Εδώ και μερικές ώρες οι πολίτες βρίσκονται για πολλοστή φορά απ΄ τον Απρίλιο του 2010 όταν και ξεκίνησε η συνεργασία με την Τρόϊκα, στο "ίδιο έργο θεατές". Ένα έργο με γνωστή υπόθεση και τέλος, αφού το μόνο που αλλάζει κάθε φορά, είναι ο θίασος που το ανεβάζει.
Η υπόθεση με δυο λόγια περιλαμβάνει τη δραματοποίηση της διαπραγμάτευσης με την Τρόϊκα, φραστικές επιθέσεις και χαρτοπόλεμο δηλώσεων μεταξύ της ελληνικής κυβέρνησης και των πιστωτών, με την πρώτη να επιχειρεί θαρραλέα τάχα να αποφύγει τις "παράλογες απαιτήσεις" τους και να μην ξεπεράσει τις "κόκκινες γραμμές" της.
Πλησιάζοντας στο τέλος κι αφού η κατάσταση θα έχει γίνει τόσο κρίσιμη, ώστε τα ταμεία να είναι άδεια, όταν τα ΜΜΕ θα ενημερώνουν καθημερινά ότι μας τελειώνουν τα χρήματα και σε λίγο δεν θα μπορούμε να πληρώσουμε μισθούς και συντάξεις (ο ευαίσθητος κάλος που πατιέται την κατάλληλη στιγμή), η κυβέρνηση θα κάνει την κυβίστηση-συνθηκολόγηση.
Με αφορμή μια ψευτοϋπόσχεση ή μια ανούσια μικρουποχώρηση απ' την άλλη πλευρά θα παριστάνει τον τροπαιοφόρο νικητή, αντί να φέρει την ντροπή του δαρμένου, όπως θα έπρεπε κανονικά.
Σ' αυτό το κομμάτι του έργου που ανεβαίνει τώρα, η κυβερνηση Τσίπρα προέβη σε μια σεναριακή προσθήκη, βάζοντας εξωτερικά γυρίσματα στο Παρίσι, τις Βρυξέλλες όπου συναντήθηκε με τους Ολάντ και Σούλτς αντίστοιχα.
Σκοπός της παράστασης, είναι να πειστούν με τη στρατηγική του φόβου και της ανασφάλειας, πρώτα η κοινωνία και μετά οι βουλευτές που σκέπτονται (άσχετα αν σπάνια το πράττουν) να καταψηφίσουν τα μέτρα, να ξεπεράσουν τις επιφυλάξεις τους και να δεχτούν ευκολότερα το μοιραίο, αφού η κυβέρνηση "το πάλεψε σκληρά" και πήρε "ότι μπορούσε".
Πλησιάζοντας στο τέλος κι αφού η κατάσταση θα έχει γίνει τόσο κρίσιμη, ώστε τα ταμεία να είναι άδεια, όταν τα ΜΜΕ θα ενημερώνουν καθημερινά ότι μας τελειώνουν τα χρήματα και σε λίγο δεν θα μπορούμε να πληρώσουμε μισθούς και συντάξεις (ο ευαίσθητος κάλος που πατιέται την κατάλληλη στιγμή), η κυβέρνηση θα κάνει την κυβίστηση-συνθηκολόγηση.
Με αφορμή μια ψευτοϋπόσχεση ή μια ανούσια μικρουποχώρηση απ' την άλλη πλευρά θα παριστάνει τον τροπαιοφόρο νικητή, αντί να φέρει την ντροπή του δαρμένου, όπως θα έπρεπε κανονικά.
Σ' αυτό το κομμάτι του έργου που ανεβαίνει τώρα, η κυβερνηση Τσίπρα προέβη σε μια σεναριακή προσθήκη, βάζοντας εξωτερικά γυρίσματα στο Παρίσι, τις Βρυξέλλες όπου συναντήθηκε με τους Ολάντ και Σούλτς αντίστοιχα.
