H ξεθωριασμένη οικονομική δόξα της Γαλλίας
 
Του 
Υπάρχει αυτή η χώρα στην Ευρώπη με το μεγάλο και ολοένα αυξανόμενο πληθυσμό σε ηλικία εργασίας. Οι εργαζόμενοι της είναι πιο παραγωγικοί από τους ομολόγους τους σε άλλες μεγάλες ευρωπαϊκές οικονομίες και χωρίς να εξαντλούνται -περνούν λιγότερες ώρες στη δουλειά σε σχέση με το μέσο όρο των ανεπτυγμένων χωρών. Η εισοδηματική ανισότητα δεν επιδεινώνεται σε αυτήν την εύπορη χώρα και οι άνθρωποι εκεί διάγουν έναν μακρύ και υγιή βίο. Έχουν επίσης πολλά νεογέννητα αλλά και σπουδαία μουσεία. 
Ναι, ναι, μιλάω για τη Γαλλία. Είναι μια ωραία χώρα. Που πρέπει οπωσδήποτε να επισκεφτεί κανείς. 
Έχει όμως εγκλωβιστεί εδώ και δεκαετίες σε έναν οικονομικό βάλτο. Σύμφωνα με τον ΟΟΣΑ που εδρεύει στο Παρίσι, από το 1990, το κατά κεφαλήν ακαθάριστο εγχώριο προϊόν της Γαλλίας έχει αυξηθεί με βραδύτερο ρυθμό από ό, τι αυτό των άλλων πλούσιων κρατών, πλην ενός (Ιταλία). Σήμερα η μεταποιητική παραγωγή της χώρας βρίσκεται σε χαμηλότερα επίπεδα από ό,τι το 1990.
Είναι γνωστό ότι εδώ και καιρό η Γαλλία έχει σταματήσει να είναι ένα οικονομικό "δυναμό". Αυτό που δεν έχουν αντιληφθεί οι πάντες είναι πως οι συνθήκες στη χώρα είναι ώριμες για πολύ ισχυρότερη απόδοση. Παρακάτω απεικονίζονται οι προοπτικές για τον πληθυσμό σε ηλικία εργασίας:
37347-20150611154859000000000
Έτσι ακριβώς. Μεταξύ 2045 και 2050, ο γαλλικός πληθυσμός που βρίσκεται σε ηλικία εργασίας αναμένεται να ξεπεράσει το γερμανικό και να γίνει ο μεγαλύτερος της Ευρωζώνης. Έπειτα υπάρχει και η παραγωγικότητα:
37385-20150611164216000000000
Σωστά βλέπετε. Οι Γάλλοι εργαζόμενοι είναι πιο παραγωγικοί από τους Γερμανούς –και σύμφωνα με τα στοιχεία του ΟΟΣΑ μπορούν να συγκριθούν μόνο με αυτούς των ΗΠΑ και μερικών, μικρών πλούσιων ευρωπαϊκών χωρών  ως προς την ωριαία παραγωγή. Πολλαπλασιάστε αυτή την παραγωγικότητα με τον προβλεπόμενο πληθυσμό σε ηλικία εργασίας και μπορείτε εύλογα να αρχίσετε να σκέφτεστε πως η Γαλλία θα είναι σύντομα έτοιμη να ξεπεράσει τη Γερμανία ως η μεγαλύτερη οικονομία της ηπείρου.
Αλλά να θυμάστε, η οικονομία της Γαλλίας είναι μια από τις πιο αργά αναπτυσσόμενες στον πλανήτη. Οπότε τι πάει στραβά; Φταίει η καθιέρωση της 35ωρης εβδομαδιαίας εργασίας που επιβλήθηκε από τη γαλλική κυβέρνηση το 2000; Ίσως να έχει κάποια σχέση -οι 1.489 ώρες που εργάστηκε κατά μέσο όρο ο Γάλλος εργαζόμενος το 2013 ήταν λίγες με βάση τα διεθνή πρότυπα. Στις ΗΠΑ, το αντίστοιχο νούμερο ήταν 1.489 ώρες και στην Ελλάδα 2037 ώρες. Αλλά για τους Γερμανούς εργαζομένους, ο αριθμός ήταν ακόμη χαμηλότερος -μόνο 1.388 ώρες, οι λιγότερες στην κατάταξη του ΟΟΣΑ. Ωστόσο, η οικονομία της Γερμανίας δείχνει να είναι από κάθε άποψη πολύ πιο υγιής από τη γαλλική. Έχει σίγουρα αναπτυχθεί ταχύτερα κατά τη διάρκεια των τελευταίων δεκαετιών.
