Το χάος της Υεμένης στηρίζει... τις φιλοδοξίες του Ριάντ

Του Κώστα Ράπτη

Την δεκαετία του ΄60 ο εμφύλιος πόλεμος της τότε Βόρειας Υεμένης αποτέλεσε μια αιματηρή αναμέτρηση σε έδαφος τρίτης χώρας ανάμεσα στον ηγέτη του αραβικού εθνικισμού Gamal Abdel Nasser και τον σαουδάραβα μονάρχη Faisal. Η ειρωνεία της Ιστορίας θέλει στις μέρες μας την Αίγυπτο του στρατάρχη Sisi και την Σαουδική Αραβία του βασιλιά Salman να επεμβαίνουν και πάλι στην Υεμένη, όμως αυτή τη φορά ως σύμμαχοι και όχι ως ανταγωνιστές. Κοινό στοιχείο των δύο καθεστώτων αποτελεί το ότι ενσαρκώνουν μια τάξη πραγμάτων που “νεκραναστήθηκε” ή έμεινε παντελώς ανέγγιχτη από τον επαναστατικό αναβρασμό στην ευρύτερη περιοχή, ο οποίος κωδικοποιήθηκε ως “Αραβική Άνοιξη”.

Στην Υεμένη, αυτός ο αναβρασμός γνώρισε μία από τις πιο θεαματικές εκδηλώσεις του και αρχικώς χαλιναγωγήθηκε με την αντικατάσταση του από το 1978 προέδρου Saleh με τον αντιπρόεδρό του Abdrabbuh Mansour Hadi. Όμως η αποτροπή των αναγκαίων ανατροπών σε μία χώρα με πολλαπλές αντιθέσεις, εκρηκτική δημογραφία και απουσία του κρατικού μονοπωλίου της βίας, λόγω της διατήρησης της οργάνωσης της κοινωνίας σε φυλές, κακοφόρμισε. Οι ίδιοι νέοι που αμφισβήτησαν τις παραδοσιακές δομές επέστρεψαν στην “ασφάλεια” των φυλών τους και η Υεμένη βρέθηκε κατακερματισμένη από τη σύγκρουση τεσσάρων παικτών: της διεθνώς αναγνωρισμένης κυβέρνησης Hadi, του αυτονομιστικού κινήματος που επιθυμεί την επιστροφή στην ανεξαρτησία της Νότιας Υεμένης (η οποία προσαρτήθηκε με τη λήξη του Ψυχρού Πολέμου), την “Αλ Κάιντα στην Αραβική Χερσόνησο” (που βρίσκεται στο στόχαστρο αμερικανικών επιδρομών μη επανδρωμένων αεροσκαφών με χίλιους νεκρούς και στο όνομα της οποίας έδρασαν οι σφαγείς του Charlie Hebdo) καθώς και το κίνημα των Houthi, που εκφράζει τους ζαϊδίτες σιίτες των βόρειων επαρχιών και είχε βρεθεί το 2009 στο στόχαστρο αποτυχημένης στρατιωτικής επέμβασης της Σαουδικής Αραβίας.

Με επιδέξια σύναψη συμμαχιών (που περιλαμβάνει και τους οπαδούς του Saleh) το κίνημα των Houthi κατέλαβε την πρωτεύουσα Σαναά αντικατέστησε τον Ιανουάριο την κυβέρνηση με προσωρινό Επαναστατικό Συμβούλιο και υποχρέωσε τον Hadi να βρει καταφύγιο στο λιμάνι του Άντεν.

Για την Σαουδική Αραβία σήμανε συναγερμός – εφόσον θεωρεί τους Houthi ενεργούμενα του μεγάλου περιφερειακού ανταγωνιστή της, του Ιράν. Όμως η προσπάθεια του Ριάντ να συγκροτήσει με αφορμή την Υεμένη μιαν αντι-ιρανική συμμαχία σουνιτικών κρατών δεν έβρισκαν μέχρι πρότινος ανταπόκριση ούτε καν από το Πακιστάν – του οποίου το πυρηνικό οπλοστάσιο θεωρείται ότι στην πραγματικότητα αποτελεί σαουδαραβική “εξωχώρια επένδυση”.

Οι εξελίξεις όμως επιταχύνθηκαν με την προς Νότον προέλαση των Houthi τις τελευταίες ημέρες, η οποία άλλωστε συμπίπτει με την είσοδο στην τελική ευθεία των διαπραγματεύσεων των ΗΠΑ και των άλλων μεγάλων δυνάμεων με το Ιράν για το πυρηνικό του πρόγραμμα.

Για την κυβέρνηση Ομπάμα, μια επαναπροσέγγιση με το Ιράν παρουσιάζει πολλά πλεονεκτήματα. Βραχυπρόθεσμα, οι ιρανικές δυνάμεις είναι οι μόνες που μπορούν αξιόπιστα να αντιμετωπίσουν την απειλή του Ισλαμικού Κράτους. Μεσοπρόθεσμα, η αξιόλογου μεγέθους ιρανική αγορά προβάλλει ως πολλά υποσχόμενο πεδίο εμπορικής και επενδυτικής διείσδυσης της Δύσης, ενώ ο τερματισμός της εποχής των κυρώσεων αποτελεί υπόσχεση μεγαλύτερης πετρελαϊκής αφθονίας και μακροχρόνιας καθήλωσης των τιμών του μαύρου χρυσού. Άλλωστε, μια τέτοιου τύπου ανατροπή των δεδομένων λειτουργεί υποστηρικτικά σε ό,τι η Ουάσιγκτον έχει εμφανώς αναγάγει σε πρώτη στρατηγική προτεραιότητά της, ήτοι την απομόνωση της Ρωσίας, ενώ δευτερευόντως εξισορροπεί την μέχρι τώρα αποκλειστική εξάρτηση της υπερδύναμης από περιφερειακούς συμμάχους όλο και λιγότερο προβλέψιμους, όπως ακριβώς είναι η Σαουδική Αραβία, αλλά και το Ισραήλ.

Την έως τώρα “αποκλειστικότητα” της σχέσης του με τις ΗΠΑ το μεν Ισραήλ την υπερασπίσθηκε επιχειρώντας προληπτικά να τορπιλίσει την επερχόμενη συμφωνία με το Ιράν. Όμως η σύμπραξη του Βενιαμίν Νετανιάχου με τους Ρεπουμπλικανούς του Κογκρέσου δεν μπορεί να θεωρηθεί επιτυχής.

Η Σαουδική Αραβία, από την πλευρά της, κάνει κάτι διαφορετικό: ασχολείται από τώρα με την “επόμενη ημέρα”, προσπαθώντας να αποτρέψει την περιφερειακή ηγεμονία του Ιράν. Η οριοθέτηση είναι σαφής: αν η Τεχεράνη μπορεί να εξακολουθήσει να βασίζεται σε συμμάχους όπως η λιβανική Χεζμπολλάχ και οι δοκιμαζόμενες κυβερνήσεις της Βαγδάτης και της Δαμασκού, σε καμία περίπτωση δεν θα της επιτραπεί να απλώσει την επιρροή της στην Αραβική Χερσόνησο - ιδίως με την εμπέδωση μιας “δεύτερης Χεζμπολλάχ” στην Υεμένη.

Όμως σε αντίθεση με το προηγούμενο του Μπαχρέιν όπου η εξέγερση της σιιτικής λαϊκής πλειοψηφίας κατεστάλη από το 2011 με πρόκληση των στρατευμάτων του Συμβουλίου Συνεργασίας του Κόλπου από τον σουνίτη μονάρχη, μια χερσαία επέμβαση στην Υεμένη δεν είναι διόλου απλή υπόθεση – όσο και αν το Ριάντ έχει ήδη συγκεντρώσει 150.000 άνδρες στα σύνορα.

Το χάος προβλέπεται να ριζώσει στην περιοχή – απειλώντας και ένα από τα σημαντικότερα για το διεθνές εμπόριο πετρελαίου θαλάσσια περάσματα του πλανήτη: τα στενά του Μπαμπ-ελ-Μαντέμπ μεταξύ Ινδικού και Ερυθράς Θάλασσας. Είναι για τον λόγο αυτόν που οι ΗΠΑ εμφανίζονται να αποδέχονται την σαουδαραβική επέμβαση παρέχοντάς της μάλιστα στήριξη στο τομέα των πληροφοριών. Ωστόσο είναι αδιευκρίνιστο αν η Ουάσιγκτον, έχει μακροπρόθεσμα επιλέξει ανάμεσα στην κάλυψη του κενού εξουσίας στην Υεμένη από τους Χούθι ή από την (αντικειμενικά ευνοούμενη από τη Σαουδαραβική επέμβαση) αλ Κάιντα.

Όμως στο φόντο αυτό, η μεν σουνιτική συμμαχία γίνεται πραγματικότητα, με τη συγκρότηση μάλιστα κοινής στρατιωτικής δύναμης του Αραβικού Συνδέσμου, η δε τιμή του πετρελαίου παίρνει την ανιούσα. Έστω και δια του χάους, το Ριάντ καταγράφει ήδη σημαντικά κέρδη.

Πηγή:www.capital.gr

Διαβάστε περισσότερα ...

Μπορείς να φανταστείς την ημέρα που το νερό θα είναι μουσειακό είδος; Η αντίστροφη μέτρηση έχει ήδη ξεκινήσει

H δημιουργός του World Water Museum συγκεντρώνει στην Αθήνα δείγματα νερού από όλο τον κόσμο με σκοπό να καταρρίψει την ψευδαίσθηση της αφθονίας και να ενημερώσει μέσω της τέχνης για την τρομερή λειψυδρία που έρχεται (pics &  vid)

Ιωάννα Μπρατσιάκου

Τα μικρά γυάλινα φιαλίδια της Καίτης Χαλιορή περιέχουν νερό από όλο τον πλανήτη. Εδώ και τέσσερα χρόνια εθελοντές από το Ιράκ, την Αυστραλία, την Ινδία, την Κολομβία, την Ευρώπη, στέλνουν δείγματα νερού από ποτάμια και λίμνες της χώρας τους για να φυλαχθούν στην Αθήνα, στο Παγκόσμιο Μουσείο Νερού. Τα δείγματα περνούν από  χημική ανάλυση, προκειμένου να αποδοθεί στο κάθε ένα μία ξεχωριστή ταυτότητα. Από κάθε ένα, αναμιγνύεται μέρος 100 ml σε ξεχωριστό δοχείο, μαζί με όλα τα υπόλοιπα, ανεβάζοντας σιγά-σιγά την στάθμη του ιδεατού «Νερού της Γης».

