Subscribe Twitter Twitter

Παρέμβαση - Τίτλοι Αναρτήσεων

Τετάρτη 30 Νοεμβρίου 2011

Ποιον εκπροσωπεί ο κ. Παπαδήμος: την Ελλάδα ή τους δανειστές της;


O Λουκάς Παπαδήμος ξεκίνησε την καριέρα του στο παράρτημα Βοστώνης της κεντρικής τράπεζας των ΗΠΑ. Έγινε μέλος της Τριμερούς Επιτροπής το 1998, όταν ήταν επικεφαλής της Τράπεζας της Ελλάδας. Η Τριμερής είναι μια οργάνωση που ιδρύθηκε τη δεκαετία του 1970 από εκπροσώπους πολυεθνικών από Ευρώπη, Βόρεια Αμερική και Ιαπωνία με σκοπό την προώθηση του δικού τους μοντέλου ‘δημοκρατίας’. Σύμφωνα με αυτό, μεγάλα κομμάτια του πληθυσμού οφείλουν να είναι πολιτικά απαθή και όλο και περισσότερες λειτουργείες του κράτους πρέπει να περνούν στα χέρια των πολυεθνικών.[1]

Μπορεί κανείς να υποθέσει ότι η συμμετοχή του Παπαδήμου στην Τριμερή τον βοήθησε να αναρριχηθεί στην αντιπροεδρία της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας (ΕΚΤ). Τακτική της Τριμερούς είναι η ανάδειξη μελών της σε υψηλά πόστα κυβερνήσεων και διεθνών οργανισμών. Πρώτη επιτυχία ήταν ο Zbignew Brzezinski που έγινε σύμβουλος του Κάρτερ και ακολούθησαν πολλά μέλη αμερικανικών κυβερνήσεων. Στην Ευρώπη, ο Μάριο Μόντι – σήμερινος πρωθυπουργός της Ιταλίας - ήταν μέχρι χθες επικεφαλής του ευρωπαϊκού τμήματος της Τριμερούς. Πολλοί άλλοι Ευρωπαίοι πολιτικοί υπήρξαν μέλη της Τριμερούς.
Από το 2009, ως μέτρο ενάντια στην κρίση, η ΕΚΤ δάνειζε τις τράπεζες με ευνοϊκό επιτόκιο 1% ενθαρρύνοντάς τις να δανείζουν τα κράτη. Επί αντιπροεδρίας Παπαδήμου λοιπόν, ενθαρρυνόταν ο δανεισμός της Ελλάδας από ξένες και ελληνικές τράπεζες. Το ‘μαγείρεμα’ των αριθμών του ελληνικού χρέους ξεκίνησε ενόσω ο Παπαδήμος ήταν διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδας, με το περίφημο swap της Goldman Sachs. Συνεχίστηκε ενόσω ήταν αντιπρόεδρος της ΕΚΤ, με το swap να περνάει στα χέρια της Εθνικής το 2005.
Ο Παπαδήμος έχει λοιπόν ένα αδιαμφισβήτητο μερίδιο ευθύνης τόσο για την υπερχρέωση της Ελλάδας όσο και για τις ευρύτερες ανωμαλίες της ευρωζώνης, στη διακυβέρνηση της οποίας ισχυρότατο ρόλο παίζει η ΕΚΤ. Οι αποφάσεις της τελευταίας τελούν υπό την επιρροή του ‘Σκιώδους Συμβουλίου της ΕΚΤ’, που αποτελείται από ιδιωτικές τράπεζες και συνέρχεται πριν από κάθε επίσημη συνεδρίαση της ΕΚΤ. [2]
O Λουκάς Παπαδήμος παρέμεινε στην αντιπροεδρία της ΕΚΤ μέχρι τις 31 Μαϊου 2010.[3]  Όταν λοιπόν, το Μάιο του 2010, υπογράφηκε η πρώτη δανειακή σύμβαση και το πρώτο Μνημόνιο, ο Παπαδήμος ήταν μέλος της Τρόικας. Βρισκόταν δηλαδή στην πλευρά των δανειστών που επέβαλαν όρους στην Ελλάδα.
Το Σεπτέμβριο του 2010, ο Παπαδήμος ανέλαβε σύμβουλος του τότε πρωθυπουργού Γιώργου Παπανδρέου ‘για θέματα μακροοικονομικής και δημοσιονομικής πολιτικής και για θέματα τραπεζών και λειτουργίας των αγορών’.[4] Επομένως, ίσως να μην είναι τόσο άμοιρος ευθυνών σχετικά με τον τρόπο που ο πρώην πρωθυπουργός αντιμετώπισε το πρόβλημα του χρέους και διαπραγματεύτηκε με τις τράπεζες.
Ένα ακόμα πρόσωπο κλειδί είναι ο Πέτρος Χριστοδούλου, Γενικός Διευθυντής του Οργανισμού Διαχείρισης Δημοσίου Χρέους (ΟΔΔΗΧ). Τοποθετήθηκε από τον κ. Παπανδρέου στη θέση αυτή το 2010, αφού είχε περάσει από την Goldman Sachs και τον όμιλο της Εθνικής.
Ο Πέτρος Χριστοδούλου κατέστρωσε το σχέδιο διαπραγμάτευσης [5] για τη συνάντηση – στις 16 Νοεμβρίου 2011 – των ελληνικών αρχών με το International Institute of Finance , το διεθνές τραπεζικό λόμπι που χειρίζεται πολιτικά το ελληνικό χρέος. [6]  Το σχέδιο αυτό είναι ιδιαίτερα ευνοϊκό για τις τράπεζες. Γράφει η Ναυτεμπορική:
‘Eναντι των ομολόγων αξίας 200 δισ. ευρώ, που θα υποστούν εθελοντικό haircut, στους πιστωτές θα δοθούν νέα ομόλογα εγγυημένα, αξίας 70 δισ. ευρώ, και 30 δισ. ευρώ σε μετρητά. Το ποσό που θα καταβληθεί τοις μετρητοίς θα προέλθει από το δάνειο που θα λάβει η Ελλάδα από το μηχανισμό, συνολικού ύψους 130 δισ. ευρώ.’
Από τα 130 δισ., για την εκταμίευση των οποίων πασχίζει ο κύριος Παπαδήμος, τα 30 δισ. θα πάνε κατευθείαν στα ταμεία των τραπεζών – και τα υπόλοιπα θα ακολουθήσουν. Υπενθυμίζεται ότι στη δευτερογενή αγορά τα ελληνικά ομόλογα πωλούνται περί του 36% της ονομαστικής τους αξίας. Το ελληνικό δημόσιο θα εγγυηθεί για την αξία αυτή και θα δώσει κι άλλο 15% (ή 30 δισ.) μετρητά.
Το International Institute of Finance, με το οποίο διαπραγματεύεται ο κ. Χριστοδούλου, προτείνει προνομιακή μεταχείρηση για τις ελληνικές τράπεζες – συμπεριλαμβανομένης της Εθνικής – με αναχρηματοδότηση του 63% της ονομαστικής αξίας των ομολόγων. Θα αντισταθεί άραγε ο κ. Χριστοδούλου σε αυτήν την πρόταση που εξυπηρετεί τα συμφέροντα του πρώην εργοδότη του;
Ένας πρώην της Εθνικής σε πόστο κλειδί δεν είναι μάλλον αρκετός για τον κ. Παπαδήμο.  Σύμφωνα με δημοσιεύματα, ήθελε τον διευθύνοντα σύμβουλο της Εθνικής Βασίλη Ράπανο να αναλάβει το υπουργείο οικονομικών, ενώ τώρα προσανατολίζεται προς την τοποθέτηση του σε άλλη υπεύθυνη θέση (φήμες μιλούσαν για τη θέση του επικεφαλής του πρωθυπουργικού γραφείου). Σύμφωνα με ‘Τα Νέα’, ο Παπαδήμος περνά συχνά τις διακοπές του στο σπίτι του Ράπανου στην Κω.[7]
O κ. Παπαδήμος από το 1998 συμμετέχει σε μια πολιτική καμπάνια μαζί με εκπροσώπους των σημαντικότερων διεθνώς τραπεζών στα πλαίσια της Τριμερούς Επιτροπής. Ανάμεσα τους είναι τράπεζες με μεγάλη ‘έκθεση’ στο ελληνικό χρέος, όπως η Deutsche Bank, η Commerzbank και η BNP-Paribas.
Αβίαστα λοιπόν προκύπτει το ερώτημα ποιου τα συμφέροντα θα εξυπηρετήσει ο κ. Παπαδήμος στις διαπραγματεύσεις των επόμενων μηνών. Του ελληνικού λαού από τον οποίο δεν έχει εκλεγεί, ή των ελληνικών και ξένων τραπεζών με τις οποίες διατηρεί πολλαπλές και στενές σχέσεις;