Όχι, το βασικό πρόβλημα είναι ότι δεν δουλεύουν αρκετοί Γάλλοι. Το ποσοστό ανεργίας, στο 10,5%, είναι υπερδιπλάσιο σε σχέση με της Γερμανίας στο 4,7%. Και το ποσοστό συμμετοχής στο εργατικό δυναμικό, στο 71,2% του πληθυσμού στη Γαλλία, είναι σημαντικά χαμηλότερο από ό, τι στη Γερμανία που διαμορφώνεται στο 77,5%. Όπως επισημαίνει η οικονομολόγος του Bloomberg για τη ζώνη του ευρώ Maxime Sbaihi:
Η υψηλή διαρθρωτική ανεργία και το χαμηλό ποσοστό συμμετοχής στη Γαλλία αντικατοπτρίζουν μια αγοράς εργασίας που έχει χωριστεί στα δύο. Ενώ οι ξένοι αγωνίζονται με την ανεργία ή τις επισφαλείς μορφές συμβάσεων εργασίας, οι ντόπιοι απολαμβάνουν συχνά καλά αμειβόμενες, συμβάσεις αορίστου χρόνου και προστατεύονται από έναν εργασιακό κώδικα 3.000 σελίδων, ο οποίος καθιστά τη διαδικασία απόλυσης δαπανηρή και χρονοβόρα.
Η γαλλική νομοθεσία καθιστά αντικειμενικά δύσκολο το να απολύσεις εργαζόμενο, το οποίο βέβαια με τη σειρά του κάνει τους εργοδότες να το σκέφτονται δύο και τρεις φορές πριν προσλάβουν οποιονδήποτε. Η χώρα μαστίζεται επίσης, σύμφωνα με μια πρόσφατη έρευνα του ΟΟΣΑ, από έναν αναποτελεσματικό, πολύ μεγάλο δημόσιο τομέα. κακοσχεδιασμένα προγράμματα κοινωνικής πρόνοιας και ένα σύστημα επαγγελματικής κατάρτισης που τρώει πολλά χρήματα αλλά "δεν παρέχει ανάλογο αποτέλεσμα σε εκείνους που έχουν μεγαλύτερη ανάγκη".
Πρόσφατα επιχειρήθηκε μια αναμόρφωση των εργασιακών κανονισμών, συμπεριλαμβανομένης της απλοποίησης της διαδικασίας για μια αμοιβαία συμφωνημένη ολοκλήρωση συνεργασίας. Παρόλα αυτά, έχω την εντύπωση ότι τα βήματα που έχουν ληφθεί μέχρι στιγμής είναι υποτυπώδη σε σχέση με τις αλλαγές που έχουν γίνει στην αγορά εργασίας σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες τις τελευταίες δεκαετίες. Δεν είπε κανείς ότι η Γαλλία έχει ανάγκη να υιοθετήσει το, τρομακτικό για πολλούς, αγγλοσαξονικό μοντέλο και να γίνει όπως οι ΗΠΑ ή το Ηνωμένο Βασίλειο. Αλλά αν δανειζόταν κάποια στοιχεία από τη Γερμανία, τη Δανία και την Ολλανδία, πιθανότατα θα γινόταν η δουλειά.
Σε αυτό τη φάση, θα πρέπει κανείς να αναμένει πως κάθε αγγλόφωνος δημοσιογράφος που σέβεται τον εαυτό του θα αναφερθεί στη χαμένη δόξα της Γαλλίας και στη δυσκολία της χώρας να αποδεχτεί τον υποβαθμισμένο ρόλο της, κάτι που μόλις έκανα. Αλλά νομίζω ότι ήρθε η ώρα να προχωρήσουμε πέρα από αυτό. Ο κόσμος δίνει και πάλι προσοχή σε Γάλλους διανοούμενους - ή τουλάχιστον σε έναν. Και η γαλλική οικονομία είναι καλά τοποθετημένη για να γίνει η μεγαλύτερη της Ευρώπης μέσα σε λίγες δεκαετίες. Μια πιθανή νέα εποχή δόξας –στην περιοχή τουλάχιστον- βρίσκεται μπροστά μας, αρκεί οι Γάλλοι ψηφοφόροι και οι πολιτικοί να ανοίξουν το δρόμο.