Αριστερά: τρόπος ζωής ή οικονομικό μοντέλο φτωχοποίησης;

"Γλυτώσαμε ΣΥΡΙΖΑ". Αυτό το σχόλιο φίλου που ειπώθηκε πέρσι το καλοκαίρι, μετά τα δραματικά συμβάντα, μου έρχεται συνέχεια στο νου τις τελευταίες εβδομάδες με όσα δυσάρεστα διαδραματίζονται στη Βενεζουέλα. Έχοντας απομακρυνθεί αρκετά απ΄ τη βάση των γεγονότων και τη φόρτιση που δημιουργούν, γίνεται όλο και περισσότερο αντιληπτό ότι το ευφυολόγημά του, μάλλον απέδωσε την πραγματικότητα. Με άλλα λόγια δηλαδή θα μπορούσε η χώρα μας να είναι σήμερα στη θέση της Βενεζουέλας.

Του Δημήτρη Κωνσταντίνου
Όλα αυτά που συνέβησαν εδώ αλλά και στον κόσμο, δημιουργούν την ανάγκη σε ανθρώπους που αφιέρωσαν τη ζωή τους στην υπόθεση της Αριστεράς αλλά και σε κάθε σκεπτόμενο πολίτη, να αναρωτηθεί, να αναψηλαφίσει, να αναλύσει κι αν μπορέσει, να ερμηνεύσει και να εξηγήσει, που οφείλεται αν όχι η αποτυχία τουλάχιστον η άσχημη πορεία του αριστερού εγχειρήματος στη χώρα μας, αλλά και στον υπόλοιπο κόσμο.

Για τους πρώτους, είναι πολύ δύσκολη και επίπονη διαδικασία αφού λίγο - πολύ πρέπει να αναρωτηθούν μήπως ό,τι φαντάστηκαν, ονειρεύτηκαν και πίστεψαν, ήταν απάτη.

Ωστόσο είναι μια διαδικασία αναγκαία αφού στα περσινά γεγονότα μαζί με τις μάσκες των πολιτικών, έπεσαν και τα λέπια απ' τα μάτια των περισσότερων πολιτών, που ήταν υποχρεωμένοι να αντιμετωπίσουν τη σκληρή πραγματικότητα και να δώσουν στον εαυτό τους δύσκολες απαντήσεις σχετικά με την Αριστερά, το παρόν και το μέλλον της.

Τα πράγματα είναι πιο εύκολα για τους αριστερούς δεύτερης και τρίτης γενειάς, κυρίως για τους τελευταίους, που μεγάλωσαν μέσα στην ευμάρεια. Γι' αυτούς, η αριστερά είναι περισσότερο μια μεγάλη ΜΚΟ υπεράσπισης δικαιωμάτων γενικώς, μια ελαφρά πολιτική ενασχόληση που νοηματοδοτεί και αναζωογονεί την μεσοαστική τους καθημερινότητα ενώ ταυτόχρονα καθησυχάζει τη συνείδηση ότι πράττει το πολιτικό/κοινωνικό της καθήκον. Αποκομμένοι από ταξικές αναφορές που αποτελούν θεμέλιο λίθο, αν υποθέσουμε ότι ακόμα η ταξική προέλευση καθορίζει τον ιδεολογικό προσανατολισμό, ακολούθησαν το ΣΥΡΙΖΑ στο νέο δρόμο του και ήδη, οι περισσότεροι, δρέπουν τους καρπούς τις εξουσίας.

Ας προχωρήσουμε όμως στα πιο σοβαρά.

Είναι πασίγνωστο ότι για την Αριστερά, πάγιο και εμβληματικό αίτημά της υπήρξε και είναι η αναδιανομή του πλούτου ως μέσο για την καλυτέρευση της ζωής των αδυνάτων που από θέση εκπροσωπεί. Αντίθετα αυτό που βλέπουμε να συμβαίνει στις περισσότερες χώρες που επικράτησαν αριστερά καθεστώτα είναι η απλόχερη διανομή φτώχειας που βαθαίνει σε βαθμό εξαθλίωσης.

