"H “αντίληψη” που βρίσκεται στο κέντρο αυτού του προβληματισμού είναι ότι το κόστος μίας “εφ΄ άπαξ” λύσης για το ελληνικό χρέος ίσως είναι μικρότερη από την επι μακρόν διατήρησή του σε εκκρεμότητα καθώς το οικονομικό πεδίο της Ευρωζώνης δεν έχει καθαρό ορίζοντα με τις εκκρεμότητες σε Ισπανία, Ιταλία και Γαλλία ανοικτές τόσο στο οικονομικό όσο και στο πολιτικό πεδίο. "
Του Γ. Αγγέλη
Και όμως ...κινείται. Η συζήτηση για το μέλλον του ελληνικού χρέους έχει αρχίσει να ξεπερνά τα όρια της συζήτησης μεταξύ των ανθρώπων της πολιτικής και οικονομικής γερμανικής ελίτ και να αποκτά διαστάσεις ευρύτερου προβληματισμού για την νέα αρχιτεκτονική της Ευρωζώνης .
Το κεντρικό ζήτημα στην συζήτηση αυτή έχει τεθεί εδώ και καιρό, όχι από την Ελλάδα αλλά από το ΔΝΤ: το ελληνικό χρέος πρέπει να αναδιαρθρωθεί για να καταστεί βιώσιμο και αυτό μπορεί να έχει αποτέλεσμα μόνο με ένα νέο “κούρεμα”.
Αυτή η αρχική τοποθέτηση του ΔΝΤ είχε απορριφθεί από το Βερολίνο και την Φρανκφούρτη (ΕΚΤ). Ο λόγος ήταν και παραμένει απλός: το ελληνικό κρατικό χρέος είναι πλέον στο συντριπτικά μεγαλύτερο μέρος του μία οφειλή προς το EFSF, τα κράτη μέλη της Ευρωζώνης και την ΕΚΤ.
Μόλις 15 με 16 δισ. ευρώ “κυκλοφορούν” ελεύθερα στην αγορά και μετά τα τελευταία γεγονότα με τα Hegde Funds και την Αργεντινή κανείς δεν σκέφτεται να τα ...πειράξει.
Όλα τα υπόλοιπα δισ. ευρώ είναι υποχρεώσεις προς κράτη, κεντρικές τράπεζες, ΔΝΤ και το EFSF... Και μιας και τα κεφάλαια του ΔΝΤ δεν “κουρεύονται” μένουν οι άλλοι τρείς.
Το ερώτημα κατά συνέπεια που έχει τεθεί είναι το κατά πόσο η συζήτηση για την αναδιάρθρωση του χρέους με την νέα κυβέρνηση στην Αθήνα – όποια και αν είναι αυτή – θα γίνει με όρους “κουρέματος” ή με όρους επιμήκυνσης και επιπλέον διευκόλυνσης όσο αφορά το “είδος” των επιτοκίων που θα το συνοδεύουν, κυμαινόμενα δηλαδή ή σταθερά επιτόκια.
Η επίσημη γραμμή προς το παρόν στο Βερολίνο είναι ότι το ελληνικό χρέος “μένει να αξιολογηθεί αν είναι βιώσιμο και κατά συνέπεια δεν μπορεί να συζητήσει κανείς μέχρι τότε το πως θα αναδιαρθρωθεί” αλλά σε κάθε περίπτωση “αποκλείεται το “κούρεμα” στο ελληνικό χρέος...”.
Δεν είναι όμως η μόνη “γραμμή”. Στο εσωτερικό της γερμανικής “συγκυβέρνησης” έχει αρχίσει να κερδίζει χώρο ένας προβληματισμός που δεν αφορά άμεσα το ελληνικό χρέος, αλλά το μεγάλο πρόβλημα του ιταλικού κατά πρώτο λόγο κρατικού χρέους (ξεπερνά τα 2 τρισ. ευρώ) και του ισπανικού καθώς και στις δύο περιπτώσεις
το 2015 είναι χρονιά που ενδέχεται να υπάρξουν πολιτικές εξελίξεις ανάλογες εκείνων στην Ελλάδα. Η Ισπανία έχει εκλογές το φθινόπωρο και η Ιταλία ενδέχεται να έχει πολιτικές περιπέτειες αν η “ικανότητα” του κ. Ρέντζι δοκιμασθεί από τις αγορές.
Η υπόθεση της αναδιάρθρωσης του ελληνικού χρέους αποκτά κατά συνέπεια διαστάσεις που δεν αφορούν το μέγεθός του, αλλά το κατά πόσο οι αγορές μέσα στο 2015 πιεσμένες από το ενδεχόμενο αύξησης των επιτοκίων στις ΗΠΑ μετά το τέλος της “ποσοτικής χαλάρωσης” δοκιμάσουν τις αντοχές και την αποφασιστικότητα της ΕΚΤ να υπερασπίσει με “ότι και αν χρειασθεί” το ευρώ.