Το World Water Museum δημιουργήθηκε με σκοπό την ενημέρωση του κοινού μέσω της τέχνης για το την φοβερή λειψυδρία που οσονούπω έρχεται. Και είναι στ’ αλήθεια σοκαριστική η ιδέα ότι το νερό δεν απέχει πολύ από το να γίνει μια μέρα μουσειακό είδος. «Μα ήδη γίνεται αυτή τη στιγμή, αν βρεις καθαρό νερό στο Δούναβη να μου το φέρεις να το εξετάσω!» μου λέει η ίδια η εικαστικός και προσθέτει:

«O κόσμος έχει την ψευδαίσθηση ότι κάθε φορά που ανοίγεις τη βρύση το νερό θα ρέει άφθονο και καθαρό και δεν είναι εύκολο να μεταδόσεις ότι αυτό κάποια στιγμή μπορεί να μην συμβαίνει και ότι μπορεί να σκοτωνόμαστε για ένα ποτήρι νερό. Δεν μπορεί να αφομοιωθεί αυτή η πληροφορία ότι το νερό τελειώνει, ότι το μολύνουμε, ότι το σπαταλάμε και ότι υπάρχουν τρομερά συμφέροντα επάνω στο νερό τα οποία αν κάποια στιγμή καταφέρουν να επιβληθούν θα πούμε το νερό νεράκι. Ένα ποτήρι νερό θα αξίζει όσο ένα κιλό χρυσάφι».

Αυτό που εντυπωσιάζει στο σταδιακό «χτίσιμο» του World Water Museum,που ξεκίνησε το 2011 και συνεχίζεται απρόσκοπτα μέχρι σήμερα, είναι ο μεγάλος βαθμός εμπλοκής των εθελοντών που στέλνουν τα δείγματα νερού. Πρέπει να αδειάσουν 1,5 λίτρο εμφιαλωμένου νερό  στη λίμνη ή το ποτάμι, να το επιστρέψουν δηλαδή στη φύση, και κατόπιν να ξαναγεμίσουν το μπουκάλι με φυσικό νερό και να στείλουν το δείγμα στην Αθήνα μαζί με φωτογραφίες και βίντεο από τη δειγματοληψία.

Play Button

«Η διαδικασία έχει ένα βαθμό δυσκολίας και λόγω της ποσότητας του νερού τα έξοδα αποστολής είναι σημαντικά. Κάποιοι εθελοντές το φέρνουν αυτοπροσώπως, όπως ένας υδρογεωλόγος από τη Ινδία, ο οποίος είχε δει το πρότζεκτ και όταν ήρθε στην Αθήνα για ένα συνέδριο μου έφερε νερό. Το ίδιο μία καλλιτέχνης από τον Καναδά με την οποία κάναμε μάλιστα μαζί ένα δρώμενο το Σεπτέμβρη. Υπάρχουν πάρα πολύ πρόθυμοι άνθρωποι που έχουν στο μυαλό τους ότι όταν ταξιδέψουν προς την Ευρώπη θα μου φέρουν νερό. Το πρότζεκτ απαιτεί μεγάλο βαθμό εμπλοκής από τους εθελοντές αλλά αυτός είναι και ένας από τους βασικούς του στόχους , η εμπλοκή των ανθρώπων που φέρνουν το νερό, οι οποίοι με τη σειρά τους θα διασπείρουν την πληροφορία στην περιοχή τους» επισημαίνει η κ. Χαλιορή.

Ο χάρτης των δειγμάτων

«Ο βασικός σκοπός του πρότζεκτ είναι η ενημέρωση του κόσμου», προσθέτει η εικαστικός. «Δεν είναι απλά να γίνει ένα κατ’ ευφημισμό μουσείο νερού αλλά να ενημερώνεται το κοινό μέσα από διάφορα events που διοργανώνω σε ετήσια βάση, μέσα από τη ιστοσελίδα worldwatermuseum.com και μέσα από μία κοινότητα, την  Greek Water Society, που ίδρυσε ο σπουδαίος καλλιτέχνης Ulay όταν ήρθε στην Ελλάδα και μας την άφησε παρακαταθήκη. Προσπαθώ να διαχειριστώ αυτή την κοινότητα προκειμένου να διευρυνθεί έτσι ώστε να φτάνουν πληροφορίες σε όσο το δυνατόν περισσότερους ανθρώπους. Κάπως έτσι, μέσα από εικαστικά γεγονότα και καλλιτεχνικές προτάσεις, παίρνει  ο κόσμος τα μηνύματα, που μερικές φορές περνάνε καλύτερα μέσα από την τέχνη».

Η Καίτη Χαλιορή με τον διεθνούς φήμης καλλιτέχνη Ulay

Φέρνοντας σε επαφή τα παιδιά δύο διαφορετικών κόσμων

Μία από τις παράλληλες ενέργειες του πρότζεκτ ήταν το διεθνές online  workshop Ask The Flask που πραγματοποιήθηκε από τον Οκτώβριο του 2013 έως τον Μάρτιο του 2014 μεταξύ μαθητών πρωτοβάθμιας, δευτεροβάθμιας και τριτοβάθμιας εκπαίδευσης, οι οποίοι προέρχονταν από χώρες με επάρκεια νερού αλλά και από χώρες που αντιμετωπίζουν έντονο πρόβλημα λειψυδρίας.

«Ήταν μια συγκλονιστική εμπειρία διότι φέραμε σε επαφή τα παιδιά δύο κόσμων, του κόσμου της αφθονίας, ή μάλλον της φαινομενικής αφθονίας, και του κόσμου της υπαρκτής λειψυδρίας, όπως το Ιράκ και η Κένυα. Δημιουργήθηκαν ομάδες, ζευγάρια που επικοινωνούσαν μεταξύ τους μέσω Skype και υπήρχε ένας συνεργάτης μου για κάθε ομάδα που ήταν καλλιτέχνης. Ο supervisor artist μαζί με τους εκπαιδευτικούς της κάθε ομάδας συντόνιζε τα παιδιά και έδινε κατευθύνσεις ώστε να έχουν κάποιες συνεδρίες μέσα από το Skype, να επικοινωνήσουν, να ανταλλάξουν απόψεις και να μιλήσουν για την καθημερινότητά τους σε σχέση με το νερό. Τα παιδιά της Κένυας μίλησαν με τα παιδιά του Καναδά που δεν ξέρουν τι σημαίνει λειψυδρία, δεν την έχουν στο λεξιλόγιό τους».

Αναρωτιέμαι πώς συνεννοήθηκαν αυτοί οι δύο διαφορετικοί κόσμοι.«Συνεννοήθηκαν απίστευτα» μου εξηγεί η κ. Χαλιορή διότι «αφενός μεν τα παιδιά με αφθονία νερού αντιμετώπισαν ζωντανά αυτό το οποίο έβλεπαν στα ντοκιμαντέρ, δηλαδή μίλησαν με τα παιδιά τα οποία δεν μπορούν να ανοίγουν τη βρύση διότι δεν έχουν βρύση, τα οποία πρέπει να περπατάνε κάποια χιλιόμετρα για να φέρουν το νερό στο σπίτι. Μετά από αυτή την εμπειρία τα παιδιά επέστρεφαν σπίτι και έδιναν οδηγίες στην οικογένεια για το πώς πρέπει να διαχειρίζεται το νερό. Δεν υπάρχει πιο ελπιδοφόρο πράγμα από αυτό. Αυτό ήταν το κυριότερο. Ήταν η γνώση δια της εμπειρίας, μιλούσαν με ονόματα και με φωνές πραγματικές, έβλεπαν ο ένας τον άλλον και δημιουργήθηκαν φιλίες και στο τέλος θέλανε να ξανασυναντηθούνε, ανταλλάξανε email. Από την άλλη πλευρά τα παιδιά από την Κένυα και τις άλλες χώρες που βιώνουν τη λειψυδρία, αισθάνθηκαν να τονώνεται το ηθικό τους. Διότι είδαν ότι 'οι άλλοι' δείχνουν ενδιαφέρον και ότι ενστερνίζονται το ζήτημα ως ένα παγκόσμια πρόβλημα. Αισθάνθηκαν ότι και οι ίδιοι συμμετείχαν στο να μεταδώσουν αυτή την ιδέα και διαδρώντας με την άλλη ομάδα ένιωσαν ότι έγιναν ενεργοί πολίτες για την αντιμετώπιση ενός προβλήματος που βιώνουν κάθε μέρα».

Συμβόλαιο προς  τα παιδιά του μέλλοντος

«Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι ένα διαδραστικό νηπιαγωγείο στη Βάρκιζα, το οποίο ήρθε σε επαφή με τις πρώτες τάξεις ενός δημοτικού στην Κολομβία. Ήταν απίστευτη η επικοινωνία των παιδιών, το πώς ένιωσαν αυτή την επαφή και όταν συνειδητοποίησαν ότι υπάρχει κίνδυνος στο μέλλον το νερό να μην είναι σε αφθονία και ότι τα παιδιά του μέλλοντος μπορεί να διψάνε, δημιούργησαν ένα συμβόλαιο προς τα παιδιά του μέλλοντος, με το οποίο δεσμεύονταν ότι θα προσέχουν το νερό και ότι θα το διαχειρίζονται σωστά προκειμένου να υπάρχει άφθονο για να μην διψάσουν τα παιδάκια στο μέλλον. Ήταν συγκλονιστική εμπειρία. Το λέω κι ανατριχιάζω. Αυτή είναι η γενιά που βιώνει και συνειδητοποιεί το πρόβλημα. Αυτή η γενιά μπορεί κάτι να αλλάξει.

»Τα παιδιά του δημοτικού, άντε και του γυμνασίου, μπορούν να συνειδητοποιήσουν το πρόβλημα. Μεγαλώνοντας τα παιδιά μπαίνουν στο καταναλωτικό πλαίσιο και μοντέλο είναι δύσκολο να καταλάβουν. Όμως τα μικρά παιδιά θα επηρεαστούν πραγματικά.  Επειδή έχει συνειδητοποιηθεί το ζήτημα σε όλο τον κόσμο κι επειδή γίνονται παγκοσμίως δράσεις και υπάρχει ενημέρωση, πιστεύω ότι αυτή σε αυτή τη γενιά βρίσκεται η ελπίδα, υπάρχει ελπίδα να γίνουν συνειδητοποιημένοι πολίτες».