[1] The Crisis of Democracy, 1973: ‘the effective operation of a democratic political system usually requires some measure of apathy and noninvolvement on the part of some individuals and groups.’ http://www.wrijneveld.nl/Boekenplank/BoekenVanAanhangersVanDeNieuweWereldOrde/1975-TC-The-Crisis-of-Democracy.pdf
[3] Σύμφωνα με τον ιστότοπο της ΕΚΤ. Κάντε κλικ πάνω στη γραμμή του Παπαδήμου:  http://www.ecb.europa.eu/ecb/10ann/bm/html/index.en.html
[5] Ναυτεμπορική, 16/11/2011 http://www.naftemporiki.gr/news/cstory.asp?id=2092166
[6] Εκπρόσωποι του Ιnternational Institute of Finance έλαβαν μέρος στις Συνόδους Κορυφής της Ευρωζώνης τον Ιούλιο και Οκτώβριο 2001 δίπλα στους εκλεγμένους αρχηγούς κρατών και κυβερνήσεων.

ΠΗΓΗ: ΠΡΙΝ
Διαβάστε περισσότερα ... Bookmark and Share

“Η Ελλάδα δεν σώζεται – Θέμα χρόνου η χρεοκοπία”


Μετά από ένα σαββατοκύριακο πανικού για το μέλλον του ευρώ, την Δευτέρα το πρωί τα χρηματιστήρια πήραν φωτιά. Ο λόγος είναι η φημολογούμενη ιστορική συμφωνία των Ευρωπαίων ηγετών για μια πιο στενή δημοσιονομική ένωση.
Υπάρχει όμως ένα πρόβλημα: Η δημοσιονομική ενοποίηση δεν μπορεί να σώσει την Ευρώπη. Μπορεί να μπορούσε πριν από πέντε χρόνια. Ή σε πέντε χρόνια από σήμερα. Όχι όμως τώρα.
Μια δημοσιονομική ένωση προϋποθέτει ότι η Γερμανία και η Γαλλία θα ελέγχουν τους προϋπολογισμούς και τους φόρους της Ελλάδας. Η Ελλάδα όμως είναι μια διαλυμένη οικονομία. Όπως λέει ο Desmond Lachman του  American EnterpriseInstitute, «η Ελλάδα είναι μια χαμένη υπόθεση. Η συντεταγμένη χρεοκοπία της είναι θέμα χρόνου».
Εν ολίγοις, η όλη κρίση χρέους της ΕΕ έχει να κάνει με τις τεράστιες ανισορροπίες κάποιων φτωχών κρατών, οι οποίες μπορούν να λυθούν μόνο μέσω υποτίμησης των νομισμάτων τους. Δυστυχώς όμως, δεν διαθέτουν δικά τους νομίσματα. Είναι στο ευρώ!
Για να καταλάβουμε τα χάλια του ευρώ, θα πρέπει να εξετάσουμε τους λόγους δημιουργίας του. Η αρχική ιδέα ήταν πως μια νομισματική ένωση θα έκανε την Ευρώπη πιο πλούσια. Οι ασθενέστερες χώρες ήθελαν κοινό νόμισμα με τη Γερμανία, για να μπορούν να δανείζονται με καλύτερους όρους. Η Γερμανία ήθελε το ευρώ, ώστε να μπορούν οι υπόλοιποι να αγοράζουν τα προϊόντα της.
Αυτό και έγινε, με την Γερμανία να εξάγει προϊόντα, που τα αγόραζαν οι άλλοι με δανεικά. Ένας γάμος εξυπηρέτησης δηλαδή. Η «τσιγκούνα» Γερμανία κέρδισε το πλεόνασμα που πίστευε ότι χρειάζεται για να αναπτύσσεται, και οι χώρες της περιφέρειας πήραν το φθηνό χρήμα που ήθελαν για να πλουτίσουν.
Οι επενδυτές δάνεισαν πολλά χρήματα στις περιφερειακές οικονομίες, κάτι που οδήγησε σε ροή κεφαλαίου από τον πυρήνα στα άκρα, με αποτέλεσμα εμπορικά ελλείμματα, και λογιστικές ανισορροπίες.
Όπως λέει ο Paul Krugman (το διάγραμμα είναι δικό του), οι ροές αυτές προκάλεσαν άνθηση στη περιφέρεια, η οποία αύξησε τα κόστη και τις τιμές σε δραματικό επίπεδο. Αυτό όμως ήταν φυσιολογικό, αφού αν μια χώρα γίνει πιο πλούσια, οι τιμές και τα κόστη ανεβαίνουν.
Σήμερα όμως, οι οικονομίες αυτές αποδεικνύονται μη βιώσιμες. Η πιο απλή λύση θα ήταν να διαλυθεί η ΕΕ, και η Ελλάδα (μαζί με άλλα κράτη) να επαναφέρουν τα νομίσματά τους, να τα υποτιμήσουν κατά πολύ, και να προσπαθήσουν να αναπτυχθούν μέσω του εμπορίου. Οι αγορές όμως επιδιώκουν τη σταθερότητα, και δεν μπορείς να διακόψεις ένα πείραμα που διαρκεί μια δεκαετία, χωρίς να προκαλέσεις κρίση. Για αυτό και φτάσαμε σε σημείο, όπου όλες οι επιλογές πλέον είναι κακές.
Από εδώ και πέρα, υπάρχουν δυο δρόμοι για την Ευρώπη. Ή όλοι μαζί, ή διάλυση. Δημοσιονομική ένωση, ή δημοσιονομική καταστροφή. Οι θεωρητικές αναλύσεις τρέφονται με το μαύρο και το άσπρο. Η πραγματικότητα όμως είναι γκρι. Η προοπτική της δημοσιονομικής ένωσης μπορεί να πείσει τους επενδυτές για τη σοβαρότητα της ΕΕ. Όμως η λιτότητα θα συρρικνώσει τις ασθενείς οικονομίες, που θα δυσκολευτούν να παράξουν πρωτογενές πλεόνασμα. Ο υψηλός πληθωρισμός μπορεί να αυξήσει τη ζήτηση, αλλά ένα φθηνό ευρώ δεν θα βοηθήσει την Ελλάδα και την Ιταλία να ανακάμψουν πλήρως μέσω των εξαγωγών, αφού κυρίως εξάγουν εντός της ΕΕ.
Το πιο πιθανό είναι ότι και οι επόμενοι μήνες θα είναι ταραγμένοι όπως όλοι οι προηγούμενοι. Η Ελλάδα δεν μπορεί να σωθεί. Είναι θέμα μηνών να χρεοκοπήσει.Όσον αφορά στην Ιταλία και στην Ισπανία, αυτές ίσως σωθούν, με χαμηλότερα  επιτόκια. Η ΕΚΤ θα πρέπει να αναλάβει δράση. Αν ο δανεισμός τους καταστεί πιο προσιτός, το ευρώ ίσως και να επιβιώσει για το 2011.
Όπως λέει ο Lachman: «Η δημοσιονομική ένωση έχει σημασία μόνο εφόσον τα κράτη γλιτώσουν από τα ελλείμματά τους… δεν μπορείς όμως να ελέγξεις τα  ελλείμματα, αν όλοι κάνουν οικονομία συγχρόνως».
Και καταλήγει: «Κάποια κράτη οδεύουν σε ύφεση και σε πιστωτική σύνθλιψη, με την Ελλάδα να οδεύει προς συντεταγμένη χρεοκοπία. Μπορεί να αναβληθεί το τέλος, και να επιβραδυνθεί η κρίση, αλλά δεν μπορώ να προβλέψω το τελικό αποτέλεσμα».
Τhe Atlantic