Το ενδιαφέρον είναι ότι ο προβληματισμός αυτός δεν προέρχεται μόνο από θιασώτες της Σοσιαλαδημοκρατίας στο εσωτερικό της Κυβέρνησης, αλλά και από στελέχη του CDU και ορισμένα (ελάχιστα) μέλη του Συμβουλίου της ΕΚΤ.
H “αντίληψη” που βρίσκεται στο κέντρο αυτού του προβληματισμού είναι ότι το κόστος μίας “εφ΄ άπαξ” λύσης για το ελληνικό χρέος ίσως είναι μικρότερη από την επι μακρόν διατήρησή του σε εκκρεμότητα καθώς το οικονομικό πεδίο της Ευρωζώνης δεν έχει καθαρό ορίζοντα με τις εκκρεμότητες σε Ισπανία, Ιταλία και Γαλλία ανοικτές τόσο στο οικονομικό όσο και στο πολιτικό πεδίο.
Βέβαια η “εφ΄ άπαξ” αντιμετώπιση δεν σημαίνει για όλους το ίδιο πράγμα.
Ορισμένοι συνδέουν αυτή την “εφ΄ άπαξ” λύση ακόμα και με το προσωρινό “πάγωμα” της σχέσης της Ελλάδα με το ευρώ με την βοήθεια διπλού νομίσματος ή ακόμα και την προσωρινή έξοδο από το ευρώ.
Το ερώτημα που συνδέεται με την άποψη αυτή αφορά στο πλαίσιο οικονομικής πολιτικής που θα συνοδεύει μία τέτοιας κατεύθυνσης λύση. Και εδώ το ποιός θα είναι ο “συνομιλητής” στην Αθήνα βρίσκεται προς το παρόν ανοικτό λόγω των επικείμενων εκλογών.
Για τον λόγο αυτό άλλωστε, όπως υποστηρίζεται από διπλωματικούς κύκλους στις Βρυξέλλες, η συζήτηση αυτή “δεν πρόκειται να ανοίξει προς το παρόν περισσότερο”, καθώς όλες οι πλευρές θα περιμένουν τον σχηματισμό κυβέρνησης στην Αθήνα και το ξεκαθάρισμα των όρων μέσα στους οποίους θα γίνει η συζήτηση για το χρέος.
Στο μεταξύ όμως ο πολιτικός κύκλος στην Ευρώπη θα έχει δρομολογήσει την προεκλογική συζήτηση στην Μ. Βρετανία και – κυρίως – στην Ισπανία.
“Θα είναι μία πολύ ενδιαφέρουσα συζήτηση αυτή” σύμφωνα με τους ίδιους κύκλους καθώς “αν και θα ανοίξει με αφορμή το ελληνικό χρέος, θα συνεχίσει με την νέα αρχιτεκτονική της Ευρωζώνης...”.
Και όμως ...κινείται. Η συζήτηση για το μέλλον του ελληνικού χρέους έχει αρχίσει να ξεπερνά τα όρια της συζήτησης μεταξύ των ανθρώπων της πολιτικής και οικονομικής γερμανικής ελίτ και να αποκτά διαστάσεις ευρύτερου προβληματισμού για την νέα αρχιτεκτονική της Ευρωζώνης .
Το κεντρικό ζήτημα στην συζήτηση αυτή έχει τεθεί εδώ και καιρό, όχι από την Ελλάδα αλλά από το ΔΝΤ: το ελληνικό χρέος πρέπει να αναδιαρθρωθεί για να καταστεί βιώσιμο και αυτό μπορεί να έχει αποτέλεσμα μόνο με ένα νέο “κούρεμα”.
Αυτή η αρχική τοποθέτηση του ΔΝΤ είχε απορριφθεί από το Βερολίνο και την Φρανκφούρτη (ΕΚΤ). Ο λόγος ήταν και παραμένει απλός: το ελληνικό κρατικό χρέος είναι πλέον στο συντριπτικά μεγαλύτερο μέρος του μία οφειλή προς το EFSF, τα κράτη μέλη της Ευρωζώνης και την ΕΚΤ.
Μόλις 15 με 16 δισ. ευρώ “κυκλοφορούν” ελεύθερα στην αγορά και μετά τα τελευταία γεγονότα με τα Hegde Funds και την Αργεντινή κανείς δεν σκέφτεται να τα ...πειράξει.
Όλα τα υπόλοιπα δισ. ευρώ είναι υποχρεώσεις προς κράτη, κεντρικές τράπεζες, ΔΝΤ και το EFSF... Και μιας και τα κεφάλαια του ΔΝΤ δεν “κουρεύονται” μένουν οι άλλοι τρείς.
Το ερώτημα κατά συνέπεια που έχει τεθεί είναι το κατά πόσο η συζήτηση για την αναδιάρθρωση του χρέους με την νέα κυβέρνηση στην Αθήνα – όποια και αν είναι αυτή – θα γίνει με όρους “κουρέματος” ή με όρους επιμήκυνσης και επιπλέον διευκόλυνσης όσο αφορά το “είδος” των επιτοκίων που θα το συνοδεύουν, κυμαινόμενα δηλαδή ή σταθερά επιτόκια.