Κλείσε τη βρύση

Τέλος, ρωτώ την κ. Χαλιορή αν αυτό το πρότζεκτ την άλλαξε προσωπικά, αν επηρέασε τις συνήθειές της σε σχέση με το νερό.

«Εγώ είχα πάντα μέσα μου το θέμα της διαχείρισης του νερού διότι προέρχομαι από ένα άνυδρο νησί, τη Ύδρα , όπου δεν είχαμε δίκτυο ύδρευσης» μου απαντά. «Πραγματικά είναι σφηνωμένη μέσα στο μυαλό μου ή φωνή της μαμάς και της γιαγιάς όταν άνοιγα τη βρυσούλα, όχι βρύση κανονικά, τη βρυσούλα από αυτά τα τενεκεδένια δοχεία, και μου λέγανε ‘κλείσε τη βρύση’. Στα πρώτα μου παιδικά χρόνια έχω βιώσει αυτή την εμπειρία, ότι δεν υπήρχε δίκτυο, δεν υπήρχε βρύση μέσα στο σπίτι και το νερό έπρεπε να πηγαίνουμε να το βγάζουμε στη στέρνα. Έπρεπε πάντα το χειμώνα να έχουμε το νου μας ώστε να γεμίζει η στέρνα, να είμαστε στο σπίτι όταν βρέχει, να περιμένουμε να ξεπλυθούν τα κεραμίδια και μετά να γυρίσουμε το λούκι ώστε το νερό να πάει στη στέρνα. Αυτά είναι μια μέριμνα η οποία είχε εντυπωθεί στο μυαλό που και ποτέ δεν ένιωσα ότι έχω το ελεύθερο να σπαταλάω το νερό».

» Βέβαια ο τρόπος που ζούμε πάντα μας κάνει να παρεκτρεπόμαστε και όταν ασχολήθηκα ξανά με το νερό συνειδητοποίηση ότι όλη αυτή η μέριμνα, όλα αυτά που κάναμε είναι πάρα πολύ σοφά. Όταν ο άνθρωπος ζει σε λιτές συνθήκες, που είναι της μόδας τώρα να το λέμε, ο λιτός βίος, τελικά ο λιτός βίος είναι μια πολύ πολύτιμη παρακαταθήκη να την έχει κανείς στην ζωή του σε αυτά τα θέματα. Είναι το παν μέτρον άριστον, δεν πρέπει τίποτα να σπαταλάς. Αν το δεις βαθύτερα, οτιδήποτε σπαταλάμε προέρχεται από τη φύση που εξαντλούμαι. Ξέρεις τα τζιν παντελόνια που φοράμε πόσους τόνους νερού χρειάζονται για να ξεπλυθούν; Οι εταιρίες που κατασκευάζουν τζιν είναι από τους μεγαλύτερους εχθρούς του νερού».

Η αλήθεια είναι ότι δεν είχα ιδέα ούτε και θα μου περνούσε ποτέ από το μυαλό αυτή η πληροφορία, όπως και πολλές ακόμα πληροφορίες που μπορεί να βρει κανείς στην ιστοσελίδα του World Water Museumwww.worldwatermuseum.com και την προσωπική ιστοσελίδα της Καίτης Χαλιορή www.keti-haliori.com.

* Μέχρι τις 29 Μαρτίου 2015 το World Water Museum θα εκθέτει την συλλογή των δειγμάτων νερού στην ομαδική έκθεση “Notes of Art” στην Base Gallery του Booze Cooperativa, Κολοκοτρώνη 57 – Αθήνα.

http://news247.gr/eidiseis/afieromata/mporeis-na-fantasteis-thn-hmera-poy-to-nero-tha-einai-moyseiako-eidos-h-antistrofh-metrhsh-exei-hdh-ksekinhsei.3371616.html

Διαβάστε περισσότερα ...

Δωράκι στους δανειστές το μετοχικό κεφάλαιο και έσοδα του ΤΧΣ

 Menelaos Myrillas / SOOC

Ακόμα και από το αρχικό μετοχικό κεφάλαιο του ελληνικού ΤΧΣ και από τα έσοδά του, είναι τα παραπάνω 1,2 δις ευρώ που έστειλαν στους δανειστές στο Λουξεμβούργο, τα πρόσωπα που αυτοί ενέκριναν και επέτρεψαν να διορίσουν οι κυβερνήσεις Παπαδήμου και Σαμαρά, τα οποία διοικούν το τραπεζικό σύστημα στην Ελλάδα.

Του Νίκου Κωτσικόπουλου

Τα χρήματα αυτά εστάλησαν περίπου ως «δωράκι» στους δανειστές, οι οποίοι οχυρωμένοι πίσω από το τυπικό κι ενώ είναι βέβαιο ότι γνώριζαν από πριν, δεν τα επιστρέφουν τώρα.

Και είναι βέβαιο ότι γνώριζαν οι δανειστές που τώρα «κάνουν το Γερμανό» και δεν επιστρέφουν τα επιπλέον κεφάλαια, γιατί η τρόικα αλώνιζε στη χώρα, ενώ οι διοικήσεις στις τράπεζες την Τράπεζα της Ελλάδος και το ΤΧΣ έχουν την έγκρισή τους για να είναι σε αυτές τις θέσεις, με βάσεις τους νόμους και τις δεσμεύσεις των μνημονίων.

Το ΤΧΣ δεν έβαζε μόνον από τα ομόλογα του EFSF για τις ανακεφαλαιοποιήσεις, αλλά και από τα έσοδά του  και ΟΛΟ το αρχικό του μετοχικό κεφάλαιο. Διατηρούσε έτσι, σύμφωνα με τον ισχυρισμό, μεγαλύτερο μέρος των ομολόγων, από όσο στοίχισαν οι αυξήσεις κεφαλαίου στις τράπεζες. Δεν θα πρέπει να δοθούν εξηγήσεις γιατί συνέβαινε από την αρχή, αυτό;

Το ΤΧΣ μοιάζει εμμέσως να απαντά, ότι αυτό έγινε για να έχουν έσοδα από τους τόκους αυτών των ομολόγων. Αυτό όμως, γεννά άλλες ερωτήσεις.  Όπως για παράδειγμα, αν οι τόκοι αυτοί (από δάνεια του δημοσίου), γέννησαν πολλά περισσότερα κεφάλαια στις ιδιωτικές τράπεζες που πήραν τα ομόλογα. Μπορούσε να είχε μεγαλύτερα έσοδα το ΤΧΣ και πόσα; Και τι έσοδα από τόκους των ομολόγων αυτών είχαν οι τράπεζες;

Ειδικότερα…

Με ανακοίνωσή του το ΤΧΣ και η διευθύνουσα σύμβουλος Α. Σακελλαρίου, επιβεβαιώνουν τώρα -παρά τις πολύπλοκες διατυπώσεις, ότι επέστρεψαν περισσότερα χρήματα στο ταμείο δανειστών EFSF από όσα έπρεπε.

Η κα Σακελλαρίου υποστηρίζει στην απάντησή της ότι έπρεπε να επιστρέψει όλα τα ομόλογα του EFSF που δεν χρησιμοποιήθηκαν για την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών.

Συγκεκριμένα, λέει, πως είχαν απομείνει ομόλογα αξίας 10,9 δις ευρώ (και τόσα, λέει, επέστρεψε). Μόνο που σε άλλο σημείο της ανακοίνωσης, αναφέρει ότι το ΤΧΣ είχε κι άλλα έσοδα, από:

•  Αμοιβές αναδοχής από τις τράπεζες,
• Τόκους καταθέσεων στην Τράπεζα της Ελλάδος,
• Πληρωμή τοκομεριδίων ομολόγων του EFSF,
• Εξάσκηση των Warrants από επενδυτές,
• Έσοδα από εκκαθαρίσεις και
• Εφάπαξ  καταβολή από τις συστημικές τράπεζες.
• Είχε επίσης αρχικό μετοχικό κεφάλαιο 1,5 δις ευρώ.

Και τι μας λέει το ΤΧΣ; Ότι δεν έβαλαν όλα τα ομόλογα που δανείστηκε το δημόσιο από το EFSF, στις αυξήσεις κεφαλαίου των τραπεζών, γιατί χρησιμοποίησε από τα έσοδά του, ακόμα και από το αρχικό μετοχικό του κεφάλαιο…

Αναφέρει ειδικότερα: «Στο πλαίσιο του σκοπού του, το ΤΧΣ χρησιμοποίησε για ανακεφαλαιοποίηση και εξυγίανση των τραπεζών το συνολικό ποσό των 39.952 εκατ. και συγκεκριμένα: 37.267 εκατ. σε ομόλογα, 1.500 εκατ. σε μετρητά από το αρχικό μετοχικό του κεφάλαιο και 1.185 σε μετρητά από ταμειακές του εισροές».
Με άλλα λόγια το ΤΧΣ χρησιμοποίησε ποσόν πέραν των ομολόγων στις αυξήσεις κεφαλαίου, 2,685 δις ευρώ. Από αυτά γίνεται αντιληπτό, ότι ανέκτησε προφανώς, το 1,5 δις ευρώ πίσω από τα επόμενα έσοδα κι έτσι χάνουμε τώρα, «μόνον» 1,18 δις ευρώ.

Γιατί το ΤΧΣ, όπως προκύπτει από την ανακοίνωση, δεν χρησιμοποίησε όλα τα ομόλογα. Προτίμησε να βάλει ακόμα και από το αρχικό του μετοχικό κεφάλαιο, αλλά όχι από τα ομόλογα που δανείσθηκε ο ελληνικός λαός, για να ανακεφαλαιοποιήσει τράπεζες.

Στις τράπεζες, στις οποίες δεν μπορεί να ασκήσει καν διοίκηση λόγω των μνημονιακών νόμων, ενώ οι δανειστές σύμφωνα με πληροφορίες, απορρίπτουν επί τούτου ακόμα και τους διοικητές που προτείνονται, για να έχει η ΕΚΤ τον έλεγχο κι όχι η κυβέρνηση που εξέλεξαν οι πολίτες οι οποίοι πληρώνουν τον λογαριασμό.
Πλέον το ελληνικό ΤΧΣ με βάση τα τελευταία στοιχεία που δίνει από τον Σεπτέμβριο του 2014, έχει ζημιές 20 δις ευρώ, από τις τραπεζικές μετοχές που απέκτησε χρησιμοποιώντας ακόμα και το αρχικό του μετοχικό κεφάλαιο κι έδωσε και τα 10,9 δις ευρώ των ομολόγων, με τα οποία επιστράφηκαν και άλλα έσοδά του.

http://www.thepressproject.gr/article/75029

Διαβάστε περισσότερα ...