Σκοπός της παράστασης, είναι να πειστούν με τη στρατηγική του φόβου και της ανασφάλειας, πρώτα η κοινωνία και μετά οι βουλευτές που σκέπτονται (άσχετα αν σπάνια το πράττουν) να καταψηφίσουν τα μέτρα, να ξεπεράσουν τις επιφυλάξεις τους και να δεχτούν ευκολότερα το μοιραίο, αφού η κυβέρνηση "το πάλεψε σκληρά" και πήρε "ότι μπορούσε".
Από την υπεραισιοδοξία στο αδιέξοδο
Ενώ λοιπόν τις προηγούμενες μέρες η κυβέρνηση καλλιεργούσε κλίμα (υπερ)αισιοδοξίας ότι η υπόθεση της αξιολόγησης τελειώνει μέσα στην εβδομάδα και θα μπορούσε έχοντάς τη στο χέρι να τη…κραδαίνει στην εαρινή σύνοδο του ΔΝΤ, ξαφνικά οι θεσμοί αναχώρησαν χωρίς αποτέλεσμα, δηλώνοντας ότι η επιστροφή τους θα αποφασιστεί μετά τη σύνοδο, οπότε και θα συνεχιστούν οι συζητήσεις.
Το ίδιο απόγευμα οι υπεύθυνοι για τη διαπραγμάτευση υπουργοί (πλην Χουλιαράκη- έχει τη σημασία του) έδωσαν συνέντευξη τύπου ενημερώνοντας, για την πορεία των διαπραγματεύσεων. Αιφνιδιάζοντας, ενημέρωσαν επίσης πως η κυβέρνηση είναι κυρίαρχη (!) γι΄αυτό θα καταθέσει ασφαλιστικό και φορολογικό νομοσχέδιο, χωρίς την έγκριση της τρόϊκας. Η πρώτη πράξη του έργου ξεκίνησε.
Να θυμίσουμε ότι η αυλαία είχε ανοίξει άγαρμπα λίγες μέρες πριν, με τη διαρροή των τηλεφωνικών συνδιαλέξεων Βελκουλέσκου - Τόμσεν στα Wikileaks.
Όσο γνωστή όμως είναι η υπόθεση του έργου, άλλο τόσο γνωστό είναι και το τέλος της. Όσο περισσότερο τσαμπουκά πουλάει η κυβέρνηση, τόσο μεγαλύτερος έρχεται ο λογαριασμός στους πολίτες. Έτσι πορευόμαστε όλα αυτά τα χρόνια, με τα γνωστά αποτελέσματα.
Ενδεικτικά, ας θυμηθούμε το περσινό καλοκαίρι με τα φρέσκα στη μνήμη μας δραματικά γεγονότα, όπως και τον καυγά το Σεπτέμβριο του 2011 μεταξύ Βενιζέλου τρόϊκας, που έφερε ως "δώρο" στους πολίτες τον ΕΝΦΙΑ.
Μετά από έξι χρόνια εξοντωτικής λιτότητας, δεκάδες δισεκατομμύρια μέτρων, μειώσεις μισθών/συντάξεων, συνεχείς αυξήσεις φόρων, μεσοπρόθεσμων προγραμμάτων που άλλαξαν τη ζωή των πολιτών βίαια , φτωχοποιώντας ένα μεγάλο κομμάτι του πληθυσμού, είμαστε "πάλιν και πολλάκις" στο σημείο μηδέν.
Το βασανιστήριο του ελληνικού λαού μοιάζει μ' ένα διάδρομο γυμναστικής που, ενώ "καταπίνουμε" χιλιόμετρα, βρικόμαστε συνέχεια στο ίδιο σημείο, με την κούραση να μεταβάλλεται σε εξάντληση απ' την υπερπροσπάθεια. Πάνω σ' ένα τέτοιο διάδρομο τρέχουν οι πολίτες κι η χώρα, έξι χρόνια τώρα. Αντί μετά από τόσες θυσίες και "αίμα" ο λαός να δει έστω κάποιες απ' αυτές να πιάνουν τόπο, βλέπει ότι το πηγάδι που άνοιξε το 2010 η κυβέρνηση του Γ. Παπανδρέου δεν έχει πάτο.