Άλλο ένα παράδοξο είναι ότι η κοινωνική δικαιοσύνη και προστασία, άλλο ένα εμβληματικό αίτημα της Αριστεράς, επίσης απέτυχε να επιτευχθεί σε κομμουνιστικά καθεστώτα, ενώ αντίθετα άνθισε στα περισσότερα καπιταλιστικά. Δεν μπορούμε να ορίσουμε ως κοινωνική δικαιοσύνη, την κοινωνική/οικονομική ομοιομορφία λόγω φτώχειας των πολιτών των πρώην ανατολικών χωρών. Ενώ αντίθετα, ασυναγώνιστο παραμένει μέχρι σήμερα το σκανδιναβικό κοινωνικό μοντελο που αποτέλεσε πρότυπο για πάνω από δύο δεκαετίες.

Ο καπιταλισμός, παρόλο που ως πυρήνα του έχει το κεφάλαιο, τη δημιουργία κέρδους που το βάζει πάνω από τον άνθρωπο, παρόλες τις μεγάλες του παθογένεις, βρήκε τρόπο και κατάφερε στις περισσότερες περιπτώσεις, να δημιουργήσει αξιοπρεπείς έως άνετες συνθήκες ανθρώπινης διαβίωσης.

Τα παραδείγματα αφθονούν: Η Βενεζουέλα βουλιάζει, η Γερμανία ευημερεί.
Η Κούβα αιμορραγεί (και τελευταία αποφάσισε άνοιγμα στον καπιταλισμό), οΚαναδάς ακμάζει. Ακόμα και στη χώρα μας, που θεωρείται καπιταλιστική περιφέρεια, που ποτέ δεν ωρίμασε ο καπιταλισμός, αλλά ως επί το πλείστον λειτούργησε μεταπρατικά και κρατικοδίαιτα, που μαστίζεται έξι χρόνια από σκληρή λιτότητα, οι συνθήκες όσο δύσκολες κι αν είναι, δεν μπορούν να συγκριθούν με εκείνες της Βενεζουέλας, όπου ένας γιατρός αμοίβεται με 13 ευρώ το μήνα.

Δεν πρόκειται για υποκειμενική κρίση, αλλά για αντικειμενική παρατήρηση, που προκύπτει εκ του αποτελέσματος. Αντίστοιχες διαπιστώσεις μπορούν να γίνουν και στον τομέα των προσωπικών και ατομικών ελευθεριών που η περιστολή τους ήταν και είναι κοινός τόπος στα κομμουνιστικά καθεστώτα.

Τα πράγματα δεν πήγαν καλύτερα για την αριστερά και στη χώρα μας όταν μετά από χρόνια κλήθηκε απ' την Ιστορία να αναλάβει ηγετικό ρόλο, εκφράζοντας το αντιμνημονιακό κίνημα.

Στις αναλύσεις που γίνονται κατά καιρούς στο πλαίσιο ενός δημοσίου διαλόγου που διεξάγεται άτυπα, μετά το καλοκαίρι του 2015, το πρόβλημα εντοπίζεται κυρίως στη λανθασμένη ανθρώπινη/προσωπική διαχείριση. Αφορίζονται τα πρόσωπα ενώ προστατεύεται και αφήνεται στο απυρόβλητο η ιδεολογική αφετηρία και πολλές προβληματικές αντιλήψεις της.

Ως φάρμακο προτείνεται ο "αναστοχασμός" που θα οδηγήσει σε μια"καινούργια αρχή". Διαβάζουμε προτάσεις που λένε να "ξαναδούμε τον τρόπο οργάνωσης των συλλογικοτήτων", "τη δημιουργία νέων εστιών αντίστασης", "να γεμίσουμε ξανά τις πλατείες" κλπ, κλπ.

Έχουμε την εντύπωση ότι γίνεται λάθος διάγνωση.

Το κυριότερο πρόβλημα, νομίζουμε, ήταν ότι οι διαμαρτυρίες, όπου λάμβαναν χώρα, δεν είχαν ουσιαστικό περιεχόμενο αφού δεν διατύπωναν καμιά εναλλάκτική πρόταση. Αντίθετα κυριάρχησαν οι κραυγές και τα συνθήματα αντί των επιχειρημάτων και των προτάσεων. Επικράτησε το θυμικό και το ένστικτο αντί της λογικής και της αντικειμενικής ανάλυσης των δεδομένων. Κι αυτό διέτρεχε οριζόντια το κίνημα, ανεξάρτητα απ' το βαθμό οργάνωσής του. Κανείς δεν μπήκε στον κόπο να εκπονήσει σοβαρό, μελετημένο και ρεαλιστικό σχέδιο που θα μπορούσε, να σταθεί ως εναλλακτική πρόταση. Κάτι που φάνηκε με πολύ δυσάρεστο τρόπο κατά τη διάρκεια της περσινής διαπραγμάτευσης. Οι ελάχιστες προτάσεις, όπου διατυπώνονταν, ήταν ανεδαφικές και ανεφάρμοστες.