Απόδοση: S.A.

Διαβάστε περισσότερα ... Bookmark and Share

Αντι-ιστορικές και επικίνδυνες αναλύσεις στη ΝΕΤ


• Η ιστορία ξαναγράφεται! Οι πόλεμοι δεν είναι αποτέλεσμα των κρίσεων του καπιταλισμού. Ο πρώτος παγκόσμιος πόλεμος έγινε γιατί τα τρένα… έφυγαν νωρίς και ο δεύτερος γιατί ο Χίτλερ δεν κατάλαβε ότι στη Συμφωνία του Μονάχου δεν υπήρχε η λέξη «Πολωνία» δίπλα στη λέξη «Τσεχοσλοβακία»! Αυτό θα διδάσκονται πλέον οι λαοί;
Τον κ. Καπόπουλο τον γνωρίζουμε από χρόνια. Τελευταίως είναι και αναλυτής διεθνών εξελίξεων στη ΝΕΤ. Σήμερα, 25/11/11, κατά τις 08.00 (ώρα μεγάλης ακροαματικότητας) μετά από διάλογο με τον Κ. Αρβανίτη που κατέληγε ότι η κατάσταση κρίσης θυμίζει άλλες ζοφερές εποχές που κατέληγαν σε πόλεμο, ο Αρβανίτης του κάνει ερώτηση για τα σενάρια που οδήγησαν στον 1ου και 2ου παγκόσμιο πόλεμο όσον αφορά τις οικονομικές συγκρούσεις και τη κρίση.
Ο Καπόπουλος άρχισε ένα παραμύθι να σου πέσουν τα μαλλιά! Είπε σε συνοπτική καταγραφή τα εξής:
-Ο 1ος παγκόσμιος έγινε γιατί δολοφονήθηκε ο διάδοχος της Αυστρουγγαρίας στο Σαράγιεβο και μετά η μια χώρα έμπλεξε τα τελεσίγραφα με την άλλη και όταν ξεκίνησαν τα στρατεύματα της Αυστροουγγαρίας για το μέτωπο ήταν αργά να τα ανακαλέσει ο αυτοκράτορας και έτσι τα τρένα πήγαν στο μέτωπο και έγινε ο… πόλεμος!!!
Και δέκα θαυμαστικά ηλιθιότητας (;) δεν αρκούν. Κι εμείς που νομίζαμε ότι ήταν αποτέλεσμα της γιγάντιας σύγκρουσης ιμπεριαλιστικών συμφερόντων και κεφαλαίων, μάθαμε τώρα ότι αιτία ήταν η μισή ή μια ώρα που ξεκίνησαν νωρίτερα τα… τρένα! Κανονικά δηλαδή για τον πόλεμο φταίνε τα τρένα!!! Μπράβο σου κε Καπόπουλε!
-Για το χρήμα, πες μας για το χρήμα, τη κρίση και τον πόλεμο… λέει ο Αρβανίτης προσπαθώντας να τον επαναφέρει σε αυτό που τον ρωτούσε.
-Ο 2ος Παγκόσμιος πόλεμος, μας πληροφόρησε ο κ. Καπόπουλος, έγινε από μια απίστευτη παρανόηση. Πρώτα απ όλα, στη δεκαετία του ΄30, ο Χίτλερ είχε το ίδιο πρόγραμμα με τον Ρούσβελτ στην αντιμετώπιση της κρίσης, δηλαδή την… πλήρη απασχόληση! Ο Χίτλερ ζήτησε από τους Δυτικούς να του αφήσουν «ζωτικό χώρο» προς Ανατολάς, προκειμένου να αναπτυχθεί και να τους προσφέρει τις υπηρεσίες του κατά του Κομμουνισμού της ΕΣΣΔ, ως φράγμα και ανάχωμα του δυτικού πολιτισμού. Αυτοί κατανόησαν τον «καλό σκοπό» του Χίτλερ και έκαναν το «Σύμφωνο του Μονάχου». Όμως ώ του κακού θαύματος ενώ οι Δυτικοί του νομιμοποίησαν την κατάληψη της Αυστρίας και του έδωσαν την Τσεχοσλοβακία αυτός εκ λάθους νόμισε ότι του έδωσαν και την… Πολωνία! Έτσι όταν πήγε να την πάρει οι άλλοι του είπαν όχι και έτσι έγινε ο 2ος παγκόσμιος!!!
Άγαλμα ο Αρβανίτης!
Δηλαδή αν κάποιος από τους χιλιάδες συμβούλους και αναλυτές του Χίτλερ του διευκρίνιζε, κατά τον Καπόπουλο, ότι στη Συμφωνία δεν γράφει «και Πολωνία», αλλά μόνο Σουδητία και άντε Τσεχοσλοβακία, ο πόλεμος δεν θα γινόταν! Τόσο απλά είναι τα πράγματα και κάποιοι ανιστόρητοι μαρξιστές μιλάνε για σύγκρουση κεφαλαίων και ιμπεριαλιστών και για αποτέλεσμα της γενικής κρίσης του καπιταλισμού. Ας ακούν Καπόπουλο να μάθουν!
Μετά τα αντικομουνιστικά μνημόνια της ΕΕ που διέταξαν το ξαναγράψιμο της ιστορίας, για την έμμεση αθώωση του φασισμού και την άμεση καταδίκη του κομμουνισμού, ο κ. Καπόπουλος το κάνει έργο και ξαναγράφει την ιστορία χλευάζοντας την ίδια την ιστορία, τους νεκρούς των πολέμων και φυσικά τα γεγονότα και τους μαρξιστές που έγραψαν αλλιώς την ιστορία. Μόνο που ξεχνά ότι στο τέλος θα δικαιωθούν και πάλι οι μαρξιστές γιατί η κρίση είναι του καπιταλισμού και όχι των διάφορων πολιτικών και διαχειριστών του, όπως και στους παγκόσμιους πολέμους.
Η ιστορία γράφτηκε μια φορά από τους πρωταγωνιστές της. Μετά όσες φορές και αν τη ξαναγράψουν και την αλλοιώσουν, στο τέλος η αλήθεια θα εμφανιστεί τόσο πιο εκδικητική όσο πιο πολύ την παραποίησαν. Ας το ξέρουν καλά αυτό οι ιστορικοί λούστροι του καπιταλισμού.
Όμως αυτές οι αναλύσεις δεν είναι απλά αντιιστορικές, αντιμαρξιστικές ή γλυκανάλατες. Είναι επικίνδυνες αναλύσεις που αποκρύβουν αυτό που έχει στο DNA του το καπιταλιστικό σύστημα και εκδηλώνεται ειδικά σε περιόδους κρίσης: τον χωρίς όρια ανταγωνισμό, τη σύγκρουση, και τελικά τον πόλεμο. Και αντί να κάνουν αναλύσεις για την πορεία των ταξικών και κεφαλαιοκρατικών συγκρούσεων που υποκρύπτονται πίσω από τις πολιτικές διαφωνίες και συγκρούσεις, μιλάνε για γλυκανάλατες ιστορίες που παραπλανούν και αποκοιμίζουν τους λαούς.
Είναι επικίνδυνοι αυτοί που αποκρύβουν ότι οι πλέον πιθανές διεξόδους του καπιταλισμού σε γενική κρίση είναι (αν οι λαοί δεν τους σταματήσουν) ο φασισμός και ο πόλεμος. Θέλουν να μας πείσουν ότι με «σώφρονα» σκέψη και τολμηρές αποφάσεις» (;) των ηγετών της ΕΕ, η κρίση θα εξαφανιστεί και δεν θα γίνουν τα… λάθη του 1914 και 1939!
Κοινώς θέλουν να αποκοιμίσουν τους λαούς για να μη διεκδικήσουν τις δικές τους λύσεις με τα δικά τους συμφέροντα. Θέλουν να κάνουν ότι έκαναν και τότε, πίσω από τις πλάτες των λαών και απλώς να τους καλέσουν μετά να πληρώσουν με αίμα τις ιμπεριαλιστικές συγκρούσεις τους.
Θα τους αφήσουμε;

