Σάββατο 27 Σεπτεμβρίου 2014
Ο φόβος λοιπόν…
Οι Ελληνες έχουν υποφέρει πολλά, τα τελευταία χρόνια. Η πτώχευση, η οικονομική εξασθένηση των νοικοκυριών είναι ασφαλώς το πρώτο που έρχεται στον νου. Αλλά σταδιακά αντιλαμβανόμαστε ότι τα χειρότερα βάσανα ακολουθούν αυτήν τη διαρκή απειλή πενίας. Είναι η ανασφάλεια, η αδυναμία να προγραμματίσεις στοιχειωδώς τον βίο, η αδυναμία να προστατεύσεις τα ευπαθή άτομα του περιβάλλοντός σου, η αίσθηση ότι η αξιοπρέπεια συρρικνώνεται ή στην καλύτερη περίπτωση μετασχηματίζεται, ο φόβος για το μέλλον.
Ο φόβος είναι το χειρότερο μαρτύριο και ο χειρότερος σύμβουλος για ένα πλήθος ανθρώπων που υποφέρουν χωρίς να έχουν καταλάβει ακόμη πού έφταιξαν οι ίδιοι. Ο φόβος τρώει τα σωθικά των ανίσχυρων θυμάτων της κρίσης, παγώνει τον νου, τα βυθίζει στην απελπισία και την αυτοϋποτίμηση, τα βυθίζει στη μοιρολατρία· ο ίδιος φόβος παραλύει τις εναπομένουσες δυνάμεις, δεν τις αφήνει να εκδιπλωθούν για να ανασχέσουν και να ανασυγκροτήσουν. Ο φόβος λοιπόν. Αυτός πρέπει πρώτος να νικηθεί.
Είναι προφανές άρα ότι οι διασπορείς απειλών και προφητειών, οι σπορείς εκφοβισμού, πλήττουν ευθέως, ενσυνείδητα τους ήδη πληγωμένους και έμφοβους συμπολίτες τους, τρομοκρατούν την κοινωνία. Δεν μιλάμε για τον αναλυτή ή τον υπεύθυνο πολιτικό, που καταγράφουν τα πράγματι δυσμενή δεδομένα και εκτιμούν τις δυσκολίες· διότι η πραγματιστική ανάγνωση της δυσχερούς πραγματικότητας είναι το πρώτο αναγκαίο βήμα για την λυσιτελή αντιμετώπισή της· οδηγεί σε αγώνα, όχι σε πανικό και παραίτηση.
Μιλάμε για τους ανεύθυνους δημαγωγούς, τους τηλευαγγελιστές, τυχάρπαστους λαϊκιστές, κατ’ επάγγελμα αρριβίστες και πρόθυμους για όλα, που απαντούν στην αγωνία των συνανθρώπων τους με τρομολάγνες προφητείες. Ας μην τους ακούμε τέτοιους κήρυκες, ας τους δούμε μόνο στο πλαίσιο μιας κοινωνίας που αγωνίζεται να σταθεί όρθια, και θα τους δούμε τότε περιττούς και ανωφελείς, όπως και τον φόβο που εξαπολύουν.
Νίκος Ξυδάκης
Ιωάννης Καποδίστριας: Η Ελβετία ευγνωμονούσα, η Ελλάς δολοφονούσα…
Ο φάκελος της δολοφονίας Καποδίστρια στο βρετανικό υπουργείο Εξωτερικών είναι ένας από εκείνους που δεν άνοιξαν ποτέ: ακόμα μέχρι και σήμερα παραμένει διαβαθμισμένος με απόρρητα έγγραφα, γεγονός εξαιρετικά σπάνιο καθώς οι πιο πολλοί φάκελοι ανοίγουν τριάντα χρόνια μετά. Όμως όχι αυτός για τον Καποδίστρια. Ιστορικοί εικάζουν ότι οι πληροφορίες που περιέχονται εκεί για τη δολοφονία του, είναι συνταρακτικές.
Ο φάκελος της δολοφονίας Καποδίστρια στο βρετανικό υπουργείο Εξωτερικών είναι ένας από εκείνους που δεν άνοιξαν ποτέ: ακόμα μέχρι και σήμερα παραμένει διαβαθμισμένος με απόρρητα έγγραφα, γεγονός εξαιρετικά σπάνιο καθώς οι πιο πολλοί φάκελοι ανοίγουν τριάντα χρόνια μετά. Όμως όχι αυτός για τον Καποδίστρια. Ιστορικοί εικάζουν ότι οι πληροφορίες που περιέχονται εκεί για τη δολοφονία του, είναι συνταρακτικές.
Πώς ο πρώτος κυβερνήτης του ελληνικού κράτους που εμείς δολοφονήσαμε, συνέβαλε στη δημιουργία του πιο δημοκρατικού, ειρηνικού και ανεπτυγμένου κράτους της γης
1831. Η Ελλάδα έχει μόλις την προηγούμενη χρονιά γίνει κράτος, έπειτα από μια επανάσταση που είχε αρχίσει δέκα χρόνια πριν και που διήλθε μέσα από τεράστιες περιπέτειες, σχεδόν αποτυγχάνοντας. Τώρα, όμως, έχει, για πρώτη φορά στη σύγχρονη ιστορία της αποκτήσει σύνορα, διεθνή αναγνώριση και χτίζει τις πρώτες της δομές. Μέχρι που, μια μέρα σαν τη σημερινή, στις 27 Σεπτεμβρίου του 1831, με το παλαιό ημερολόγιο της εποχής, ο πρώτος κυβερνήτης της χώρας, ο Ιωάννης Καποδίστριας, πέφτει νεκρός από μία σφαίρα στο Ναύπλιο. Μια κακοδαιμονία που οι επιπτώσεις της φτάνουν, θα μπορούσε κανείς να πει, ακόμα μέχρι και σήμερα, ξεκινά για το νέο τόπο.
Ο φάκελος της δολοφονίας Καποδίστρια στο βρετανικό υπουργείο Εξωτερικών είναι ένας από εκείνους που δεν άνοιξαν ποτέ: ακόμα μέχρι και σήμερα παραμένει διαβαθμισμένος με απόρρητα έγγραφα, γεγονός εξαιρετικά σπάνιο καθώς οι πιο πολλοί φάκελοι ανοίγουν τριάντα χρόνια μετά. Όμως όχι αυτός για τον Καποδίστρια. Ιστορικοί εικάζουν ότι οι πληροφορίες που περιέχονται εκεί για τη δολοφονία του, είναι συνταρακτικές.
Το τι σήμαινε ο Καποδίστριας για την Ελλάδα και το τι τραγωδία υπήρξε η δολοφονία του για τον τόπο, το ξέρουν όλοι. Εκείνο που ελάχιστοι στην Ελλάδα δυστυχώς ακόμα γνωρίζουν, είναι το τι σήμαινε ο Καποδίστριας για μία άλλη χώρα με την οποία είχε εμπλακεί πολύ ενεργά ως διεθνής διαμεσολαβητής εκπρόσωπος του Τσάρου, πριν έρθει στην Ελλάδα: την Ελβετία.
Ο Καποδίστριας υπήρξε ο εμπνευστής της ελβετικής ουδετερότητας, αλλά και ο άνθρωπος που κατάφερε να «φέρει» στην ελβετική συμπολιτεία τα καντόνια της Γενεύης και της Λωζάνης, νικώντας κατά κράτος διπλωματικά τον άρχοντα της ευρωπαϊκής διπλωματίας στη μετά το Ναπολέοντα εποχή, τον Μέτερνιχ.
Οι Ελβετοί γιορτάζουν ως εθνικό τους ήρωα τον Καποδίστρια και δεν έχουν 
άδικο: συνέβαλλε καθοριστικά στο να γλιτώσει η μικρή χώρα από τις μεγάλες δυνάμεις που τη διεκδικούσαν ως προτεκτοράτο, αλλά, το κυριότερο, να γίνει αυτό που έγινε στο μέλλον, καθώς η ανάπτυξή της βασίστηκε αποφασιστικά στην ουδετερότητα: έτσι έχτισε την τραπεζική της μοναδικότητα, έτσι γλίτωσε από τους φονικούς πολέμους στον 19ο και στον 20ο, κυρίως, αιώνα, έτσι έγινε παγκόσμιο κέντρο προσέλκυσης πλούτου και, στη συνέχεια, πλουσίων.
άδικο: συνέβαλλε καθοριστικά στο να γλιτώσει η μικρή χώρα από τις μεγάλες δυνάμεις που τη διεκδικούσαν ως προτεκτοράτο, αλλά, το κυριότερο, να γίνει αυτό που έγινε στο μέλλον, καθώς η ανάπτυξή της βασίστηκε αποφασιστικά στην ουδετερότητα: έτσι έχτισε την τραπεζική της μοναδικότητα, έτσι γλίτωσε από τους φονικούς πολέμους στον 19ο και στον 20ο, κυρίως, αιώνα, έτσι έγινε παγκόσμιο κέντρο προσέλκυσης πλούτου και, στη συνέχεια, πλουσίων.
Το μοντέλο που είχε ο Καποδίστριας στο μυαλό του για την Ελλάδα, ήταν παρόμοιο με αυτό που βοήθησε, περισσότερο από κάθε άλλον, να αποκτήσει η Ελβετία. Αλλωστε, υπήρχαν και πολλές αναλογίες μεταξύ των οποίων οι κυριότερες είναι ότι μεγάλες δυνάμεις, αυτοκρατορίες, αντιμάχονταν για να καταφέρουν να θέσουν τις δύο χώρες στην επιρροή τους, αλλά και ότι και οι δύο ήταν πολύ φτωχές χώρες στο ξεκίνημά τους – κάτι που πολλοί σήμερα επίσης αγνοούν.