Αυτό συνέβη γιατί η Αριστερά είχε αυτή ακριβώς την κουλτούρα διαμαρτυρίας. Απομακρυσμένη δηλαδή απ' την εξουσία και σχεδόν σίγουρη ότι ποτέ δεν θα πάρει τα ηνία της, αυτοπαγιδεύτηκε σ' ένα ανούσιο καταγγελτικό λόγο κατά πάντων και διατύπωνε επιπόλαιες, μαξιμαλιστικές προτάσεις σε όλα τα επίπεδα, αφού δεν κόστιζαν τίποτα και σε κανένα.

Σ' αυτό να προσθέσουμε ότι οι πλατείες από πεδίο πολιτικής και κοινωνικής αντίστασης μετατράπηκαν και λειτούργησαν ως μήτρα νομενκλατούρας. Ο ανθρώπινος παράγοντας παίζει πάντα καθοριστικό ρόλο. Η φιλαρχία, οι φιλοδοξίες, το προσωπικό συμφέρον και η ιεραρχική δομή, ευνοούν την ανάπτυξη τέτοιων φαινομέων. Όταν ξεκινάει ένα κίνημα στην αρχή όλοι βλέπουν την ευκαιρία ν' αλλάξουν, μέσα από αυτό, τον κόσμο. Όσο το κίνημα αποκτά απήχηση και στη συνέχεια προοπτική κατάληψης της εξουσίας, τόσο λιγοστεύουν εκείνοι που βλέπουν την ευκαιρία να αλλάξουν τον κόσμο και οι περισσότεροι βλέπουν, μια ευκαρία να αλλάξουν τη ζωή τους. Είναι αυτονόητο πως καταλήγουν τα πράγματα όταν επιτυγχάνεται η κατάληψη της εξουσίας. Σ' αυτό το πλαίσιο εντάσσεται και ο αποδεδειγμένος ιστορικά, βρώμικος έως προδοτικός ρόλος των ηγεσιών, στην εξέλιξη και κατάληξη των κινημάτων.

Οι Κατρούγκαλος, Τσακαλώτος, και άλλοι πάρα πολλοί που σήμερα βρίσκονται στην κορυφή εξουσίας , απ' αυτή τη μήτρα προήλθαν. Ήταν συχνοί ομιλητές στις λαϊκές συνελεύσεις των πλατειών, ενώ σήμερα είναι αρνητικοί πρωταγωνιστές, αρχιτέκτονες του τρίτου μνημονίου που κατακεραύνωναν. Όμως κι εκείνοι που δεν ακολούθησαν το δρόμο του Τσακαλώτου και Κατρούγκαλου και διαχώρισαν τη θέση τους, δεν φάνηκαν εντιμότεροι, ικανότεροι και σοβαρότεροι. Την στιγμή που με μνημειώδη ελαφρότητα και επιπολαιότητα ζητούσαν σύγκρουση με την ΕΕ και νομισματική αλλαγή, οι ίδιοι είχαν ή έβγαζαν χρήματα στο εξωτερικό, ασφάλιζαν τους δικούς τους παρέχοντας πληροφορίες και ασφαλίζονταν οι ίδιοι χρησιμοποιόντας τη θέση τους στον εξουσιαστικό μηχανισμό, ενώ οι πολίτες ήταν υποχρεωμένοι να περιμένουν στην ουρά, για 60 ευρώ την ημέρα. Ασύλληπτα πράγματα για οποιονδήποτε πολιτικό, πόσο μάλλον για κάποιους που έχτισαν καριέρα πάνω στις κοινωνικές του ευαισθησίες.