Πως ο Τσίπρας πήγε το παιχνίδι στην παράταση

Ήταν εξαρχής δεδομένο ότι η επταμερής συνάντηση τη νύχτα της Πέμπτης, από τη φύση της, δεν μπορούσε να οδηγήσει σε συγκεκριμένη αναλυτική συμφωνία.

 του Σταύρου Λυγερού

Δεν ήταν, άλλωστε, αυτός ο σκοπός του Τσίπρα. Σκοπός του ήταν να θέσει το ελληνικό πρόβλημα στο ανώτατο πολιτικό επίπεδο της Ευρωζώνης, να επαναπροσδιορίσει τις σχέσεις της κυβέρνησής του με το ευρωιερατείο και στο πλαίσιο αυτό να επιλύσει το ζωτικό πρόβλημα της χρηματοδότησης εν όψει των επόμενων δανειακών υποχρεώσεων της χώρας.

Οι διατυπώσεις της συμφωνίας στο Eurogroup της 20^ης Φεβρουαρίου αποδείχθηκαν στην πράξη αρκετά ασαφείς, ώστε να επιδέχονται διπλή ανάγνωση. Δεδομένου ότι υπήρχαν αντιτιθέμενες επιδιώξεις, το αποτέλεσμα ήταν στη συνέχεια η κάθε πλευρά να επικαλείται την ανάγνωση που την βόλευε.

Σε αντίθεση με την Αθήνα, που θεωρούσε παρελθόν τα προαπαιτούμενα της 5^ης αξιολόγησης του Μνημονίου, ο Σόιμπλε και οι δορυφόροι του έθεταν ουσιαστικά ως προϋπόθεση την ολοκλήρωση αυτής της αξιολόγησης. Μ’ αυτή την εντολή διαπραγματεύθηκαν και τα τεχνικά κλιμάκια, γεγονός που προκάλεσε όχι μόνο αδιέξοδο, αλλά και μεγάλη ένταση.

Σύμφωνα με έγκυρες πληροφορίες, στην προ ημερών τηλεδιάσκεψη του Euro Working Group, ο γενικός γραμματέας Νίκος Θεοχαράκης και η σύμβουλος Έλενα Παναρίτη βρέθηκαν αντιμέτωποι με τόσο αδιάλλακτες απαιτήσεις, που τελικώς υποχρεώθηκαν να διακόψουν τη σύνδεσή τους!

Όλοι σχεδόν οι Ευρωπαίοι αξιωματούχοι καλούσαν το προηγούμενο διάστημα την Αθήνα να τηρήσει τις δεσμεύσεις της. Δεν διευκρίνιζαν, όμως, σε ποιες δεσμεύσεις αναφέρονταν. Στην προώθηση των μεταρρυθμίσεων που περιλαμβάνονταν στην εγκεκριμένη λίστα του Βαρουφάκη, ή στα επώδυνα προαπαιτούμενα της 5^ης αξιολόγησης που ούτε και η κυβέρνηση Σαμαρά δεν είχε τολμήσει να εφαρμόσει;

Η εν λόγω ασαφής ρητορική εκ μέρους των αφεντικών της Ευρωζώνης αντανακλούσε τη δεδομένη επιφυλακτικότητά τους για τις προθέσεις της κυβέρνησης Τσίπρα. Όπως, όμως, ομολογεί κοινοτική πηγή, εξέφραζε, όμως, και την ανομολόγητη πρόθεσή τους να εμφανίσουν την Αθήνα σαν ασυνεπή κι αναξιόπιστη, ώστε να δικαιολογήσουν πολιτικά την επιχειρούμενη πρόκληση ελεγχόμενης ασφυξίας. Με εκτελεστικό βραχίονα την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα (ΕΚΤ) έδιναν στην Ελλάδα τόσον “αέρα” ώστε να μην καταρρεύσει, επειδή αυτό δεν συμφέρει ούτε αυτούς, αλλά όχι όσο χρειάζεται για να σταθεί στα πόδια της η οικονομία.

Σ’ αυτή την τακτική εντάσσονταν και οι καθημερινές υπονομευτικές δηλώσεις, σκοπός των οποίων ήταν να καλλιεργήσουν κλίμα αβεβαιότητας. Αναμφισβήτητος πρωταγωνιστής σ’ αυτό το σήριαλ ήταν ο Σόιμπλε, αν και η δήλωση Ντάισελμπλουμ για το ενδεχόμενο εφαρμογής στην Ελλάδα της συνταγής Κύπρου υπερέβη κάθε όριο. Είχαν συνείδηση πως με τον τρόπο αυτό προκαλούν νέα αιμορραγία στο ελληνικό τραπεζικό σύστημα και ξαναπαγώνουν την εγχώρια αγορά. Με άλλα λόγια, κρατούσαν την Ελλάδα στα γόνατα.

Στόχος αυτής της τακτικής ήταν να υποχρεωθεί η ελληνική κυβέρνηση σε παράδοση άνευ όρων. Θεωρούσαν όχι αδικαιολόγητα ότι ακόμα κι αν ο Τσίπρας αντιστεκόταν, η οικονομική ασφυξία θα έστρεφε εναντίον του τα μικρομεσαία στρώματα που δεν έχουν ακόμα πέσει στον γκρεμό. Κατ’ αυτό τον τρόπο θα τον αποσταθεροποιούσαν και ως εκ τούτου θα τον καθιστούσαν πολιτικά ευάλωτο. Θα εξουδετέρωναν, δηλαδή, το μοναδικό του πλεονέκτημα.

Στο σημείο αυτό είναι χρήσιμο να υπογραμμισθεί ότι την τακτική των γερακιών δεν συμμερίζονταν οι παράγοντες του ευρωιερατείου που εξαρχής επιδιώκουν να λύσουν με συμβιβασμό το πρόβλημα στη σχέση της νέας ελληνικής κυβέρνησης με την Ευρωζώνη. Όχι, βεβαίως, επειδή συμπαθούν ιδεολογικοπολιτικά τον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά επειδή φοβούνται πως μία δυναμική ρήξης θα αποσταθεροποιήσει την Ευρωζώνη. Επίσης, δεν επιθυμούν να προσφέρουν στο Βερολίνο μία εύκολη νίκη, η οποία θα ενισχύσει τον κυρίαρχο ρόλο του στα ευρωπαϊκά πράγματα.

Στη συνάρτηση αυτή υπάρχει και η γεωπολιτική παράμετρος. Μπορεί ο Σόιμπλε να την υποτιμά, αλλά δεν συμβαίνει το ίδιο με όλους τους παράγοντες του ευρωιερατείου. Ιδιαιτέρως, όταν η Ουάσιγκτον έχει παρέμβει και δημόσια, προκειμένου να αποτρέψει μία ρήξη, επικαλούμενη τις σκοπιμότητες που πηγάζουν από τη “μεγάλη εικόνα”. Ας σημειωθεί πως και η Κίνα άσκησε πιέσεις στη Μέρκελ προς την ίδια κατεύθυνση, δεδομένου ότι αντιμετωπίζει την Ελλάδα σαν την εμπορική πύλη της στην ευρωπαϊκή αγορά.

Οι πιέσεις αυτές, σε συνδυασμό με το γεγονός ότι η ελληνογερμανική ανταλλαγή πυρών είχε δηλητηριάσει συνολικά το κλίμα και έβλαπτε σοβαρά το γόητρο του Βερολίνου, ώθησαν την καγκελάριο να τηλεφωνήσει και να προσκαλέσει τον Έλληνα ομόλογό της στη Γερμανία τη Δευτέρα. Κατά μία πληροφορία, η θετική ανταπόκριση της Αθήνας είχε εξασφαλισθεί.

Παραλλήλως, ο Τσίπρας ανέλαβε ο ίδιος τις διαπραγματεύσεις με το ευρωιερατείο στο ανώτατο πολιτικό επίπεδο. Ζήτησε από τον πρόεδρο της Ευρωπαϊκού Συμβουλίου Τουσκ μία συνάντηση στο περιθώριο της συνόδου κορυφής με τους Γιούνκερ, Ντράγκι, Ολάντ και Μέρκελ για να συζητηθεί η σχέση της Ελλάδας με την Ευρωζώνη. Σύμφωνα με ξένη πηγή, το αίτημά του υποβλήθηκε κατόπιν παρότρυνσης από παράγοντες που προσπαθούν να αποτρέψουν τη ρήξη και τη συνεπακόλουθη ανεξέλεγκτη δυναμική.

Το κλίμα που καλλιεργήθηκε από όλους σχεδόν τους παράγοντες του ευρωιερατείου στις παραμονές αυτής της συνάντησης ήταν απογοητευτικό. Άφηναν να εννοηθεί πως αφού είχε υποβληθεί το ελληνικό αίτημα, η συνάντηση θα γινόταν, αλλά θα διαρκούσε λίγο και κυρίως δεν θα άλλαζε τίποτα. Επρόκειτο για κλασική μέθοδο ψυχολογικού πολέμου εν όψει δύσκολων διαπραγματεύσεων.

Στην πραγματικότητα, έτσι όπως είχαν εξελιχθεί τα πράγματα, το άνοιγμα μίας διεξόδου το επιθυμούσε εξίσου με την Αθήνα και το ευρωιερατείο. Μπορεί στην παρέα να προστέθηκε και ο πρόεδρος του Eurogroup Ντάισελμπλουμ, αλλά αυτό δεν εμπόδισε τη συνάντηση να είναι ουσιαστική.

Παρά τις σημαντικές διαφορές απόψεων και τις αντιπαραθέσεις που έλαβαν χώρα, τελικώς το κλίμα συνεργασίας εν μέρει αποκαταστάθηκε και η διαδικασία ξαναμπήκε στις ράγες, σύμφωνα με την έκφραση του πρωθυπουργού. Αυτό, άλλωστε, είναι η παράδοση στην ΕΕ κι αυτό υπαγορεύουν τα συμφέροντα και των δύο πλευρών.