Αντί η κατάσταση στην οικονομία μετά από τόση κοινωνική υπερπροσπάθεια και ανυπολόγιστες επιπτώσεις να παρουσιάζει βελτίωση, ικανή να ελαφρώσει τη ζωή του και να τον βάλει πλέον στην τροχιά της περίφημης κανονικότητας, βλέπει τις θυσίες του να πηγαίνουν χαμένες.
Το πιο εύκολο για τη σημερινή κατάσταση, είναι να κατηγορήσουμε τους δανειστές. Δεν θα τους δώσουμε συγχωροχάρτι, έχουν κι αυτοί ένα σοβαρό μερίδιο ευθύνης. Ωστόσο απ' την έως τώρα δράση τους (ειδικά του ΔΝΤ) ξέρουμε, ότι πρόκειται για σκληρούς μονεταριστές που σπάνια υπολογίζουν στα μέτρα που προτείνουν/επιβάλλουν τις ιδιαιτερότητες κάθε οικονομίας κι αδιαφορούν αν θα χυθεί κοινωνικό αίμα. Αυτό που τους ενδιαφέρει είναι να πάρουν τα λεφτά τους πίσω, όσο το δυνατόν πιο γρήγορα με όσο το δυνατόν περισσότερο κέρδος.Αλλά, αν αυτό το γνωρίζει κι ο τελευταίος (σκεπτόμενος) πολίτης, πολύ περισσότερο οφείλουν να το γνωρίζουν οι κυβερνήσεις που τον καλούν να συνδράμει με τα κεφάλαιά του και την…εμπειρία του και να προετοιμαστούν καταλλήλως.
Το ίδιο απόγευμα οι υπεύθυνοι για τη διαπραγμάτευση υπουργοί (πλην Χουλιαράκη- έχει τη σημασία του) έδωσαν συνέντευξη τύπου ενημερώνοντας, για την πορεία των διαπραγματεύσεων. Αιφνιδιάζοντας, ενημέρωσαν επίσης πως η κυβέρνηση είναι κυρίαρχη (!) γι΄αυτό θα καταθέσει ασφαλιστικό και φορολογικό νομοσχέδιο, χωρίς την έγκριση της τρόϊκας. Η πρώτη πράξη του έργου ξεκίνησε.
Να θυμίσουμε ότι η αυλαία είχε ανοίξει άγαρμπα λίγες μέρες πριν, με τη διαρροή των τηλεφωνικών συνδιαλέξεων Βελκουλέσκου - Τόμσεν στα Wikileaks.
Όσο γνωστή όμως είναι η υπόθεση του έργου, άλλο τόσο γνωστό είναι και το τέλος της. Όσο περισσότερο τσαμπουκά πουλάει η κυβέρνηση, τόσο μεγαλύτερος έρχεται ο λογαριασμός στους πολίτες. Έτσι πορευόμαστε όλα αυτά τα χρόνια, με τα γνωστά αποτελέσματα.
Ενδεικτικά, ας θυμηθούμε το περσινό καλοκαίρι με τα φρέσκα στη μνήμη μας δραματικά γεγονότα, όπως και τον καυγά το Σεπτέμβριο του 2011 μεταξύ Βενιζέλου τρόϊκας, που έφερε ως "δώρο" στους πολίτες τον ΕΝΦΙΑ.
Μετά από έξι χρόνια εξοντωτικής λιτότητας, δεκάδες δισεκατομμύρια μέτρων, μειώσεις μισθών/συντάξεων, συνεχείς αυξήσεις φόρων, μεσοπρόθεσμων προγραμμάτων που άλλαξαν τη ζωή των πολιτών βίαια , φτωχοποιώντας ένα μεγάλο κομμάτι του πληθυσμού, είμαστε "πάλιν και πολλάκις" στο σημείο μηδέν.