Η Ελβετία τα κατάφερε. Χρωστά πολλά στον Καποδίστρια γι αυτό και το θυμάται ακόμα και σήμερα με την «Ακτή Καποδίστρια» στο Ροδανό ποταμό στο κέντρο της Γενεύης, με τα στεφάνια που του καταθέτουν κάθε χρόνο στην εθνική γιορτή τους, με την πλάκα στο σπίτι του στην παλιά πόλη της Γενεύης, με την επίτιμη ανάδειξή του σε πολίτη της Γενεύης και της Λωζάνης – τα σχετικά με τη δράση του Καποδίστρια στην Ελβετία φυλάσσονται στα κρατικά αρχεία της Γενεύης.
Και στην Ελλάδα πάντως υπάρχουν αγάλματά του: θυμίζουν ότι τον σκοτώσαμε και, συνήθως, βρίσκονται, ειδικά στην Αθήνα, στο έλεος των συνθημάτων, των γράφιτι και της βρώμας…
Ένα από τα σημαντικότερα έντυπα στην Ελλάδα, ο Οικονομικός Ταχυδρόμος, έφερε στο φως στις 27 Μαΐου 1993, δύο ελβετικά έγγραφα σχετικά με τον Ιωάννη Καποδίστρια τα οποία και αναδημοσιεύονται εδώ. Το ένα εκ των δύο κειμένων είχε ως τότε δημοσιευθεί μόνον στα γαλλικά στη σχετική βιβλιογραφία περί Ιωάννη Καποδίστρια, αλλά ουδέποτε στα ελληνικά, ενώ το άλλο ήταν παντελώς αδημοσίευτο. Πρόκειται για δύο κείμενα που φυλάσσονται σήμερα στα κρατικά αρχεία της Γενεύης και τα οποία δείχνουν ανάγλυφα την κεφαλαιώδη σημασία της διπλωματικής δράσης του Καποδίστρια για τη Γενεύη, όπως από τότε κιόλας την αναγνώρισαν οι ίδιοι οι κάτοικοί της με σεβασμό και συγκίνηση που αντανακλώνται έντονα σε αυτά. Δυστυχώς, η σκέψη του τι περίμενε τον Καποδίστρια στην Ελλάδα μετά από την ανάγνωση αυτών των δύο κειμένων, γίνεται ακόμα πιο πικρή…
Οι αγώνες των ελίτ για κυριαρχία και η επιβεβλημένη δημοκρατική απάντηση
Το κοινωνικό και ψυχικό υπόβαθρο της αυταρχικής εξουσίας
Σωτήρης Αμάραντος
Έστω και ως κακόγουστη φάρσα, σε καιρούς εκκοσμίκευσης, η εξουσία λαμβάνει τον ιερό της χαρακτήρα, από την ανάγκη νοηματικής στήριξης της αθεμελίωτης υπόστασης της ανθρώπινης γυμνότητας της ζωής. Η εξουσία ιερουργεί την ανθρώπινη ανάγκη για το απόλυτο. Εντελώς σχηματικά υποστηρίζουμε ότι το βασανιστικό για τον άνθρωπο βίωμα της θνητότητας, ως τελικό όριο της ύπαρξης, οδηγεί κάτω από ορισμένες πολιτισμικές και ψυχολογικές συνθήκες, στην απώθηση του θανάτου και στην αποκρυστάλλωση δυο βασικών στάσεων ζωής. Αφενός στην υβριστική υπέρβαση των ορίων της ύπαρξης, μέσα από ψευδαισθήσεις παντοδυναμίας, γεγονός που προκαλεί την ανάδυση της εξουσιαστικής προσέγγισης της ζωής και αφετέρου τον τρόμο έναντι του επερχόμενου τέλους σε κάθε όψη του βίου και αντιστοιχεί σε μια δουλική (μη πολιτική) στάση. Ο θάνατος συνεχίζει να κατευθύνει τη ζωή, από τα παρασκήνια του συλλογικού ασυνειδήτου, όπου καταδικάστηκε σε απώθηση, μορφοποιώντας και αξιοποιώντας ένα σύνολο υποκατάστατων. Η ανάγκη για περιχαράκωση της ύπαρξης σε έναν, αντικειμενικού χαρακτήρα, ορισμό της πραγματικότητας του φυσικού, κοινωνικού και ψυχικού κόσμου, βρίσκει επαρκέστατη απάντηση στην ανάπτυξη του επιστημονισμού και της εμπειρικής του εφαρμογής, στο επίπεδο της γραφειοκρατικής οργάνωσης της εξουσίας. Το ορθολογικό πρότυπο προσανατολίζει την κοινωνική εμπειρία, δια μέσου της θεμελίωσης απαράβατων κανόνων, που αποδίδονται σε υπερβατικού χαρακτήρα πηγές (ανεξέλεγκτες και αδιάγνωστες από την μέση κοινωνική εμπειρία και επιθυμία!!!), οι οποίες ταυτόχρονα ορίζουν το καλό και το κακό στην απολυτότητά τους, όπως βέβαια και την αντίστοιχη από την πλευρά των ανθρώπινων εκπροσώπων ορθή ή λανθασμένη σχέση μαζί τους. Η ανάδυση του «ειδικού» ως εκπροσώπου του ορθολογικού απόλυτου στα ανθρωπινά πράγματα, καθίσταται αναγκαία για τη σύγχρονη κοινωνική οργάνωση. Έτσι η εξουσία μπορεί να γίνει αντικείμενο λατρείας στο πρόσωπο στυγνών εγκληματιών, ετερόφωτων προσωπικοτήτων, κυνικών ψηφοθηρών, υπό την προϋπόθεση να μπορούν οι τελευταίοι να παρουσιάσουν με τρόπο που δεν επιδέχεται αμφισβήτηση, μια όψη ενσωμάτωσης του απόλυτου στην καθημερινή ζωή, ως απάντηση στην αγωνία για το πεπερασμένο της ανθρώπινης ύπαρξης. Η ιδεολογία λαμβάνει την καταστατική θέση του δόγματος και οι πολιτικοί απολαμβάνουν το προνόμιο της αποκλειστικής ερμηνείας της «ιερής γραφής» της φύσης των ανθρώπινων κοινωνιών. Ρίγος διαπερνά της μάζες των ανθρώπων, καθώς μέσα από κατανυκτικές τελετουργίες, συμβολισμούς και λάβαρα, οι «ιερείς» της εξουσίας, με τις πολυπληθείς τους κουστωδίες, κατέρχονται (ανά τετραετία περίπου) από τον υψηλό τους θρόνο, για να συναντήσουν τους βέβηλους/θνητούς τους ψηφοφόρους και να πωλήσουν τον προεκλογικό τους μεσσιανισμό. Το ζήτημα της κυριαρχίας βρίσκει έρεισμα στους θεσμούς και στον ανθρώπινο ψυχισμό και αναδεικνύει την ποιότητα των φαντασιακών επενδύσεων, μεταξύ των πόλων θνητότητας/αθανασίας, στο πυρηνικό επίπεδο της οντολογίας μιας κοινωνίας. Μπορούμε να υποθέσουμε μετά από αυτά, τη στενή συνάφεια των έσχατων ερωτημάτων και των απαντήσεων για τη ζωή και τον θάνατο, με τον τρόπο που αρθρώνεται το πολιτικό και οικονομικό θεσμικό σύστημα μιας κοινωνίας, καθώς και με τις ποικίλες διαντιδράσεις μεταξύ των κοινωνικών υποκειμένων. Συνεχίζοντας αυτή την υπόθεση θα μπορούσαμε να ισχυριστούμε πως ένας άλλος τρόπος διευθέτησης των σχέσεων μας με τη ζωή και τον θάνατο, στην προκειμένη περίπτωση ως άρνηση της απώθησης του θανάτου και ως απόπειρα εγκαθίδρυσης μιας πιο διαφανούς σχέσης με αυτόν, ενδεχομένως να οδηγούσε σε μια άλλου τύπου κοινωνική οργάνωση, στην προοπτική της ελευθερίας.