Η επίσημη γραμμή προς το παρόν στο Βερολίνο είναι ότι το ελληνικό χρέος “μένει να αξιολογηθεί αν είναι βιώσιμο και κατά συνέπεια δεν μπορεί να συζητήσει κανείς μέχρι τότε το πως θα αναδιαρθρωθεί” αλλά σε κάθε περίπτωση “αποκλείεται το “κούρεμα” στο ελληνικό χρέος...”.
Δεν είναι όμως η μόνη “γραμμή”. Στο εσωτερικό της γερμανικής “συγκυβέρνησης” έχει αρχίσει να κερδίζει χώρο ένας προβληματισμός που δεν αφορά άμεσα το ελληνικό χρέος, αλλά το μεγάλο πρόβλημα του ιταλικού κατά πρώτο λόγο κρατικού χρέους (ξεπερνά τα 2 τρισ. ευρώ) και του ισπανικού καθώς και στις δύο περιπτώσεις
το 2015 είναι χρονιά που ενδέχεται να υπάρξουν πολιτικές εξελίξεις ανάλογες εκείνων στην Ελλάδα. Η Ισπανία έχει εκλογές το φθινόπωρο και η Ιταλία ενδέχεται να έχει πολιτικές περιπέτειες αν η “ικανότητα” του κ. Ρέντζι δοκιμασθεί από τις αγορές.
Η υπόθεση της αναδιάρθρωσης του ελληνικού χρέους αποκτά κατά συνέπεια διαστάσεις που δεν αφορούν το μέγεθός του, αλλά το κατά πόσο οι αγορές μέσα στο 2015 πιεσμένες από το ενδεχόμενο αύξησης των επιτοκίων στις ΗΠΑ μετά το τέλος της “ποσοτικής χαλάρωσης” δοκιμάσουν τις αντοχές και την αποφασιστικότητα της ΕΚΤ να υπερασπίσει με “ότι και αν χρειασθεί” το ευρώ.
Το ενδιαφέρον είναι ότι ο προβληματισμός αυτός δεν προέρχεται μόνο από θιασώτες της Σοσιαλαδημοκρατίας στο εσωτερικό της Κυβέρνησης, αλλά και από στελέχη του CDU και ορισμένα (ελάχιστα) μέλη του Συμβουλίου της ΕΚΤ.
H “αντίληψη” που βρίσκεται στο κέντρο αυτού του προβληματισμού είναι ότι το κόστος μίας “εφ΄ άπαξ” λύσης για το ελληνικό χρέος ίσως είναι μικρότερη από την επι μακρόν διατήρησή του σε εκκρεμότητα καθώς το οικονομικό πεδίο της Ευρωζώνης δεν έχει καθαρό ορίζοντα με τις εκκρεμότητες σε Ισπανία, Ιταλία και Γαλλία ανοικτές τόσο στο οικονομικό όσο και στο πολιτικό πεδίο.
Βέβαια η “εφ΄ άπαξ” αντιμετώπιση δεν σημαίνει για όλους το ίδιο πράγμα.
Ορισμένοι συνδέουν αυτή την “εφ΄ άπαξ” λύση ακόμα και με το προσωρινό “πάγωμα” της σχέσης της Ελλάδα με το ευρώ με την βοήθεια διπλού νομίσματος ή ακόμα και την προσωρινή έξοδο από το ευρώ.
Το ερώτημα που συνδέεται με την άποψη αυτή αφορά στο πλαίσιο οικονομικής πολιτικής που θα συνοδεύει μία τέτοιας κατεύθυνσης λύση. Και εδώ το ποιός θα είναι ο “συνομιλητής” στην Αθήνα βρίσκεται προς το παρόν ανοικτό λόγω των επικείμενων εκλογών.
Για τον λόγο αυτό άλλωστε, όπως υποστηρίζεται από διπλωματικούς κύκλους στις Βρυξέλλες, η συζήτηση αυτή “δεν πρόκειται να ανοίξει προς το παρόν περισσότερο”, καθώς όλες οι πλευρές θα περιμένουν τον σχηματισμό κυβέρνησης στην Αθήνα και το ξεκαθάρισμα των όρων μέσα στους οποίους θα γίνει η συζήτηση για το χρέος.
Στο μεταξύ όμως ο πολιτικός κύκλος στην Ευρώπη θα έχει δρομολογήσει την προεκλογική συζήτηση στην Μ. Βρετανία και – κυρίως – στην Ισπανία.
“Θα είναι μία πολύ ενδιαφέρουσα συζήτηση αυτή” σύμφωνα με τους ίδιους κύκλους καθώς “αν και θα ανοίξει με αφορμή το ελληνικό χρέος, θα συνεχίσει με την νέα αρχιτεκτονική της Ευρωζώνης...”.
Πηγή:www.capital.gr
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Ας είμαστε ευγενείς στο σχολιασμό.