Είναι η μαγεία των social media. Αλλά και η απόδειξη του βαθύτατου διχασμού της χώρας. Ενός διχασμού που υπερβαίνει κομματικά στερεότυπα, οικονομικό επίπεδο, κοινωνικές αφετηρίες.
Η ελληνική κοινωνία διχάζεται για να... διχάζεται, ακόμη και εκεί που θα μπορούσε να συμφωνήσει. Κόμματα, χρήματα, τάξεις αποτελούν απλώς το κάλυμμα της εκάστοτε αφορμής για να μαλώσουμε.
Και το διαδίκτυο, τα κοινωνικά δίκτυα κυρίως, προσφέρεται για... «πόλεμο» εκ του ασφαλούς.
Οι περισσότεροι, άλλωστε, δεν γνωρίζονται μεταξύ τους. Έτσι, η περσόνα του διαδικτύου έρχεται συχνά να υποκαταστήσει την πραγματικότητα. Βλέπεις καλοαναθρεμένα παιδιά του «μπαμπά» σε ρόλο... επαναστάτη ποπολάρου.
Βλέπεις επίσης, ανθρώπους που ξέρεις από που ξεκίνησαν (και που έχουν παραμείνει), να υπερασπίζονται ό,τι πιο αντιδραστικό, ό,τι πιο καθυστερημένο, ό,τι πιο πολιτικά συντηρητικό.
Βλέπεις και άλλους, έμμισθους, που κάνουν μία δουλειά σαν όλες τις άλλες και ας εμφανίζονται ρομαντικοί μαχητές μίας ιδέας.
Αλλά βλέπεις και πολλούς γνήσιους, που το avatar του διαδικτύου είναι προέκταση του εαυτού τους. Είναι απλώς οι ίδιοι. Είναι αυτοί που όταν τους συναντήσεις δεν θα διαπιστώσεις ασυνέχειες, άντε (αν δεν τους ήξερες εμφανισιακά) να εντυπωσιαστείς πώς αυτό που διάβαζες στους 140 χαρακτήρες του τουίτερ «χωράει» σε αυτό τον άνθρωπο.
Ωστόσο, παρασύρθηκα. Διότι το θέμα μας εδώ είναι ο διχασμός της χώρας και η εμφατική αποτύπωσή του στο διαδίκτυο.
Και το διαπίστωσα για άλλη μία φορά χθες, με αφορμή την επεισοδιακή σύλληψη του Μαζιώτη.
Από την πρώτη ώρα, χωρίς ουδείς να έχει πραγματική εικόνα για το πώς, ποιός και υπό ποιές συνθήκες πυροβόλησε ξεκίνησε ο... πόλεμος.
Εκατοντάδες «αυτόπτες» μάρτυρες του διαδικτύου επιχειρηματολογούσαν γιατί η ΕΛΑΣ επιχείρησε, μέρα μεσημέρι, να συλλάβει το Μαζιώτη, προκαλώντας πλήγμα στον τουρισμό. Δεν διευκρινίζουν βέβαια αν θα έπρεπε απλώς να τον ακολουθήσουν, τον Μαζιώτη που έχει καταφέρει να παραμείνει αθέατος επί μακρόν, ή απλώς να τον αφήσουν.
Αμέσως επόμενο ήταν και το σχόλιο για τους τουρίστες που τραυματίστηκαν, ευτυχώς επιπόλαια. Προφανώς από τις πολλές σειρές CSI που έχουν δει, πολλοί ήταν βέβαιοι ότι οι τραυματισμοί των τουριστών προήλθαν από αστυνομικά πυρά και όχι από το όπλο του Μαζιώτη. Πάντοτε με την επιφύλαξη να έχουν, όντως, θητεύσει στο εγκληματολογικό, το σενάριο έχει κενά διότι προϋποθέτει τρία πράγματα: είτε ότι ο Μαζιώτης δεν πυροβόλησε (που το έκανε), είτε ότι είναι άριστος σκοπευτής ακόμα και τρέχοντας για να ξεφύγει τη σύλληψη, είτε, τέλος, ότι οι σφαίρες στο όπλο του είναι εκπαιδευμένες για να κτυπάνε μόνον μπάτσους και όχι πολίτες. Δεν έχω αμφιβολία ότι ακόμη κι αν η βαλλιστική δείξει ότι τα «αδέσποτα» πυρά ήταν από το όπλο του Μαζιώτη, οι αντάρτες του διαδικτύου θα την απορρίψουν ως στημένη.
Στον αντίποδα, υπήρξαν και άλλοι που είτε ήθελαν μία σφαίρα στο κεφάλι του Μαζιώτη, είτε ευχαριστούσαν το Θεό που, από τύχη, δεν βρέθηκαν στο σημείο της συμπλοκής. Και δώσε αντιπαράθεση και πόλεμος με τους απέναντι.
Εν τέλει, χάνεται η ουσία. Τα πάντα αντιμετωπίζονται με το πρίσμα του διχασμού, της προσωπικής οπτικής και ενίοτε και της σκοπιμότητας. Ό,τι κατηγορούνται ότι πράττουν τα κλασικά ΜΜΕ, γίνεται και στο διαδίκτυο. Απλώς με περισσότερες κραυγές. Η υπερβολή, η παραποίηση, η κραυγή υπάρχει και εδώ.
Η ουσία, όμως, χάνεται. Για να επιβεβαιωθεί ότι μάλλον έχουμε χάσει την ικανότητά μας να συζητάμε για σοβαρά θέματα και να καταλήγουμε σε μία, έστω μία, κοινή παραδοχή και αφετη
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Ας είμαστε ευγενείς στο σχολιασμό.