Ο Τσίπρας διαβεβαίωσε δημοσίως πως στη συνάντηση επετεύχθη κοινή ανάγνωση της συμφωνίας του Φεβρουαρίου και πως η 5^η αξιολόγηση του Μνημονίου έχει φύγει από το τραπέζι, όπως και τα σχετικά υφεσιακά μέτρα (κυρίως μειώσεις μισθών και συντάξεων). Αυτό δεν αποτυπώνεται και δεν θα μπορούσε να αποτυπωθεί στο σύντομο κοινό ανακοινωθέν. Εάν, όμως, επιβεβαιωθεί στην πράξη το επόμενο διάστημα θα πρόκειται για σημαντική επιτυχία της ελληνικής πλευράς. Όπως επιτυχία είναι –οφείλεται στον Γιούνκερ– και η διοχέτευση κονδυλίου δύο δισ για την αντιμετώπιση της ανθρωπιστικής κρίσης.

Αυτό, ωστόσο, δεν σημαίνει πως τα πράγματα είναι εύκολα για την κυβέρνηση. Για να εκταμιευθεί το ποσό των 1,9 δισ που οφείλει να επιστρέψει η ΕΚΤ στην Ελλάδα (λόγω των κερδών της από τα ελληνικά ομόλογα) θα πρέπει προηγουμένως να έχουν εγκριθεί οι τεκμηριωμένες μεταρρυθμίσεις που ο Τσίπρας δεσμεύθηκε πως θα κατατεθούν το συντομότερο στο Eurogroup.

Ο Τσίπρας παρουσίασε στη συνάντηση κάποιες μεταρρυθμίσεις, αλλά το πακέτο θα προκύψει από την επεξεργασία του Εθνικού Σχεδίου Μεταρρυθμίσεων που πραγματοποιεί εδώ και αρκετό καιρό το επιτελείο του Δραγασάκη. Το Εθνικό Σχέδιο αναμενόταν να είναι έτοιμο στα μέσα Απριλίου, αλλά οι διαδικασίες θα επιταχυνθούν κατά το δυνατόν, προκειμένου αυτό να κατατεθεί εγκαίρως και να αξιολογηθεί από τους τεχνοκράτες των τεχνικών κλιμακίων και να εγκριθεί από το Eurogroup.

Σύμφωνα με καλά ενημερωμένες πηγές, στο τραπέζι θα βρεθούν τρεις κατηγορίες ζητημάτων: Η πρώτη είναι τα δημόσια οικονομικά. Οι “θεσμοί” απαιτούν πρωτογενές πλεόνασμα. Η ελληνική πλευρά είναι έτοιμη να συμφωνήσει υπό την προϋπόθεση ότι το ύψος του δεν θα υπερβεί το 1,5% του ΑΕΠ. Αν και για να προσδιορισθεί το ύψος θα υπάρξει διαπραγμάτευση, η κατάσταση της ελληνικής οικονομίας δεν επιτρέπει μεγαλύτερο ποσοστό. Αυτό σημαίνει ότι οι δανειστές θα δώσουν έμφαση κυρίως στη βιωσιμότητα παρά στο ύψος του πρωτογενούς πλεονάσματος.

Η ελληνική πλευρά επιδιώκει να επιτύχει τον στόχο με τον δικό της τρόπο. Με άλλα λόγια, η κυβέρνηση να μπορεί να κυβερνήσει πραγματικά κι όχι να εκτελεί τις εντολές των “θεσμών”, όπως κατά κανόνα συνέβαινε μέχρι πρότινος. Σύμφωνα με κυβερνητική πηγή, η Αθήνα είναι έτοιμη να υφίσταται ελέγχους και είναι διατεθειμένη να παίρνει ισοδύναμα μέτρα, όταν εφαρμόζει πολιτικές που έχουν δημοσιονομικό κόστος, το οποίο απειλεί να προκαλέσει δημοσιονομική απόκλιση. Με άλλα λόγια, υπάρχει βάση για συμφωνία σ’ αυτό το επίπεδο.

Το δεύτερο επίπεδο που ενδιαφέρει ιδιαιτέρως τους “θεσμούς” είναι οι ιδιωτικοποιήσεις. Η πολιτική κουλτούρα του ΣΥΡΙΖΑ αντιτίθεται στις ιδιωτικοποιήσεις, αλλά η υπό τον Τσίπρα ηγετική ομάδα συνειδητοποιεί ότι δεν έχει άλλη επιλογή από το να εισέλθει σ’ αυτό τον δρόμο.

Σύμφωνα με αξιόπιστες πληροφορίες, για να γεφυρώσει ιδεολογικά την υποχώρησή της, αντί της καθαρής ιδιωτικοποίησης θα προωθήσει το μικτό σχήμα. Το κράτος θα διατηρεί την οριακή πλειοψηφία των μετοχών, αλλά θα παραχωρήσει τη διοίκηση στους ιδιώτες επενδυτές. Το σχήμα αυτό είναι δοκιμασμένο και εφαρμόζεται συχνά στις ευρωπαϊκές χώρες, ειδικά στη Γερμανία και στη Γαλλία. Ως εκ τούτου, δεν αναμένεται να προκαλέσει αντιδράσεις, παρότι θα φέρει λιγότερα έσοδα.

Αντιδράσεις, όμως, αναμένεται να προέλθουν από το εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ. Η Αριστερή Πλατφόρμα διαφωνεί μ’ αυτά, αλλά μένει να αποδειχθεί στην πράξη εάν η αντίθεσή της θα προσλάβει έμπρακτη μορφή. Αξίζει να σημειωθεί ότι –σύμφωνα με κοινοτική πηγή– το ευρωιερατείο αναμένει με πολύ ενδιαφέρον να διαπιστώσει εάν ο Τσίπρας είναι σε θέση να επιβάλει στο κόμμα του μέτρα που αποκλίνουν από τις εξαγγελίες του. Αυτό θα φανεί όταν οι μεταρρυθμίσεις και τα μέτρα που θα συμφωνηθούν θα πάνε στη Βουλή για ψήφιση.

Το τρίτο επίπεδο είναι οι θεσμικές μεταρρυθμίσεις. Τα μέτρα για την καταπολέμηση της διαφθοράς, της φοροδιαφυγής και της φοροαποφυγής, καθώς και τα μέτρα για την επιβολή κανόνων, οι οποίοι θα στρέφονται εναντίον της διαπλοκής και θα περιορίζουν την ισχύ των εγχώριων ολιγαρχών είναι κοινή επιδίωξη των δύο πλευρών. Ως εκ τούτου εκεί δεν θα υπάρξει δυσκολία.

Αντιθέτως, στα εργασιακά και σε ορισμένα επώδυνα μέτρα για το ασφαλιστικό, όπως π.χ. η ρήτρα του μηδενικού ελλείμματος, υπάρχει χάσμα. Διαφωνίες υπάρχουν και για άλλες θεσμικού χαρακτήρα μεταρρυθμίσεις, αλλά σ’ αυτές είναι δυνατόν να βρεθούν συμβιβασμοί.

Όπως προκύπτει από τα παραπάνω, παρά τις διαφωνίες, υπάρχει αντικειμενική βάση για ένα συμβιβασμό. Το κρίσιμο ερώτημα είναι εάν θα εκδηλωθεί η αναγκαία πολιτική βούληση. Αυτό δεν αφορά τόσο την Αθήνα, η οποία έχει ήδη κάνει αρκετά βήματα πίσω, όσο τα γεράκια.

Σύμφωνα με Ευρωπαίο διπλωμάτη, ο Σόιμπλε δεν ήθελε το παιχνίδι να φύγει από το Eurogroup, το οποίο είναι το γήπεδό του. Πίεσε για να συμμετάσχει ο Ντάισελμπλουμ, προκειμένου να αποτρέψει μία ουσιαστική συζήτηση-διαπραγμάτευση. Έχει συνείδηση ότι έχει το πλεονέκτημα όταν οι διαπραγματεύσεις διεξάγονται με οικονομίστικούς όρους κι όχι με πολιτικούς. Απ’ αυτή την άποψη, η εξέλιξη της συνάντησης συνιστά ήττα για τη δική του τακτική να προκαλέσει ελεγχόμενη ασφυξία στην Ελλάδα, προκειμένου να οδηγήσει σε άνευ όρων παράδοση την κυβέρνηση Τσίπρα.

Δεν είναι χωρίς σημασία το γεγονός ότι ενώ έκανε καθημερινά υπονομευτικές δηλώσεις εναντίον της Ελλάδας, μέχρι το βράδυ της Παρασκευής που γράφονται αυτές οι γραμμές είχε παραμείνει σιωπηλός. Θα έχει μεγάλον ενδιαφέρον η αντίδρασή του. Κι αυτό, επειδή –όπως αναφέρουν αξιόπιστες πηγές– στην επταμερή συμφωνήθηκε να αποφευχθούν εφεξής δηλώσεις που δηλητηριάζουν το κλίμα.

Μόνη εξαίρεση ήταν η δήλωση του Γερμανού επιτρόπου Έντιγκερ σε γερμανικό ραδιόφωνο. Αφού είπε κάτι για την εκταμίευση πόρων, προσέθεσε χωρίς αιτία πως οι Έλληνες θα έχουν καταλάβει τώρα ότι οι Ευρωπαίοι εταίροι δεν εκβιάζονται(!) Σαν να μην έφθανε αυτό πρόσβαλε ευθέως τον Τσίπρα, δηλώνοντας: «ίσως χρειαζόταν το “εγώ” του την επί ίσοις όροις νυχτερινή συνάντηση με τους αρχηγούς κυβερνήσεων»! Δεν έχει άδικο, λοιπόν, ο Αυστριακός καγκελάριος Φάιμαν, ο οποίος χαρακτήρισε ανάρμοστη τη χαιρεκακία και τον κυνισμό που χαρακτηρίζουν τη συμπεριφορά πολλών Ευρωπαίων αξιωματούχων προς την Ελλάδα.

