Μια “νέα” αφήγηση στα σκαριά, χωρίς όμως νέες απαντήσεις στα προβλήματα, ενώ τα τρακτέρ ετοιμάζονται να μπουν στην Αθήνα
Ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης δεν είναι τυχαία ο αρχηγός του “πραγματιστικού Σύριζα” που πλέον έχει σχεδόν απολύτως ταυτιστεί με το κυβερνών κόμμα. Κατ' αρχάς, μιλάει δημοσίως λιγότερο από τους περισσότερους συναδέλφους του και κινείται περισσότερο μεθοδικά από όλους τους, ειδικά μακριά από τις “κάμερες” και τα βαρίδια των εσωκομματικών διαδικασιών.
Έτσι, έχει ιδιαίτερη σημασία ότι απέκλεισε μεν το ενδεχόμενο άμεσης προσφυγής στις κάλπες, αλλά άνοιξε την πόρτα στις κυβερνήσεις συνεργασιών, δηλώνοντας ότι “Η κατάσταση της χώρας είναι σαν να βγαίνει από πόλεμο και έχει ανάγκη από μεγάλη ανασυγκρότηση, οικονομική, κοινωνική, θεσμική”, για να ξεκαθαρίσει αμέσως μετά ότι “Αυτές οι ανασυγκροτήσεις δεν γίνονται από ένα κόμμα αλλά απαιτούν συνασπισμό πολιτικών και κοινωνικών δυνάμεων”.
Με στόχο λοιπόν “Ένα νέο πολιτικό σύστημα”, είπε... όχι στην εκλογολογία, χαρακτηρίζοντας προσωπικές τις απόψεις Καμμένου, αλλά “ναι” σε νέο εκλογικό νόμο που “Θα μας βοηθήσει όλους σε επανατοποθετήσεις με βάση το μέλλον”. Έκλεισε δηλαδή δημοσίως το μάτι στο Πασόκ και το Ποτάμι, τα οποία είχαν αναφερθεί ρητά στην ερώτηση που του έγινε από τον Βασίλη Πάικο στον “9,84”, ως δυνάμεις με τις οποίες ο Σύριζα “μπορεί να έχει προγραμματικές συγκλίσεις μεγαλύτερες από αυτές που έχει με τον κ. Καμμένο”.
Σε αυτό το “νέο πρόγραμμα” που έχει στα σκαριά ο κ. Δραγασάκης υπάρχει βέβαια ένα προαπαιτούμενο: να γίνει αποδεκτό ότι ο Σύριζα θα έχει τον πρώτο λόγο και ρόλο, καθώς, όπως το διατύπωσε, “Έχουμε ένα Σύριζα με λαϊκή εντολή, ένα πρόγραμμα που γενικά έχει εγκριθεί από το λαό δυό φορές, έχουμε έναν άξονα και μια βάση για να μιλήσουμε για ευρύτερες συγκλίσεις”. Και ίσως σε αυτό το πλαίσιο να αποκτούν κάποια βάση και τα σενάρια για εκλογικό μπόνους όχι πλέον στο 1ο κόμμα αλλά στον 1ο... συνασπισμό κομμάτων!
Βέβαια, αυτό το σκαρίφημα “προγράμματος”, στο οποίο φαίνεται να επενδύει ο επικεφαλής της ομάδας που διαπραγματεύεται με την τρόικα, απέχει πολύ από το να είναι βάσιμο και συνεκτικό. Πώς λόγου χάριν να δικαιολογηθεί η εκτίμησή του ότι μπορεί να υπάρξει “συμφωνία win win με τους δανειστές, στη βάση ενός κοινού εδάφους”, όταν ένα χρόνο τώρα οι διαπραγματεύσεις απέδειξαν ότι η πεποίθηση για ορθολογική συζήτηση, που θα κατέληγε σε “αμοιβαία επωφελή συμφωνία”, δεν ήταν παρά μια αυταπάτη της ελληνικής πλευράς;
Με δεδομένο ότι οι δανειστές δεν συμφώνησαν παρά μόνο όταν άκουσαν “ναι σε όλα”, ακόμα και σε όσα δεν βγαίνουν, ακόμη και σε αυτά που και οι ίδιοι -ακαδημαϊκά μιλώντας- θεωρούν λάθος, ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης φαίνεται ότι αποφεύγει να δει την πραγματικότητα σε όλες της τις διαστάσεις. Και αυτό δεν επιτρέπει αισιοδοξία για την επιτυχή έκβαση της αξιολόγησης.
Από αυτήν την αξιολόγηση όμως, σύμφωνα με τα λεγόμενα του ίδιου του κ. Δραγασάκη, “εξαρτάται όλος ο σχεδιασμός που έχει η κυβέρνηση για τη χώρα”. Επομένως, η εκτίμησή του, ότι στις “Αρχές του επόμενου χρόνου προσδοκούμε ότι μπορούμε να βγούμε στις αγορές”, μένει μετέωρη.
Πολύ περισσότερο όταν επισημαίνει ορθά, χωρίς όμως να φαίνεται πως αντιλαμβάνεται τη βαρύτητα όσων λέει, ότι “Δεν αποκλείεται, με αυτά που γίνονται στην Κίνα, την Βραζιλία και αλλού, να είμαστε στην αρχή μιας νέας παγκόσμιας κρίσης ”.
Για τις πληγές στην κυβερνητική σταθερότητα πάντως, που ανοίγουν οι λαϊκές αντιδράσεις, η “νέα” αφήγηση του κ. Δραγασάκη δεν έχει “φάρμακο”, παρά μόνο επικλήσεις στην “ανάγκη να υπάρξει διάλογος”. Αυτό όμως, που ίσως αρκούσε πριν από τρεις μήνες, τώρα δεν φτάνει. Για άλλη μια φορά, όποιος σπέρνει οίηση θερίζει... τρακτέρ!
*Ο Βαγγέλης Δεληπέτρος είναι δημοσιογράφος και συγγραφέας.
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Ας είμαστε ευγενείς στο σχολιασμό.