Ενα απειλητικό φάντασμα πλανάται στον ουρανό της χώρας μας. Το «αντιρατσιστικό νομοσχέδιο». Πρόκειται για την κερκόπορτα του φασισμού, ενός φασισμού κρυμμένου στον αντιφασισμό και στον αντιρατσισμό.
Το κατ' ευφημισμόν «αντιρατσιστικό» -όχι καθ' ολοκληρίαν, αλλά ειδικά σε συγκεκριμένο άρθρο του- συνιστά αποτύπωμα ολοκληρωτισμού. Φιμώνει τη σκέψη και την ελεύθερη έκφραση, περιορίζει ή απαγορεύει την ιστορική έρευνα, τσαλακώνει το Σύνταγμα και προϊδεάζει για ανατριχιαστικές εξελίξεις, όπως απαγόρευση βιβλίων, φυλάκιση συγγραφέων και δημοσιογράφων. Πρόκειται για μια «καταστροφή εν εξελίξει, στολισμένη με τα φτερά της αρετής».
Με δυο λόγια: ποινικοποιείται η διαφορετική άποψη για ιστορικά γεγονότα. Συγκεκριμένα, όποιος αρνείται ή σχετικοποιεί «εγκλήματα πολέμου», γενοκτονίες, «εγκλήματα κατά της ανθρωπότητος», το Ολοκαύτωμα και εγκλήματα των ναζί, τιμωρείται όταν αναφέρεται σε αυτά «κατά τρόπο που μπορεί να υποκινήσει βία, ή μίσος ή ενέχει απειλητικό, υβριστικό ή προσβλητικό χαρακτήρα».
Η περίτεχνη διατύπωση φαίνεται να υπερασπίζεται το αυτονόητο. Ομως κατ' ουσίαν ανοίγει τον ασκό του Αιόλου, διότι η γενικότης της αναφοράς (υποκίνηση βίας ή μίσους) επιτρέπει διασταλτικές ερμηνείες, λίαν επίφοβες και ενδεχομένως εξοντωτικές.
Συγκεκριμένα: Ποιος αποφασίζει τι είναι έγκλημα πολέμου και έγκλημα κατά της ανθρωπότητος; Το ότι κάποιοι έχουν ήδη αποφασίσει (διεθνή δικαστήρια, κοινοβούλια κρατών) ότι συγκροτείται νομικά η έννοια της γενοκτονίας ή ομοειδών εγκλημάτων, γιατί να αποτελεί φραγμό στην άρνηση ή στην κριτική αναθεώρηση; Τι προσθέτει το περιώνυμο «αντιρατσιστικό» στην ήδη υφιστάμενη νομοθεσία (νόμος 927 του 1979 και τροπολογία του 2001), η οποία τιμωρεί τις προσβλητικές ρατσιστικές εκφράσεις; Γιατί δεν αρκούν κάποιες βελτιώσεις (π.χ. σύμφωνο συμβίωσης για ομόφυλα ζευγάρια) και απαιτείται ειδική αναφορά στις γενοκτονίες και στο Ολοκαύτωμα;
Η τετριμμένη και προσχηματική απάντηση επικαλείται το προηγούμενο της Ευρώπης και τη σχετική απόφαση-πλαίσιο του Συμβουλίου Δικαιοσύνης και Εσωτερικών Υποθέσεων της Ενωσης. Δυστυχώς, προφάσεις εν αμαρτίαις. Οι υφιστάμενοι ευρωπαϊκοί νόμοι, όπως ο νόμος Γκεσώ στη Γαλλία, ο οποίος έστειλε στη φυλακή τον Ροζέ Γκαρωντύ και απαγόρευσε τα βιβλία του, ενώ βάσει αυτού καταδικάστηκε ο εβραϊκής καταγωγής Εντγκάρ Μορέν επειδή επέκρινε την πολιτική του Ισραήλ, έχουν χαρακτηρισττεί φασιστικοί νόμοι. Και αυτό ακριβώς είναι: φασιστικοί!
Είναι τραγικό το γεγονός ότι στα καθ' ημάς η συζήτηση περιστρέφεται γύρω από το αν θα ποινικοποιηθεί και η άρνηση της γενοκτονίας χριστιανών της Ανατολής (Πόντιοι, Μικρασιάτες, Αρμένιοι και Ασσύριοι) και δεν επικεντρώνεται στο μείζον. Στην ποινικοποίηση του ελευθέρως εκφράζεσθαι.
Δυστυχώς, ούτε η Αριστερά -με τιμητική εξαίρεση το ΚΚΕ- ενδιαφέρεται για την πτυχή αυτή ούτε η κοινότης των Ιστορικών ούτε η πλειονότης των φιλελεύθερων στοχαστών, πανεπιστημιακών και πολιτικών.
Ορισμένοι δε -μεταξύ αυτών και δημοσιογράφοι- χλευάζουν και ειρωνεύονται την «ελευθερία της έκφρασης», την υποτιμούν και την παρακάμπτουν. Ολοι ετούτοι δεν αντιλαμβάνονται -ή δεν ενδιαφέρονται, δογματοπαγείς όντες- ότι το υπό συζήτησιν εκτρωματικό νομοσχέδιο ανοίγει τις πύλες του ζόφου.