Για τον φωτισμό της προοπτικής αυτής θα ανατρέξουμε σε έναν κορυφαίο Ρώσο διανοητή. Το κείμενο του Ντοστογιέφσκι «Ο Μέγας Ιεροεξεταστής», μπορεί να κατέχει περίοπτη θέση στον χώρο της θεολογική λογοτεχνίας, αλλά δεν είναι μικρότερο το βάρος του ως πολιτικής πραγματείας. Θα μπορούσαμε να ισχυριστούμε, ότι η «τελική εικόνα» της ελευθερίας στο κείμενο αυτό αναδύεται ως μια ανοιχτή, στον υπαρξιακό διάλογο, πρόταση ζωής με το υπερβατικό, με τη φύση και με την κοινωνία. Η «τελική εικόνα» της ελευθερίας προσεγγίζει την πληρωματική ταυτότητα με τον εαυτό της, με τη διαλεκτική ενσωμάτωση των εξ αντιθέτου δυνάμεων αλλοίωσης και άρνησης της ελευθερίας. Με άλλα λόγια, δεν πρόκειται για μια κλειστή κατάσταση διασφάλισης της ακεραιότητας της υπαρξιακής τάξης, αλλά για τη συνεχή αναμέτρηση με τις δυνάμεις του μηδενός, με τις συνθήκες διασάλευσης των όποιων παγιωμένων υπαρκτικών δεδομένων, περικλείοντας για τον όν ακόμη και τον ενδεχόμενο του μη όντος, τόσο για το αντικείμενο, όσο και για το ίδιο το υποκείμενο. Αυτή η διαπίστωση υπερβαίνει κατά πολύ το πρόταγμα της ελευθερίας του Διαφωτισμού, και την οχύρωση στην αυθεντία της «κριτικής του λόγου». Ο Ντοστογιέφσκι αντιμετωπίζει την ελευθερία επέκεινα μιας λογικής διεργασίας της ατομικής νόησης, έναντι των ερεθισμάτων των αισθήσεων και των ιδεολογικών της προσλήψεων, όπως επίσης και πέραν της εργαλειακής λειτουργίας της μεταφυσικής. Η «τελική εικόνα» της ελευθερίας παραπέμπει σε ένα συνεχές διακύβευμα, δεν σκοπεύει, κατ΄αρχήν, σε οιαδήποτε μορφή σωτηρίας και φιναλιστικής υπαρκτικής αποκατάστασης του όντος. Έτσι η ελευθερία δεν υπηρετεί την προοπτική της υλικής κάλυψης και ακόμη της ψυχικής ευτυχίας. Συμπερασματικά, δεν μπορεί να απαντήσει τελεσίδικα στην άρση του τρομερού γεγονότος του θανάτου. Όλες αυτές οι μεταβλητές μπορεί να συνιστούν πιθανά ενδεχόμενα, αλλά όχι αναγκαίες απολήξεις της «τελικής εικόνας» της ελευθερίας. Αντίθετα τις περισσότερες φορές όντας εκπρόσωποι της απώθησης του θανάτου, αποτελούν έναν τρόπο φανταστικής φυγής από τα δεινά του πραγματικού, ένα είδος συναισθηματικής καθήλωσης στην παιδική ανωριμότητα, εκεί που η αυτονόητη πατρωνία των «μεγάλων», παρέχει προστασία από τους κινδύνους της ύπαρξης, δηλαδή από τον κίνδυνο της «τελικής εικόνας» της ελευθερίας. Η ηδονή που προκαλεί η ασφάλεια της ανωριμότητας και η απαρέσκεια της ανάληψης της ευθύνης, επιβάλλει την αναγνώριση ενός συστήματος ηγεμονίας που παραπέμπει, αφενός σε διαδικασίες και φορείς κηδεμονίας και αφετέρου σε ανίκανες, για την ανάληψη δράσεων και κατ΄ουσίαν των ευθυνών, ναρκισσικές ατομικότητες.
Η πολιτική ως εκκοσμικευμένη μορφή θρησκευτικότητας
Οι διάφοροι πολιτικοί συνασπισμοί που λειτουργούν σε καθεστώς φιλελεύθερης κοινοβουλευτικής ολιγαρχίας χρησιμοποιούν ως μέσο χειραγώγησης των πολιτών πάσης φύσεως ψευδοδιλλήματα (π.χ προοδος-συντήριση, μνημόνιο-αντιμνημόνιο), συναισθηματικές κατηγορίες και συνθήματα (πατριωτισμός-κοινωνική αλληλεγγύη), επικλήσεις της ηθικής τάξης (περί της ανάγκης ηθικής ανασυγκρότησης της ατομικότητας, από το ίδιο το άτομο ή την επιλογή ηθικών εξουσιαστών) την κυνική χρήση των οικογενειακών και φιλικών δεσμών, ως προς την εκλογική επιλογή και τη στυγνή εξαγορά της πολιτικής πελατείας με διάφορες αξιομισθίες. Σε αυτό το πλαίσιο, που η πολιτική τίθεται ως φτηνή πραμάτεια των ολιγαρχικών συμφερόντων, προκρίνεται με τη χρήση λαϊκιστικών μεθόδων, η αποδοχή του δεδομένου συστήματος κυριαρχίας, ενώ επιχειρούνται απλά ορισμένες βελτιώσεις σε επιμέρους πτυχές του. Στην ουσία μετατίθενται οι ευθύνες από το σύστημα κυριαρχίας, σε δεδομένα πρόσωπα και ομάδες που διαχειρίζονται την κυβερνητική πολιτική και όχι στους θεσμούς που τους δίνουν τη δυνατότητα να ασκούν την εξουσία τους, με τρόπο αυθαίρετο ως προς τις κοινωνικές ανάγκες. Ταυτόχρονα ως πολίτες «απολαμβάνουμε» συνταγματικά το δικαίωμα να επενδύουμε τις προσωπικές και συλλογικές μας προοπτικές δικαίωσης, σε ανταγωνιστικούς κομματικούς συνασπισμούς, οι οποίες μετουσιώνονται την ημέρα των εκλογών σε ψήφο, δηλαδή σε μια λευκή, επί της ουσίας, εντολή, που στηρίζεται στην καθαρά μεταφυσικού χαρακτήρα ελπίδα, για την εφαρμογή της μεσσιανικής προεκλογικής υπόσχεσης, στην μετά την κατάληψη της εξουσίας ζωή! Θέτουμε με άλλα λόγια ένα ανορθολογικό μέσο στην υπηρεσία ενός ορθολογικού σκοπού. Τον ανορθολογισμό της εκλογικής διαδικασίας σε ένα ολιγαρχικό πολίτευμα όπως το σημερινό, επιτείνουν, πέρα από την έλλειψη θεσμικών δικλείδων ασφαλείας, για τον έλεγχο των πολιτικών από τους πολίτες και δυο άλλης τάξεως γεγονότα. Το πρώτο είναι ο μη αντιστρέψιμος χαρακτήρας κάποιων πολιτικών επιλογών και το δεύτερο ότι κατά τη διάρκεια μιας διακυβέρνησης, προκύπτουν πλήθος πολιτικών ζητημάτων, τα οποία δεν είχαν προβλεφθεί από κανέναν ή τουλάχιστον δεν είχαν ενταχθεί (σκοπίμως) στο προεκλογικό πρόγραμμα των υποψηφίων εξουσιαστών. Άρα οι εκλογές δεν συνιστούν σε καμία περίπτωση απόφαση διακυβέρνησης από τους πολίτες, αλλά το άλλοθι των πολιτικών ελίτ ώστε να εξουσιάζουν αυθαίρετα στο όνομα των πολιτών. Κατά συνέπεια τα επιχείρημα περί «προτέρου εντίμου βίου» και η αδυναμία να κρίνουμε τους κομματικούς σχηματισμούς που δεν έχουν ασκήσει την εκτελεστική εξουσία, δεν έχουν λογικό έρεισμα, διότι τοποθετούν ιδεολογικά την κοινωνία στον ρόλο του πειραματικού σωλήνα και περιθωριοποιούν τον πολίτη στη θέση του πειραματόζωου. Ο τρόπος της πολιτικής δράσης ενός κάποιου πολιτικού μορφώματος, τίθεται στο κριτικό στόχαστρο των πολιτών από την πρώτη στιγμή της ανάδυσής του στη δημόσια σφαίρα και μόνο από τον τρόπο που διευθετεί την εσωτερική λειτουργία των οργάνων του.
Το ελληνικό πρόβλημα
Το ελληνικό κράτος είναι ο κεντρικός μηχανισμός μέσα από τον οποίο ασκούν διαχρονικά ηγεμονία, οι διάφορες εγχώριες πολιτικές και οικονομικές ελίτ. Παραδομένες σε μία άνευ λογικής εκμετάλλευση αυτής της ηγεμονίας, δεν δίστασαν να υπονομεύσουν ακόμη και τον ίδιο τον μηχανισμό από τον οποίο αντλούσαν τα προνόμιά τους, δηλαδή το κράτος, το οποίο ξεπέρασε τα συνήθη διεθνή (καπιταλιστικά και μη δημοκρατικά) «όρια» χρεοκοπίας, διαφθοράς και αναξιοκρατίας.
