Από αύριο που ο Καμίνης θα έχει ξεκρεμάσει τα λαμπιόνια του από το Σύνταγμα, η σκιά που θα μπαινοβγαίνει στο Κοινοβούλιο δεν θα είναι ο Παπακωνσταντίνου αλλά ο σωσίας του. Το φάντασμα του ίδιου του τού εγώ. Και δεν χρειάζονται πολλά για να συμπεράνει κανείς ποιος είναι ο σωσίας του Παπακωνσταντίνου. Ο Παπανδρέου, που με εκείνο το «όλα στο φως» από τα σκοτάδια της ιστορίας του νομίζει πως ξεμπέρδεψε με την Ελλάδα.
Διότι μπορεί η συμπολίτευση να μην τον εγκαλεί αλλά ο Παπανδρέου πλανάται ως φάντασμα πάνω από την Προκαταρκτική, στο εδώλιο της οποίας κάθεται προς το παρόν η κόπια του. Στην εποχή όμως της τεχνικής αναπαραγωγιμότητας, πρότυπο και κόπια συγχέονται, εκτός από την περίπτωση που το αντίγραφο αξίζει περισσότερο από το πρωτότυπο - αλλά αυτό συμβαίνει μόνο στον Αντι Γουόρχολ.
Στα δελτία των οκτώ, εκείνο το νευρικό αντράκι που φιλάει τη Λαγκάρντ ή μιλάει με το bluetooth στον θεό της Wall Street δεν είναι αυτό που βλέπουμε. Δεν είναι ο Παπακωνσταντίνου. Είναι ο κλώνος μιας γενιάς κλονισμένων από τα γυμναστήρια, κοστουμαρισμένων από τον Καρούζο, κουρεμένων στο «Χίλτον», αρκούντως συγκρατημένων νευρόσπαστων, η οποία αρχίζει από τον Παπανδρέου και τελειώνει στην Μπιρμπίλη.
Προφανώς από την Προκαταρκτική περνάει όλο το σύστημα!
Αν λοιπόν κανείς άνοιγε διά τρυπανισμού το κρανίο τους ή αν βυθομετρούσε το άδειο τους κεφάλι, θα συναντούσε ό,τι το τρομακτικότερο: την τρέλα του μεγαλείου. Αν πάλι τους υπέβαλλε σε ύπνωση, θα άκουγε την υστερική φωνή της Μίνα Χάρκερ στον «Δράκουλα» του Στόκερ: «Είμαι ακίνητη - τελείως ακίνητη. Σαν νεκρή!».
Δικάζει λοιπόν η Βουλή νεκρούς; Τους τρώει; Ή ολοκληρώνει το κοινοβουλευτικό της έργο σαν τον κανίβαλο που εκπληρώνει, όπως ισχυρίζεται ο Ζίζεκ, την πολιτισμική του αποστολή κατασπαράζοντας τον τελευταίο κανίβαλο;
Και για να επιστρέψω στον ιδεότυπο «Παπακωνσταντίνου» περνώντας από τη φρενολογία στη φυσιογνωμική, είναι καλό να υπενθυμίσω πως δεν υπάρχει ένα ξεχωριστό «σημαίνον» του υποκειμένου, διότι κάθε σημαίνουσα παράσταση - π.χ., η γλώσσα του σώματος ή οι χειρονομίες - συγκαλύπτει ό,τι ακριβώς αποκαλύπτει. Και σε τούτο συνίσταται η αποτυχία της φυσιογνωμικής και ο θρίαμβος της φρενολογίας.
Ας προσέξουν λοιπόν οι κατήγοροι βουλευτές και ιδιαιτέρως η κυρία Κωνσταντοπούλου. Η κρίση τους θα είναι συμβολική, διότι η περίπτωση Παπακωνσταντίνου είναι το λιγότερο. Η αρχή του λάθους δεν είναι η παραποίηση ή μη της λίστας Λαγκάρντ αλλά η ίδια η Προκαταρκτική: προκειμένου να λάμψει η αλήθεια, προκειμένου δηλαδή να εμφανιστεί η πραγματικότητα, η Προκαταρκτική οφείλει να συλλάβει τον εαυτό της ως τυπικά υπεύθυνο για την πραγματικότητα αυτή. Δηλαδή, να κάνει αυτό που δεν μπορεί, μια που η λογική της συνίσταται στο να εκλαμβάνει τον εαυτό της έξω από το σύστημα ενώ είναι μέσα. Μη έχοντας λοιπόν τη δυνατότητα να εξέλθει, τρώει την ουρά της.
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Ας είμαστε ευγενείς στο σχολιασμό.