Το βασανιστήριο του ελληνικού λαού μοιάζει μ' ένα διάδρομο γυμναστικής που, ενώ "καταπίνουμε" χιλιόμετρα, βρικόμαστε συνέχεια στο ίδιο σημείο, με την κούραση να μεταβάλλεται σε εξάντληση απ' την υπερπροσπάθεια. Πάνω σ' ένα τέτοιο διάδρομο τρέχουν οι πολίτες κι η χώρα, έξι χρόνια τώρα. Αντί μετά από τόσες θυσίες και "αίμα" ο λαός να δει έστω κάποιες απ' αυτές να πιάνουν τόπο, βλέπει ότι το πηγάδι που άνοιξε το 2010 η κυβέρνηση του Γ. Παπανδρέου δεν έχει πάτο.
Αντί η κατάσταση στην οικονομία μετά από τόση κοινωνική υπερπροσπάθεια και ανυπολόγιστες επιπτώσεις να παρουσιάζει βελτίωση, ικανή να ελαφρώσει τη ζωή του και να τον βάλει πλέον στην τροχιά της περίφημης κανονικότητας, βλέπει τις θυσίες του να πηγαίνουν χαμένες.
Το πιο εύκολο για τη σημερινή κατάσταση, είναι να κατηγορήσουμε τους δανειστές. Δεν θα τους δώσουμε συγχωροχάρτι, έχουν κι αυτοί ένα σοβαρό μερίδιο ευθύνης. Ωστόσο απ' την έως τώρα δράση τους (ειδικά του ΔΝΤ) ξέρουμε, ότι πρόκειται για σκληρούς μονεταριστές που σπάνια υπολογίζουν στα μέτρα που προτείνουν/επιβάλλουν τις ιδιαιτερότητες κάθε οικονομίας κι αδιαφορούν αν θα χυθεί κοινωνικό αίμα. Αυτό που τους ενδιαφέρει είναι να πάρουν τα λεφτά τους πίσω, όσο το δυνατόν πιο γρήγορα με όσο το δυνατόν περισσότερο κέρδος.Αλλά, αν αυτό το γνωρίζει κι ο τελευταίος (σκεπτόμενος) πολίτης, πολύ περισσότερο οφείλουν να το γνωρίζουν οι κυβερνήσεις που τον καλούν να συνδράμει με τα κεφάλαιά του και την…εμπειρία του και να προετοιμαστούν καταλλήλως.
Κανένα σχέδιο και προετοιμασία, ζέση μόνο για παραμονή στην εξουσία...
Δυστυχώς όμως, καμιά ελληνική κυβέρνηση έως τώρα δεν ήταν ούτε στο ελάχιστο, κατάλληλα προετοιμασμένη. Γι΄αυτό και φέρουν τη μεγαλύτερη ευθύνη για το σημερινό αδιέξοδο, αφού όλα αυτά τα χρόνια της κρίσης μέχρι και σήμερα, τρία πράγματα τους ενδιέφεραν: η προστασία της κομματικής τους πελατείας κι η δημιουργία νέας, η προστασία της οικονομικής ελίτ και η παραμονή τους στην εξουσία.
Καμιά μνημονιακή κυβέρνηση, πολύ περισσότερο η σημερινή, δεν κατάρτισε σοβαρό, ρεαλιστικό, μελετημένο σχέδιο παραγωγικής/οικονομικής ανασυγκρότητησης και εξόδου από την κρίση. Σχέδιο που να μπορεί να το πάρει κανείς στα σοβαρά.
Έτσι, ελλείψει σχεδίου, ήταν αναγκασμένες να "ψωνίζουν" πάντα σχέδια και λύσεις απ' το ράφι του Β. Σόϊμπλε και του ΔΝΤ και το Μνημόνιο να εμφανίζεται (και να είναι, απουσία άλλου) το μόνο σχέδιο εξόδου απ' την κρίση.