Η εγχώρια ελίτ συνιστά μια παρασιτική κοινωνική τάξη που ασκεί εκμετάλλευση στο σύνολο της ελληνικής κοινωνίας και οι όποιοι τριγμοί ή συγκρούσεις θα πρέπει να εκλαμβάνονται ως προσπάθειες ανακατανομής της ισχύος στο εσωτερικό της κυρίαρχης κοινωνικής τάξης, με τελικό στόχο, όχι φυσικά τη βελτίωση των πνευματικών και υλικών αγαθών της κοινωνίας, αλλά τη διαιώνιση και ενδυνάμωση της ταξικής της εξουσίας. Οι ενδοταξικές συγκρούσεις στο επίπεδο της πολιτικής εκπροσωπούνται από τις διάφορες εκδοχές των κομματικών συσπειρώσεων. Οι διάφορες αντίστοιχα ενδοταξικές συμμαχίες μεταξύ των οικονομικών και πολιτικών ομάδων εξουσίας αρθρώνονται στο πλαίσιο επιχειρούμενων διαπραγματεύσεων και συναλλαγών μεταξύ πολιτικού, οικονομικού και επικοινωνιακού κεφαλαίου. Εάν η παραπάνω υπόθεση ευσταθεί είναι δυνατόν να εξηγηθούν πρώτον γιατί οι συγκρούσεις, μεταξύ των κομματικών παρατάξεων, έχουν συγκεκριμένα όρια στην ένταση και στο είδος των ζητημάτων που θέτουν πολεμικά και δεύτερον γιατί ένας πραγματικά αντισυστημικός λόγος συσπειρώνει σχεδόν το σύνολο των κομματικών δυνάμεων εναντίον του. Από τις βουλευτικές αποζημιώσεις και τις δικαστικές αρμοδιότητες της βουλής, έως την ιδεολογική χρήση του όρου δημοκρατία για να κατοχυρωθεί η «δημοκρατικότητα» των δικών τους ενεργειών και να στιγματιστούν οι αντίπαλοι του συστήματος ως θιασώτες αυταρχικών ή και ολοκληρωτικών λύσεων, ο κάθε εχέφρων πολίτης μπορεί να θέσει υπό δοκιμασία στην βάση αδιαμφισβήτητων εμπειρικών δεδομένων τις πιο πάνω θεωρητικές μας διατυπώσεις. Η εγχώρια ελίτ η οποία βρίσκει την πολιτική της έκφραση υπό τη μορφή της κομματοκρατίας βρέθηκε σε αδυναμία να αναπαραχθεί ως κυρίαρχη, εντός του πλαισίου της υφιστάμενης δομής του έθνους-κράτους. Καθώς η χρηματοπιστωτική στρόφιγγα, εξαιτίας και της διεθνούς κρίσης των αγορών, έπαψε να τροφοδοτεί τον ελληνικό Λεβιάθαν, η χρηματοπιστωτική πενία δημιούργησε τεράστια προβλήματα νομιμοποίησης, της ντόπιας άρχουσας τάξης προς την ελληνική κοινωνία, η οποία δεν ήταν πλέον εφικτό να εξαγοραστεί. Άλλωστε η εξαγορά αυτή και η ενσωμάτωση των Ελλήνων πολιτών στο σύστημα της φαυλοκρατίας, τις περισσότερες φορές ετίθετο στο επίπεδο ενός στυγνού εκβιασμού, που στόχευε στην ίδια τη βιολογική επιβίωση ή την κοινωνική αναπαραγωγή, των εκάστοτε ατομικών ή συλλογικών υποκειμένων. Σε ένα κρατικό μόρφωμα που εκλείπει κάθε είδους κρατική φροντίδα, θεσμική κάλυψη και υπηρεσία με κοινωνική αναφορά, είναι λογικά συνεπές, να αναμένουμε την ανάπτυξη προσωπικών ή συλλογικών «τεχνικών επιβίωσης», που προτάσσουν την ιδιοτέλεια του μέρους, εις βάρος του συνόλου.
Κάτω από αυτές τις συγκυρίες η ελληνική άρχουσα τάξη έπρεπε να απαντήσει στο δίλλημα της ένδοξης πτώσης της ή της υπό περιορισμούς αναπαραγωγής της. Προκρίθηκε όπως έδειξαν τα πράγματα η δεύτερη λύση. Άρχισε λοιπόν ένα είδος διαπραγμάτευσης( η έννοια της διαπραγμάτευσης ακριβώς στο σημείο αυτό βρίσκει το ακριβές της νόημα, και όχι βέβαια στις ανταλλαγές τεχνοκρατικών εκδοχών, ήδη αποφασισμένων πολιτικών και στη επικοινωνιακή τους προώθηση, με φορείς δευτεροκλασάτα και τριτοκλασάτα στελέχη των διαπραγματευόμενων πλευρών) με τις διεθνείς ολιγαρχικές δυνάμεις και την εγχώρια ελίτ για τη δομή και το περιεχόμενο της συνεργασίας. Στο «παιχνίδι» της διαπραγμάτευσης και των αμοιβαίων εκβιασμών, μεταξύ των δύο συμβαλλόμενων πλευρών, χρησιμοποιήθηκε ακόμη και το επικοινωνιακό τέχνασμα του δημοψηφίσματος (βλ Γιώργο Α. Παπανδρέου). Η συμφωνία τελικώς «έκλεισε» αναγνωρίζοντας τις παρακάτω αρχές οργάνωσης της νέας τάξης πραγμάτων. Πρώτον την κατοχύρωση της ηγεμονίας της άρχουσας ελληνικής τάξης έναντι των υπολοίπων, δια μέσου της «προστατευόμενης» εξωγενούς δανειοδότησης του κρατικού προϋπολογισμού και τον, κατά προτεραιότητα, προσανατολισμό των χρημάτων αυτών, στην εξυπηρέτηση των διεθνών δανειστών του ελληνικού δημοσίου, δεύτερον την αναγνώριση της συμμετοχής και μάλιστα με όρους ιδιαίτερης βαρύτητας, της διεθνούς ολιγαρχίας στον καθορισμό της εσωτερικής πολιτικής και άρα τον περιορισμό της εγχώριας ελίτ στο πολιτικό πεδίο και τρίτον την αποδοχή μιας καθολικού τύπου και βίαιης αναδιανομής του εισοδήματος εις βάρος των πολλών, με ανάλογη στήριξη νεοφιλελευθέρων πολιτικών εκμετάλλευσης των αποτελεσμάτων αυτής της αναδιανομής. Σε όλη αυτή τη διαδικασία τη σκιά τους έριξαν κάθε είδους ιδεολογήματα και αυτοπροβαλλόμενοι σωτήρες, οι οποίοι προσπαθούσαν είτε να ενισχύσουν τη θέση τους στο υφιστάμενο σύστημα κυριαρχίας, είτε να εισέλθουν σε αυτό με όρους δύναμης. Στην πρώτη περίπτωση θα μπορούσαμε να εντάξουμε τις κλασσικά αντιπολιτευόμενες κομματικές συσπειρώσεις, ενώ στη δεύτερη νεόκοπα πολιτικά σχήματα, κινήματα και πρόσωπα ή εκπαραθυρωμένους από το σύστημα και κάθε είδους μεγαλομανείς και καιροσκόπους. Στόχος τους βέβαια δεν είναι η ανατροπή του συστήματος, αλλά η ευνοϊκότερη δυνατή ενσωμάτωση. Με πρόσχημα το πατριωτικό αίσθημα, τη δημοκρατία, την ηθική του εκσυγχρονιστικού φιλελευθερισμού, του μετριοπαθούς καπιταλισμού και τέλος της αταξικής κοινωνίας, στήνονται οργανώσεις, κάθε τύπου, με κοινή όμως αναφορά την ολιγαρχική εσωτερική λειτουργία και τις καθεστωτικές πολιτικές επιδιώξεις.
Η αποτελεσματική αντίδραση στον μεθοδευμένο κατακλυσμό που περιγράψαμε δεν μπορεί να ταυτίζεται με την υποκριτική και ανόητη συνταγή της ενσωμάτωσης στο σύστημα και με την εκ των έσω αποδυνάμωσή του. Η ενσωμάτωση στο σύστημα, επιβάλλει πως οι θέσεις και οι ρόλοι που θα κληθούν τα υποκείμενα να αναλάβουν, είναι εκ των προτέρων καθορισμένα, ώστε να εξασφαλίζεται η ακαριαία υποταγή του νεοεισερχόμενου και η ασκούμενη, εκ του συστήματός, επιρροή να είναι αντιστρόφως ανάλογη από αυτή που θα μπορούσε το άτομο να ασκήσει. Πρόκειται δηλαδή για μια σχέση άνισης ανταλλαγής, κατά την οποία το σύστημα παρέχει στο άτομο μια κάποια θέση, με τίμημα την ίδια του την ελευθερία.
