Ποιος είπε ότι η Ευρώπη βγαίνει από την κρίση;

«Ηαισιοδοξία ότι η κρίση στην Ευρωζώνη φτάνει στο τέλος της είναι λανθασμένη», είναι η εκτίμηση που κάνει ο Βόλφγκανγκ Μίνχαου, σε άρθρο του που δημοσιεύτηκε στο φύλλο των Financial Times της περασμένης Δευτέρας -στο οποίο τονίζει, εκτός των άλλων, ότι «η έκταση της απαιτούμενης προσαρμογής είναι απίστευτα μεγάλη και το ΔΝΤ δεν πιστεύει πως μπορεί να γίνει». «Η κατάσταση που επικρατεί απέχει πολύ από το σημείο ισορροπίας. Η κρίση έχει ήδη μετασχηματίσει την Ε.Ε. σε κάτι ριζικά διαφορετικό από ό,τι ήθελε εξαρχής να γίνει (...) Την έχει καταστήσει μία σχέση ανάμεσα σε πιστωτές και δανειολήπτες, η οποία είναι από τη φύση της καταναγκαστική και άνιση. Όταν μια χώρα-δανειολήπτης αντιμετωπίζει προβλήματα, τότε αυτομάτως η χώρα-πιστωτής παίρνει το πάνω χέρι», έγραφε από την πλευρά του ο Τζορτζ Σόρος, την επαύριο των γερμανικών εκλογών.

Από όποια πλευρά κι αν το δει κανείς, τόσο η Ε.Ε. όσο και, κυρίως, η Ευρωζώνη, είναι εξαιρετικά προβληματικές. Για εκείνους δε που θα σπεύσουν, όπως συνηθίζουν, να κάνουν λόγο για αστήρικτη κινδυνολογία, τα δεδομένα είναι συντριπτικά. Ένα από αυτά είναι η κατακόρυφη αύξηση του αριθμού των ανέργων σε όλες τις χώρες, πλην Γερμανίας -19,2 εκατομμύρια στην Ευρωζώνη και 26,7 εκατ. σε όλη την Ε.Ε. Ένα άλλο έχει να κάνει με το γεγονός ότι 120 εκατομμύρια Ευρωπαίοι ή το 24% του συνολικού πληθυσμού των «28» (ο ένας στους τέσσερις...) βρίσκονται ήδη ή κινδυνεύουν άμεσα να βρεθούν σε καθεστώς φτώχειας και κοινωνικού αποκλεισμού -στα παιδιά το ποσοστό αυτό φτάνει το 27%.

Ενα τέτοιο δεδομένο είναι και οι εκτιμήσεις των οίκων Ernst & Young και PriceWaterhouseCoopers για τα περίφημα «κόκκινα (ή τοξικά) δάνεια» στην Ευρώπη -δηλαδή, για εκείνα τα οποία όσοι τα έλαβαν είτε έχουν πάψει να πληρώνουν είτε τα εξυπηρετούν ολοένα πιο αραιά. Κάτι που σημαίνει, πολύ απλά, ότι αργά ή γρήγορα οι τράπεζες θα αναγκαστούν να τα διαγράψουν από τα χαρτοφυλάκιά τους και στη συνέχεια να ζητήσουν (όπως πάντα) νέα βοήθεια από το κράτος -το οποίο με τη σειρά του θα στραφεί στους γνωστούς υπόπτους για να βρει τα λεφτά: τους πολίτες.

Η Ernst & Young εκτιμά ότι το ύψος των δανείων αυτών στην Ευρωζώνη φτάνει τα 940 δισ. ευρώ και είναι αυξημένο κατά 120 δισ. σε σχέση με πέρυσι. Από την πλευρά της, η PwC (ρεπορτάζ στη σελ. 12) το υπολογίζει για ολόκληρη την Ε.Ε. στο 1,2 τρισ. ευρώ, ποσό διπλάσιο σε σύγκριση με το αντίστοιχο προ τετραετίας. «Λόγω της δομικής κρίσης και της αυξανόμενης ανεργίας, σε όλη την Ευρώπη έχει σαφώς αυξηθεί ο αριθμός των πελατών των τραπεζών οι οποίοι δεν είναι σε θέση να εξυπηρετήσουν τα δάνειά τους», αναφέρεται στην έκθεση της πρώτης.

Η κατάσταση έχει άμεσες συνέπειες για την Ελλάδα (πρωτίστως) και για τις άλλες υπερχρεωμένες χώρες. Πρώτον, διότι σχεδόν καμία ευρωπαϊκή κυβέρνηση δεν θα τολμήσει να πει στους πολίτες της να δώσουν κι άλλα δανεικά. Δεύτερον, επειδή είναι απίθανο να δεχτούν «κούρεμα» των χρωστούμενων, καθώς αυτό θα συνεπάγεται νέα βάρη για τις τράπεζες και τους προϋπολογισμούς τους. Και τρίτον, επειδή στην Ε.Ε. κυριαρχεί σήμερα η λογική του «ο σώζων εαυτόν σωθήτω».

Έτσι, μας προκύπτει ένα ερώτημα και μία διαπίστωση. Το ερώτημα έχει να κάνει με το πώς οι τράπεζες της Ευρωζώνης που είναι αντιμέτωπες με τέτοιες επισφάλειες καταφέρνουν να προβλέπουν για φέτος κέρδη 605 δισ. ευρώ, αυξημένα κατά 1% έναντι του 2012. Όσο για τη διαπίστωση, είναι ότι κανείς δεν πρόκειται να δώσει σημασία στις αιτήσεις και εκκλήσεις για χαλάρωση των προγραμμάτων λιτότητας -τρόικες και μνημόνια ήρθαν για να μείνουν, εκτός αν κάποιος τους πει «φύγετε από δω»!

ΓΙΩΡΓΟΣ ΠΑΥΛΟΠΟΥΛΟΣ

http://www.imerisia.gr/article.asp?catid=26533&subid=2&pubid=113139261