Φτάνοντας στο δια ταύτα να πούμε σκοπός μας δεν ήταν, να δώσουμε απάντηση για την αποτυχία ή όχι ενός ολόκληρου κοινωνικού συστήματος που καθόρισε και καθορίζει τη ζωή εκατομμυρίων ανθρώπων, γιατί οι ελάχιστες γνώσεις και η αναλυτική μας ικανότητα δεν μπορούν να υποστηρίξουν ένα τέτοιο εγχείρημα.

Οι όποιες παρατηρήσεις, διαπιστώσεις και προβληματισμοί εκφράστηκαν σκοπό έχουν να αποτελέσουν αφορμή για συζήτηση, ώστε να βοηθήσουν στην ερμηνεία σχετικών φαινομένων και να απαντήσουν στα ερωτήματα που προέκυψαν τόσο απ' τα δραματικά γεγονότα του περσινού καλοκαιριού στη χώρα μας, όσο και απ' όσα συμβαίνουν στον κόσμο.

Το μόνο που μετά βεβαιότητας μπορούμε να πούμε είναι πως η Αριστερά ήταν και παραμένει πρώτα απ' όλα τρόπος ζωής που μπορεί να εμφυσήσει υψηλά ιδανικά και να εμπνεύσει στον αγώνα για καλύτερη ζώη. Όχι όμως στη γραμμή που έδωσε κάποιο κομματικό γραφείο ή κάποιος ιδεολογικός υπεύθυνος αλλά ο Τζακ Κέρουακμέσα απ' την Τριστέσσα του: "Ίσιωσε τον εαυτό σου και θα ισιώσει κι κόσμος".

http://www.marketfair.gr/details.php?id=3538#.Vz7DiJIpO_w.twitter
 

Διαβάστε περισσότερα ...

Από το αντιμνημόνιο στο διαρκές μνημόνιο

Δημήτρης Κωνσταντίνου

Το Σαββατοκύριακο που μας πέρασε ήταν γεμάτο με πολιτικές εξελίξεις, δυσάρεστες εκπλήξεις και κυβερνητικές αποφάσεις που θα καθορίσουν τη ζωή των Ελλήνων πολιτών για δεκαετίες. Με μια αιφνιδιαστική ανακοίνωση την εβδομάδα της Διακαινησίμου, η κυβέρνηση επέλεξε με τρόπο που άλλοτε θα κατηγορούσε ως κοινοβουλευτικό πραξικόπημα, να φέρει προς συζήτηση και ψήφιση στη Βουλή το ασφαλιστικό και φορολογικό νομοσχέδιο. 

Το διήμερο αυτό, καθώς και η συνεδρίαση του Eurogroup που ακολούθησε τη Δευτέρα, αφαίρεσαν απ’ την κυβέρνηση το φύλλο πολιτικής συκής και την ξεγύμνωσαν ολοκληρωτικά, αποκαλύπτοντας τις προθέσεις της για την πολιτική που πρόκειται να ακολουθήσει στο εξής. 

Για να συνοψίσουμε όσα διαδραματίστηκαν το σαββατοκύριακο, αρκεί να αναφέρουμε τον τίτλο του βρετανικού Guardian. «Η κυβέρνηση Τσίπρα, ψήφισε το πιο σκληρό πακέτο λιτότητας». 

Σ' αυτό προσθέστε το όργιο με την κατάθεση πλήθους φωτογραφικών τροπολογιών που τακτοποιούν, απαλλάσσουν και διευθετούν υποθέσεις ημετέρων.

Πράγματι είναι αλήθεια και τραγική ειρωνεία παράλληλα ότι η κυβέρνηση που πέρσι εκλέχτηκε με σύνθημα το σκίσιμο των μνημονίων, να ψηφίζει το πιο μνημονιακό πακέτο δημοσιονομικής προσαρμογής, όπως λέγεται κατ' ευφημισμόν η λιτότητα. Τα δύο κόμματα της συμπολίτευσης που οφείλουν τη δημιουργία, την εκτόξευσή τους, την πολιτική τους ύπαρξη και την αναρρίχηση στην εξουσία στο αντιμνημόνιο, ψήφισαν και καλούνται να εφαρμόσουν το πιο σκληρό μνημόνιο της εξαετίας 2010 - 2016.