Βιβλία θα απαγορεύονται, συγγραφείς και δημοσιογράφοι θα φυλακίζονται, ιστορικοί θα φιμώνονται και την Ιστορία θα (ξανα)γράφει μια δράκα, με γνώμονα συγκεκριμένες αντιλήψεις και ιδεοληψίες. Ηδη στις Βαλτικές χώρες έχουν ασκηθεί διώξεις σε όσους εγκωμιάζουν ή δεν καταδικάζουν τη δράση του Κόκκινου Στρατού, καθώς η εν λόγω δράση θεωρείται «εγκλήματα πολέμου». Το ίδιο θα συμβεί στα καθ' ημάς -και γενικώς- σε βάθος χρόνου, με αποτέλεσμα η ανθρωπότης προοπτικά να ασκείται στη μονοκαλλιέργεια της άποψης για μείζονος σημασίας ιστορικά γεγονότα.
Ευθύ το ερώτημα: ιστορικοί και πανεπιστημιακοί, που μάχονται για την αναθεώρηση σημείων και στοιχείων της ελληνικής ιστορίας, γιατί καταδικάζουν τους αναθεωρητές π.χ. του Ολοκαυτώματος και γιατί δεν επισημαίνουν το εύχυμον του αναθεωρείν παρά σιωπούν αιδημόνως; Γιατί εξαντλούν το διάλογο και την επιχειρηματολογία τους (Ρεπούση, Λιάκος κ.ά.) περί το αν «συγκροτείται νομικά η έννοια της γενοκτονίας» και όχι στο αν αναχαιτίζεται με παρόμοιους νόμους η ιστορική έρευνα και περιστέλλεται η ελευθερία του λόγου;
Αναγκαία και θεμιτή η εγρήγορση. Οταν όμως «η επαγρύπνηση υπονομεύει την ελευθερία του λόγου» (Μαρκ Μαζάουερ), την ελεύθερη σκέψη και την ιστορική έρευνα, τότε θρώσκει απειλητικός ένας νέος φασισμός.
Θα συνεχίσουμε τη Δευτέρα.
«Αντιρατσιστικό»: οι πύλες του ζόφου (2)
Στο σημείωμα του Σαββάτου για το «Αντιρατσιστικό Νομοσχέδιο» διατυπώνεται ο ισχυρισμός ότι ανοίγει ο ασκός του Αιόλου, λόγω του ολοκληρωτικού χαρακτήρα συγκεκριμένου άρθρου που περιορίζει την ελευθερία του λόγου. Αμεση συνέπεια του νόμου θα είναι η απαγόρευση βιβλίων (π.χ., για το Ολοκαύτωμα, την γενοκτονία των Αρμενίων, των Ποντίων κ.ά.), καθώς και οι διώξεις εναντίον συγγραφέων, δημοσιογράφων και δημοσιολογούντων.
Η εγκατάσταση ενός δυναστικού νομοθετικού πλαισίου θα περιορίσει δραστικά την ιστορική έρευνα, ενώ δεν αποκλείεται -απεναντίας: είναι το πιο πιθανό- να υπάρξουν ιλαροτραγικές δικαστικές αποφάσεις, αδιανόητες για ευρωπαϊκή χώρα. Λόγου χάριν, ενδέχεται να ποινικοποιηθεί κάθε εγκωμιαστική αναφορά στη δράση του ΚΚΕ και της Αριστεράς, όπως αυτή εκδηλώθηκε στον Εμφύλιο. Επίσης, ουδόλως αποκλείεται να απαγορευτεί η λειτουργία κομμάτων που θα ονομάζονται κομμουνιστικά, η λειτουργία οργανώσεων, συνδικαλιστικών και άλλων, καθώς και η εξύμνηση επαναστάσεων, κινημάτων, προσώπων.
Απίθανο; Οχι, βέβαια. Ηδη στις Βαλτικές χώρες έχουν ασκηθεί διώξεις σε όσους εγκωμιάζουν ή δεν καταδικάζουν την δράση του Κόκκινου Στρατού, όπως σημειώσαμε στο φύλλο του Σαββάτου. Ενδιαφέρον παρουσιάζει η νομιμοποίηση της αυθαιρεσίας αυτής: πρώτα συγκροτείται νομικά η έννοια της γενοκτονίας, των εγκλημάτων πολέμου και των εγκλημάτων κατά της ανθρωπότητος, (συγκρότηση απολύτως αυθαίρετη σε αρκετές περιπτώσεις). Μετά εμφανίζονται σε κάποιες χώρες «αντιρατσιστικοί» ή παρεμφερείς νόμοι (για το Ολοκαύτωμα και τις γενοκτονίες) και εν συνεχεία, με βάση κάποιες αποφάσεις της Ευρωπαϊκής Ενωσης, γίνεται επίκληση των αποφάσεων αυτών καθώς και της σχετικής νομολογίας (π.χ., καταδίκη του Γκαρωντύ), ώστε να εμφανιστεί υποδεέστερη ως αγαθό η ελευθερία του λόγου από την «ισοπεδωτική άρνηση αυτού του τύπου των ιστορικών γεγονότων». Γιατί; «Διότι συνιστά σημαντική απειλή για την δημόσια τάξη, ασύμβατη με την δημοκρατία και τα ανθρώπινα δικαιώματα»!!!