: Αριστερά και Πολιτική via http://www.inprecor.gr
Διαβάστε περισσότερα ... Bookmark and Share

Υπουργός Επικρατείας και Κυβερνητικός Εκπρόσωπος, o Παντελής Καψής




Με απόφαση του Πρωθυπουργού, Λουκά Παπαδήμου, Υπουργός Επικρατείας και Κυβερνητικός Εκπρόσωπος, αναλαμβάνει ο Παντελής Καψής. Τι άλλο θα δούμε ακόμα...



Με άλλη απόφαση του Πρωθυπουργού,  αναλαμβάνουν Επικεφαλής του Οικονομικού Γραφείου του Πρωθυπουργού, ο Γκίκας Χαρδούβελης, Καθηγητής στο τμήμα Χρηματοοικονομικής και Τραπεζικής Διοικητικής του Πανεπιστημίου Πειραιώς και Επικεφαλής του Γραφείου Στρατηγικού Σχεδιασμού, ο Γιώργος Παγουλάτος, Καθηγητής Ευρωπαϊκής Πολιτικής και Οικονομίας στο τμήμα Διεθνών και Ευρωπαϊκών Οικονομικών Σπουδών, του Οικονομικού Πανεπιστημίου Αθηνών.
Διαβάστε περισσότερα ... Bookmark and Share

