Menelaos Myrillas / SOOC
Οι οφειλές της Γερμανίας προς την Ελλάδα είναι οφειλές προς το Δημόσιο και οφειλές προς τους πολίτες.
Οι οφειλές προς το Δημόσιο είναι:
Οι οφειλές προς τους πολίτες είναι περιορισμένες μόνο στις αποζημιώσεις των απογόνων των θυμάτων της ναζιστικής θηριωδίας.
Αυτές είναι οι οφειλές και από τη στιγμή που έγινε κατανοητό ότι είναι αδιανόητο να παραγραφούν, καταβάλλεται προσπάθεια είτε να αφανιστούν είτε να «κουρευτούν».
Η πρώτη προσπάθεια που έγινε και εξακολουθεί να διαδίδεται, αφορά στη Διάσκεψη των Παρισίων. Έχουν φθάσει να πουν ότι δεν υπάρχουν τέτοιες αποφάσεις. Αν αυτό είναι σωστό, τότε πρέπει η Ελλάδα να επιστρέψει στην Ιταλία και στη Βουλγαρία όσα ποσά της κατέβαλλαν βάσει των αποφάσεων του Παρισιού.
Η δεύτερη προσπάθεια είναι να μειωθεί, να κουρευτεί το αναγκαστικό κατοχικό δάνειο.
Κατ’ αρχήν, ας δούμε πρώτα, πως και γιατί έγινε αυτό το δάνειο. Σύμφωνα με τους Διεθνείς Νόμους της Χάγης, ο λαός μιας χώρας η οποία έχει κατακτηθεί, οφείλει να διατρέφει το στρατό κατοχής της νικήτριας χώρας. Το 1907 όμως, ύστερα από τους αγώνες ανθρωπιστικών οργανώσεων προστέθηκε μια ακρετελευτικώς διάταξη η οποία έλεγε «εάν δύναται».
Επειδή στην Ελλάδα το 1941 εισήλθαν 500.000 στρατιώτες Γερμανοί, 250.000 Ιταλοί και 60.000 Βούλγαροι κι επιπλέον των 810.000 υποχρεώθηκε η Ελλάδα, κατ’ εξαίρεση, να διατρέφει και το εκστρατευτικό σώμα (Africa Corps) του Ρόμμελ στην Αφρική και επειδή το Γ’ Ράιχ ήταν αρκετό νομότυπο, τα επιπλέον ποσά θεωρήθηκαν δάνειο.
Με τη συμφωνία που συνήφθη στη Ρώμη στις 14 Μαρτίου 1942 στη Δημοσιονομική Συνδιάσκεψη Γερμανίας – Ιταλίας, αναδρομικής ισχύος από 1 Ιανουαρίου 1942 και ανακοινώθηκε στην Ελλάδα, ξεκίνησε το Αναγκαστικό Δάνειο. Λόγω του πληθωρισμού, αυτό υπέστη πολλές αναπροσαρμογές. Επίσης απο δραχμές μετατρέπονταν σε χρυσές λίρες Αγγλίας, σε δολλάρια και πλέον σε ευρώ.
Η ουσία όμως παραμένει: η Γερμανία μας οφείλει 3,5 δις δολλάρια. Το αναφέρουν και οι:
α) Άγγελος Αγγελόπουλος: από την κατοχή στον Εμφύλιο, εκδ. Παρουσία, Αθήνα 1944, σελ. 31-32
β) Ιωάννης Κ. Χολέβας: Διπολεμικές Αποζημιώσεις, εκδ. Πελασγός, Αθήνα 1995, σελ. 23
γ) Τάσος Ηλιαδάκης: Οι επανορθώσεις και το Γερμανικό Κατοχικό Δάνειο, εκδ. Δετοράκη, Αθήνα 1997, σελ. 115
δ) Μήτσος Κωστόπουλος: Ένας Πόλεμος που δεν έληξε ακόμα, εκδ. Καστανιώτη, Αθήνα 1998, σελ. 29-30
ε) Μανώλης Γλέζος: Στη Μαύρη Βίβλο της Κατοχής, Αθήνα 2006
στ) Μανώλης Γλέζος: Και ένα Μάρκο να ήταν..., εκδ. Λιβάνη, Αθήνα 2012
Όλα αυτά τα χρόνια που πέρασαν και που αγγίζουν τις δύο δεκαετίες, δεν έχει προκύψει αμφισβήτηση για το ύψος του αναγκαστικού δανείου. Γιατί τώρα που πλησιάζουμε στην καταβολή του από την πλευρά της Γερμανίας κινητοποιήθηκαν οι επίδοξοι μαχητές του και σπεύδουν να το «κουρέψουν»; Γιατί;
Οι οφειλές προς το Δημόσιο είναι:
- Οι αρχαιολογικοί θησαυροί που λήστεψαν από τα Μουσεία και τους αρχαιολογικούς χώρους
- Οι επανορθώσεις, για την καταστροφή της εθνικής οικονομίας της Ελλάδας, όπως τις κοστολόγησε η 19μελής Διασυμμαχική Επιτροπή που συνήλθε στο Παρίσι το Φλεβάρη του 1946 και που ανέρχονται σε 7,1 δις δολλάρια, αγοραστικής αξίας 1938, χωρίς τους τόκους. Σημερινά ευρώ 108 δις.
