Xώρα μoνίμων... ανέργων

Πιο συγκεκριμένα, έως και το 2025 ο αριθμός των ανέργων θα εξακολουθεί να παραμένει πάνω από ένα εκατομμύριο, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για τους μακροχρόνια ανέργους και την ελληνική κοινωνία στο σύνολό της... Ειδικότερα, το ΙΝΕ-ΓΣΕΕ προβλέπει ότι θα διαμορφωθεί στο 22%- 23% το 2020 (1.150.000 άτομα) και θα συνεχίσει να είναι πάνω από το 20% μέχρι το 2025, με ό,τι αρνητικό συνεπάγεται αυτή η εξέλιξη για τον κρατικό προϋπολογισμό, τη χρηματοδότηση της κοινωνικής ασφάλισης και συνολικά την ελληνική οικονομία, που διατηρεί επίπεδο ανεργίας μεγαλύτερο του 1 εκατ. ατόμων επί μία δεκαετία. Στο διάστημα 2010-2013 ο αριθμός των θέσεων εργασίας στη χώρα μας μειώθηκε κατά 20% (ή 930.000 άτομα): «Για να γίνει αυτό που είπε ο πρωθυπουργός, δηλαδή να έχουμε 700.000 νέες θέσεις εργασίας μέχρι το 2020, χρειάζεται το ΑΕΠ να αυξάνεται κατά 8% ετησίως!!!» υποστήριξε στο περιθώριο της εκδήλωσης για την παρουσίαση της έκθεσης του Ινστιτούτου Εργασίας ο κ. Ρομπόλης. Μπορεί τα ποσοστά ανεργίας να είναι πολύ υψηλά στις ηλικιακές ομάδες 15-25 (φτάνοντας μέχρι και το 60%), το πρόβλημα ωστόσο είναι ακόμη μεγαλύτερο στους «γκριζομάλληδες» της αγοράς εργασίας. Έτσι, σε απόλυτους αριθμούς, οι νέοι άνεργοι είναι 113.000, ενώ τα άτομα ηλικίας 45-64 χωρίς δουλειά ανέρχονται σε σχεδόν 360.000: «Τρεις στους τέσσερις ανέργους είναι άνω των 25 ετών – άνθρωποι που έχουν δημιουργήσει οικογένεια και υποχρεώσεις... Μπορεί να είναι “πιασάρικο”, είναι όμως ταυτόχρονα και υποκριτικό να ασχολούμαστε μόνο με τους νέους» επισημαίνει ο πρόεδρος της ΓΣΕΕ, κ. Γιάννης Παναγόπουλος. Παρεμβάσεις Όπως σημειώνεται στην έκθεση του Ινστιτούτου Εργασίας, «στην Ελλάδα οι νομοθετικές παρεμβάσεις των μνημονίων έχουν καθιερώσει σε μεγάλο βαθμό την ανασφάλιστη και αδήλωτη εργασία, την ευελιξία της απασχόλησης, καθώς και το χαμηλό κόστος προσλήψεων και αντικαταστάσεων ή αποχωρήσεων ή απολύσεων μεγαλύτερων σε ηλικία εργαζομένων. Έτσι, η ανασφάλιστη και αδήλωτη εργασία υπερβαίνει το 31% το 2013, από 25% το 2010. Οι ευέλικτες μορφές απασχόλησης αντιστοιχούν στο 46% των νέων συμβάσεων εργασίας (2009-2013). Η επισφαλής εργασία αποτελεί συγκοινωνούν δοχείο με την ανεργία και δημιουργεί μια ρευστή εργασιακή συνθήκη, δηλαδή μια συνεχή κατάσταση «εντός και εκτός» της αγοράς εργασίας, που διαπερνά, επηρεάζει και τελικά καθορίζει τις διαστάσεις και τις κοινωνικές και πολιτικές συμπεριφορές της ζωής του εργαζομένου. Πεθαμένο ασφαλιστικό Την ίδια ώρα, μετά τα νέα αυτά μαντάτα για την ανεργία, διαπιστώνεται και ο θάνατος του ασφαλιστικού μας συστήματος αφού, ακόμη κι αν σήμερα σταματούσαν να δίνονται συντάξεις, το σύστημα θα εξακολουθούσε να παραμένει ελλειμματικό! Σύμφωνα με υπολογισμούς του Ινστιτούτου, το 2016 τα χρήματα δεν θα επαρκούν για τις συντάξεις, αν δεν εισρεύσουν στο σύστημα 900 εκατ. ευρώ –ποσό που αυξάνεται εκ- θετικά για τις επόμενες χρονιές (1,4 δισ. για το 2017 και 2,5 δισ. για το 2018): «Ακόμη κι αν καταργηθούν οι συντάξεις, το σύστημα