Ανθρωποι της διπλανής πόρτας οι νέοι άστεγοι



pamesamo.gr
ΞΕΠΕΡΝΟΥΝ ΤΙΣ 20.000 ΣΕ ΟΛΗ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ
Οι εκτιμήσεις των ειδικών κάνουν λόγο για αύξηση 20% με 25% των ατόμων που δεν έχουν πού να μείνουν λόγω της κρίσης και της εξαθλίωσης. Οικογενειάρχες και μη, εργαζόμενοι που βρέθηκαν στην ανεργία κάνουν σπίτι τους τον δρόμο ελπίζοντας σε ένα καλύτερο αύριο
Είναι ο Παναγιώτης, ο Λεωνίδας, ο Λάμπρος. Ανθρωποι του μεροκάματου. Κάποιοι με σπουδές, άλλοι με οικογένεια. Ελληνες «νοικοκυραίοι» που έμεναν στο νοίκι, ή πλήρωναν στεγαστικό. Η κρίση και η ανεργία τούς χτύπησε αλύπητα. Σήμερα είναι οι «νεο-άστεγοι». Η νέα γενιά του δρόμου…
«Ποτέ δεν μου είχε περάσει από το μυαλό ότι θα καταντήσω έτσι. Εχω κλάψει πολύ. Ειδικά στην αρχή, όταν κοιμόμουν σε παγκάκι στο Σύνταγμα. Είδες πώς τα φέρνει η ζωή»; Συναντάμε τον 47χρονο Λεωνίδα στον ξενώνα αστέγων της ΜΚΟ «Κλίμακα». Πριν απολυθεί, δούλευε στην οικοδομή σε συνεργείο 60 ατόμων. «Μείναμε όλοι χωρίς δουλειά». Εφτασε να μην μπορεί να πληρώσει το νοίκι του, 280 ευρώ για ένα δυάρι στην Καλλιθέα. Οι γονείς του έχουν πεθάνει. Δεν έχει παντρευτεί και δεν έχει κάνει οικογένεια. «Ευτυχώς τελικά. Το να βρεθείς άστεγος με αυτή την κρίση δεν είναι δύσκολο. Αν ζεις μόνο με το μεροκάματο και το χάσεις, τι θα κάνεις;».
Ο Λεωνίδας έχει δίκιο. Οι εκτιμήσεις των εμπλεκόμενων φορέων είναι αποθαρρυντικές. Ο δημοτικός σύμβουλος Αθηναίων και πρόεδρος του Ιδρύματος Αστέγων, Γιώργος Αποστολόπουλος, κάνει λόγο για αύξηση 15% των αστέγων και των πεινασμένων σε σχέση με πέρσι και ενδείξεις για μεγαλύτερο κύμα τους τελευταίους μήνες, ενώ αυξάνεται το ενδιαφέρον για το Κοινωνικό Παντοπωλείο.
Η ΜΚΟ «Κλίμακα» λέει πως η αυξητική τάση του πληθυσμού των αστέγων κυμαίνεται από 20% ως 25%. Οι άνθρωποι της «Κλίμακας», που ασχολούνται πολλά χρόνια με τους άστεγους, εκτιμούν πως σε όλη την Ελλάδα οι άνθρωποι που κοιμούνται στον δρόμο, σε αποθήκες, εγκαταλελειμμένα κτίρια, ξενώνες κ.λπ. είναι περίπου 20.000, ενώ πολλοί περισσότεροι κινδυνεύουν να χάσουν το σπίτι τους. Ολοι, πάντως, οι εμπλεκόμενοι συμφωνούν πως εκτός από ποσοτική η διαφορά πια είναι και ποιοτική.
Το προφίλ των νέων αστέγων αλλάζει. Ανθρωποι που μέχρι χθες κάλυπταν έστω και οριακά τις ανάγκες τους, εξαιτίας της κρίσης βρέθηκαν ξαφνικά στον δρόμο
Το προφίλ τους
«Αλλάζει το προφίλ των ανθρώπων που διαβιούν στον δρόμο ή σε ακατάλληλες συνθήκες στέγασης. Ανθρωποι που μέχρι τώρα μπορούσαν, έστω και με δυσκολία, να καλύψουν τις καθημερινές ανάγκες βρίσκονται σε αυτή την κατάσταση λόγω ανεργίας, χαμηλών ή ανύπαρκτων εισοδημάτων και αδυναμία στήριξης από την οικογένεια. Πρόκειται για άτομα παραγωγικών ηλικιών, νέοι με μισθούς 500 ευρώ, άνθρωποι που έχασαν τη δουλειά τους λίγο πριν από τη σύνταξη.
Σε σύγκριση με τον παραδοσιακό πληθυσμό των αστέγων έχουν μέτριο ως υψηλό μορφωτικό επίπεδο, δεν παρουσιάζουν προβλήματα ψυχικής υγείας, εξαρτήσεις ή προβλήματα παραβατικότητας», σημειώνουν οι ειδικοί της «Κλίμακας». Αλλά και ο κ. Αποστολόπουλος βλέπει στο Ιδρυμα Αστέγων νέους και ανθρώπους που ήταν κάποτε επιχειρηματίες να ζουν στην εξαθλίωση. «Εμφανίζονται με καμπαρντίνες, ακόμη και με λάπτοπ στο χέρι και ζητούν φαγητό και στέγη»…
Το ίδιο νυχτερινό σκηνικό. Μια κουβέρτα, ένα πρόχειρο στρωσίδι και μια γωνία σε έναν δρόμο για χιλιάδες ανθρώπων πού δεν έχουν που να στεγαστούν
Αυτό που θυμούνται οι νεο-άστεγοι είναι η πρώτη νύχτα στον δρόμο. Ο Λεωνίδας γύριζε σαν τρελός. «Μετά από πολλές ημέρες αϋπνίας, με πήρε ο ύπνος σε ένα παγκάκι στο Σύνταγμα. Οταν άνοιξα τα μάτια μου, ο κόσμος με κοιτούσε. Μου ήρθε μια ντροπή»…
Οι δρόμοι της απελπισίας
Εκαναν κρεβάτι τους το παγκάκι και το αυτοκίνητο
Οι ιστορίες των «νεο-αστέγων» μοιάζουν μεταξύ τους. Είναι ιστορίες ανεργίας, από ανθρώπους που εξαθλιώθηκαν μαζί με την κατάρρευση της οικοδομής και των άλλων παραγωγικών κλάδων της ελληνικής οικονομίας.
Ο 55χρονος Λάμπρος ήταν εργολάβος οικοδομικών εργασιών. Είχε σπίτι στο Κερατσίνι, αλλά το πούλησε για να σώσει τη γυναίκα του, που έπασχε από καρκίνο. Τα τελευταία 11 χρόνια μένανε στο νοίκι, σε ένα τεσσάρι στη Νίκαια. Από το 2008 οι δουλειές μειώθηκαν σημαντικά. Το 2009 η γυναίκα του κατέληξε και ο ίδιος δυσκολευόταν ήδη να πληρώσει τα 600 ευρώ του ενοικίου. Πέρσι τον Νοέμβρη νοίκιασε μια γκαρσονιέρα με 150 ευρώ.
«Ούτε αυτά δεν μπορούσα να πληρώσω. Εφτασα να μην έχω λεφτά ούτε για καφέ». Από τον περασμένο Φλεβάρη είναι άστεγος. Στην αρχή κοιμόταν στο αυτοκίνητό του. «Ντρεπόμουνα τον κόσμο στη γειτονιά και πάρκαρα σε απόμερα μέρη, όπως στο δάσος Χαϊδαρίου. Αλλά φοβήθηκα. Βρήκα ένα στενό στο Μεταξουργείο και έμεινα εκεί δυο μήνες. Σηκωνόμουν στις έξι το πρωί για να μη με βλέπουν». Τον συναντάμε στον ξενώνα της «Κλίμακας». «Εβλεπα τους αστέγους και τους λυπόμουν. Δεν το φανταζόμουν ούτε στα πιο τρελά μου όνειρα πως θα βρεθώ κι εγώ στον δρόμο»…
Βρήκα ένα στενό στο Μεταξουργείο και έμεινα εκεί δύο μήνες. Σηκωνόμουν στις έξι το πρωί για να μη με βλέπουν, διηγείται ο Λάμπρος
Ο 46χρονος Γιάννης κοιμάται σε ένα Αουντι, που μένει παρκαρισμένο στην Κωνσταντινουπόλεως. «Εχω φοβηθεί πολλές φορές. Ερχονται διάφοροι, κλωτσάνε τις πόρτες». Μέχρι πέρσι νοίκιαζε τριάρι στον Κολωνό. Δούλευε ως ηλεκτρολόγος σε συνεργεία που έπαιρναν μεγάλα έργα και αργότερα ως οδηγός. Από το 2008 είναι στην ανεργία.
«Ο παπάς της ενορίας μας είχε γράψει πολύτεκνους και παίρναμε πέντε μερίδες φαγητό από το συσσίτιο. Τρώγαμε τις τρεις το μεσημέρι και τις δυο το βράδυ». Η γυναίκα του, λέει, τον εγκατέλειψε μαζί με τον γιο του τον Οκτώβριο του 2008, «επειδή δεν έφερνα χρήματα στο σπίτι». Πήγε σε εκκλησία στα Σεπόλια και ζήτησε βοήθεια. Ντρέπονταν στη δική του γειτονιά. Οι πιστοί έκαναν έρανο και πλήρωσε τα νοίκια που χρωστούσε. Στρίμωξε τα πράγματα και τη μοτοσικλέτα του ανάμεσα σε τέσσερα κόντρα πλακέ, στην πυλωτή ενός φίλου του και βγήκε στον δρόμο.
Το να βρεθείς άστεγος με αυτή την κρίση δεν είναι δύσκολο. Αν ζεις μόνο με το μεροκάματο και το χάσεις, τι θα κάνεις;, λέει ο Λεωνίδας
«Στον δρόμο γνώρισα ανθρώπους που μου πρότειναν να μπουκάρουμε σε μαγαζιά, να μου δώσουν όπλο, ναρκωτικά. Δεν είχα ποτέ τέτοιες συναναστροφές. Ημουν οικογενειάρχης. Εγώ δουλειά ζητάω. Δεν είμαι κλέφτης»…
ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ
Από το Λονδίνο στους δρόμους της Αθήνας
Ο 45χρονος Παναγιώτης έχει σπουδάσει Διεθνείς Σχέσεις και Ευρωπαϊκές Σπουδές στο Πανεπιστήμιο Hertfordshire στο Λονδίνο. Γύρισε στην Ελλάδα και αδυνατώντας να βρει θέση στο αντικείμενό του, δούλευε ως μάγειρας και αργότερα ως πωλητής σε εταιρεία ηλεκτρικών ειδών. Το 2006 πήρε ένα σπίτι 70 τ.μ. στα Ανω Πατήσια με δάνειο. Το 2008 έχασε τη δουλειά του. «Εκτός από 4ωρα σε τηλεφωνικά κέντρα, δεν έβρισκα τίποτε άλλο».
Οι δόσεις του δανείου άρχισαν να καθυστερούν. Κάποια στιγμή σταμάτησε και το επίδομα ανεργίας. Στις αρχές του 2010, έπειτα από πολλές απλήρωτες δόσεις, η τράπεζα του πήρε το σπίτι. «Το πρώτο διάστημα κοιμόμουν σε φίλους και μετά σε ένα εγκαταλελειμμένο στα Ανω Πατήσια». Οι γονείς του έχουν πεθάνει. Τα δύο αδέλφια του έχουν τις οικογένειές τους και τα δικά τους οικονομικά προβλήματα. Πώς ήταν η πρώτη νύχτα του στον δρόμο; «Γεμάτη φόβο. Δεν πρόκειται ποτέ να την ξεχάσω». Σήμερα κοιμάται σε ξενώνα αστέγων. «Το να κοιμάσαι στον δρόμο είναι σαν ζωντανός θάνατος. Γίνεσαι άγριο θηρίο».