Η δημοκρατική απάντηση
Όπως έχουμε ήδη διαπιστώσει, η ορθολογικότητα δομεί μια ιεραρχικά διατεταγμένη εξουσία των ολίγων επί των πολλών. Το πρότυπο αυτής της δομής συνιστά το εκκοσμικευμένο ανάλογο της θρησκευτικής εξουσίας. Μέσα από ορθολογικές διαδικασίες που θεμελιώνονται στο κενό και λογικά σοφίσματα, αποκρυσταλλώνεται ένα ιεραρχικό σύστημα, το οποίο κατορθώνει σε γενικές γραμμές να πείσει για την ανικανότητα των πολλών να έχουν ουσιαστικό λόγο στην εξέλιξη της συλλογικής τους ζωής και την ικανότητα των λίγων να μονοπωλούν την ορθότητα των επιλογών τους, καθώς έχουν κατοχυρώσει με συνέπεια την πρόσβασή τους στην «απόλυτη αλήθεια». Το κεντρικό πρόβλημα της κοινωνικής οργάνωσης αφορά στην ανισότητα, δηλαδή στη θεσμικά καθορισμένη άνιση (ή μη) πρόσβαση, ανεξάρτητα από τις ατομικές επιδόσεις και τα κοινωνιολογικά χαρακτηριστικά, στις πηγές και την άσκηση της οικονομικής και πολιτικής εξουσίας. Το πρόβλημα αυτό έχει δυο όψεις, οι οποίες δίνουν στο επίπεδο της κοινωνικής μορφολογίας τον χαρακτήρα της αρένας, εντός της οποίας εκφράζεται, με έναν δίχως όρια επιθετικό ανταγωνισμό, η ανάγκη για κυριαρχία έναντι όλων. Η πρώτη αφορά τις συγκρούσεις μεταξύ των ομάδων που ασκούν εξουσία και η δεύτερη με το σύνολο της εκπορευόμενης δύναμης των εξουσιαστικών ελίτ, εις βάρος αυτών που δεν μετέχουν στο παιχνίδι της εξουσίας ενεργητικά, παρά υπό την μορφή μιας παθητικής εξάρτησης και πολιτικού αδιεξόδου και που κινητοποιούνται ετερόνομα και μαζικά, από ένα σύνολο ιδεολογικών αρχών που επικαλούνται οι εξουσιαστικές ελίτ, ώστε να επιτύχουν τους στόχους τους. Αποτέλεσμα όλων αυτών είναι η στρεβλωτική ανάγνωση του κοινωνικού, όχι στη βάση της εξουσιαστικής διάκρισης κυβερνόντων και κυβερνωμένων, αλλά στον αλλοτριωτικό κατακερματισμό της κοινωνίας σε επιμέρους ομάδες συμφερόντων που αξιώνουν, η κάθε μια για τον εαυτό της, την κάλυψη της συλλογικής της επιθυμίας, στο τάδε ή στο δείνα επιμέρους προκατασκευασμένο ή ήσσονος σημασίας ζήτημα. Σε ένα δημοκρατικό πολίτευμα, πέραν της ατομικής και κοινωνικής ταυτότητας, κρίνονται ως μικρής βαρύτητας οι επιμέρους συλλογικές ταυτότητες. Η ύπαρξη των κοινωνικών ταυτοτήτων αποκτά πολιτική αξία από την στιγμή που διαμορφώνεται μια δομή λίγο-πολύ σταθερών αντιμαχόμενων συμφερόντων και άρα αναδύεται το εξουσιαστικό φαινόμενο υπό τους όρους της δύναμης και όχι της ισότητας. Σχετικά με αυτή την τάξη πραγμάτων, τα άτομα που συνειδητοποιούν ένα ελάχιστο κοινών συμφερόντων εντάσσονται σε μια ευρύτερη σφαίρα που συνιστά κάποιου είδους συλλογικότητα και στον βαθμό που η συλλογικότητα δεν αμφισβητεί το αυταρχικό μοντέλο εξουσίας, είτε μετέχουν στην διαδικασία κατάληψης της εξουσίας, είτε στην διατήρησή τους σε αυτήν. Τα οφέλη βέβαια και οι ζημίες αποδίδονται ανισομερώς. Αντίθετα η έκλειψη του ανισοβαρούς χαρακτήρα της εξουσίας υποβιβάζει την αξία των επιμέρους συλλογικών ταυτοτήτων (χωρίς να τις εξαφανίζει) διότι το ατομικό μετέχει άμεσα στον καθορισμό του κοινωνικού και άρα μπορεί να εκλάβει το ιδιωτικό του συμφέρον ως μια διάσταση του ευρύτερου κοινωνικού. Αυτό φυσικά σε καμιά περίπτωση δεν παραπέμπει στην ανάδυση και κυριαρχία της αρχής της ομοιομορφίας. Τουναντίον, η άμεση μετοχή στην βάση της ισότητας στη διαδικασία της κοινωνικής θέσμισης, επικυρώνει τη δυνατότητα έκφρασης της διαφορετικής γνώμης, όχι στην προοπτική διαρκών συλλογικών ανταγωνιστικών συμφερόντων, αλλά σε αυτήν της συγκυριακής διαφωνίας.
Στο σημείο αυτό θα θέλαμε σχηματικά να διευκρινίσουμε για την αποφυγή παρερμηνείας, ότι η δημοκρατική αρχή δεν είναι ασύμβατη με την αξιοκρατία και με μια ειδική μορφή ηγεσίας και εκτελεστικών οργάνων, αρκεί τα τελευταία να λογίζονται ως μορφές ειδικής έκφρασης ικανοτήτων, που υπόκεινται σε διαρκή κοινωνικό έλεγχο.
Η δημοκρατική ατραπός φαντάζει ως η μόνη διέξοδος με προοπτική. Η δημοκρατία ως γενικευμένη θεσμική άρθρωση ενεργού συμμετοχής των πολιτών στο πεδίο της απόφασης για την κοινωνία(διακρινόμενη ρητά από το εκλογικό δικαίωμα), συνιστά αποκλειστικώς την αναγκαία και ικανή συνθήκη αποδυνάμωσης της άρχουσας τάξης από τα θεμέλια της ισχύος της, από την ικανότητα διατήρησης της θέσης της και της εκμετάλλευσης που ασκεί, βάση της διάρθρωσης του πολιτικού και οικονομικού χώρου, και προϋποθέτει ως αναγκαία συνθήκη την συγκρότηση συλλογικού κινήματος. Το κίνημα αυτό δεν θα επιδιώκει τη δημοκρατία στη βάση κάποιων θολών και γενικών ιδεολογικών αρχών, οι οποίες πρόκειται να εφαρμοστούν στο μακρινό μέλλον, αλλά θα την πραγματώνει με την αδιάλειπτη λειτουργία των εσωτερικών οργάνων διοίκησης.
πηγή: Αντίφωνο
Κάλπες αυτοδιάθεσης στήνει η Καταλονία στις 9 Νοεμβρίου
Έπεσε η υπογραφή του προέδρου Μας - Δεν αναγνωρίζει η Μαδρίτη
Με κάθε επισημότητα υπέγραψε ο πρόεδρος της Καταλονίας Αρτούρ Μας το διάταγμα για δημοψήφισμα αυτοδιάθεσης στις 9 Νοεμβρίου, με την Βαρκελώνη να προωθεί αποφασισμένη την κίνηση παρά τις αντιδράσεις από τη Μαδρίτη.
Η ισπανική κυβέρνηση έχει απορρίψει σε κάθε τόνο τη διεξαγωγή δημοψηφίσματος, λέγοντας πως δεν προβλέπεται από το Σύνταγμα και προτίθεται να κινήσει κάθε νομικό μέσο κατά της διεξαγωγής του.
Περιστοιχιζόμενος από την ηγεσία του καταλανικού Κοινοβουλίου, το οποίο είχε προ ημερών ψηφίσει το νόμο για τη διενέργεια του δημοψηφίσματος, ο Αρτούρ Μας υπέγραψε το πρωί του Σαββάτου το διάταγμα που τον θέτει σε ισχύ. Η τελετή, τυπική μεν αλλά ισχυρής συμβολικής σημασίας, μεταδόθηκε σε ζωντανή τηλεοπτική σύνδεση.
Η καταλανική ηγεσία έχει επιδιώξει τους τελευταίους μήνες επίμονα τη διενέργεια δημοψηφίσματος, αίτημα που έχει βρει ισχυρή απήχηση σε τμήμα του πληθυσμού της περιφερείας αλλά και σφοδρές αντιδράσεις από την κεντρική κυβέρνηση.
Μάλιστα, τις τελευταίες εβδομάδες πριν την διενέργεια του σκωτσέτζικου δημοψηφίσματος, στους δρόμους της Καταλονίας συναντούσε κανείς όλο και συχνότερα συνθήματα «9Ν» - η ημερομηνία της διεξαγωγής του δημοψηφίσματος έχει γίνει το όνομα του κινήματος.
Στην πλευρά της Μαδρίτης, ο ισπανός πρωθυπουργός Μαριάνο Ραχόι έχει ήδη συγκαλέσει έκτακτο Υπουργικό Συμβούλιο τη Δευτέρα για να επισημοποιηθεί η προσφυγή της ισπανικής κυβέρνησης στο Συνταγματικό Δικαστήριο εναντίον του δημοψηφίσματος.
Η ισπανική κυβέρνηση έχει απορρίψει σε κάθε τόνο τη διεξαγωγή δημοψηφίσματος, λέγοντας πως δεν προβλέπεται από το Σύνταγμα και προτίθεται να κινήσει κάθε νομικό μέσο κατά της διεξαγωγής του.
Περιστοιχιζόμενος από την ηγεσία του καταλανικού Κοινοβουλίου, το οποίο είχε προ ημερών ψηφίσει το νόμο για τη διενέργεια του δημοψηφίσματος, ο Αρτούρ Μας υπέγραψε το πρωί του Σαββάτου το διάταγμα που τον θέτει σε ισχύ. Η τελετή, τυπική μεν αλλά ισχυρής συμβολικής σημασίας, μεταδόθηκε σε ζωντανή τηλεοπτική σύνδεση.
Η καταλανική ηγεσία έχει επιδιώξει τους τελευταίους μήνες επίμονα τη διενέργεια δημοψηφίσματος, αίτημα που έχει βρει ισχυρή απήχηση σε τμήμα του πληθυσμού της περιφερείας αλλά και σφοδρές αντιδράσεις από την κεντρική κυβέρνηση.
Μάλιστα, τις τελευταίες εβδομάδες πριν την διενέργεια του σκωτσέτζικου δημοψηφίσματος, στους δρόμους της Καταλονίας συναντούσε κανείς όλο και συχνότερα συνθήματα «9Ν» - η ημερομηνία της διεξαγωγής του δημοψηφίσματος έχει γίνει το όνομα του κινήματος.
Στην πλευρά της Μαδρίτης, ο ισπανός πρωθυπουργός Μαριάνο Ραχόι έχει ήδη συγκαλέσει έκτακτο Υπουργικό Συμβούλιο τη Δευτέρα για να επισημοποιηθεί η προσφυγή της ισπανικής κυβέρνησης στο Συνταγματικό Δικαστήριο εναντίον του δημοψηφίσματος.