Το σημαντικότερο όλων όμως, είναι η ποιοτική διαφορά που εντοπίζεται στη στάση και τον πολιτικό λόγο του πρωθυπουργού, των μελών και των βουλευτών της κυβέρνησης, που υπερασπίστηκαν το πακέτο μέτρων με τρόπο που θα ζήλευαν φανατικοί μνημονιακοί υποστηρικτές άλλων κομμάτων, εμφανίζοντας το λίγο-πολύ ως αναπτυξιακό και ευκαιρία ανάκαμψης για την οικονομία. Προχώρησαν δηλαδή σ' αυτό που από καιρό τους ζητούσαν δανειστές και ξένοι παράγοντες: έκαναν ιδιοκτησία τους το μνημόνιο.

Αν όμως η ψήφιση των νομοσχεδίων ήταν η αρχή, τα πιο σημαντικά συνέβησαν στο Eurogroup,  όπου μεταξύ πολλών άλλων δυσάρεστων αποφασίστηκε o περίφημος αυτόματος κόφτης δαπανών. Με λίγα λόγια,  αυτό σημαίνει ότι τον Απρίλιο εκάστου έτους, θα λαμβάνονται υπόψιν τα στοιχεία της Εurostat κι αν αυτά δείχνουν πως τα οικονομικά μεγέθη θα ξεφεύγουν των συμφωνημένων, ο αυτόματος κόφτης θα αναλαμβάνει, περικόπτοντας μισθούς και συντάξεις (!) να επαναφέρει τα μεγέθη στο σωστό δρόμο. Αυτό θα γίνεται με προεδρικό διάταγμα, παρακάμπτοντας τις κοινοβουλευτικές διαδικασίες! 

Η δημοκρατία σε καραντίνα. 

Την ιστορία του κόφτη η κυβέρνηση την πλάσαρε  επικοινωνιακά σαν δική της ιδέα που έπεσε στο τραπέζι εναλλακτικά, ως προς τη νομοθέτηση πρόσθετων μέτρων συγκεκριμένης αξίας περίπου 3,4 δις που, όπως είπαν, ζητούσαν οι δανειστές. 

Στην πραγματικότητα, ο καθένας μπορεί να αντιληφθεί ότι ο αυτόματος κόφτης είναι ιδέα του Β. Σόιμπλε και των επιτελών του, που προσπαθούν εδώ και χρόνια να την επιβάλουν στην Ευρώπη. Πρόκειται για το περίφημο δημοσιονομικό συμβούλιο που θα αναλαμβάνει να «συνεφέρει» τα οικονομικά μεγέθη των χωρών, όταν αυτά παρεκκλίνουν. Ο δαιμόνιος γερμανός υπ. οικονομικών έχει προσπαθήσει χωρίς αποτέλεσμα, να το περάσει πολλές φορές στο παρελθόν, συναντώντας έντονες αντιδράσεις απ’ τις άλλες χώρες. 

Ο Σόιμπλε έχει κάθε λόγο να τρίβει τα χέρια του: Οι «ακροαριστεροί» (όπως τους χαρακτήριζε) που πέρσι σήκωναν -έστω και στα λόγια- μπαϊράκι, φέτος μεταλλάχθηκαν σε προθυμότατους ξενιστές και εφαρμοστές των ιδεών του! 

Για να το πούμε απλά, αυτό που αποφασίστηκε χτες στο Eurogroup, είναι μνημόνιο στο διηνεκές, που απαλλάσσει μεν την εκάστοτε κυβέρνηση απ’ το πολιτικό κόστος και τους κλυδωνισμούς κάθε φορά που θα χρειάζονταν να ψηφίζει μέτρα λιτότητας, καταδικάζει δε τους πολίτες, με τις συνέπειές του.
Θυμάστε την παλιότερη διαφήμιση μιας τράπεζας για "το ανοιχτό δάνειο που δεν τελειώνει ποτέ;"  Εδώ έχουμε το διαρκές μνημόνιο που δεν τελειώνει ποτέ. 

