Από αύριο που ο Καμίνης θα έχει ξεκρεμάσει τα λαμπιόνια του από το Σύνταγμα, η σκιά που θα μπαινοβγαίνει στο Κοινοβούλιο δεν θα είναι ο Παπακωνσταντίνου αλλά ο σωσίας του. Το φάντασμα του ίδιου του τού εγώ. Και δεν χρειάζονται πολλά για να συμπεράνει κανείς ποιος είναι ο σωσίας του Παπακωνσταντίνου. Ο Παπανδρέου, που με εκείνο το «όλα στο φως» από τα σκοτάδια της ιστορίας του νομίζει πως ξεμπέρδεψε με την Ελλάδα.
Διότι μπορεί η συμπολίτευση να μην τον εγκαλεί αλλά ο Παπανδρέου πλανάται ως φάντασμα πάνω από την Προκαταρκτική, στο εδώλιο της οποίας κάθεται προς το παρόν η κόπια του. Στην εποχή όμως της τεχνικής αναπαραγωγιμότητας, πρότυπο και κόπια συγχέονται, εκτός από την περίπτωση που το αντίγραφο αξίζει περισσότερο από το πρωτότυπο - αλλά αυτό συμβαίνει μόνο στον Αντι Γουόρχολ.
Στα δελτία των οκτώ, εκείνο το νευρικό αντράκι που φιλάει τη Λαγκάρντ ή μιλάει με το bluetooth στον θεό της Wall Street δεν είναι αυτό που βλέπουμε. Δεν είναι ο Παπακωνσταντίνου. Είναι ο κλώνος μιας γενιάς κλονισμένων από τα γυμναστήρια, κοστουμαρισμένων από τον Καρούζο, κουρεμένων στο «Χίλτον», αρκούντως συγκρατημένων νευρόσπαστων, η οποία αρχίζει από τον Παπανδρέου και τελειώνει στην Μπιρμπίλη.
Προφανώς από την Προκαταρκτική περνάει όλο το σύστημα!
Αν λοιπόν κανείς άνοιγε διά τρυπανισμού το κρανίο τους ή αν βυθομετρούσε το άδειο τους κεφάλι, θα συναντούσε ό,τι το τρομακτικότερο: την τρέλα του μεγαλείου. Αν πάλι τους υπέβαλλε σε ύπνωση, θα άκουγε την υστερική φωνή της Μίνα Χάρκερ στον «Δράκουλα» του Στόκερ: «Είμαι ακίνητη - τελείως ακίνητη. Σαν νεκρή!».
Δικάζει λοιπόν η Βουλή νεκρούς; Τους τρώει; Ή ολοκληρώνει το κοινοβουλευτικό της έργο σαν τον κανίβαλο που εκπληρώνει, όπως ισχυρίζεται ο Ζίζεκ, την πολιτισμική του αποστολή κατασπαράζοντας τον τελευταίο κανίβαλο;
Και για να επιστρέψω στον ιδεότυπο «Παπακωνσταντίνου» περνώντας από τη φρενολογία στη φυσιογνωμική, είναι καλό να υπενθυμίσω πως δεν υπάρχει ένα ξεχωριστό «σημαίνον» του υποκειμένου, διότι κάθε σημαίνουσα παράσταση - π.χ., η γλώσσα του σώματος ή οι χειρονομίες - συγκαλύπτει ό,τι ακριβώς αποκαλύπτει. Και σε τούτο συνίσταται η αποτυχία της φυσιογνωμικής και ο θρίαμβος της φρενολογίας.
Ας προσέξουν λοιπόν οι κατήγοροι βουλευτές και ιδιαιτέρως η κυρία Κωνσταντοπούλου. Η κρίση τους θα είναι συμβολική, διότι η περίπτωση Παπακωνσταντίνου είναι το λιγότερο. Η αρχή του λάθους δεν είναι η παραποίηση ή μη της λίστας Λαγκάρντ αλλά η ίδια η Προκαταρκτική: προκειμένου να λάμψει η αλήθεια, προκειμένου δηλαδή να εμφανιστεί η πραγματικότητα, η Προκαταρκτική οφείλει να συλλάβει τον εαυτό της ως τυπικά υπεύθυνο για την πραγματικότητα αυτή. Δηλαδή, να κάνει αυτό που δεν μπορεί, μια που η λογική της συνίσταται στο να εκλαμβάνει τον εαυτό της έξω από το σύστημα ενώ είναι μέσα. Μη έχοντας λοιπόν τη δυνατότητα να εξέλθει, τρώει την ουρά της.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Ας είμαστε ευγενείς στο σχολιασμό.