Του Γιάννη Σιδέρη
Υποβόσκουσα αλλά με αυξανόμενους τόνους η ένταση στην ανατολική μεσόγειο. Την πιστοποιούν ανάγλυφα οι δηλώσεις του αρχηγού του τουρκικού ναυτικού Μπουλέντ Μποστάνογλου, ο οποίος έκανε γνωστό ότι στο τουρκικό πολεμικό ναυτικό έχουν δοθεί κανόνες εμπλοκής, και τα τουρκικά πλοία κινηθούν με βάση αυτούς, στην περίπτωση που συναντηθούν στην Ανατολική Μεσόγειο με τα πολεμικά πλοία της Ελλάδας ή του Ισραήλ!
Επεξήγηση μάλιστα ότι 158 πολεμικά πλοία και βοηθητικά πλοία, περίπου 50 αερομεταφερόμενα τάγματα, ταξιαρχία πεζοναυτών, μονάδες καταδρομέων, μια δύναμη 50 χιλιάδων εξειδικευμένου στρατιωτικού δυναμικού, «ασκούν τα καθήκοντά τους με την πρόθεση να προστατεύσουν τα δικαιώματα και τα συμφέροντα του τουρκικού έθνους»!
Βέβαια οι κανόνες εμπλοκής είχαν δοθεί από τον Ερντογάν λόγω του πολέμου στη Συρία, αλλά ενεργοποιούνται εκ νέου, με το προκλητικό σουλάτσο του «Μπαρμπαρός» στην Κυπριακή ΑΟΖ και την τριμερή συνάντηση του Καίρου, μεταξύ Ελλάδας, Κύπρου και Αιγύπτου .
Με την Διακήρυξη του Καΐρου οι τρεις χώρες συμφωνούν στην οριοθέτηση των μεταξύ τους ΑΟΖ. Είναι θεαματική η στροφή της Αιγύπτου και αυτό πιστώνεται και στην ελληνική και την κυπριακή πλευρά, καθώς έως τώρα η Αίγυπτος δεν αναγνώριζε ελληνική ΑΟΖ στο Καστελόριζο, προφασιζόμενη τις τουρκικές διεκδικήσεις σε αυτή και συνιστώντας στην Ελλάδα, πρωτίστως την διευθέτηση της διαφοράς με την Τουρκία.
Η διακήρυξη του Καϊρου δεν αποτελεί φυσικά παρά την απαρχή μιας επιχειρούμενης συμφωνίας για την συνεργασία των τριών χωρών. Ωστόσο, ελαφρώς προς το παρόν, αναδιατάσσει τις ισορροπίες στην περιοχή. Αλλωστε οι τρείς χώρες έχουν υπέρ τους την διεθνή νομιμότητα. Επικαλούνται το δίκαιο της Θάλασσας, το οποίο δεν έχει υπογράψει η Τουρκία (σ.σ. γιατί θα αυτοαποκλειόταν από τις απαιτήσεις της στο Αιγαίο), με αποτέλεσμα να παρουσιάζεται ως η δύναμη που δεν επιδιώξει σταθερότητα στην περιοχή.
Ούτως ή άλλως η όλη πορεία της γειτονικής χώρας είναι πορεία διπλωματικής απομείωσης και απομόνωσης, παρά τις ονειροφαντασίες του διδύμου Ερντογάν – Νταβούτογλου, για μια νέα νεοοθωμανική επέκταση και μηδενικά προβλήματα με τους γείτονες.
Η Τουρκία στην Αίγυπτο στήριξε τον Μόρσι, ώστε να αποτελέσει η ίδια τον στρατηγικό καθοδηγητή του μουσουλμανικού καθεστώτος, και δι’ αυτού να έχει θέση ως ηγεμονική δύναμη των ισλαμικών κρατών, καθώς η Αίγυπτος έχει θέση ηγήτορος στον Μουσουλμανικό κόσμο και το Κάιρο θεωρείται η άτυπη πρωτεύουσά του. Ωστόσο το πραξικόπημα του στρατηγού Σίσι την έθεσε εκτός διπλωματικού νυμφώνος, καθώς η αραβική χώρα υπό την ηγεσία του, εμφανίζεται αυτή τη στιγμή ως ισχυρό κοσμικό καθεστώς και σταθερό προπύργιο κατά των ακραίων ισλαμιστών και των τζιχαντιστών.
