Η πολιτική ηγεσία κατώτερη των περιστάσεων

Ένας από τους λόγους της αποξένωσης των πολιτικών από τους κανονικούς ανθρώπους είναι και το κωμοειδύλιο που διαδραματίζεται αυτές τις ημέρες μέσα και έξω από το Προεδρικό Μέγαρο. Όλοι -από τον Παπούλια και τον Σαμαρά μέχρι τον Τσίπρα και τον Κουβέλη ακόμη και τον Καμμένο- ομιλούν περί της ανάγκης συνεννόησης και της επίτευξης μιάς έστω ελάχιστης συναίνεσης των κομμάτων.

Όλοι ομιλούν, αλλά ούτε συνεννόηση ούτε συναίνεση υπάρχει. Και δεν υπάρχει γιατί ο καθένας έχει άλλα στο μυαλό του από αυτά που εννοούν οι άλλοι. Δυστυχώς, δεν θέλουν συνεννόηση αλλά να ρίξει ο ένας τον άλλον. Δεν θέλουν συναίνεση αλλά να επιβληθούν των άλλων.

Αυτό είναι το πρόβλημα άμα και το δράμα της χώρας. Ακόμη και στις πιο δύσκολες στιγμές για τον τόπο οι πολιτικοί προτιμούν τον τακτικισμό και τις επικοινωνιακές διπλοπενιές. Άλλα λένε δημόσια κι άλλα προωθούν στο παρασκήνιο. Επισημαίνουν την ανάγκη, περιγράφουν το πρόβλημα, αλλά αποφεύγουν να πράξουν οτιδήποτε για να επιλυθεί.

Αυτή τη στιγμή η Ελλάδα έχει να αντιμετωπίσει δύο πολύ σοβαρά θέματα. Το ένα είναι η κλιμακούμενη επιθετικότητα της Τουρκίας στην κυπριακή ΑΟΖ και το δεύτερο οι διαπραγματεύσεις με τους εταίρους-δανειστές μας για τη βιωσιμότητα του δημοσίου χρέους. Και τα δύο είναι δύσκολο να προβλέψεις πως θα εξελιχθούν. Και τα δύο είναι ναρκοθετημένα. Και τα δύο άπτονται θεμάτων εθνικής κυριαρχίας. Ενδεχομένως και τα δύο να καταλήξουν σε βάρος των Ελλήνων.

Και οι πολιτικές ηγεσίες τι κάνουν; Όχι πάντως αυτό που απαιτούν οι περιστάσεις κι αυτό που επιτάσσει το δημόσιο και εθνικό συμφέρον: Δεν πάνε όλοι μαζί στον Κάρολο Παπούλια για να χαράξουν μια κοινή εθνική γραμμή αντιμετώπισης.

Ο μεν πρωθυπουργός φοβάται πως αν υπάρξει Συμβούλιο των Πολιτικών Αρχηγών υπό τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας θα εκληφθεί ως αδυναμία της κυβέρνησης ή τέλος πάντων τα συμπεράσματα θα τον αναγκάσουν να κινηθεί σ' ένα πλαίσιο διαφορετικό από την πολιτική που εφαρμόζει. Ο δε αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης λέει ότι θέλει Συμβούλιο των Πολιτικών Αρχηγών, αλλά αυτοδιαψεύδεται όταν δημοσίως υποστηρίζει πως αυτό που έχει να συζητήσει με τον Σαμαρά είναι η παραίτηση της κυβερνήσεως και η προκήρυξη εκλογών.

Μια σύσκεψη ανωτάτου πολιτικού και πολιτειακού επιπέδου δεν μπορεί όμως να γίνεται προκειμένου ο ένας απλώς να ενημερώσει για το τι θα κάνει και ο άλλος για να του πει να μην το κάνει και να αφήσει να το κάνει αυτός όταν θα αναλάβει τη διακυβέρνηση. Μιά τέτοια συμπεριφορά ευτελίζει το θεσμό και το κυριότερο εκθέτει ανεπανόρθωτα τους συμμετέχοντες αφού εμφανίζονται ως νάνοι τη στιγμή που πρέπει να είναι γίγαντες. Εκτός κι αν φοβούνται ακριβώς αυτό.

Και καλά για το χρέος, να δεχθούμε ότι ο διάλογος δεν θα είναι παραγωγικός αφού ο ένας θα λέει Ανατολή κι ο άλλος Δύση. Όμως κι αυτό να συμβεί χρήσιμο θα είναι. Έστω και για την Ιστορία, καλόν είναι να υπάρξει επίσημη καταγραφή της συμπεριφοράς των πρωταγωνιστών της, ώστε ανάλογα ο μεν λαός να τους κρίνει ο δε ιστορικός του μέλλοντος να τους αποτιμήσει. Σε κάθε πάντως περίπτωση η συζήτηση πρόσωπο με πρόσωπο είναι προτιμότερη από τους άγονους και παράλληλους μονόλογους.

Εκτός όμως από το χρέος υπάρχει, όπως προείπαμε, και η κλιμακούμενη επιθετικότητα της Τουρκίας. Ούτε γι' αυτή δεν μπορούν να συζητήσουν; Ούτε γι' αυτή δεν μπορούν να συμφωνήσουν; Αν ούτε αυτό, το ελάχιστο πατριωτικό καθήκον, δεν μπορούν να κάνουν είναι καλύτερα να απέλθουν ησύχως στα σπίτια τους πριν οι πολίτες τους στείλουν, με τα ματσούκια, κατά διαόλου.

Δεν ξέρω αν ο Σαμαράς και ο Τσίπρας πήγαν στον Παπούλια για το θεαθήναι ή για να έχουν φόντο το Προεδρικό Μέγαρο για τις δηλώσεις τους, ο μεν πρώτος για να (ξανα)πεί ότι θα βρεθούν οι 180 για να εκλέξει η παρούσα Βουλή Πρόεδρο της Δημοκρατίας ο δε δεύτερος για να (ξανα)υποστηρίξει ότι ο Πρόεδρο θα εκλεγεί μετά τις εκλογές. Δεν το ξέρω και δεν (θέλω να) το πιστεύω.

Αν αυτό είχαν στο μυαλό τους τότε ο Κάρολος Παπούλιας οφείλει να εκμεταλλευθεί την ευκαιρία και να τους αναγκάσει, να καθήσουν στο ίδιο τραπέζι. Οφείλει να αναλάβει την πρωτοβουλία, ακόμη κι αν οι πολιτικοί αρχηγοί διαφωνούν, να γίνει σύσκεψη των πολιτικών αρχηγών υπό την Προεδρία του για να συζητηθούν τα δύο κρίσιμης και εθνικής σημασίας θέματα. Πρέπει να το κάνει απειλώντάς τους ακόμη και με παραίτηση.

Το οφείλει στο λαό που εκπροσωπεί. Το οφείλει στο αξίωμα που υπηρετεί. Το οφείλει στον εαυτό του, στην ιστορία του και την υστεροφημία του. Αν δεν το πράξει θα είναι και ο ίδιος υπόλογος αν οι εξελίξεις είναι αρνητικές για τη χώρα. Και θα είναι πρωτίστως αυτός, γιατί ενώ μπορούσε να το επιβάλλει δεν το έπραξε...

Φελνίκος

http://www.matrix24.gr/