Το πλαίσιο που διαμόρφωσε η επταμερής συνάντηση μπορεί να μη δίνει λύσεις, αλλά επιτρέπει στην κυβέρνηση Τσίπρα να “παίξει μπάλα”. Το Εθνικό Σχέδιο Μεταρρυθμίσεων είναι ζωτικά αναγκαίο να έχει συνοχή και στρατηγική εμβέλεια όχι μόνο για να εξασφαλισθεί η αναγκαία χρηματοδότηση για τις εφεξής δανειακές υποχρεώσεις της, ούτε μόνο για να έχει η Αθήνα διαπραγματευτική δύναμη στις δύσκολες σχέσεις της με το ευρωιερατείο. Είναι ζωτικά αναγκαίο για να σταθεί η ελληνική οικονομία στα πόδια της και να εισέλθει σε τροχιά ανάπτυξης.

Πρώτο Θέμα – http://agora-dialogue.com

Διαβάστε περισσότερα ...

Σοφία Σακοράφα: Στόχος Βερολίνου και Ε.Ε. ο διασυρμός κυβέρνησης και λαού

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ στον Μιχάλη Σιάχο

Για τις διαπραγματεύσεις που βρίσκονται σε εξέλιξη, τις ασφυκτικές πιέσεις Βερολίνου και Βρυξελλών στην κυβέρνηση και τη χώρα, αλλά και για την Επιτροπή Λογιστικού Ελέγχου του Χρέους, την οποία χαρακτηρίζει καθοριστικό εργαλείο ενάντια στις λεόντειες συμβάσεις που οδήγησαν τη χώρα στη σημερινή κατάσταση μιλά στον Δρόμο η ευρωβουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ, Σοφία Σακοράφα.

Πώς κρίνετε τη συμφωνία στο Eurogroup της 20ήςΦεβρουαρίου;

Η συμφωνία αυτή είναι μέρος μιας μακράς διαπραγμάτευσης και μάλιστα όπως αναμέναμε, αλλά και προκύπτει από τα γεγονότα, σε συνθήκες ασφυξίας. Ζητούμενο λοιπόν, υπό αυτές τις συνθήκες, ήταν να κερδηθεί πολιτικός χρόνος, χωρίς ταυτόχρονα να γίνουν εκπτώσεις στη λαϊκή εντολή την οποία λάβαμε. Το αποτέλεσμα ήταν να κερδηθεί ένα τετράμηνο με μια συμφωνία που έχει προβλήματα, αλλά δεν είναι η τελική. Η θέση μου, λοιπόν, δεν είναι ούτε πανηγυρική, ούτε επικριτική. Είναι θέση στήριξης της πολιτικής ταυτότητας της κυβέρνησής μας, συνυπολογίζοντας τον ανελέητο πόλεμο από εγχώρια και ευρωπαϊκά πολιτικά κέντρα, συνυπολογίζοντας ταυτόχρονα και τις προσδοκίες του λαού μας.

Μετά τη συμφωνία με σχόλιό σας στο Τwitter επισημάνατε ότι «ο λαός έδωσε εντολή για ακύρωση του Μνημονίου. Δεν έχουμε καμία πολιτική νομιμοποίηση για να πράξουμε το αντίθετο». Η συγκεκριμένη επισήμανση αφορούσε τη συμφωνία ή ήταν μια συνολικότερη προειδοποίηση από την πλευρά σας;

Το σχόλιο μου δεν επεσήμανε παρά το αυτονόητο. Είναι το αυτονόητο για το οποίο αγωνιζόμαστε και το οποίο, άλλωστε, κανείς μας δεν αρνείται. Εργαλείο σημαντικό αυτού του αγώνα είναι και η συγκρότηση της Επιτροπής για τον Λογιστικό Έλεγχο του Χρέους. Αυτό είναι προειδοποίηση! Προειδοποίηση με πολλούς αποδέκτες στο εσωτερικό και στο εξωτερικό. Προς όλους όσοι με πράξεις, παραλείψεις ή συγκεκριμένες ενέργειες, με υπογραφές σε λεόντειες συμβάσεις εκτόξευσαν το δημόσιο χρέος της Ελλάδας.

Από πολλούς σημειώνεται ότι τέλος του Μνημονίου σημαίνει όχι μόνο τυπικό τέλος ενός κειμένου-συμφωνίας, αλλά «ξήλωμα» όλου του εποικοδομήματος και ουσιαστικό τέλος της επιτροπείας, αν θέλουμε να βγούμε από το καθεστώς της αποικίας χρέους. Για σας τι σημαίνει τέλος του Μνημονίου;

Τα μνημόνια είναι, καταρχήν, το πολιτικό εποικοδόμημα, είναι η πολιτική υποταγή που αξιώνουν η Ε.Ε., το ΔΝΤ και η ΕΚΤ. Ταυτόχρονα, είναι το σύνολο των ρυθμίσεων και εφαρμοστικών νόμων που μας επέβαλλαν με την πρόθυμη συμβολή των κυβερνήσεων 2010-2014 και μετέτρεψαν την Ελλάδα σε αποικία χρέους και το λαό μας σε λεηλατημένο ιθαγενή. Το τέλος, λοιπόν, σημαίνει κατάργηση αυτής της πολιτικής και εκ βάθρων αναπροσανατολισμός της.

Από τις εκλογές και μετά είναι πασιφανές ότι η ευρωκρατία σφίγγει με κάθε τρόπο τη θηλιά στο λαιμό της χώρας και του λαού. Ποιος είναι ο στόχος Βερολίνου και Βρυξελλών;

Το Βερολίνο και το παρακολούθημά του, η Ε.Ε. εννοώ, εφαρμόζουν σε πλήρη συνεργασία με το εγχώριο πολιτικό κατεστημένο πρακτικές αποικιοκρατικού χαρακτήρα. Πέραν δηλαδή της οικονομικής ασφυξίας, επιχειρούν να γκρεμίσουν κάθε έννοια δημοκρατίας με το βέτο που θέτουν στη στοιχειώδη αντιμετώπιση της ανθρωπιστικής κρίσης. Προφανής στόχος ο διασυρμός της ελληνικής κυβέρνησης και κατ’ επέκταση του ελληνικού λαού.

Μόνον που την ημέρα κατά την οποία η ελληνική βουλή ψήφιζε τελικά το νομοσχέδιο για την ανθρωπιστική κρίση, την ημέρα που ο πρωθυπουργός προειδοποιούσε ότι η Ελλάδα δεν εκβιάζεται, οι δρόμοι της Φρανκφούρτης έπαιρναν «φωτιά» αποδεικνύοντας, για άλλη μια φορά, ότι τα ζόρια δεν είναι μόνον δικά μας. Αποδεικνύοντας για άλλη μια φορά ότι τα αποτελέσματα της λιτότητας που επιδιώκει να κρύψει το Βερολίνο κάτω από το χαλί, τα αντιμετωπίζουν στην έδρα τους. Και αυτό είναι μόνον η αρχή.

Οι μέχρι τώρα χειρισμοί της κυβέρνησης θεωρείτε ότι είναι σωστοί και κινούνται προς τη σωστή κατεύθυνση;

Όταν βρίσκεται σε εξέλιξη μια διαδικασία με τέτοια κρίσιμα διακυβεύματα είναι τουλάχιστον υπονομευτικό να κουνά κανείς το δάχτυλο μέσω συνεντεύξεων. Υπάρχουν όργανα. Εκεί αξιολογούνται και θα αξιολογηθούν όλες οι κινήσεις της κυβέρνησή μας. Εκεί διαμορφώνονται και οι διορθωτικές κινήσεις.

Με δεδομένες τις συνθήκες εκτιμάτε ότι μπορούν να αλλάξουν οι συσχετισμοί στην Ευρώπη προς όφελος των λαών και τι πολιτικές απαιτούνται προς αυτήν την κατεύθυνση;

Η Ευρώπη είναι ένα καζάνι που βράζει. Τα προβλήματα με ένταση παρουσιάζονται πλέον, πέραν του ευάλωτου Νότου, ακόμη και στη Γαλλία, αλλά και σε άλλες «ισχυρές» χώρες. Και τα προβλήματα είναι τέτοια που δεν προκαλούν απλώς δονήσεις, αλλά σοβαρότατες ρωγμές. Η γερμανική παντοκρατορία αμφισβητείται με πολλαπλούς τρόπους, από τη Λεπέν και τους ευωσκεπτικιστές έως τους ριζοσπάστες. Η Ελλάδα έχει την πολιτική υποχρέωση να μετασχηματίζει το διεθνή συσχετισμό σε συγκεκριμένη κατεύθυνση. Αυτό απαιτεί δουλειά σε επίπεδο ευρωπαϊκών κινημάτων, αλλά και σε πολιτικό επίπεδο κορυφής, δηλαδή σε επίπεδο πολιτικών συμμαχιών.

Υπάρχουν πολλά ανοιχτά ζητήματα που θολώνουν τους στόχους τις κυβέρνησης. Για παράδειγμα, το ΤΑΙΠΕΔ, τα περιφερειακά αεροδρόμια, οι Σκουριές κ.λπ. Πρέπει να δοθούν άμεσα ξεκάθαρες απαντήσεις για κεντρικές κατευθύνσεις και κόκκινες γραμμές ή μπορεί τέτοια ζητήματα να μένουν στην ασάφεια εντασσόμενα -ακόμα και κακόβουλα από κάποιους- στο πακέτο της διαπραγμάτευσης;

Είμαι σαφής. Πρέπει να υπάρχουν κόκκινες γραμμές. Σας λέω, όμως, και μια εκτίμησή μου: η τεράστια πίεση που θα δεχτεί η ελληνική κυβέρνηση θα αφορά ακόμη μεγαλύτερης έντασης διακυβεύματα.

Η συμφωνία του Ιουνίου τι όρους και περιεχόμενα πρέπει να έχει για να είναι μια ουσιαστική διέξοδος για το λαό και τη χώρα και πόσο η κυβέρνηση προετοιμάζεται με ουσιαστικό τρόπο γι’ αυτό;

Δύο είναι οι σημαντικοί πυλώνες και είναι αλληλένδετοι, το χρέος και η ανάπτυξη. Η συμφωνία του Ιουνίου θα πρέπει να αντικαταστήσει την καταστροφική συνταγή της λιτότητας και της ύφεσης με ένα σχέδιο ανάπτυξης. Ταυτόχρονα επιβάλλεται να ξεφύγουμε απ’ τη μέγγενη αυτού του τεράστιου και μη βιώσιμου χρέους. Η συμβολή της ΕΛΕ στην προετοιμασία της κυβέρνησης για τη διαπραγμάτευση του χρέους θα είναι καθοριστική. Η ΕΛΕ αποτελεί αποδεδειγμένα ένα σημαντικό εργαλείο για την απομείωση του χρέους.