Παράλληλα η Τουρκία φρόντισε να διαρρήξει τις σχέσεις της με την Συρία και το Ισραήλ, ενώ η επιθετικότητα στην κυπριακή ΑΟΖ στο όνομα των συμφερόντων των τουρκοκύπριων,
της στερεί λογικοφανή διπλωματικά επιχειρήματα στον διεθνή ορίζοντα, την στιγμή που ΗΠΑ, Ε.Ε ευνοούν την τριμερή συνεργασία Ελλάδας, Κύπρου και Αιγύπτου, για την εκμετάλλευση των ενεργειακών πηγών.
Την ίδια ώρα στερείται και του μεγάλου προσόντος, της γεωστρατηγικής της θέσης, σε συνδυασμό με την πολεμική της δυνατότητα, ως η μεγάλη περιφερειακή δύναμη στην περιοχή. Η υπόγεια συνεργασία των ΗΠΑ με το «σατανά» Ιράν, για την αντιμετώπιση του ισλαμικού φονταμενταλισμού (βλέπε ISIS), οι, σπαργανώδεις ακόμη, σχεδιασμοί για την ανάγκη κουρδικού κράτους στην περιοχή,(σπαραγνώδεις γιατί ούτε τα υποθετικά σύνορα δεν έχουν σχεδιαστεί,) δημιουργούν ένα νέο τοπίο, και καθιστούν την Τουρκία μια χώρα στριμωγμένη στη γωνιά της , και εξ αυτού δυνάμει επικίνδυνη.
Ωστόσο όλα βρίσκονται ακόμη στην έναρξή τους, παραμένει άγνωστο αν η γειτονική χώρα θα αντιδράσει ως «πληγωμένο θηρίο», ή θα αποδεχθεί τη νέα γεωπολιτική που σχεδιάζεται ερήμην της και αντίθετα με την θέλησή της.
Στην πρώτη περίπτωση, διπλωματικοί και στρατιωτικοί παρατηρητές εκτιμούν ότι θα διοχετεύσει την ένταση σε άλλο μέτωπο, και αυτό δεν είναι παρά το Αιγαίο, οπότε η όποια ελληνική κυβέρνηση θα κληθεί να διαχειριστεί έναν τέτοιο κίνδυνο (σ.σ. και τότε θα τεθούν σε δοκιμασία οι ανόητες δηλώσεις του υπευθύνου του ΣΥΡΙΖΑ κ. Ησυχου, ότι κάποιοι στο Μαξίμου θέλουν θερμό επεισόδιο για να συσπειρωθούν υπέρ της κυβέρνησης οι βουλευτές και να βρεθούν οι 180 που απαιτούνται για την προεδρική εκλογή. Αυτά τα θέματα είναι πολύ καυτά, πολύ επικίνδυνα, για να εντάσσονται στην καθημερινή πολιτική κλωτσοπατινάδα. Ακόμη και αν υπήρχε κάτι τέτοιο, ο ΣΥΡΙΖΑ πρώτα θα έπρεπε να διαμηνύσει κρυφίως τις προειδοποιήσεις του στο Μαξίμου. Γιατί τον κάθε κ. Ησυχο δεν τον ακούμε μόνο εμείς. Τον ακούνε και οι απέναντι και δεν ξέρει κανείς αν και πως θα χρησιμοποιηθούν οι δηλώσεις του ως αποδεικτικά επιχειρήματα για ελληνική επιθετικότητα…)
Εάν πάντως η Τουρκία αποβάλλει τις νεοοθωμανικές ηγεμονικές βλέψεις και συμπεριφορές, θα μπορέσει να αποτελέσει μέρος των ευρύτερων συνεργασιών που σχηματίζονται. Ούτως ή άλλως η ελληνική πλευρά δεν θα διακόψει τον διάλογο μαζί της.
Πηγή φωτογραφίας: badiera.gr
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Ας είμαστε ευγενείς στο σχολιασμό.