Γι’ αυτό το… κατόρθωμα η κυβέρνηση πανηγυρίζει λέγοντας μάλιστα πως πρόκειται για δική της ιδέα.  Κι αυτό έναντι, πάλι, υποσχέσεων πως η ρύθμιση του χρέους θα συζητηθεί, «εφόσον υπάρχει ανάγκη» στο τέλος του προγράμματος, δηλαδή το 2018 και εφόσον εφαρμόσει στο ακέραιο, όλα τα συμφωνηθέντα. Εύλογα λοιπόν γεννάται η απορία προς τι οι πανηγυρισμοί, αφού ουσιαστικά πρόκειται για θεσμοθέτηση της δημοσιονομικής εποπτείας της χώρας που παραχωρείται, χωρίς το παραμικρό αντάλλαγμα!

Φυσικά τα ερωτήματα που εγείρονται από μια τέτοια απόφαση είναι πολλά και μεγάλα και δεν αφορούν μόνο το οικονομικό μέρος και τις επιπτώσεις των περικοπών στην κοινωνία. Αφορούν το ρόλο του κοινοβουλίου, τις ευθύνες και την υποβάθμισή του καθώς και την ποιότητα των δημοκρατικών λειτουργιών.
Οι πολίτες με την ψήφο τους, δεν εξουσιοδότησαν κάνενα εξωθεσμικό κέντρο να καθορίζει την οικονομική πολιτική, παρά μόνο την εκλεγμένη κυβέρνηση. 

Προς επίρρωση των ισχυρισμών μας σχετικά με τις αποφάσεις του Εurogroup αρκεί κανείς να ανατρέξει στα δημοσιεύματα, που αφορούν το  Εurogroup της 26ης Νοεμβρίου του 2012.  Από τις ανακοινώσεις, τις δηλώσεις των εμπλεκομένων και την αρθρογραφία των ημερών θα ανακαλύψει ότι η κυβέρνηση Τσίπρα, δεν πήρε τίποτα παραπάνω απ’ ότι πήρε τότε, η κυβέρνηση Σαμαρά.

Ίσα ισα, αυτοί που πήραν κάτι παραπάνω και έχουν κάθε λόγο να είναι περιχαρείς, είναι οι δανειστές,  που επισημοποίησαν τον αυτόματο κόφτη και εξειδίκευσαν τον τρόπο λειτουργίας του, αφού το Νοέμβριο του ’12 υπήρχαν μόνο ασαφείς αναφορές σ' αυτόν.

Μια άλλη σημαντική παράμετρος όσων συνέβησαν που αξίζει να τονιστεί, είναι το γεγονός ότι μετά την ολοκληρωτική και με τη βούλα προσχώρηση των ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ στο μνημονιακό στρατόπεδο, το αντιμνημονιακό, μένει με μοναδικό κοινοβουλευτικό εκφραστή τη Χρυσή Αυγή - με ότι μπορεί να σημαίνει αυτό, αφού το ΚΚΕ εντάσσοντας την αντιμνημονιακή του πολιτική σ' ένα ευρύτερο ιδεολογικό πλαίσιο, αν και προσμετράται στους αντιμνημονιακούς, δεν μπορεί να αποτελέσει εκφραστή τους.

Με δυο λόγια,  το περασμένο Σαββατοκύριακο σηματοδότησε τη δεύτερη και οριστική στροφή του πρωθυπουργού προς τον "πολιτικό ρεαλισμό". Η πρώτη ήταν πέρσι το καλοκαίρι. Αυτό άλλωστε απαιτεί και το νέο του πολιτικό ακροατήριο των σοσιαλδημοκρατών - κεντρώων στο οποίο απευθύνεται και μέσω του οποίου ελπίζει να μακροημερεύσει στην εξουσία.

Οι "αυταπάτες"  περί σκισίματος των μνημονίων και άλλων σχετικών, έλαβαν τέλος, αφού πουλήθηκαν φτηνά πέρσι, στους αφελείς κατοίκους του "αριστεροχωρίου".

http://tvxs.gr/news/egrapsan-eipan/apo-antimnimonio-sto-diarkes-mnimonio

Διαβάστε περισσότερα ...

Το πρόβλημα της πολιτικής λειψανδρίας

Δημήτρης Κωνσταντίνου
 
Το συνέδριο της ΟΝΝΕΔ κι όσα φαιδρά συνέβησαν στη λήξη του, αποτέλεσε πρώτης τάξης ευκαιρία για να φωτιστεί η γύμνια στο κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης,  αλλά έδωσε και αφορμή για να αναδειχτούν γενικότερα οι παθογένειες του πολιτικού συστήματος και του τρόπου που μέχρι τώρα λειτουργούσε.