Παρέλκει κάθε σχόλιο γι' αυτό το ανεκδικήγητο σκεπτικό βάσει του οποίου καταδικάστηκε ο Ροζέ Γκαρωντύ. Ας ακούσουμε, όμως, τον Νόαμ Τσόμσκι, ο οποίος -μαζί με άλλον εξέχοντες στοχαστές, πανεπιστημιακούς και ιστορικούς- υπενθυμίζει το στοιχειώδες: την διατήρηση θεμελιωδών ελευθεριών για τους «εχθρούς της ελευθερίας». Ο Τσόμσκι, στη δεκαετία του '80, είχε υπερασπιστεί το δικαίωμα του γνωστού αρνητή του Ολοκαυτώματος, του Ρομπέρ Φορισόν, να εκφράζει τις απόψεις του. Το 2010 ένας άλλος αρνητής, ο Βενσάν Ρενουάρ, φυλακίστηκε βάσει του νόμου Γκεσό, και ο Τσόμσκι έσπευσε να ξιφουλκήσει εναντίον του φασιστικού αυτού νόμου. Και δήλωσε:
«Δεν γνωρίζω τίποτε σχετικά με τον κ. Ρενουάρ, όμως θεωρώ ότι ο νόμος Γκεσό είναι εντελώς παράνομος και αντιφάσκει με τις αρχές μιας ελεύθερης κοινωνίας, όπως αυτές είναι κατανοητές από τον Διαφωτισμό. Ο νόμος αυτός έχει ως συνέπεια να παραχωρείται στο κράτος το δικαίωμα να προσδιορίζει την ιστορική αλήθεια και να τιμωρεί όσους απαμακρύνονται από τα κελεύσματά του, κάτι που είναι μια αρχή η οποία μας θυμίζει τις πιο σκοτεινές ημέρες του σταλινισμού και του ναζισμού». Στο ίδιο μήκος και ο Μαξ Γκαλό, ο γνωστός σοσιαλιστής ιστορικός και ακαδημαϊκός: «Η εθνική αντιπροσωπεία δεν μπορεί να υπαγορεύει διά νόμου την ορθή ιστορία, αυτή που πρέπει να διδάσκεται».
Η ιστορικός Ντέμπορα Λίπσταντ, συγγραφέας του βιβλίου «Αρνούμενοι το Ολοκαύτωμα», σύρθηκε τα δικαστήρια έπειτα από αγωγή που κατέθεσε εις βάρος της ο Ντέιβιντ Ιρβινγκ, ένας αμφιλεγόμενος ιστορικός, με ακροδεξιές απόψεις και φιλο-ναζί «παρέες». Η Λίπσταντ είχε χαρακτηρίσει «οπαδό του Χίτλερ» τον Ιρβινγκ και τον εγκαλούσε για «παραποίηση στοιχείων με στόχο να καταλήξει σε αστήρικτα συμπεράσματα».
Η Λίπσταντ αθωώθηκε. Και μετά την δίκη δήλωσε: «Σε χώρες όπου είναι δυνατόν να θεσπιστούν νόμοι που θα απαγορεύουν την άρνηση του Ολοκαυτώματος, είμαι αντίθετη σε κάτι τέτοιο. Αυτοί οι νόμοι απλώς μετατρέπουν τον αρνητισμό σε "απαγορευμένο καρπό" και έτσι τον κάνουν περισσότερο -και όχι λιγότερο- ελκυστικό. Επιπλέον δεν πιστεύω ότι οι αίθουσες των δικαστηρίων είναι οι κατάλληλοι χώροι για να αναπτυχθεί η ιστορική έρευνα».
Τι λένε για όλα αυτά οι ημέτεροι ιστορικοί, διανοούμενοι, νομικοί και δημοσιογράφοι; Γιατί δεν υπάρχει στις ΗΠΑ τέτοιος φρικώδης νόμος; Πώς σας φαίνεται το αίτημα να απαλειφθούν από την Ακολουθία της Μεγάλης Εβδομάδος, ως αντισημιτικά, ορισμένα μεγαλυνάρια; Τι θα ψηφίσουν ορισμένοι βουλευτές και πρώην υπουργοί της Ν.Δ., που είχαν ξιφουλκήσει κατά του «αντιρατσιστικού» νομοσχεδίου, το οποίο είχε ετοιμάσει το 2011 ο κ. Καστανίδης; Αυτά και άλλα πολλά στο αυριανό, τρίτο κατά σειράν, σημείωμα..
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Ας είμαστε ευγενείς στο σχολιασμό.