τ.μ. βοηθητικούς χώ­ρους.

♦ Δεύτερη βοηθητική κατοικία 333 τ.μ. με 293 τ.μ. βοηθητικούς χώρους. Αυτοκίνητο 6.000 κ.ε.

♦ Τεκμαρτή δαπάνη αεροσκαφών 176.812,50.

♦ Αγορά πραγμάτων κινητής αξίας 1.221.906,10.

♦Δαπάνες για οικιακό προσωπικό 86.625.

Ο καραβοκύρης

Ο συγκεκριμένος εφοπλιστής προ­φανώς είναι άξιο τέκνο της τάξης των ανθρώπων που έχουν τον μεγαλύτερο στόλο στον κόσμο και τη μικρότερη συνεισφορά απ’ όλους στον κρατικό κορβανά. Οι εν λόγω κύριοι, δηλαδή το περιβόητο εφοπλιστικό κεφάλαιο από τη… φύση του σηκώνει σημαίες (φορο­λογικών) ευκαιριών και κατά κανόνα πληρώνει – κατ’ αναλογίαν – τα ελάχι­στα από τα λίγα που πληρώνουν αυτοί που πραγματικά έχουν και κατέχουν σε αυτήν τη χώρα.

Μάλιστα, ο περί ου ο λόγος κύρι­ος, σύμφωνα με τη δήλωσή του (του 2011), μάλλον είχε μεγάλα ζόρια και εξασφάλισε από το δοκιμαζόμενο κράτος μια επιστροφή φόρου της τά­ξης των5.752,49 ευρώ! Άξιος!!!

Νόμος και ηθική

Σε μια εποχή που το μοντέλο του νε­οφιλελευθερισμού κυριαρχεί όχι μόνο στο οικονομικό αλλά και στο ιδεολο­γικό επίπεδο, είναι ίσως δύσκολο να αποτυπωθεί το όριο ανάμεσα στο δί­καιο και την ηθική. Κι αυτό διότι το δί­καιο, ως έννοια, ολοένα και λιγότερο συμπυκνώνεται στη νομοθεσία, δηλα­δή στον νόμο.

Με άλλα, απλούστερα, λόγια περιέ­γραψε αυτόν τον προβληματισμό ένας από τους πιο πλούσιους ανθρώπους του πλανήτη, ο δισεκατομμυριούχος επενδυτής Γουόρεν Μπάφετ,λέγοντας ότι υπάρχει κάτι ουσιωδώς λάθος σε ένα σύστημα που φορολογεί τον ίδιο με χαμηλότερο ποσοστό απ’ όσο τη γραμματέα του…

• Πηγή: topontiki.gr μέσω http://www.inprecor.gr
• Σύνδεσμος: Πατήστε για το αρχικό άρθρο

Διαβάστε περισσότερα ...