Φαινόμενα παραλυσίας και ανικανότητας είχαν διαφανεί και στις εκλογές για την ανάδειξη του προέδρου, της άλλοτε κραταιάς δεξιάς παράταξης, αλλά ξεχάστηκαν σχετικά γρήγορα απ' το κλίμα αλλαγής και ανανέωσης που επικράτησε για λίγο στην αρχή με την εκλογή του Κυριάκου Μητσοτάκη. Αλλαγή και ανανέωση που - με τα ως τώρα δεδομένα - δεν καταγράφεται πουθενά, αφού ούτε σε επίπεδο προσώπων,  ούτε σε επίπεδο προτάσεων, ο νέος πρόεδρος της ΝΔ κατάφερε να πρωτοτυπήσει και να δώσει τη φρεσκάδα που χρειάζεται η παράταξή του.
Όμως η αβελτηρία και τα προβλήματα στις εσωκομματικές εκλογές, όπως και τα παρατράγουδα στο συνέδριο της ΟΝΝΕΔ,  ήρθαν να αναδείξουν ένα πολύ σοβαρότερο πρόβλημα, το οποίο ξεπερνά κατά πολύ ένα μεμονωμένο γεγονός κομματικής δυσλειτουργίας.

Μιλάμε για το μεγάλο πρόβλημα της ποιότητας του πολιτικού προσωπικού, της πολιτικής λειψανδρίας, σε βαθμό τέτοιο, που περιορίζει δραστικά τις εναλλακτικές λύσεις στις επιλογές των πολιτών και τις συμπιέζει τόσο,  ώστε να μετατρέπεται σε  πρόβλημα αντιπροσώπευσης και άρα να συνιστά ουσιαστικά ζήτημα της λειτουργίας της ίδιας της Δημοκρατίας στη χώρα μας.

Το πρόβλημα υπήρχε και πριν ξεσπάσει η κρίση,  αλλά δεν ήταν τόσο ξεκάθαρα ορατό γιατί εκείνη την περίοδο η κύρια ενασχόληση ήταν η νομή της εξουσίας και της κρατικής λείας.
 Τα πολλά ή λίγα ψίχουλα  που έπεφταν που έπεφταν από το τραπέζι, τάιζαν κάποιους και κάπως έτσι λάδωναν τη μηχανή ώστε να συνεχίζει να λειτουργεί αν όχι απρόσκοπτα, τουλάχιστον χωρίς σοβαρά προβλήματα. Σχεδόν κανέναν δεν ένοιαζε ποιός και τι μέρος του λόγου είναι αυτός που μοιράζει τη λεία. Το θέμα ήταν να μοιραστεί στα δικά μας παιδιά και σε ικανοποιητικές, κατά το δυνατόν, μερίδες.

Έτσι, μέσα σε τέτοιες συνθήκες, κυριάρχησαν -και έμοιαζε φυσιολογικό να ενδημούν στα κόμματα-  άνθρωποι σαν τον Παπαμιμίκο, που αναρριχήθηκαν στα κομματικά αξιώματα - όχι χάρη στα ουσιαστικά/τυπικά προσόντα ή τις πολιτικές τους ικανότητες,  αλλά χάρη στις προσωπικές γνωριμίες, τις παρασκηνιακές μεθοδεύσεις και τη στενή διασύνδεση με την ηγετική ομάδα. Άνθρωποι χωρίς όραμα, ιδέες, προτάσεις που παρασιτούν στις παρυφές της εξουσίας και τη χρησιμοποιούν,  όχι για να προσφέρουν στον τόπο, αλλά για να αποκομίσουν προσωπικά οφέλη.

