Ο Τσίπρας και ο Σόϊμπλε

Επειδή κάθε φορά που γράφω για τους Γερμανούς πρέπει μετά να απολογούμαι σε αγαπητούς φίλους που στεναχωριούνται, ας ξεκινήσουμε με μια (μεταφυσική) υπόθεση εργασίας ώστε να θεωρηθώ δικαιολογημένος για τις τυχόν «υπερβολές» μου. Ας πούμε λοιπόν πως πιστεύουμε στην μετεμψύχωση και πως στην αμέσως προηγούμενη ζωή μου ξεψύχησα στο Άουσβιτς μετά από φρικτά βασανιστήρια – και πριν γίνω σαπούνι. Υπάρχουν άνθρωποι που το έζησαν αυτό (πολλές χιλιάδες άνθρωποι) οπότε η υπόθεση εργασίας δεν είναι εντελώς αβάσιμη. Θα μου πείτε «δεν υπάρχει μετεμψύχωση».  Και θα σας απαντήσω πως δεν το ξέρουμε, μπορεί και να υπάρχει.  Εκατοντάδες εκατομμύρια συνάνθρωποι στον πλανήτη πιστεύουν ότι υπάρχει. Ας  πούμε λοιπόν πως είμαι ένας από αυτούς – και εσείς πολιτισμένοι άνθρωποι που σέβεστε την μεταφυσική ερμηνεία που θέλει ο καθένας να επιλέξει.

Η εισαγωγή έχει στόχο να λειτουργήσει κατευναστικά. Διότι βρισκόμαστε, Μάρτιο του 2015, στην δυσάρεστη θέση να «παλεύουμε» μια διαπραγμάτευση  στην οποίαν τον πρώτο ρόλο της απέναντι μεριάς έχει ένας σοφός και έμπειρος Γερμανός πολιτικός, ο κ. Βόλφγκανγκ Σόϊμπλε, ο οποίος έχει ενοχληθεί πάρα πολύ με τις συμπεριφορές της νέας αριστερής μας κυβέρνησης – και πρωτοστατεί σε μια πρωτοφανή προσπάθεια υποτίμησης της δικής μας πλευράς και των εκπροσώπων της, δηλαδή της ίδιας της Ελλάδας. Με την ασφάλεια του ισχυρού που όλοι πρέπει να τον φοβούνται, χαρακτηρίζει τον υπουργό Οικονομικών της Ελλάδας ανόητο και αφελή (και πολλά άλλα που δεν τα λέει αλλά τα υπονοεί σαφέστατα),  ζητώντας στην ουσία από τον πρωθυπουργό να τον αντικαταστήσει γιατί δεν τον θέλει για συνομιλητή. Άνθρωποι με την τεράστια πείρα (και το παγωμένο αίμα και βλέμμα) ενός Βόλφγκανγκ Σόϊμπλε δεν χάνουν ποτέ την ψυχραιμία τους. Η δημόσια γελοιοποίηση σε συνέντευξη τύπου του  Έλληνα ομολόγου του και οι χαρακτηρισμοί «ανόητος» και «αφελής» ισοδυναμεί στο μυαλό του επιφανούς αυτού Ευρωπαίου με απαίτηση αντικατάστασης του Γιάνη Βαρουφάκη. Γιατί; Διότι πολύ απλά, μετά από τέτοιους χαρακτηρισμούς, μηδενίζεται και η τελευταία ελπίδα μιας συνεννόησης των δύο ομολόγων. Ακόμα και η απλή συνάντησή τους είναι πια πρόβλημα. Και το ξέρει αυτό καλά ο κ. Σόϊμπλε – γι’ αυτό και όσα είπε ισοδυναμούν στην ουσία με απαίτηση του Αυτοκράτορα να απολυθεί ο συγκεκριμένος αγγελιοφόρος από την Βαλκανική αποικία διότι, όπως είπαμε, είναι ανόητος και αφελής.

Χωρίς να θέλω να οδηγηθώ σε μικροπολιτικά συμπεράσματα, η συμπεριφορά του Σόϊμπλε αποκαλύπτει σαφώς ότι είχε συνηθίσει αλλοιώς με τις προηγούμενες κυβερνήσεις και τους αγγελιοφόρους της – οι οποίοι φτάνοντας στο Γερμανικό Σαράϊ έβαζαν καθώς φαίνεται τρείς βαθιές μετάνοιες  στον πολυχρονεμένο τους Πασά και μετά προχωρούσαν στην διεκπεραίωση της αποστολής τους.  Καλώς ή κακώς αυτό δεν μπορεί πια να συνεχίσει να συμβαίνει διότι, καιρός φέρνει τα λάχανα, καιρός τα παραπούλια, αλλάζουν πάλι οι καιροί και αυτές οι βάναυσες συμπεριφορές δεν μπορούν πια να γίνουν ανεκτές από κανέναν – ούτε σε πολιτικό αλλά ούτε και σε καθαρά αισθητικό επίπεδο.   