Από ΕΘΝΟΣ via http://www.inprecor.gr
Διαβάστε περισσότερα ... Bookmark and Share

«Zητούνται ξένοι προστάτες» επιμένει το Stratfor



ivan-2-google.blogspot.com


Τουλάχιστον στις περσινές δυσοίωνες εκτιμήσεις του περί της Ελλάδας, το Stratfor μπορεί να επαίρεται ότι επαληθεύεται. Διότι, για τις πολύ πιο θεαματικές «προβλέψεις» της ότι ο «αμερικανικός αιώνας» κάθε άλλο παρά έχει τελειώσει, ότι η Κίνα απειλείται με οικονομική κατάρρευση στο τέλος της δεκαετίας ή ότι ο πρόεδρος της Βενεζουέλας Hugo Chavez θα ανατραπεί (όπως έχει προαναγγείλει τόσες και τόσες φορές), η αμερικανική «δεξαμενή σκέψης» θα πρέπει να περιμένει περισσότερο… Αναδημοσιεύοντας τη Δευτέρα, με μικρές προσαρμογές υπό το φως της συγκυρίας, την πολυσυζητημένη έκθεση που συνέταξε τον Ιούνιο 2010 για την Ελλάδα το Statfor, (ιδιωτικός οργανισμός που ιδρύθηκε από τον George Friedman και αποκαλείται και «σκιώδης CIA», λόγω των δεσμών του με το «στρατιωτικο-βιομηχανικό σύμπλεγμα» των ΗΠΑ) προκάλεσε ήδη αίσθηση, ιδίως στα διαδικτυακά μέσα ενημέρωσης. Ωστόσο, δεν προσφέρει στη δημόσια συζήτηση κάτι πέρα από τις ήδη γνωστές αναλύσεις του, που έχουν επικριθεί για προχειρότητα –αν όχι για αντικατάσταση της περιγραφής των δεδομένων από την απόπειρα επηρεασμού τους με όρους ψυχολογικής βίας.
Σε κάθε περίπτωση, πάντως η παρέμβαση του Stratfor έχει τη χρησιμότητά της στον βαθμό που επιμένει να υπενθυμίζει τα γεωπολιτικά συμφραζόμενα της οικονομικής κρίσης, έστω και αν για την αμερικανική δεξαμενή σκέψης αυτά συνοψίζονται πρωτίστως στην προτροπή για αναζήτηση «ξένου προστάτη».
Όπως επισημαίνει η έκθεση, «η Ελλάδα πολύ απλά δεν υπάρχει» χωρίς τον έλεγχο του Αιγαίου, που αποτελεί ένα αντίβαρο στους εγγενείς γεωγραφικούς περιορισμούς που κρατούν τη χώρα μακριά από τις βασικές διεθνείς κεφαλαιακές ροές και παρεμποδίζουν την εγχώρια ανάπτυξη κεφαλαίου. Με αυτή την έννοια, η πρώτη στρατηγική προτεραιότητες της Ελλάδας, κατά Stratfor, είναι η εξασφάλιση του ελέγχου της Κρήτης, της Ρόδου (και, σε ό,τι αφορά τα Στενά του Τάραντα, της Κέρκυρας) για την διαφύλαξη των θαλάσσιων οδών καθώς και της κοιλάδας του Αξιού για την χερσαία επικοινωνία με την υπόλοιπη Ευρώπη. Το υψηλό κόστος διατήρησης αυτού του ελέγχου ήταν δυνατόν να εξασφαλίζεται διαχρονικά, στον βαθμό που η Ελλάδα εγγραφόταν στη «μεγάλη στρατηγική» μιας ξένης δύναμης, όπως συνέβη π.χ. κατά τον Ψυχρό Πόλεμο με τις ΗΠΑ. Ωστόσο, μεταψυχροπολεμικά η Ελλάδα έχασε την στρατηγική κρισιμότητα και άρα την ξένη υποστήριξη που αναπλήρωνε τις κεφαλαιακές της υστερήσεις, με αποτέλεσμα «για πρώτη φορά μετά τη δεκαετία του 1820 να είναι πραγματικά μόνη».
Όπως άλλωστε επισημαίνει σε βιντεοσκοπημένη παρουσίαση στην ιστοσελίδα του Stratfor, ο Αντιπρόεδρος Αναλύσεων Peter Zeihan, η σύγχρονη Ελλάδα παραδοσιακά στηρίζεται σε τρεις πυλώνες: ο πρώτος είναι η ναυτιλία, η οποία όπως δεν δύναται να μείνει ανταγωνιστική στην εποχή των super containers και της μεταφοράς της ναυτιλιακής δραστηριότητας στην Κίνα, την Κορέα και τη Νορβηγία. Ο δεύτερος είναι ο τουρισμός, ο οποίος από μόνος του δεν μπορεί να στηρίξει ένα σύγχρονο κράτος. Ο τρίτος, είναι η «μόχλευση» της στρατηγικής θέσης της χώρας, με τη μετατροπή της σε χώρο από τον οποίο κάποια εξωτερική δύναμη μάχεται έναν αντίπαλο στην περιοχή (π.χ. η Βρετανία την Οθωμανική Αυτοκρατορία παλαιότερα ή οι ΗΠα τη Σοβιετική Ένωση).
Σήμερα η Ελλάδα δεν έχει κανέναν αντίπαλο τον οποίο να μοιράζεται με κάποια άλλη δύναμη. Ο μόνος υποψήφιος είναι η Τουρκία και αυτό μόνο στην περίπτωση που η Άγκυρα υπολογίσει απολύτως λανθασμένα τις σχέσεις της με το Ισραήλ ή την Κύπρο στην παρούσα φάση.
«Το ερώτημα είναι αν η Ελλάδα είναι έτοιμη να δεχτεί τη μείωση του γεωπολιτικού της ρόλου», αναφέρει η ανάλυση του Stratfor και συμπληρώνει: «Η Ελλάδα πρέπει να ξαναβρεί ένα τρόπο για να ξαναγίνει χρήσιμη στις μεγάλες δυνάμεις -πράγμα απίθανο εκτός αν υπάρξουν συγκρούσεις στα Βαλκάνια- ή θα πρέπει να επιδιώξει μια διαρκή ειρήνη με τη Τουρκία».Τα επόμενα τρία χρόνια, καταλήγει η ανάλυση θα είναι έτσι κι αλλιώς καθοριστικά καθώς οι Ευρωπαίοι είναι έτοιμοι να «τραβήξουν την πρίζα», μόλις νοιώσουν οι ίδιοι επαρκώς οχυρωμένοι απέναντι στις επιπτώσεις της εκδίωξης της χώρα από το ευρώ. «Μετά τη χρεοκοπία η Ελλάδα μπορεί να αντιμετωπίσει την πλήρη κατάρρευση και κοινωνική βία που έχει να δει από τη περίοδο της Χούντας. Η Ελλάδα βρίσκεται μπροστά στο άγνωστο».