Σημαντική πτώση της θερμοκρασίας το Σαββατοκύριακο σε όλη τη χώρα
Σταδιακή άνοδος του υδράργυρου από τη Δευτέρα
Σημαντική πτώση, 8 έως 10 βαθμών Κελσίου, θα σημειώσει η θερμοκρασία το Σαββατοκύριακο σε όλη τη χώρα, σύμφωνα με την πρόγνωση της Εθνικής Μετεωρολογικής Υπηρεσίας. Σταδιακή άνοδος του υδράργυρου από τη Δευτέρα.
Σύμφωνα με την ΕΜΥ, το Σάββατο αναμένονται βροχές και καταιγίδες οι οποίες θα είναι πρόσκαιρα ισχυρές στην κεντρική Μακεδονία (κυρίως στη Χαλκιδική), την ανατολική Μακεδονία, τη Θράκη, τη Θεσσαλία, τις Σποράδες, την ανατολική Στερεά, την Εύβοια, την ανατολική Πελοπόννησο, τα νησιά του Αιγαίου και την Κρήτη. Σταδιακά τα φαινόμενα θα ασθενήσουν και θα περιοριστούν στα νοτιοανατολικά.
Οι άνεμοι θα πνέουν βόρειοι θυελλώδεις και στο Αιγαίο θα φθάσουν τα 8 με 9 μποφόρ. Σημαντική πτώση θα σημειώσει η θερμοκρασία, η οποία θα κυμανθεί από 10 έως 18 βαθμούς σε Μακεδονία και Θράκη, από από 16 έως 24 βαθμούς στα νησιά του Ιονίου, την Ήπειρο, τη δυτική Στερεά και τη δυτική Πελοπόννησο, από 11 έως 23 βαθμούς σε Θεσσαλία, ανατολική Στερεά, Εύβοια και ανατολική Πελοπόννησο, από 18 έως 24 σε Κυκλάδες και Κρήτη, και από 16 έως 24 βαθμούς Κελσίου στα νησιά του Νησιά ανατολικού Αιγαίου και τα Δωδεκάνησα.
Στην Αττική προβλέπονται νεφώσεις με τοπικές βροχές και καταιγίδες, πιθανώς πρόσκαιρα ισχυρές. Εξασθένηση των φαινόμενων αναμένεται από το βράδυ. Η θερμοκρασία από 16 έως 20 βαθμούς Κελσίου, ενώ στα βόρεια και ανατολικά 2 με 3 βαθμούς χαμηλότερη.
Την Κυριακή στην ανατολική Θεσσαλία, τις Σποράδες, την ανατολική Στερεά, την Εύβοια, την ανατολική Πελοπόννησο, τα νησιά του ανατολικού Αιγαίου, τα Δωδεκάνησα, τις Κυκλάδες και την Κρήτη προβλέπονται νεφώσεις με τοπικές βροχές. Πιθανότητα σποραδικών καταιγίδων κυρίως στις νοτιότερες περιοχές. Γρήγορα τα φαινόμενα θα ασθενήσουν και θα περιοριστούν στην Κρήτη. Στην υπόλοιπη χώρα γενικά αίθριος. Η θερμοκρασία δεν θα σημειώσει αξιόλογη μεταβολή.
Τη Δευτέρα η θερμοκρασία θα βρίσκεται σε άνοδο, κυρίως στα δυτικά και βόρεια ως προς τις μέγιστες τιμές. Στα ανατολικά ηπειρωτικά, τις Σποράδες, τις Κυκλάδες και την Κρήτη λίγες νεφώσεις κατά τόπους αυξημένες με πρόσκαιρες βροχές κυρίως στη βόρεια Κρήτη. Στις υπόλοιπες περιοχές γενικά αίθριος.
Την Τρίτη ο καιρός θα είναι γενικά αίθριος και μόνο στην ανατολική Στερεά, την Εύβοια, τις Κυκλάδες και την Κρήτη θα υπάρχουν λίγες νεφώσεις πρόσκαιρα αυξημένες. Η θερμοκρασία σε μικρή περαιτέρω άνοδο.
Την Τετάρτη και την Πέμπτη ο καιρός θα είναι γενικά αίθριος, οι βοριάδες θα πέσουν στα 3 με 5 μποφόρ και στο Αιγαίο τοπικά 6, ενώ η θερμοκρασία δεν θα σημειώσει αξιόλογη μεταβολή.
Κυκλοφοριακά προβλήματα προκάλεσε στη Θεσσαλονίκη η νέα επιδείνωση του καιρού την Παρασκευή. Σε ποτάμια μετατράπηκαν δρόμοι της πόλης, ενώ σηματοδότες τέθηκαν εκτός λειτουργίας.
Η ισχυρή βροχόπτωση με την οποία «ξύπνησε» η Θεσσαλονίκη δημιούργησε σοβαρά προβλήματα στην κίνηση των οχημάτων. Το πρωί της Παρασκευής, τροχαία ατυχήματα προκλήθηκαν εξαιτίας της ολισθηρότητας του οδοστρώματος -με υλικές μόνο ζημιές-, ενώ έντονο μποτιλιάρισμα παρατηρήθηκε σε κεντρικούς δρόμους της πόλης.
Βροχοπτώσεις έπληξαν και περιοχές της Κεντρικής Μακεδονίας.
Προβλήματα προκάλεσαν οι βροχοπτώσεις και στην Πάτρα.
Δρόμοι πλημμύρισαν και στο Μεσολόγγι από την έντονη βροχόπτωση το βράδυ της Πέμπτης. Σύμφωνα με το onairnews, η Πυροσβεστική Υπηρεσία δέχθηκε δεκάδες κλήσεις για άντληση υδάτων από οικίες και καταστήματα.
Σύμφωνα με την ΕΜΥ, το Σάββατο αναμένονται βροχές και καταιγίδες οι οποίες θα είναι πρόσκαιρα ισχυρές στην κεντρική Μακεδονία (κυρίως στη Χαλκιδική), την ανατολική Μακεδονία, τη Θράκη, τη Θεσσαλία, τις Σποράδες, την ανατολική Στερεά, την Εύβοια, την ανατολική Πελοπόννησο, τα νησιά του Αιγαίου και την Κρήτη. Σταδιακά τα φαινόμενα θα ασθενήσουν και θα περιοριστούν στα νοτιοανατολικά.
Οι άνεμοι θα πνέουν βόρειοι θυελλώδεις και στο Αιγαίο θα φθάσουν τα 8 με 9 μποφόρ. Σημαντική πτώση θα σημειώσει η θερμοκρασία, η οποία θα κυμανθεί από 10 έως 18 βαθμούς σε Μακεδονία και Θράκη, από από 16 έως 24 βαθμούς στα νησιά του Ιονίου, την Ήπειρο, τη δυτική Στερεά και τη δυτική Πελοπόννησο, από 11 έως 23 βαθμούς σε Θεσσαλία, ανατολική Στερεά, Εύβοια και ανατολική Πελοπόννησο, από 18 έως 24 σε Κυκλάδες και Κρήτη, και από 16 έως 24 βαθμούς Κελσίου στα νησιά του Νησιά ανατολικού Αιγαίου και τα Δωδεκάνησα.
Στην Αττική προβλέπονται νεφώσεις με τοπικές βροχές και καταιγίδες, πιθανώς πρόσκαιρα ισχυρές. Εξασθένηση των φαινόμενων αναμένεται από το βράδυ. Η θερμοκρασία από 16 έως 20 βαθμούς Κελσίου, ενώ στα βόρεια και ανατολικά 2 με 3 βαθμούς χαμηλότερη.
Την Κυριακή στην ανατολική Θεσσαλία, τις Σποράδες, την ανατολική Στερεά, την Εύβοια, την ανατολική Πελοπόννησο, τα νησιά του ανατολικού Αιγαίου, τα Δωδεκάνησα, τις Κυκλάδες και την Κρήτη προβλέπονται νεφώσεις με τοπικές βροχές. Πιθανότητα σποραδικών καταιγίδων κυρίως στις νοτιότερες περιοχές. Γρήγορα τα φαινόμενα θα ασθενήσουν και θα περιοριστούν στην Κρήτη. Στην υπόλοιπη χώρα γενικά αίθριος. Η θερμοκρασία δεν θα σημειώσει αξιόλογη μεταβολή.
Τη Δευτέρα η θερμοκρασία θα βρίσκεται σε άνοδο, κυρίως στα δυτικά και βόρεια ως προς τις μέγιστες τιμές. Στα ανατολικά ηπειρωτικά, τις Σποράδες, τις Κυκλάδες και την Κρήτη λίγες νεφώσεις κατά τόπους αυξημένες με πρόσκαιρες βροχές κυρίως στη βόρεια Κρήτη. Στις υπόλοιπες περιοχές γενικά αίθριος.
Την Τρίτη ο καιρός θα είναι γενικά αίθριος και μόνο στην ανατολική Στερεά, την Εύβοια, τις Κυκλάδες και την Κρήτη θα υπάρχουν λίγες νεφώσεις πρόσκαιρα αυξημένες. Η θερμοκρασία σε μικρή περαιτέρω άνοδο.
Την Τετάρτη και την Πέμπτη ο καιρός θα είναι γενικά αίθριος, οι βοριάδες θα πέσουν στα 3 με 5 μποφόρ και στο Αιγαίο τοπικά 6, ενώ η θερμοκρασία δεν θα σημειώσει αξιόλογη μεταβολή.