Δεν είμαι από αυτούς που θα υπερασπιζόντουσαν με θέρμη την επικοινωνιακή πολιτική  και το savoir-faire του Γιάνη Βαρουφάκη. Είναι συχνά υπερβολικός, όσο πατάει η γάτα υπερφίαλος, πάσχει οπωσδήποτε από ένα κόμπλεξ ανωτερότητας και παραείναι διαχυτικός με τους Ευρωπαίους αξιωματούχους – για τα γούστα μου. Είναι όμως ο υπουργός των Οικονομικών της Ελλάδας, όπως ο κ. Σόϊμπλε είναι ο υπουργός των Οικονομικών της Γερμανίας (μου αρέσει-δεν μου αρέσει).  Και δεν μπορεί ομόλογός του να τον γελοιοποιεί και να τον στολίζει με επίθετα διότι στο πρόσωπο του προσβάλλει την Ελλάδα. Μία χώρα που ο κάθε κύριος Σόϊμπλε θάπρεπε να κάνει γαργάρα με άκουα φόρτε πριν την πιάσει στο στόμα του – για καθαρά ιστορικούς λόγους. Και δεν αναφέρομαι στην  αρχαιότητα – μιλώ για την πρόσφατη ιστορία. Τότε που, κατά την υπόθεση εργασίας που συμφωνήσαμε να κάνουμε στην αρχή του κειμένου, εγώ ήμουν κρατούμενος στο Άουσβιτς,  όπου και ξεψύχησα πριν 70 χρόνια μετά από φριχτά βασανιστήρια – και έγινα και σαπούνι στην τελική επεξεργασία.

Αν δεν είχα την τύχη να βρίσκομαι κοντά σε τηλεόραση την ώρα που ο Αλέξης Τσίπρας, πολύ σοβαρά και ήρεμα, επανέφερε σχεδόν ως κατεπείγον το ζήτημα των οφειλών της Γερμανίας στην Ελλάδα για τις τεράστιες ζημιές που προκάλεσε στην  υποδομή της χώρας μαζί με το κατοχικό δάνειο που ακόμα μας οφείλουν οι σφαγείς μας,  δεν θα με έπιανε ύπνος την Τρίτη το βράδυ.

Ευτυχώς όμως, μέσα στην τόση ένταση και τις τεράστιες δυσκολίες διαχείρισης αυτής της «διαπραγμάτευσης», υπάρχει κάποιος που όταν αποφασίζει να παρέμβει με εκφράζει τόσο απόλυτα, ώστε καταλαγιάζω και ηρεμώ. Ευτυχώς αυτός ο κάποιος είναι και πρωθυπουργός – οπότε η αίσθησή  ότι υπάρχει καλός καπετάνιος στο καράβι με καθησυχάζει και μπορώ να κάνω τη δουλειά μου και να προχωρήσω ένα βήμα παραπέρα με σιγουριά και αυτοπεποίθηση. Η ρελάνς του πρωθυπουργού που αμέσως μετά την προσβολή που δεχτήκαμε στο πρόσωπο του υπουργού των Οικονομικών υπενθύμισε στην Γερμανία ότι μεγάλα δικά της χρέη και δάνεια εκκρεμούν 70 χρόνια τώρα – και ότι έχουμε σκοπό να τα διεκδικήσουμε σοβαρά, μεθοδικά και αποφασιστικά – ήταν η καλύτερη απάντηση που μπορούσε να πάρει ο Σόϊμπλε. Ο Τσίπρας έχει φορτωθεί πολύ μεγάλα βάρη στην πλάτη του, ευτυχώς όμως αντέχει.  Και ξέρει να απαντάει, ήρεμα, χωρίς κραυγές και φασαρίες, πολύ σκληρά όταν προσβάλλεται τόσο χοντρά και με τόση υπερφίαλη αυθάδεια η ίδια η Ελλάδα. Μια Ελλάδα που όπως ξαναείπε ο πρωθυπουργός αναγνωρίζει τα χρέη της και αναλαμβάνει την ευθύνη να πληρώσει αυτά που χρωστάει, αλλά απαιτεί και από την Γερμανία να κάνει το ίδιο.

- See more at: http://www.toportal.gr/?i=toportal.el.kosmos&id=7336#sthash.Alu4W4Zs.SSLJd6SU.dpuf