Η ζωή μετά το Μνημόνιο

ΓΙΩΡΓΟΣ
ΜΕΛΙΓΓΩΝΗΣ

Παρά τις δυσκολίες και τα αγκάθια που αντιμετωπίζει η κυβέρνηση στις συνομιλίες της με την τρόικα, το Μαξίμου καλλιεργεί εκ νέου το σενάριο που έχει τίτλο «Το Μνημόνιο τελειώνει». Τυπικά, η νέα εκδοχή του success story που ενδεχομένως να χρησιμοποιήσει το Μαξίμου ακόμη και για προεκλογικούς λόγους, δεν απέχει πολύ από την πραγματικότητα. Πράγματι, η τρόικα δεν πρόκειται να συνεχίσει τις επισκέψεις της μετά το τέλος του χρόνου, τα χρήματα των δόσεων που απομένουν είναι λίγα, η Ελλάδα -έστω και με σκαμπανεβάσματα- φαίνεται να εξασφαλίζει την μερική πρόσβασή της στις αγορές, ενώ στην κυβέρνηση ονειρεύονται... φοροελαφρύνσεις πριν καν η τρόικα πάρει την άγουσα για να καταστρέψει άλλες υπερχρεωμένες οικονομίες.

Για πάντα εδώ

Πράγματι, λοιπόν, μπορεί το Μνημόνιο να τελειώσει -όπως τυπικά τελειώνει η πεπερασμένη χρονικά ισχύς μίας σύμβασης. Θα αλλάξει μετά τη ζωή μας; αυτό το ερώτημα κατατρύχει την κοινωνία από την πρώτη ημέρα που η Ελλάδα εντάχθηκε στον τριμερή μηχανισμό χρηματοδότησης, από εκείνη την αποφράδα μέρα στο Καστελόριζο.

Το Μνημόνιο μπορεί να φύγει, ωστόσο η φιλοσοφία του θα μείνει. Και, από στρατηγικής πλευράς, το αν θα μειωθεί κατά ένα ποσοστό ο τάδε ή ο δείνα φόρος ή το αν θα δοθεί κάποιο επίδομα σε κάποια κατηγορία πολιτών, μικρή σημασία έχουν.

Το θέμα είναι πώς ακριβώς θα είναι ο κόσμος, η Ευρώπη, η ζωή μας μετά το Μνημόνιο. Όλα, λοιπόν, δείχνουν πως η ζωή μας δε θα είναι πολύ διαφορετική.

Στην Ελλάδα, την Πορτογαλία και την Ιρλανδία το είπαν Μνημόνιο. Στις άλλες χώρες της Ευρώπης το λένε Σύμφωνο Σταθερότητας και Μόνιμο Μηχανισμό Δημοσιονομικής Εποπτείας. Μ' άλλα λόγια, ακόμη κι όταν βγούμε απ' αυτό το τούνελ, η λιτότητα θα παραμένει. Και η ζωή μας δε θα θυμίζει σε τίποτα τις ανέμελες, προ Μνημονίου, εποχές.

Η αλόγιστη πολιτική διαχείριση κατέστησε τη χώρα θύμα των αγορών και καταλάβαμε εντονότερα -και με πολύ αίμα- τη μετάβαση στη νέα εποχή. Όμως, αυτή η νέα εποχή δεν αφορά μόνο εμάς, αλλά όλη την Ευρώπη. Και ίσως όλο τον δυτικό κόσμο. Στη νέα εποχή, λοιπόν, η λιτότητα είναι μόνιμη και θεσμοποιημένη. Και δεν έχει μόνο τη διάσταση των ονομαστικών αποδοχών των εργαζομένων. Φαίνεται κυρίως στα δικαιώματα που θα έχουν οι εργαζόμενοι, τα οποία ήδη θυσιάζονται στο βωμό της περίφημης «ανταγωνιστικότητας», αφού η Ευρώπη επέλεξε τον εύκολο δρόμο της κινεζοποίησης για να προλάβει την έκρηξη των οικονομιών των Τρίτων Χωρών.

Πράγματι, λοιπόν, Μνημόνιο δε θα έχουμε. Ίσως να παίρνουμε και μερικά ψιλά παραπάνω το μήνα, άντε να πληρώνουμε και λιγότερη εφορία. Όμως, οι εμποροϋπάλληλοι θα δουλεύουν Κυριακές, οι εργαζόμενοι δε θα έχουν καν το δικαίωμα της απεργίας, το κοινωνικό κράτος δε θα εξασφαλίζει αξιοπρεπή διαβίωση, αλλά μόνο στοιχειώδη επιβίωση, ενώ οι εργαζόμενοι δε θα έχουν καμία συνδικαλιστική κάλυψη, ούτε θα προστατεύονται από τον φόβο της απόλυσης και της εργοδοτικής αυθαιρεσίας.

Υπ' αυτή την έννοια, ίσως το τέλος του Μνημονίου φέρει τις αντίθετες πολιτικές διεργασίες απ' αυτές που ελπίζουν οι κυβερνώντες. Ενώ, στο Μαξίμου ελπίζουν πως τότε θα αποκατασταθεί ο συμβατικός χάρτης της πολιτικής γεωγραφίας και θα «ξεφουσκώσουν» όσες πολιτικές δυνάμεις τράφηκαν από το Αντι-μνημόνιο, ίσως τότε συμβεί το ακριβώς αντίθετο. Γιατί οι πολίτες θα έχουν συνειδητοποιήσει πως το Μνημόνιο δεν ήταν μία 3ετής, 4ετής ή 5ετής περιπέτεια, αλλά σκηνές από το μέλλον για ολόκληρη τη ζωή τους και τη ζωή των παιδιών τους.

http://www.matrix24.gr/2014/07/i-zoi-meta-to-mnimonio/