Ισχύει από την 1η Φεβρουαρίου, αλλά είχε να συμβεί από τα πρώτα μετεμφυλιακά χρόνια – αν είχε συμβεί και τότε σε αυτή τη μορφή, γιατί αυτό που κυρίως συνέβαινε τότε ήταν ότι οι αμερικανοί πρέσβεις συνυπέγραφαν τις κρίσιμες ελληνικές αποφάσεις: να τοποθετηθεί ξένος σε νευραλγική θέση της διοίκησης του ελληνικού κράτους. Αυτό συνέβη τώρα, με την ανακοίνωση της τοποθέτησης του Ολλανδού Πολ Κόστερ στην ηγεσία του Ταμείου Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας την οποία μόλις διόρισε ο υπουργός Οικονομικών Γιάννης Στουρνάρας.
Πολλοί είναι εκείνοι που πιστεύουν ότι όλο αυτό είναι για καλό: το σχετικό «επιχείρημα» περίπου λέει ότι «έτσι που τα κάναμε εμείς, να έρθουν επιτέλους οι ξένοι να βάλουν τάξη».
Το «επιχείρημα» είναι φυσικά κάτι περισσότερο από σαθρό, είναι παιδαριώδες. Απλώς, αυτό που τώρα συμβαίνει, είναι ότι παίρνει σάρκα και οστά η άποψη που δημόσια έχει εκφράσει ο γερμανός υπουργός Οικονομικών Βόλφγκανγκ Σόιμπλε για τις ελληνικές ελίτ: τις βλέπει με πλήρη απαξίωση, τις αντιμετωπίζει ως υπεύθυνες για την ελληνική καταστροφή.
Ο Σόιμπλε σε μεγάλο βαθμό δεν έχει άδικο: έτσι συνέβη. Οι ευθύνες της ελληνικής ελίτ για την τραγωδία της χώρας είναι απροσμέτρητες. Όμως, ανάμεσα σε αυτές τις ευθύνες, η μεγαλύτερη είναι εκείνη για την οποία ούτε ο Σόιμπλε, ούτε κανείς άλλος από την πλευρά αυτή, αναφέρει: ότι, τελικά, τα παρέδωσαν όλα.
Πρέπει να είναι κανείς κάτι περισσότερο από αφελής για να φαντάζεται ότι η υποκατάσταση, ακόμα και σε τυπικό πλέον επίπεδο, των ελληνικών αρχών από τους ξένους θα οδηγήσει σε οτιδήποτε θετικό. Οσοι περιμένουν ότι κάτι καλό θα βγει για την Ελλάδα από τον πλήρη αφελληνισμό (και) της οικονομικής της διοίκησης, θα πρέπει να το σκεφτούν δύο και τρεις φορές.
Καλώς ή κακώς, το πολιτικό σύστημα υποτάχθηκε πλήρως από το 2010 και μετά. Σήμερα, το 2013, τι έχει βγει από όλο αυτό; Ποιος φαντάζεται ότι το επόμενο βήμα, που είναι καθοριστικής σημασίας πολύ περισσότερο από ότι με πρώτη ματιά φαίνεται, θα βοηθήσει την οικονομία και τη χώρα; Με ποιον τρόπο; Σε τι; Θα έρθουν εδώ οι άνθρωποι αυτοί για να «βάλουν τάξη»; Κάτι τέτοιο, δεν έγινε ποτέ και πουθενά.
Η Ελλάδα παραχωρεί σήμερα, και μάλιστα με τον πιο εκκωφαντικό τρόπο, ένα ακόμα πεδίο, ένα ακόμα κρίσιμο εργαλείο για την όποια προσπάθεια ανόρθωσής της. Και η «τάξη» που θα επέλθει από αυτή την παραχώρηση θα είναι κάτι εντελώς διαφορετικό από εκείνο που πολλοί αιθεροβάμονες φαντάζονται.
Η χώρα πήγε τώρα και τυπικά 60 χρόνια πίσω. Δεν έχει πια ούτε καν το πρόσχημα του αυτοδιοίκητου. Δεν είναι πλέον χώρα. Κάθε κρίσιμη, ή και λιγότερο κρίσιμη επιλογή θα γίνεται ερήμην της σε όλα τα επίπεδα.