Προβλήματα σε πολλές περιοχές της χώρας προκάλεσε η κακοκαιρία την Παρασκευή
Κυκλοφοριακά προβλήματα προκάλεσε στη Θεσσαλονίκη η νέα επιδείνωση του καιρού την Παρασκευή. Σε ποτάμια μετατράπηκαν δρόμοι της πόλης, ενώ σηματοδότες τέθηκαν εκτός λειτουργίας.
Η ισχυρή βροχόπτωση με την οποία «ξύπνησε» η Θεσσαλονίκη δημιούργησε σοβαρά προβλήματα στην κίνηση των οχημάτων. Το πρωί της Παρασκευής, τροχαία ατυχήματα προκλήθηκαν εξαιτίας της ολισθηρότητας του οδοστρώματος -με υλικές μόνο ζημιές-, ενώ έντονο μποτιλιάρισμα παρατηρήθηκε σε κεντρικούς δρόμους της πόλης.
Βροχοπτώσεις έπληξαν και περιοχές της Κεντρικής Μακεδονίας.
Προβλήματα προκάλεσαν οι βροχοπτώσεις και στην Πάτρα.
Δρόμοι πλημμύρισαν και στο Μεσολόγγι από την έντονη βροχόπτωση το βράδυ της Πέμπτης. Σύμφωνα με το onairnews, η Πυροσβεστική Υπηρεσία δέχθηκε δεκάδες κλήσεις για άντληση υδάτων από οικίες και καταστήματα.
40 χρόνια Νέα Δημοκρατία: Ανθ' ημών Άδωνις
Στέφανος Αθανασίου
Μακάρι να έλειπαν αυτά τα γενέθλια. Ο εορτασμός των σαράντα χρόνων της Νέας Δημοκρατίας βρίσκει κυβέρνηση και κόμμα στην χειρότερη κατάσταση που βρέθηκε ποτέ. Το κόμμα του εθνάρχη Κωνσταντίνου Καραμανλή, το ευρωπαϊκό λαϊκόκόμμα των πρωθυπουργών Γ. Ράλλη, Κ. Μητσοτάκη και του νεότερου Κ. Καραμανλή, έχει αφεθεί στην τύχη του. Έχει αφεθεί στις ορέξεις των κυρίων Λαζαρίδη, Σταμάτη, Γεωργιάδη. Έχει αφεθεί στις διαθέσεις της κ. Σπυράκη. Πάλι καλά που υπήρξαν αποκαλύψεις πρόσφατα και για την ώρα το κόμμα και η κυβέρνηση δεν έχει αφεθεί στην αγκάλη του κ. Μπαλτάκου.
Δεν είμαστε εμείς αυτοί που θα κρίνουμε την ειλικρίνεια και τον πατριωτισμό του Αντώνη Σαμαρά. Θα τον κρίνει η ιστορία, ως τον άνθρωπο που ανέλαβε τα ηνία της χώρας στην μεγαλύτερη κρίση της και προσπάθησε να την οδηγήσει στην ανάπτυξη, παραμένοντας στην Ευρωπαϊκή Ένωση.
Θα τον κρίνουμε όμως για το περιβάλλον του και τους συνεργάτες του. Θα τον κρίνουμε για την απομάκρυνση από τις ιδεολογικές αρχές της Νέας Δημοκρατίας. Πριν σαράντα χρόνια, ο πολιτικός που επέστρεψε μεταμορφωμένος από το Παρίσι, έφτιαξε ένα σύγχρονο, αστικό, συντηρητικό κόμμα. Που «ταυτίζει το έθνος με το λαό, την πατρίδα με τους ανθρώπους της, την πολιτεία με τους πολίτες της, την εθνική ανεξαρτησία με τη λαϊκή κυριαρχία, την πρόοδο με το κοινό αγαθό, την πολιτική ελευθερία με την έννομη τάξη και την κοινωνική δικαιοσύνη». Έβαλε τις βάσεις για τον εκδημοκρατισμό του τόπου, νομιμοποίησε το Κομμουνιστικό Κόμμα βάζοντας τέλος στον διχασμό, έβαλε την χώρα στην Ευρωπαϊκή Ένωση, δεν δίστασε να αποχωρήσει από το ΝΑΤΟ, έλυσε για πάντα το πολιτειακό ζήτημα και καθιέρωσε ένα από τα προοδευτικότερα Συντάγματα της Ευρώπης.
Και όταν ήρθε η ώρα η παράταξη παρέδωσε ομαλά και δημοκρατικότατα την εξουσία στον Ανδρέα Παπανδρέου.
Τι έχει απομείνει από αυτό το κόμμα; Τι έχει απομείνει από αυτήν την κουλτούρα διακυβέρνησης; Απολύτως τίποτε. Φυσικά και αυτό δεν συνέβη τα τελευταία δύο χρόνια. Είναι μία διαδικασία που ξεκίνησε πολλά χρόνια πριν, αλλά δεν βρέθηκε κανείς για να την σταματήσει εγκαίρως.
Σήμερα η καυτή πατάτα είναι στα χέρια του Αντώνη Σαμαρά.
Σήμερα η καυτή πατάτα είναι στα χέρια του Αντώνη Σαμαρά.
Το μήνυμα των ευρωεκλογών δεν ελήφθη ποτέ από κόμμα και Μαξίμου. Το χαστούκι των Παρισίων δεν έγινε μάθημα, με αποτέλεσμα να ακολουθήσει το φιάσκο του Βερολίνο. Η τραγωδία των τελευταίων τεσσάρων ετών διέλυσε την μικρομεσαία τάξη, την ραχοκοκαλιά της Νέας Δημοκρατίας. Και παρόλα αυτά επιλογή της κυβέρνησης είναι ο ΕΝΦΙΑ, επιλογή που στέλνει κατά κύματα ψηφοφόρους της δεξιάς στην αγκαλιά του ΣΥΡΙΖΑ. Οι πρόσφατες δημοσκοπήσεις και τα στοιχεία λένε ότι περισσότεροι νεοδημοκράτες πηγαίνουν στην κάλπη του ΣΥΡΙΖΑ, από όσους πάνε σε δεξιά και ακροδεξιά κόμματα.
Αν κάποιοι πιστεύουν ότι αυτή η κατάσταση είναι αντιστρέψιμη, δικαίωμά τους. Πως όμως θα αντιστραφεί μία κατάσταση φαρσοκωμωδίας εντός της Νέας Δημοκρατίας και της κυβέρνησης;
Πως θα δικαιολογηθούν τα αδικαιολόγητα;
Ιστορικά στελέχη και πρώην πρωθυπουργοί διαπραγματεύονται με την ηγεσία του κόμματος την παρουσία τους στον διπλό εορτασμό των γενεθλίων της Νέας Δημοκρατίας.
Υπουργοί, όπως ο Αργύρης Ντινόπουλος λένε πως είναι με την πλευρά της κ. Δούρου στο μέτωπο που έχει ανοίξει με άλλον υπουργό της κυβέρνησης, τον κ. Μητσοτάκη.
Ευρωβουλευτίνα από το πουθενά, η κ. Σπυράκη, διαλύει σε δευτερόλεπτα την στρατηγική του πρωθυπουργού για έξοδο από το μνημόνιο, λέγοντας πως και αυτό να φύγει, εμείς θα μείνουμε αγκαλιά με τα νομικά του αποτελέσματα. Τους 500 δηλαδή νόμους, που συνέτριψαν την εκλογική βάση της κοινωνίας και έφεραν τους πολίτες στα όρια της φτώχειας.
Ο κ. Λαζαρίδης εξαναγκάζει με την απαράδεκτη συμπεριφορά του σε παραίτηση ένα λαμπρό πρέσβη. Ο οποίος είχε την οξυδέρκεια και το θάρρος να ενημερώσει πως καλό θα ήταν να μην γίνει η συνάντηση με την κ. Μέρκελ, γιατί δεν θα απέφερε τίποτα στον πρωθυπουργό και την κυβέρνηση της χώρας.
Ο κ. Γεωργιάδης, κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος της Νέας Δημοκρατίας παρακαλώ, τραβά κόκκινη γραμμή με την λογική μιλώντας για bank run. Ποιος κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του Κωνσταντίνου Καραμανλή, του Κώστα Μητσοτάκη θα είχε υποπέσει σε τέτοιο ολίσθημα και θα ήταν σήμερα στη θέση του;
Οι νομαρχιακές οργανώσεις, τα κομματικά γραφεία, απλά δεν υπάρχουν και δεν λειτουργούν. Κανείς πια δεν ρωτά την γνώμη των απλών μελών της Νέας Δημοκρατίας.
Οι νομαρχιακές οργανώσεις, τα κομματικά γραφεία, απλά δεν υπάρχουν και δεν λειτουργούν. Κανείς πια δεν ρωτά την γνώμη των απλών μελών της Νέας Δημοκρατίας.
Κάποιοι ιθύνοντες κάθονται και σκέφτονται αν η επιστροφή Καρατζαφέρη θα είναι μία επικοινωνιακή αντεπίθεση, όταν βγάζει μάτια πως θα είναι ένα ακόμα πολιτικό αυτογκόλ.