Σε περίπτωση αδιεξόδου ή στο ενδεχόμενο η συμφωνία του Ιουνίου να είναι λεόντεια υπέρ των δανειστών, εκτιμάτε ότι η κυβέρνηση πρέπει να προσφύγει στο λαό και μέσα από ποια διαδικασία;

Τούτη η κυβέρνηση υπάρχει γιατί έχει τη στήριξη του λαού μας. Αριστερή κυβέρνηση δεν μπορεί πουθενά να υπάρχει αν διαπιστώνεται δυσαρμονία ανάμεσα σε αυτήν και το λαϊκό αιτούμενο.

Να κλείσουμε με την Επιτροπή Λογιστικού Ελέγχου του Χρέους. Ποιοι είναι οι στόχοι της και ποιο είναι το χρονοδιάγραμμα για την ολοκλήρωση του έργου της;

Η νεοσύστατη ΕΛΕ πρέπει να πω ότι αναπτύσσεται και στη μορφή και στο περιεχόμενο, όπως ακριβώς τη διεκδικούσε η επιτροπή πρωτοβουλίας και τα κινήματα. Μια ανοικτή, ανεξάρτητη, εξωστρεφής επιτροπή, που προσκαλεί την κοινωνία των πολιτών, αλλά και ειδικούς επιστήμονες σε μια συλλογική δράση. Στόχος μας είναι να αποκαλυφθεί η αλήθεια για το πώς φτάσαμε έως εδώ. Για την αρχή υπάρχουν δύο σταθμοί. Ο ένας τον Απρίλη, όπου θα συγκληθεί για πρώτη φορά η επιτροπή και θα περιγραφεί η μεθοδολογία της. Ο δεύτερος τον Ιούνη, όπου βάσει αυτής της μεθοδολογίας θα υπάρχουν και τα πρώτα συμπεράσματα για το πρώτο Μνημόνιο και για συμβάσεις εξοπλιστικών προγραμμάτων. Τα συμπεράσματα αυτά θα παρουσιασθούν στο πρώτο διεθνές συνέδριο της Επιτροπής. Το συνολικό χρονοδιάγραμμα αφορά σίγουρα αρκετούς μήνες, όμως τμήματα αυτοτελή της δουλειάς της θα παρουσιάζονται διαρκώς.

http://www.e-dromos.gr/stoxos-berolinou-sakorafa/

Διαβάστε περισσότερα ...

58 μέρες αγωνίας

Κάτω από φυσιολογικές συνθήκες δεν θα συζητούσαμε καν τι έχει κάνει μια κυβέρνηση μόλις 58 ημερών. Είναι άγραφος νόμος να περιμένει κανείς να κλείσει τους τρεις μήνες, πριν αρχίσει να κρίνει και να σχολιάζει. Οι συνθήκες όμως κάθε άλλο παρά φυσιολογικές είναι και -όσοι δεν είμαστε φανατικά ταγμένοι πολιτικά- φοβάμαι ότι έχουμε ήδη αρχίσει να συμβιβαζόμαστε με την ιδέα ότι αυτή η μια από τις λίγες μεγάλες ευκαιρίες που ίσως έχει κάθε γενιά, θα πάει χαμένη.

Τις εκλογές ο ΣΥΡΙΖΑ τις κέρδισε όχι επειδή αίφνης όλοι αποφάσισαν ότι το ιδανικό σύστημα για την Ελλάδα είναι ο ευρωκομμουνισμός της δεκαετίας του '70, αλλά επειδή όλα τα εν δυνάμει κυβερνητικά κόμματα απέτυχαν παταγωδώς να αντιμετωπίσουν τα προβλήματα της Ελλάδας. Ούτε καν προσπάθησαν, αλήθεια, να τα λύσουν, επειδή έχουν δουλείες απέναντι στις υπόλοιπες δυνάμεις της διαπλοκής: τραπεζίτες, επιχειρηματίες και βαθύ κράτος. Και επειδή δεν προσπάθησαν, τα ελληνικά κόμματα εξουσίας αποκάλυψαν το πραγματικό τους πρόσωπο: Δεν είναι καν κόμματα, αλλά φατρίες προσκολλημένες στον κοτζαμπασισμό και τον κομματαρχισμό. Πλιατσικολόγοι που δε διστάζουν να παραβούν τον νόμο, αν δεν προλαβαίνουν να τον αλλάξουν όσο είναι στα πράγματα και ελέγχουν ασφυκτικά τις τρεις εξουσίες. Γι αυτό και δεν έχουν τον παραμικρό ενδοιασμό να παραδεχτούν ότι επέλεξαν να διαλύσουν την ελληνική κοινωνία και οικονομία για να σώσουν τους τραπεζίτες και επιχειρηματίες συμμάχους τους. Δεν διανοήθηκαν καν να αγγίξουν το σύστημα δωροδοκιών και εκβιασμών που λυμαίνεται τις κρίσιμες δημόσιες υπηρεσίες οι οποίες θα έπρεπε να μαζεύουν το δημόσιο χρήμα. Και δεν είχαν αυτοκτονικές τάσεις ώστε να αναζητήσουν τα κεφάλαια που -συχνά αφορολόγητα- έφυγαν από την ελληνική οικονομία για ασφαλή ανώνυμα καταφύγια με τη βοήθεια των μεγαλύτερων τραπεζών του πλανήτη. Τα μισά είναι άλλωστε δικά τους.

Η αριστερά όχι μόνο κέρδισε τις εκλογές, αλλά κέρδισε και πολλούς από εκείνους που δεν την ψήφισαν, επειδή έκανε το αυτονόητο: Προσπάθησε να αντισταθεί στο σύστημα που με αθόρυβη πειρατεία πήρε τον έλεγχο της Ευρωπαϊκής Ενωσης από τα τέλη της δεκαετίας του '90. Αυτόν τον απροκάλυπτο νεοφιλελευθερισμό που πρόβαλε ως μοναδική ρεαλιστική πρόταση ύστερα από την κατάρρευση του δήθεν υπαρκτού σοσιαλισμού. Το δόγμα της αυτορυθμιζόμενης ασύδοτης αγοράς που μετέτρεψε την κοινωνική οικονομία -η οποία αναπτύχθηκε στη μεταπολεμική Ευρώπη- σε έναν δήθεν υπαρκτό καπιταλισμό όπου το κεφάλαιο σχεδόν δεν ασχολείται καθόλου με την παραγωγή και την κατανάλωση αλλά περιορίζεται σε αεριτζήδικα παιχνίδια, έχοντας την υποστήριξη της Ευρωπαϊκής (δήθεν) Κεντρικής Τράπεζας. Γι αυτό και πολλοί απ' όσους δεν την ψήφισαν, ξαφνιασμένοι από την αξιοπρέπεια που αιφνιδίως ανέκτησαν, έδωσαν στην αριστερά τη μετεκλογική εμπιστοσύνη τους.

Η ελπίδα είναι ένα πολύ ισχυρό νόμισμα και η κυβέρνηση Τσίπρα το μοίρασε χωρίς φειδώ. Καλά έκανε. Τόσο καλά μάλιστα ώστε η αξία του νομίσματος αυτού ξεπέρασε τα σύνορα της Ελλάδας και έγινε αποδεκτή και σε άλλες χώρες που βρίσκονται σε ανάλογη, αν και όχι τόσο απελπιστική μοίρα, στην Ευρώπη ή ακόμη πιο μακρυά.

Κάπου εκεί όμως διαλύεται το ροζ σύννεφο του παραμυθιού και κάνουν την εμφάνισή τους οι δράκοι. Κανείς δεν περίμενε ότι η Ευρωπαϊκή Ενωση θα έστρωνε κόκκινο χαλί σε μια αριστερή κυβέρνηση που απειλεί το σύστημα που έστησαν οι συντηρητικές, νεοφιλελεύθερες κυβερνήσεις και τα πανίσχυρα λόμπι. Είναι προφανές ότι Βρυξέλλες και Βερολίνο κάνουν ό,τι μπορούν ώστε να τραβήξουν το χαλί κάτω από τα πόδια της κυβέρνησης, χωρίς να εκτεθούν περισσότερο απ όσο χρειάζεται. Γι' αυτό άλλωστε έχουν επιστρατεύσει και τους μηχανισμούς προπαγάνδας, φθοράς και εθνικιστικού μίσους απέναντι στους τεμπέληδες απατεώνες του Νότου που θέλουν να ρίχνουν τις ευθύνες τους στους εργατικούς Ευρωπαίους του Βορρά.

Η απειλή της πλήρους οικονομικής κατάρρευσης σε μια χώρα που ήδη έχει ακρωτηριαστεί ίσως δεν είναι τόσο τρομακτική. Η κατάρρευση αυτή μπορεί όμως να σημαίνει ότι θα χαθεί και η όποια πιθανότητα να ξεβρακωθούν τα κυκλώματα που επί δεκαετίες λεηλάτησαν το ελληνικό δημόσιο και εξαπάτησαν τους πολίτες/πελάτες τους. Αν δεν αποκαλυφθεί το βάθος και το εύρος της δράσης τους, υπάρχει πάντα ο κίνδυνος να επανέλθουν στην εξουσία και να συνεχίσουν ανενόχλητοι το πλιάτσικο.

Η οικονομία έχει μείνει όχι μόνο χωρίς ρευστότητα αλλά και χωρίς ορατή διέξοδο. Δίχως ένα πλάνο κοινής δράσης για όσα πρέπει να αλλάξουν ούτως ή άλλως, εντός ή εκτός ευρώ, με ή χωρίς χρεοκοπία, για να γίνει η όσο το δυνατόν καλύτερη αξιοποίηση των πόρων που διαθέτει η χώρα και ο λαός της: τομείς και κλάδοι που θα στηριχθούν, αν όχι οικονομικά εφόσον δεν υπάρχει δημόσιο χρήμα για επενδύσεις, αλλά τουλάχιστον νομοθετικά ή με όποιον άλλο τρόπο.