θα παραμείνει ελλειμματικό» λέει ο επιστημονικός διευθυντής του ΙΝΕ-ΓΣΕΕ Σ. Ρομπόλης, καθώς οι εισροές εισφορών από τους νυν ασφαλισμένους έχουν μειωθεί κατακόρυφα (λόγω ανεργίας, ανασφάλιστης και αδήλωτης εργασίας και αδυναμίας πληρωμής των ασφαλιστικών εισφορών). Την ίδια στιγμή, η Ελλάδα φθίνει δημογραφικά: φέτος καταγράφηκαν 100.000 θάνατοι και 90.000 γεννήσεις «κι αν το φαινόμενο συνεχιστεί με αυτόν τον ρυθμό, το 2044 σταματά η φυσική εξέλιξη του πληθυσμού! Σύντομα έρχεται η ώρα της συνταξιοδότησης για τα παιδιά εκείνης της περιόδου. Έτσι, από το 2023 ώς το 2028 θα προστεθούν άλλοι 380.000 συνταξιούχοι στους ήδη υπάρχοντες, που φτάνουν τα 3 εκατομμύρια. Πρακτικά αυτό σημαίνει ότι το ασφαλιστικό σύστημα θα χρειαστεί πρόσθετα κονδύλια, που για το 2023 υπολογίζονται στα 3,8 δισ. ευρώ και το 2028 θα φτάσουν τα 6,5 δισ.». Μόνιμη αβεβαιότητα Όπως σημειώνεται στην έκθεση, «η οριακή ισορροπία εισροών - εκροών την περίοδο 2014-2015 και από το τέλος του 2015 και μετά ανατρέπεται στο κοινωνικοασφαλιστικό σύστημα της χώρας, με αποτέλεσμα η ρευστότητα και η βιωσιμότητά του να απαιτούν άμεσα και επιτακτικά πρόσθετους πόρους. Διαφορετικά, με την άμεση εφαρμογή της ρήτρας του μηδενικού ελλείμματος στις επικουρικές συντάξεις και την έμμεση στις κύριες, οι μειώσεις στο μέλλον θα είναι συνεχείς και διαδοχικές, ανά τρίμηνο ή ανά εξάμηνο». Για την πρόθεση συγχώνευσης των ασφαλιστικών ταμείων σε ένα, ο πρόεδρος της ΓΣΕΕ Γιάννης Παναγόπουλος περιορίστηκε να σχολιάσει: «Το ζήτημα δεν είναι αν θα είναι ένα ή τρία τα Ταμεία, αλλά πώς θα είναι οργανωμένα και τι παροχές θα δίνουν». Σχετικά με το ενιαίο Ταμείο, ο κ. Ρομπόλης επισήμανε ότι τα αποθεματικά των Ταμείων είναι οριακά και ανέρχονται σε μόλις 4,5 δισ. ευρώ (το ποσό που αντιστοιχεί σε συντάξεις δύο μηνών), προσθέτοντας ότι η κυβέρνηση φαίνεται να πηγαίνει πράγματι σε ένα Ταμείο – «και αυτό θα οδη­γήσει σε μείωση συντάξεων όλων των Ταμείων που έχουν εσωτερικές διαφορές, με την ελπίδα να εξασφα­λιστεί η ενίσχυση του συρρικνωμέ­νου αποθεματικού τους. Ούτε αυτό όμως θα είναι αρκετό, για να ανταπο­κριθεί το ασφαλιστικό σύστημα στις υποχρεώσεις του». Σε ό,τι αφορά την απελευθέρω­ση των απολύσεων και την αλλα­γή του συνδικαλιστικού νόμου, ο κ. Παναγόπουλος υποστήριξε ότι «η κυβέρνηση δεν μπορεί και δεν έχει την απαιτούμενη κοινοβουλευτική πλειοψηφία για να τα προωθήσει». Χαρακτήρισε «προκλητική» την κί­νηση της κυβέρνησης «να περάσει νύχτα», με προεδρικό διάταγμα, την απελευθέρωση των απολύσεων στα ΚΤΕΛ (κάτι που δεν είχε περάσει με νόμο από τη Βουλή), εκτιμώντας ότι, πέρα από τον συγκεκριμένο κλάδο, η απόφαση εκπέμπει ένα συνολικό­τερο μήνυμα. Για την απελευθέρωση των απο­λύσεων, ο κ.  Ρομπόλης επισήμανε ότι πράγματι σε άλλες χώρες, όπως αυτές του ευρωπαϊκού Βορ­ρά, υπάρχει μεγαλύτερο επιτρεπό­μενο όριο, αλλά εκεί οι άνεργοι επα­νεντάσσονται ταχύτατα στην αγορά εργασίας, σε αντίθεση με ό,τι συμ­βαίνει στην Ελλάδα, που το ποσο­στό των μακροχρόνια ανέργων είναι πολύ υψηλό. http://www.topontiki.gr/