Όλα αυτά δεν είναι σημάδια κούρασης. Είναι σημάδια σήψης. Και ίσως θα ήταν καλύτερο για τον Αντώνη Σαμαρά και την παράταξη, να επιλέξει την λύση των εκλογών. Τα σαράντα χρόνια της Νέας Δημοκρατίας, από κακούς χειρισμούς, μετεξελίχτηκαν από γενέθλια σε μνημόσυνο. Μένει αυτή η αποτυχία να μην κάνει μετάσταση και στην χώρα. Είναι η ώρα των γενναίων αποφάσεων.
Το κόμμα του Κωνσταντίνου Καραμανλή έχει να παίξει σπουδαίο ρόλο και τα επόμενα σαράντα χρόνια. Αρκεί να επιστρέψει στην κοιτίδα του, στην ιδεολογία, τις ιδρυτικές του αρχές.
Δημοσκόπηση Public Issue: Διψήφια η διαφορά ΣΥΡΙΖΑ-ΝΔ στις 11 (!) μονάδες
Υπερφορολόγηση, επικοινωνιακές ακρότητες και επιμονή στην ίδια οικονομική συνταγή βουλιάζουν την κυβέρνηση. Σαράντα μονάδες η διαφορά υπέρ του ΣΥΡΙΖΑ στην παράσταση
Του Τάσου Τσακίρογλου
Δυναμική αυτοδυναμίας στον ΣΥΡΙΖΑ καταγράφει η έρευνα πολιτικής συγκυρίας Σεπτεμβρίουπου πραγματοποίησε η Public Issue, λίγες μέρες μετά την άνοδο Σαμαρά – Τσίπρα στη Θεσσαλονίκη για τη ΔΕΘ και σ' ένα κλίμα που φορτίζεται από το μπαράζ της φορολόγησης των πολιτών και την αδυναμία της κυβέρνησης να αρθρώσει πειστικό διαπραγματευτικό λόγο έναντι των δανειστών.
Δυναμική αυτοδυναμίας στον ΣΥΡΙΖΑ καταγράφει η έρευνα πολιτικής συγκυρίας Σεπτεμβρίουπου πραγματοποίησε η Public Issue, λίγες μέρες μετά την άνοδο Σαμαρά – Τσίπρα στη Θεσσαλονίκη για τη ΔΕΘ και σ' ένα κλίμα που φορτίζεται από το μπαράζ της φορολόγησης των πολιτών και την αδυναμία της κυβέρνησης να αρθρώσει πειστικό διαπραγματευτικό λόγο έναντι των δανειστών.
Το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης έχει φτάσει τη διαφορά του από τη Ν.Δ. στις 11 ποσοστιαίες μονάδες (36% έναντι 25%), προβάδισμα που είναι το μεγαλύτερο από τις αρχές του έτους. Παρ' όλα αυτά, στο ερώτημα ποια είναι η καλύτερη κυβέρνηση για τη χώρα, Ν.Δ-ΠΑΣΟΚ ή ΣΥΡΙΖΑ, η πλειοψηφία (42%) απαντά «καμία από τις δύο».
Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει κερδίσει πέντε μονάδες σε σχέση με την τελευταία έρευνα της εταιρείας τον περασμένο Ιούλιο (31%) και η Ν.Δ. μία (24%). Στη λοιπή κατάταξη ακολουθούν: Το Ποτάμι με9,5% (10,5%), η Χρυσή Αυγή με 7,5% (8,5%), το ΚΚΕ με 6,5% (6,5%), το ΠΑΣΟΚ με 5,5% (7,5%), οιΑνεξάρτητοι Ελληνες με 4% (4,5%), η ΔΗΜΑΡ με 1% (1,5%), ενώ τα Λοιπά κόμματασυγκεντρώνουν 5% (6%).
Σύμφωνα με τα ποσοστά αυτά η εκτίμηση των κοινοβουλευτικών εδρών διαμορφώνεται ως εξής: ΣΥΡΙΖΑ 146 (από 142 έως 150), Ν.Δ. 66 (61-72), Το Ποτάμι 25 (20-30), Χρυσή Αυγή 20 (16-24),ΚΚΕ 17 (15-20), ΠΑΣΟΚ 15 (12-17), ΑΝ.ΕΛΛ. 11 (8-13), ΔΗΜΑΡ καμία.
Στην παράσταση νίκης ο ΣΥΡΙΖΑ προηγείται με διαφορά σαράντα μονάδων (64% έναντι 24%), ανοίγοντας την ψαλίδα στο απώτατο σημείο από τον Ιανουάριο του 2014 και με αυξητική τάση μετά τις ευρωεκλογές του Μαΐου.
Ωστόσο η πλειονότητα των ερωτηθέντων (43%) εκτιμά ότι το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης θα κερδίσει με μικρή διαφορά, έναντι του 21% που «βλέπει» μεγάλη διαφορά και 22% που προσδοκά νίκη της Ν.Δ. με μικρή διαφορά.
Στο ερώτημα «ποια κυβέρνηση νομίζετε ότι μπορεί να αντιμετωπίσει καλύτερα τα προβλήματα της χώρας», το μεγαλύτερο ποσοστό προτίμησης απαντά το «καμία από τις δύο» (42%), ενώ το 31% επιλέγει ΣΥΡΙΖΑ και το 22% Ν.Δ.-ΠΑΣΟΚ.
Καταλληλότερος για πρωθυπουργός θεωρείται από τους ερωτηθέντες ο Αντώνης Σαμαράς με38% (από 43% τον Ιούλιο), έναντι 34% (29%) του Αλέξη Τσίπρα, ενώ το 28% (28%) λέει «κανένας από τους δύο» ή δεν εκφράζει γνώμη.
Στις δημοτικότητες των πολιτικών αρχηγών «κεφάλι» διατηρεί ο Αλέξης Τσίπρας με 47% (από 40% τον Ιούλιο), με δεύτερο τον Σταύρο Θεοδωράκη 39% (42%). Ακολουθούν: Αντώνης Σαμαράς 38% (38%), Φώτης Κουβέλης 33% (33%), Πάνος Καμμένος 30% (26%), Δημήτρης Κουτσούμπας 27% (32%), Ευάγγελος Βενιζέλος 21% (21%).
Στο θέμα των ημερών, δηλαδή για το εάν πρέπει να γίνουν πρόωρες εκλογές και με αφορμή τηνεκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας, οι πολίτες εμφανίζονται μοιρασμένοι, με το 49% να λέει ότι «μάλλον δεν χρειάζεται» και το 46% «μάλλον χρειάζεται», ενώ το 5% δεν διατυπώνει γνώμη.
Οσον αφορά το ερώτημα «εάν η κυβέρνηση θα εξαντλήσει την τετραετία ή μάλλον θα γίνουν πρόωρες εκλογές», υπέρ της δεύτερης εκδοχής τάσσεται το 54% και υπέρ της πρώτης το 37%. Δεν διατυπώνει γνώμη 9%.
Για τον τρόπο διακυβέρνησης της χώρας, το 75% θεωρεί ότι «η δημοκρατία είναι προτιμότερη από οποιαδήποτε άλλη μορφή διακυβέρνησης», ενώ, στο κλίμα των ημερών και με δεδομένη πλέον τη σταθερή καταγραφή της Χρυσής Αυγής, το 12% λέει ότι «σε ορισμένες περιστάσεις μια δικτατορία μπορεί να είναι προτιμότερη από τη δημοκρατία».Το 11%υποστηρίζει πως «για ανθρώπους σαν κι εμάς δεν έχει καμία σημασία εάν έχουμε δημοκρατία ή δικτατορία». Το 2% δεν εκφέρει γνώμη.
Σχετικά με την κατεύθυνση της χώρας, οι εφτά στους δέκα πολίτες (72%) εκτιμούν ότι αυτή είναι «λάθος» και μόνο το 18% λέει «σωστή». «Ούτε σωστή, ούτε λάθος» απαντά το 8% και το2% δεν εκφράζει γνώμη.
«Δημοφιλής» ο Γκίκας
Στο πεδίο της οικονομίας ο Γκίκας Χαρδούβελης μέσα σε δύο μήνες ξεπέρασε τα ποσοστά έλλειψης εμπιστοσύνης του Γιάννη Στουρνάρα (68% έναντι 67%), ενώ ένας στους δύο πολίτες(51%) εκτιμά ότι η ανεργία θα αυξηθεί. Λέει ότι θα μείνει ίδια το 33% και το 16% ότι θα μειωθεί.
Στην ερώτηση που αφορά την προσωπική τους οικονομική κατάσταση, το 47% εκτιμούν ότι θα χειροτερέψει, το 44% ότι θα μείνει ίδια και το 9% ότι θα βελτιωθεί.
Στο τι πρέπει να κάνει η Ελλάδα σήμερα για το δημόσιο χρέοςτης, το 64% προκρίνει τη διαπραγμάτευση με τους δανειστές για να πληρώσει μικρότερο μέρος του, μόλις το 8% να συνεχίσει να εφαρμόζει τα μέτρα του Μνημονίου και να πληρώσει το χρέος της, ενώ ένας στους πέντε (21%) λέει να μην πληρώσει το χρέος και να προχωρήσει σε στάση πληρωμών προς τους δανειστές της.
Για την Ε.Ε. το 52% έχει αρνητική γνώμη και το 45% θετική.
■ Τη Δευτέρα, στο δεύτερο μέρος της έρευνας, θα δημοσιευτούν τα ευρήματα που αφορούν την εικόνα των πολιτικών κομμάτων.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
Recent Posts
 |
 |
Αναρτήσεις