Αλλος δράκος είναι η δημόσια διοίκηση, με όλες τις νάρκες που έχουν αφήσει μέσα της οι προηγούμενοι, ηθελημένα ή εν αγνοία τους. Κραυγαλέο παράδειγμα είναι ο νομικός μηχανισμός του υπουργείου Οικονομικών που αντί να στηρίξει τα δημόσιο συμφέρον υπερασπίστηκε τη θέση της γερμανικής εταιρείας που τροφοδοτούσε το σύστημα διαφθοράς. Νάρκες υπάρχουν πολλές και σε όλα τα επίπεδα, ιδίως εκεί όπου υπάρχει οικονομικό “αντικείμενο”.

Είναι ευθύνη της πρώτης αριστερής κυβέρνησης στην Ελλάδα και να ξεσκεπάσει τα κυκλώματα που έφεραν τον τόπο σε αυτό το σημείο εξαθλίωσης αλλά και να προσφέρει ένα ρεαλιστικό και δίκαιο σχέδιο για την αναδιοργάνωση της οικονομίας. Αν κατορθώσει να μείνει ζωντανή τόσο ώστε να κάνει αυτά τα δύο, ίσως θα έχει την ευκαιρία να προχωρήσει και παραπέρα, τόσο ώστε η Ελλάδα να αποκτήσει το νέο σύνταγμα που πραγματικά χρειάζεται και ισχυρούς θεσμούς, έτσι ώστε όταν θα παραδώσει την εξουσία σε άλλο ή άλλα κόμματα, να μην κινδυνεύει αυτή η έρμη χώρα να επιστρέψει στον βούρκο. Τότε θα έχει προσφέρει πραγματική καλή υπηρεσία στην Ελλάδα και στην υπόλοιπη Ευρώπη.

Πηγή: http://omnibis.blogspot.de/2015/03/58.html

Διαβάστε περισσότερα ...

Δεξαμενή 7,3 δισ. ευρώ εξασφάλισε το Δημόσιο

Του Τάσου Δασόπουλου 

Δεξαμενή δανεισμού ίση με την δόση των 7,3 δισ. ευρώ από ΕΕ, ΔΝΤ και ΕΚΤ έχει εξασφαλίσει πλέον το δημόσιο σπάζοντας όμως τους «κουμπαράδες» όσων φορέων του δημόσιου και του ευρύτερου δημόσιου τομέα είχαν την τύχη ή την ατυχία να έχουν ρευστά διαθέσιμα.

Στον κατάλογο των φορέων που διαθέτουν τους τραπεζικούς λογαριασμούς για τις ανάγκες του δημοσίου προστέθηκε το βράδυ της Πέμπτης και η Περιφέρεια Αττικής 

Μετά από επεισοδιακή συνεδρίαση του περιφερειακού συμβουλίου η πλειοψηφία αποφάσισε να διαθέσει 80 εκ ευρώ από τα συνολικά 343 που διαθέτει η Περιφέρεια. 

Από τα συνολικά 343 εκατομμύρια των διαθεσίμων της Περιφέρειας, τα 110 είναι σε 99 λογαριασμούς των 4 συστημικών τραπεζών και από αυτά τα 80 θα πάνε στην ΤτΕ. 

Στο μεταξύ, χθες το ΔΣ του ΟΑΕΔ δέχθηκε με μεγάλη πλειοψηφία, τη μεταφορά 120 εκατ. ευρώ από τα ρευστά διαθέσιμα του σε λογαριασμό ταμειακής διαχείρισης της Τράπεζας της Ελλάδας στην προοπτική της επένδυσης τους σε κρατικά ρέπος.

Με την ένταξη και της περιφέρειας στο κύκλο των εν δυνάμει δανειστών του δημοσίου το υπουργείο οικονομικών μπορεί να αντλήσει ρευστότητα από μια δεξαμενή συνολικού ύψους 7,3 δισ. ευρώ 

Στα πρώτα 5,5 δισ. ευρώ που είχαν εξασφαλιστεί από τα ασφαλιστικά ταμεία και τους δημόσιους οργανισμούς προστέθηκαν πρόσφατα και άλλα 1,5 δισ. ευρώ από τα αποθεματικά των ΔΕΚΟ τα οποία προορίζονται επίσης για επενδύσεις σε έντοκα γραμμάτια του δημοσίου και άμεσο δανεισμό με συμφωνίες επαναφοράς. 

Η ένταση αυτή των προσπαθειών για την εξασφάλιση των δανειστών επενδυτών έχει διπλό στόχο. 

- Να εξασφαλίσει την απαραίτητη ρευστότητα ώστε το δημόσιο να τα βγάλει πέρα με τις υποχρεώσεις σε χρέος.

- Να υπάρχουν και νέοι επενδυτές για έντοκα γραμμάτια του δημοσίου. 

Το γεγονός αυτό προσλαμβάνει ιδιαίτερη σημασία μετά τις επιστολές που έστειλε η ΕΚΤ στις ελληνικές συστημικές τράπεζες με τη οποία τις ενημερώνει ότι είναι πλέον νομικά δεσμευτική η περιορισμένη έκθεσή τους στους βραχυπρόθεσμους τίτλους του δημοσίου.

Με δεδομένη την απροθυμία και των ξένων επενδυτών να ρισκάρουν τα χρήματά τους σε ελληνικούς τίτλους η στροφή προς τα διαθέσιμα των οργανισμών του στενού και του ευρύτερου δημόσιου τομέα ήταν μονόδρομος.

Τούτο με δεδομένο ότι οι θεσμοί αλλά και εταίροι μας στην Ευρωζώνη έχουν αποκλείσει κάθε δυνατότητα έκτακτης χρηματοδότησης της ελληνικής οικονομίας πριν ολοκληρωθεί και εγκριθεί το «πρόγραμμα γέφυρα» που θα προτείνει η ελληνική κυβέρνηση. Απόδειξη τούτου αποτελεί η απόρριψη του ελληνικού αιτήματος για επιστροφή των 1,2 δισ. ευρώ από τον ESM στο ΤΧΣ παρά το γεγονός ότι τα χρήματα αυτά επιστράφηκαν χωρίς να οφείλονται προς τον Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Σταθερότητας 

Ωστόσο ο εσωτερικός δανεισμός έχει συγκεκριμένα όρια που δεν θα πρέπει να ξεπεραστούν. Στην κατεύθυνση αυτή η κυβέρνηση σπεύδει να κλείσει την περίφημη συμφωνία γέφυρα με ΕΕ ΔΝΤ και ΕΚΤ. Κύκλοι του υπουργείου οικονομικών εξέφραζαν χθες την αισιοδοξία τους ότι οι ελληνικές προτάσεις θα έχουν ολοκληρωθεί μέχρι και τη Δευτέρα. Τούτο προϋποθέτει μια εκ των προτέρων συμφωνία με την ομάδα των Βρυξελλών και τα τεχνικά κλιμάκια τα οποία θα βρίσκονται στην Αθήνα .

Αν όλα αυτά γίνουν μέσα στο Σαββατοκύριακο είναι πολύ πιθανό τη Δευτέρα η ελληνική πρόταση να κριθεί ως προς το τεχνικό σκέλος της από την ομάδα των τεχνοκρατών της Ευρωζώνης.

ΠΗΓΗ: enikonomia.gr

Διαβάστε περισσότερα ...

Αναζωπύρωση της Ιστορίας

 

Η 25^η Μαρτίου πέρασε, η παρέλαση έγινε, για πρώτη φορά μετά από πολύ καιρό χωρίς κάγκελα και με πολύ κόσμο που δεν αποθαρρύνθηκε από τη συνεχή βροχή. Όμως, δεν είναι λίγοι εκείνοι που πιστεύουν ότι όλα αυτά είναι γραφικά, εξωπραγματικά, άλλης εποχής.

Δεν έχουν δίκιο.

Οι καιροί αλλάζουν μα τα παλιά θεμελιώδη γεωπολιτικά προβλήματα επιμένουν να επανέρχονται όσα χρόνια κι αν περάσουν, όπως συμβαίνει με τα γεγονότα του Κριμαικού Πολέμου. Ένα από τα πολλά παραδείγματα είναι όταν μια μέρα σαν την αυριανή, στις 28 Μαρτίου 1854, 161 χρόνια πριν, η τότε Δύση, δηλαδή η Γαλλία και η Αγγλία, κήρυξαν τον πόλεμο στη Ρωσία.

Εκτοτε, έγιναν πάρα πολλά: χώρες γεννήθηκαν, χώρες έσβησαν από το χάρτη, καθεστώτα άλλαξαν, επαναστάσεις ξέσπασαν, επικράτησαν και κατέρρευσαν, πέρασαν δύο παγκόσμιοι πόλεμοι…

Όμως, τελικά, τίποτα από όλα αυτά δεν αποδείχθηκε ικανό να ξεριζώσει παλιές έριδες και τα ίδια θέατρα συγκρούσεων απασχολούν και πάλι την Ευρώπη- ορισμένες εκ των οποίων φτάνουν να αγγίζουν ακόμα και εμάς – άλλωστε, τα γεγονότα του 1854 είχαν επίκεντρό τους και τις οθωμανικές Παραδουνάβιες ηγεμονίες.

Όλα αυτά, έχουν μια σημασία που δεν πρέπει ποτέ να μας διαφεύγει, ούτε, όπως πολύ συχνά συμβαίνει, να την υποτιμούμε.

Δεν υπάρχει χώρα που δικαιούται να περιφρονεί την αυτοπροστασία της, που να μη δίνει σημασία στην άμυνά της, που να πιστεύει ότι «οι καιροί άλλαξαν, αυτά δεν γίνονται πια»…

Οι συγκρούσεις όχι μόνον δεν υποχωρούν, αλλά, αντιθέτως, πυκνώνουν στις μέρες μας.

Και η Ελλάδα βρίσκεται, όπως πάντα, στο σταυροδρόμι πολλών εξ αυτών.

Οφείλει λοιπόν να φροντίζει ως κόρη οφθαλμού την άμυνά της και τις συμμαχίες της.

Χωρίς αυτούς τους δύο πυλώνες, η χώρα θα βρεθεί μετέωρη, αδύναμη μπροστά σε εξελίξεις ανακατατάξεων που είναι πλέον ορατές και που οφείλουμε να τις δούμε πριν να είναι αργά.

Δυστυχώς, δεν έχουμε την πολυτέλεια να αγνοούμε την αναζωπύρωση της Ιστορίας, με όποιο τρόπο κι αν αυτή εκφράζεται στις μέρες μας…

Μαλούχος Γεώργιος Π

http://www.tovima.gr/opinions/article/?aid=689279

Διαβάστε περισσότερα ...