Αν το γεγονός αυτό, το αδιανόητο για κάθε άλλη ευρωπαϊκή χώρα, ακόμα και πτωχευμένη, συνιστά τη «σωτηρία» της, τότε το μόνο που μπορεί να πει κανείς είναι ότι η λέξη «σωτηρία» θα πρέπει να ξαναγραφτεί με νέο νόημα στα λεξικά…
Μαλούχος Γεώργιος Π.
http://www.tovima.gr/opinions/article/?aid=495795
Πολλοί είναι εκείνοι που πιστεύουν ότι όλο αυτό είναι για καλό: το σχετικό «επιχείρημα» περίπου λέει ότι «έτσι που τα κάναμε εμείς, να έρθουν επιτέλους οι ξένοι να βάλουν τάξη».
Το «επιχείρημα» είναι φυσικά κάτι περισσότερο από σαθρό, είναι παιδαριώδες. Απλώς, αυτό που τώρα συμβαίνει, είναι ότι παίρνει σάρκα και οστά η άποψη που δημόσια έχει εκφράσει ο γερμανός υπουργός Οικονομικών Βόλφγκανγκ Σόιμπλε για τις ελληνικές ελίτ: τις βλέπει με πλήρη απαξίωση, τις αντιμετωπίζει ως υπεύθυνες για την ελληνική καταστροφή.
Ο Σόιμπλε σε μεγάλο βαθμό δεν έχει άδικο: έτσι συνέβη. Οι ευθύνες της ελληνικής ελίτ για την τραγωδία της χώρας είναι απροσμέτρητες. Όμως, ανάμεσα σε αυτές τις ευθύνες, η μεγαλύτερη είναι εκείνη για την οποία ούτε ο Σόιμπλε, ούτε κανείς άλλος από την πλευρά αυτή, αναφέρει: ότι, τελικά, τα παρέδωσαν όλα.
Πρέπει να είναι κανείς κάτι περισσότερο από αφελής για να φαντάζεται ότι η υποκατάσταση, ακόμα και σε τυπικό πλέον επίπεδο, των ελληνικών αρχών από τους ξένους θα οδηγήσει σε οτιδήποτε θετικό. Οσοι περιμένουν ότι κάτι καλό θα βγει για την Ελλάδα από τον πλήρη αφελληνισμό (και) της οικονομικής της διοίκησης, θα πρέπει να το σκεφτούν δύο και τρεις φορές.
Καλώς ή κακώς, το πολιτικό σύστημα υποτάχθηκε πλήρως από το 2010 και μετά. Σήμερα, το 2013, τι έχει βγει από όλο αυτό; Ποιος φαντάζεται ότι το επόμενο βήμα, που είναι καθοριστικής σημασίας πολύ περισσότερο από ότι με πρώτη ματιά φαίνεται, θα βοηθήσει την οικονομία και τη χώρα; Με ποιον τρόπο; Σε τι; Θα έρθουν εδώ οι άνθρωποι αυτοί για να «βάλουν τάξη»; Κάτι τέτοιο, δεν έγινε ποτέ και πουθενά.
Η Ελλάδα παραχωρεί σήμερα, και μάλιστα με τον πιο εκκωφαντικό τρόπο, ένα ακόμα πεδίο, ένα ακόμα κρίσιμο εργαλείο για την όποια προσπάθεια ανόρθωσής της. Και η «τάξη» που θα επέλθει από αυτή την παραχώρηση θα είναι κάτι εντελώς διαφορετικό από εκείνο που πολλοί αιθεροβάμονες φαντάζονται.
Η χώρα πήγε τώρα και τυπικά 60 χρόνια πίσω. Δεν έχει πια ούτε καν το πρόσχημα του αυτοδιοίκητου. Δεν είναι πλέον χώρα. Κάθε κρίσιμη, ή και λιγότερο κρίσιμη επιλογή θα γίνεται ερήμην της σε όλα τα επίπεδα.
Αν το γεγονός αυτό, το αδιανόητο για κάθε άλλη ευρωπαϊκή χώρα, ακόμα και πτωχευμένη, συνιστά τη «σωτηρία» της, τότε το μόνο που μπορεί να πει κανείς είναι ότι η λέξη «σωτηρία» θα πρέπει να ξαναγραφτεί με νέο νόημα στα λεξικά…
Μαλούχος Γεώργιος Π.
http://www.tovima.gr/opinions/article/?aid=495795
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Ας είμαστε ευγενείς στο σχολιασμό.