: capital.gr via http://www.inprecor.gr
Διαβάστε περισσότερα ... Bookmark and Share

Η λύση στην κρίση χρέους: 1 ΔΡΧ = 1000 ευρώ


XRIMANEWS.GRΗ “ελληνική κρίση” έχει πολλές κρυφές πτυχές τις οποίες εντέχνως όσοι, λιγοστοί, πολιτικοί αξιωματούχοι γνωρίζουν έχουν κρατήσει στη σκιά, εμποδίζοντας τη Βουλή και τον ελληνικό λαό να τις πληροφορηθεί. Κάποιες από αυτές αφορούν στη διαπραγματευτική δύναμη της Ελλάδας απέναντι στην Τρόικα και τους ιδιώτες δανειστές της.
Στο πρώτο τμήμα της τρέχουσας σειράς άρθρων αποκάλυψης των μεγαλύτερων μυστικών της ελληνικής κρίσης αναφέρθηκα στο δίκαιο που διέπει τα ελληνικά ομόλογα, ένα θέμα το οποίο είχα αναδείξει με το άρθρο “Το κρυφό διαπραγματευτικό χαρτί της Ελλάδας για το χρέος της” από τον Ιούλιο του 2010 (βρίσκεται στο βιβλίο “Υπόθεση Ελληνική Κρίση, Περίεργες Συμπτώσεις” εκδόσεις Λιβάνη), παρουσιάζοντας μία σειρά σχετικών με το θέμα εκθέσεων κορυφαίων πανεπιστημίων και νομικών εταιριών.
Οι αποκαλύψεις στο συγκεκριμένο άρθρο προκάλεσαν αίσθηση αλλά δεν ήταν παρά δεκαπέντε μήνες αργότερα που το θέμα έλαβε μεγάλες διαστάσεις, όταν σε μία σειρά άρθρων και δημοσιεύσεων στο XrimaNews.grπαρουσιάστηκαν στοιχεία που υποδείκνυαν πως η ελληνική κυβέρνηση είχε συμφωνήσει στη μετατροπή του δικαίου που ρυθμίζει τα ελληνικά ομόλογα από το ελληνικό στο αγγλικό, ως αντάλλαγμα για την εξασφάλιση του PSI+ που περιλαμβάνει κούρεμα τμήματος του ελληνικού χρέους κατά 50%.
Στην έκκληση μου για βοήθεια στην ενημέρωση της Βουλής για το τί θα σήμαινε μία τέτοια παραχώρηση προς τους δανειστές για την Ελλάδα, ανταποκρίθηκε, πρώτος, ο ανεξάρτητος βουλευτής κύριος Παναγιώτης Κουρουμπλής (πρώην βουλευτής του ΠΑΣΟΚ τον οποίο διέγραψε ο κύριος Παπανδρέου όταν αρνήθηκε να ψηφίσει το Μεσοπρόθεσμο), ο οποίος και κατέθεσε στη Βουλή στις 07 Νοεμβρίου την πρώτη σχετική επίκαιρη ερώτηση στον υπουργό Οικονομικών κύριο Ευάγγελο Βενιζέλο (δεν έχει δοθεί ακόμη απάντηση). Ακολούθησαν δύο ακόμη σχετικές επίκαιρες ερωτήσεις, η μία εξ αυτών στον Πρωθυπουργό, κ. Λουκά Παπαδήμο, από τον πρόεδρο του Συνασπισμού κ. Τσίπρα ενώ στη συνέχεια στο θέμα αναφέρθηκε στην ομιλία του στη Βουλή ο υφυπουργός Οικονομικών κ. Ι.Μουρμούρας.
Στο τρέχον άρθρο, θα αναδειχθεί μία νέα διάσταση του θέματος η οποία έχει να κάνει με τη δυνατότητα της Ελλάδας, αν εγκαταλειφθεί από τους εταίρους της και επιστρέψει στη δραχμή, να πληρώσει, τουλάχιστον, τα 206 δις ευρώ κρατικού χρέους που βρίσκονται στα χέρια ιδιωτών με 206 εκ. δραχμές ή ακόμη και τα 330 δις ευρώ ομολόγων που διέπονται από το ελληνικό δίκαιο με 330 εκ δραχμές.
Ας δούμε πώς μπορεί νομικά να γίνει αυτό με τη βοήθεια διεθνών εκθέσεων και ενός ειδικού δικηγόρου από τη Βρετανία, συνεταίρου διεθνούς εταιρίας στην Ελβετία και δικηγόρου τόσο στη Νέα Υόρκη όσο και στο Παρίσι, ο οποίος έχει εκπονήσει μελέτες για την ευρωζώνη και το δίκαιο των ομολόγων των κρατών μελών της για περισσότερο από δέκα χρόνια, ενώ πρόσφατα ασχολείται εκτενώς με την περίπτωση της Ελλάδας.
Όταν η Ελλάδα εκδίδει ένα ομόλογο σε ευρώ διεπόμενο από το ελληνικό δίκαιο, το ομόλογο εκδίδεται στο νόμιμο νόμισμα της Ελλάδας τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή. Δηλαδή, εφόσον το νόμιμο νόμισμα της Ελλάδας είναι το ευρώ, όσον αφορά στο ελληνικό δίκαιο αυτό θα είναι και το νόμισμα του ομολόγου (και το ομόλογο αυτό θα είναι πληρωτέο στην Αθήνα).
Αν, ωστόσο, η Ελλάδα για κάποιο λόγο αποχωρούσε από την ευρωζώνη και ξεκινούσε την έκδοση της δραχμής, τότε θα υποχρεούνταν να καθορίσει μέσω του Κοινοβουλίου, με νόμο, την ισοτιμία της νέας δραχμής με το ευρώ και αμέσως μετά για τα ελληνικά δικαστήρια το νόμισμα στο οποίο θα ήταν πληρωτέα τα ομόλογα κάτω από το ελληνικό δίκαιο θα ήταν η νέα αυτή δραχμή και όχι πλέον το ευρώ, αφού η νέα δραχμή θα ήταν το νόμιμο νόμισμα της χώρας. Η ισοτιμία που θα όριζε η ελληνική Βουλή θα ίσχυε τόσο για την αποπληρωμή των ομολόγων που διέπονται από το ελληνικό δίκαιο, τα οποία είναι σήμερα ύψους 330 δις ευρώ, όσο και σε κάθε άλλη οικονομική δραστηριότητα που θα συμπεριλάμβανε τη χρήση της δραχμής, εντός και εκτός Ελλάδας.
Έτσι, η Ελλάδα έχει το αναφαίρετο δικαίωμα με βάση το νόμο, να υιοθετήσει, αν το επιθυμεί, μία υποχρεωτική για όλους, πολίτες, δανειστές, Τρόικα, κλπ ισοτιμία, για παράδειγμα, 1 ΔΡΧ=1000 ΕΥΡΩ, κάνοντας δηλαδή ανατίμηση και όχι υποτίμηση του νομίσματος της. Σε αυτήν την περίπτωση θα μπορούσε να πληρώσει το σύνολο του χρέους που διέπεται από το ελληνικό δίκαιο σε νέες δραχμές, δηλαδή να καταβάλει 330 εκ δραχμές για να αποπληρώσει χρέος ύψους 330 δις ευρώ. Έτσι, θα έμεναν μόνο τα 35 δις ευρώ σε ομόλογα που διέπονται από το αγγλικό δίκαιο, τα οποία και θα αποτελούσαν χρέος λιγότερο από το 15% του ελληνικού ΑΕΠ.