- Το Κατοχικό Δάνειο, ύψους 3.5 δις δολλάρια, αγοραστικής αξίας 1938μ χωρίς τους τόκους. Σημερινά ευρώ 54 δις.
Οι οφειλές προς τους πολίτες είναι περιορισμένες μόνο στις αποζημιώσεις των απογόνων των θυμάτων της ναζιστικής θηριωδίας.
Αυτές είναι οι οφειλές και από τη στιγμή που έγινε κατανοητό ότι είναι αδιανόητο να παραγραφούν, καταβάλλεται προσπάθεια είτε να αφανιστούν είτε να «κουρευτούν».
Η πρώτη προσπάθεια που έγινε και εξακολουθεί να διαδίδεται, αφορά στη Διάσκεψη των Παρισίων. Έχουν φθάσει να πουν ότι δεν υπάρχουν τέτοιες αποφάσεις. Αν αυτό είναι σωστό, τότε πρέπει η Ελλάδα να επιστρέψει στην Ιταλία και στη Βουλγαρία όσα ποσά της κατέβαλλαν βάσει των αποφάσεων του Παρισιού.
Η δεύτερη προσπάθεια είναι να μειωθεί, να κουρευτεί το αναγκαστικό κατοχικό δάνειο.
Κατ’ αρχήν, ας δούμε πρώτα, πως και γιατί έγινε αυτό το δάνειο. Σύμφωνα με τους Διεθνείς Νόμους της Χάγης, ο λαός μιας χώρας η οποία έχει κατακτηθεί, οφείλει να διατρέφει το στρατό κατοχής της νικήτριας χώρας. Το 1907 όμως, ύστερα από τους αγώνες ανθρωπιστικών οργανώσεων προστέθηκε μια ακρετελευτικώς διάταξη η οποία έλεγε «εάν δύναται».
Επειδή στην Ελλάδα το 1941 εισήλθαν 500.000 στρατιώτες Γερμανοί, 250.000 Ιταλοί και 60.000 Βούλγαροι κι επιπλέον των 810.000 υποχρεώθηκε η Ελλάδα, κατ’ εξαίρεση, να διατρέφει και το εκστρατευτικό σώμα (Africa Corps) του Ρόμμελ στην Αφρική και επειδή το Γ’ Ράιχ ήταν αρκετό νομότυπο, τα επιπλέον ποσά θεωρήθηκαν δάνειο.
Με τη συμφωνία που συνήφθη στη Ρώμη στις 14 Μαρτίου 1942 στη Δημοσιονομική Συνδιάσκεψη Γερμανίας – Ιταλίας, αναδρομικής ισχύος από 1 Ιανουαρίου 1942 και ανακοινώθηκε στην Ελλάδα, ξεκίνησε το Αναγκαστικό Δάνειο. Λόγω του πληθωρισμού, αυτό υπέστη πολλές αναπροσαρμογές. Επίσης απο δραχμές μετατρέπονταν σε χρυσές λίρες Αγγλίας, σε δολλάρια και πλέον σε ευρώ.
Η ουσία όμως παραμένει: η Γερμανία μας οφείλει 3,5 δις δολλάρια. Το αναφέρουν και οι:
α) Άγγελος Αγγελόπουλος: από την κατοχή στον Εμφύλιο, εκδ. Παρουσία, Αθήνα 1944, σελ. 31-32
β) Ιωάννης Κ. Χολέβας: Διπολεμικές Αποζημιώσεις, εκδ. Πελασγός, Αθήνα 1995, σελ. 23
γ) Τάσος Ηλιαδάκης: Οι επανορθώσεις και το Γερμανικό Κατοχικό Δάνειο, εκδ. Δετοράκη, Αθήνα 1997, σελ. 115
δ) Μήτσος Κωστόπουλος: Ένας Πόλεμος που δεν έληξε ακόμα, εκδ. Καστανιώτη, Αθήνα 1998, σελ. 29-30
ε) Μανώλης Γλέζος: Στη Μαύρη Βίβλο της Κατοχής, Αθήνα 2006
στ) Μανώλης Γλέζος: Και ένα Μάρκο να ήταν..., εκδ. Λιβάνη, Αθήνα 2012
Όλα αυτά τα χρόνια που πέρασαν και που αγγίζουν τις δύο δεκαετίες, δεν έχει προκύψει αμφισβήτηση για το ύψος του αναγκαστικού δανείου. Γιατί τώρα που πλησιάζουμε στην καταβολή του από την πλευρά της Γερμανίας κινητοποιήθηκαν οι επίδοξοι μαχητές του και σπεύδουν να το «κουρέψουν»; Γιατί;
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Ας είμαστε ευγενείς στο σχολιασμό.