Το κράτος ως λάφυρο

Κατ' αυτό τον τρόπο,  στη χώρας μας αποτελεί είδηση ότι παραιτήθηκε ένας τύπος σαν τον Παπαμιμίκο,  ενώ κανονικά η είδηση θα έπρεπε να είναι ότι εξακολουθούσε να κατέχει καίρια θέση στον κομματικό μηχανισμό της ΝΔ.
Όμως επειδή το κράτος αποτελούσε και αποτελεί κομματικό λάφυρο, το κόμμα ή τα κόμματα που κάθε φορά βρίσκονται στην εξουσία, τροφοδοτούν τον κρατικό μηχανισμό με τέτοιας ποιότητας στελέχη, έχοντας ως αποτέλεσμα εκατοντάδες, χιλιάδες Παπαμιμίκοι να τον στελεχώνουν,  όχι με κριτήριο την αξιοσύνη και τα προσόντα,  αλλά την πίστη στο κόμμα και την τυφλή υποταγή στον αρχηγό. Άνθρωποι με  μοναδικό εφόδιο την κομματική ταυτότητα καλούνται να διοικήσουν το κράτος  και να αναδιοργανώσουν κρίσιμους τομείς του.
Τα αποτελέσματα είναι γνωστά και συνεπώς δεν θα πρέπει να απορούμε γιατί και πως βρεθήκαμε σ' αυτό το σημείο.
Τον ίδιο δρόμο ακολούθησε με θαυμαστή αφοσίωση και το κυβερνών κόμμα από πέρσι που κέρδισε για πρώτη φορά τις εκλογές.
Παρότι θα μπορούσε, κυρίως χάρη στην ευρύτατη λαϊκή στήριξη,  αλλά και με την καθαρή ματιά του, τρόπον τινά, ερασιτέχνη να ξαφνιάσει ευχάριστα λαμβάνοντας αποφάσεις που υπερβαίνουν και ακυρώνουν την φεουδαρχική αντίληψη περί κρατικής διαχείρισης, έτσι όπως την ζήσαμε στην μεταπολίτευση, εντούτοις εγκλωβίστηκε εκουσίως  και εγκλιματίστηκε σαν έτοιμο από καιρό σ' αυτή τη νοσηρή νοοτροπία με τα γνωστά αποτελέσματα.
Το κόμμα λειτούργησε και λειτουργεί ως μεσάζων μεταξύ ψηφοφόρων και εξουσίας υποχρεωμένο να μοιράσει τα λάφυρα στους πιστούς οπαδούς του "που το στήριξαν στα δύσκολα". Αντί να έχουμε δείγματα νέας αντίληψης στην άσκηση της πολιτικής που θα δικαιολογούσαν, έστω ελάχιστα και την ιδεολογική του προέλευση, κυριάρχησαν δυστυχώς πολύ γρήγορα φαινόμενα νεποτισμού, φαυλότητας και διαφθοράς.

Στο υπόλοιπο πολιτικό/κομματικό σύστημα τα πράγματα δεν είναι καλύτερα. Τα παλιά κόμματα που έχουν ασκήσει εξουσία, βρίσκονται στον ίδιο ακριβώς παρονομαστή. Οι καινούργιοι κομματικοί μηχανισμοί που δημιουργήθηκαν τα τελευταία χρόνια ως απότοκα της κρίσης, έχοντας υποτίθεται σκοπό να φέρουν νέο πολιτικό αέρα που θα βοηθούσε το καράβι της χώρας να πλεύσει σε ήρεμα νερά, απέτυχαν παταγωδώς στον σκοπό τους, αφού είτε εγκατέλειψαν τις αρχικές τους υποσχέσεις μόλις ανέλαβαν αξιώματα, είτε απομονώθηκαν εξαιτίας της ένδειας ή της ανεδαφικότητας των προτάσεών τους, είτε αποτέλεσαν/αποτελούν όχημα ικανοποίησης προσωπικών φιλοδοξιών των δημιουργών τους.

Με αυτά ως δεδομένα, στις επόμενες εκλογές, όποτε αυτές γίνουν, οποιαδήποτε επιλογή φαντάζει μεταξύ Σκύλλας και Χάρυβδης. Οι μόνοι που έχουν λύσει αυτό το πρόβλημα, είναι οι (κομματικοί) οπαδοί.
Οι σκεπτόμενοι πολίτες θα έρθουν σε πολύ δύσκολη θέση για να αποφασίσουν τι και ποιον να ψηφίσουν και όσο κι αν προβληματιστούν, με τα σημερινά δεδομένα πολύ δύσκολα θα βρουν να επιλέξουν.

http://tvxs.gr/news/egrapsan-eipan/problima-tis-politikis-leipsandrias 

Διαβάστε περισσότερα ...