Αυτό ακριβώς έπραξε η Γαλλία χωρίς νομικό πρόβλημα το 1960 με τη δημιουργία του νέου φράγκου με ισοτιμία 1 νέο φράγκο = 100 παλιά φράγκα. Το ίδιο έκαναν και η Γερμανία και η Αυστρία μετά το Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. Ο στόχος είναι να μειωθεί ένα χρέος το οποίο έχει γίνει επαχθές ώστε να μπορέσει η ζωή να συνεχιστεί και να προστατευτεί και όχι να απειληθεί ή να τελειώσει.
“Τα νέα νομίσματα έχουν εκδοθεί χωρίς μεγάλες νομικές προκλήσεις κατά τη διάρκεια της ιστορίας” αναφέρει ο ειδικός στο θέμα δικηγόρος στους Financial Times , προσθέτοντας ότι αν οι ομολογιούχοι ελληνικών ομολόγων που ρυθμίζονται από το ελληνικό δίκαιο (το 90% του χρέους, δηλαδή 330 δις ευρώ, υπάγεται σε αυτήν την κατηγορία παρά το Μνημόνιο καθώς αυτό δεν έχει περάσει απ' τη Βουλή – Με τους πιο επιφυλακτικούς υπολογισμούς και αν δε συμπεριλάβουμε τα ομόλογα της Τρόικας και της ΕΚΤ, τουλάχιστον 206 δις ευρώ ομολόγων ρυθμίζονται από το ελληνικό δίκαιο) προσπαθήσουν να καταθέσουν αγωγή εναντίον της Ελλάδας υποστηρίζοντας ότι η ισοτιμία είναι άδικη, τα ελληνικά δικαστήρια δε θα έχουν άλλη επιλογή από το να εφαρμόσουν το δίκαιο της Ελλάδας και να απορρίψουν το αίτημα των ομολογιούχων δικαιώνοντας τη χώρα.
Μα και αν ακόμη οι ομολογιούχοι επιχειρήσουν να καταθέσουν αγωγή εναντίον της Ελλάδας σε διεθνή δικαστήρια “πέρα από το θέμα της δικαιοδοσίας (το οποίο μάλλον δε θα ξεπεράσουν) θα βρεθούν αντιμέτωποι με πολύ καλά τεκμηριωμένες νομολογίες για τα ομόλογα της Σερβίας και της Βραζιλίας μετά το Β' Παγκόσμιο Πόλεμο” αναφέρει στους Financial Times ο ειδικός δικηγόρος.
Αφού η Ελλάδα πληρώσει τους δανειστές της και αποτάξει τα δεσμά του χρέους της, θα μπορούσε να επιτρέψει την ελεύθερη διακύμανση της δραχμής έναντι των υπολοίπων νομισμάτων κάτι που θα είχε ως αποτέλεσμα την υποτίμηση της, με στόχο την αύξηση της ανταγωνιστικότητας.
Δεν πρέπει κανείς να κάνει το λάθος να πιστέψει ότι τα παραπάνω αποτελούν μία πρόχειρη προσέγγιση ενός πολύ σημαντικού ζητήματος. Υπάρχουν μελέτες κορυφαίων πανεπιστημίων και νομικών εταιριών που επιβεβαιώνουν την ισχύ όσον αναφέρονται εδώ και οι οποίες είναι στη διάθεση όποιου βουλευτή ή δημοσιογράφου θέλει να βοηθήσει στην ανάδειξη του θέματος. Ωστόσο, δεν πρέπει κανείς να κάνει το λάθος να θεωρήσει πως όλα τα παραπάνω είναι εύκολα στην υλοποίηση τους και δε θα είχαν πολύ σοβαρές συνέπειες για την Ελλάδα.
Έτσι, αυτό που, πρωταρχικώς, πρέπει να γίνει κατανοητό είναι ότι η Ελλάδα έχει στα χέρια της μία σειρά πλεονεκτημάτων και επιλογών εξαιτίας του γεγονότος πως το δίκαιο του 90% των κρατικών ομολόγων είναι το ελληνικό και όσο δεν παραχωρεί αυτό το νομικό της πλεονέκτημα και δεν αποδέχεται τη μετατροπή του δικαίου στο αγγλικό δε μπορεί κανείς, ούτε η Τρόικα ούτε οι δανειστές της να την εκβιάσουν ουσιαστικά, γιατί είναι η ίδια που είναι 100% νομικά καλυμμένη και οι υπόλοιποι που είναι απολύτως ακάλυπτοι.
Η νομική διάσταση της ελληνικής κρίσης φανερώνει πως οι Έλληνες αξιωματούχοι απέκρυψαν την αλήθεια από τη Βουλή και τον ελληνικό λαό και ποτέ δεν τους γνωστοποίησαν τα πραγματικά νομικά πλεονεκτήματα της Ελλάδας και το γεγονός πως στην πραγματικότητα δε μπορεί κανείς να την εκβιάσει για τίποτα, παρά μόνο να επιχειρήσει να συνεργαστεί μαζί της. Και όπως έχω αναφέρει σε προηγούμενα άρθρα, ό,τι ισχύει για την Ελλάδα ισχύει σε μεγάλο βαθμό και για την Ιρλανδία, την Ισπανία, την Πορτογαλία, την Ιταλία κλπ δημιουργώντας ένα σκηνικό τρόμου τόσο για τις ευρωπαϊκές τράπεζες που έχουν δανείσει περί τα 9 τρις στις χώρες της Ευρωζώνης όσο και για τις αμερικανικές τράπεζες που έχουν ασφαλίσει αυτό το χρέος.
Αν, λοιπόν, η ελληνική κυβέρνηση παραχωρήσει το δίκαιο των ελληνικών ομολόγων στους τραπεζίτες για να πετύχει τη συμφωνία του PSI+ ή αν με οποιοδήποτε άλλο τρόπο επιτρέψει τη μετατροπή του δικαίου των ομολόγων από το ελληνικό στο αγγλικό, θα έχει στερήσει από την Ελλάδα το μεγαλύτερο διαπραγματευτικό της χαρτί και το μοναδικό νομικό πλεονέκτημα το οποίο θα μπορούσε να τη σώσει στην περίπτωση που δει τους εταίρους της να την εγκαταλείπουν.
(Με πληροφορίες από τους Financial Times - Ο ειδικός στο θέμα δικηγόρος είναι ο: By Gilles Thieffry, Solicitor (England and Wales), Member of the New York bar, Avocat au Barreau de Paris, and Partner at GTLaw, Geneva)

Πάνος Παναγιώτου
Επικεφαλής χρηματιστηριακός τεχνικός αναλυτής
XrimaNews.gr, GSTA Ltd, WTAEC Ltd
Διαβάστε περισσότερα ... Bookmark and Share

Recent Posts

free counters
single russian women contatore visite website counter
Lamia Blogs