Αφού λοιπόν, πολύ περισσότερο στη σημερινή κυβέρνηση, είναι ανίκανοι να παρουσιάσουν ένα σοβαρό και συγκροτημένο σχέδιο, ας αφήσουν κατά μέρους τους ψευτολεονταρισμούς που στο τέλος θα πληρώσει πάλι ο λαός κι αντί να παράγουν (ν)τροπολογίες που τακτοποιούν και αθωώνουν ημετέρους, αντί να επιδίδονται σε διαγωνισμό προσλήψεων συγγενών, να δουλέψουν σκληρά, μεθοδικά μέσα στο συγκεκριμένο πλαίσιο (όσο αυτό επιτρέπει), προσπαθώντας να προστατεύσουν και να ελαφρύνουν κυρίως τις κοινωνικές ομάδες που έχουν πληγεί περισσότερο απ' την οικονομική κρίση και την εξοντωτική δημοσιονομική προσαρμογή. Και να δημιουργήσουν τις προϋποθέσεις εκείνες που θα επιτρέψουν στους πολίτες να δουλέψουν με ηρεμία, να αγωνιστούν σκληρά, για να ξαναστήσουν, έστω ένα μέρος απ' τη χαμένη ζωή τους.
Τα υπόλοιπα είναι πομφόλυγες που χαϊδεύουν προσωρινά τ' αυτιά των αφελών και θα έχουν σύντομα την τύχη των προεκλογικών υποσχέσεων του περσινού Ιανουαρίου.
Καμιά μνημονιακή κυβέρνηση, πολύ περισσότερο η σημερινή, δεν κατάρτισε σοβαρό, ρεαλιστικό, μελετημένο σχέδιο παραγωγικής/οικονομικής ανασυγκρότητησης και εξόδου από την κρίση. Σχέδιο που να μπορεί να το πάρει κανείς στα σοβαρά.
Έτσι, ελλείψει σχεδίου, ήταν αναγκασμένες να "ψωνίζουν" πάντα σχέδια και λύσεις απ' το ράφι του Β. Σόϊμπλε και του ΔΝΤ και το Μνημόνιο να εμφανίζεται (και να είναι, απουσία άλλου) το μόνο σχέδιο εξόδου απ' την κρίση.
Αφού λοιπόν, πολύ περισσότερο στη σημερινή κυβέρνηση, είναι ανίκανοι να παρουσιάσουν ένα σοβαρό και συγκροτημένο σχέδιο, ας αφήσουν κατά μέρους τους ψευτολεονταρισμούς που στο τέλος θα πληρώσει πάλι ο λαός κι αντί να παράγουν (ν)τροπολογίες που τακτοποιούν και αθωώνουν ημετέρους, αντί να επιδίδονται σε διαγωνισμό προσλήψεων συγγενών, να δουλέψουν σκληρά, μεθοδικά μέσα στο συγκεκριμένο πλαίσιο (όσο αυτό επιτρέπει), προσπαθώντας να προστατεύσουν και να ελαφρύνουν κυρίως τις κοινωνικές ομάδες που έχουν πληγεί περισσότερο απ' την οικονομική κρίση και την εξοντωτική δημοσιονομική προσαρμογή. Και να δημιουργήσουν τις προϋποθέσεις εκείνες που θα επιτρέψουν στους πολίτες να δουλέψουν με ηρεμία, να αγωνιστούν σκληρά, για να ξαναστήσουν, έστω ένα μέρος απ' τη χαμένη ζωή τους.
Τα υπόλοιπα είναι πομφόλυγες που χαϊδεύουν προσωρινά τ' αυτιά των αφελών και θα έχουν σύντομα την τύχη των προεκλογικών υποσχέσεων του περσινού Ιανουαρίου.
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Ας είμαστε ευγενείς στο σχολιασμό.