Το τούνελ είναι μακρύ, το φως αργεί και θα είναι χλωμό

ΓΙΩΡΓΟΣ
ΜΕΛΙΓΓΩΝΗΣ

Από τότε που η χώρα εισήλθε σε καθεστώς Μνημονίου, οι εκάστοτε πολιτικές ηγεσίες αλλά και αρκετοί διαμορφωτές κοινής γνώμης έβρισκαν ανά τακτά χρονικά διαστήματα διάφορα ορόσημα. Προσπαθούσαν, δηλαδή, είτε για λόγους πολιτικής προπαγάνδας είτε από ανάγκη για… αισιόδοξες ειδήσεις, να ορίσουν τη χρονική στιγμή και το πολιτικό momentum που θα πληρούσε τις προϋποθέσεις για να δούμε το περίφημο «φως στο τούνελ».

Στην αρχή ήταν το καλοκαίρι του 2011, όταν «θα βγαίναμε στις αγορές», όπως μας έλεγε το 2010 ο τότε υπουργός Οικονομικών, Γιώργος Παπακωνσταντίνου. Στη συνέχεια, το περίφημο φως στο τούνελ υποτίθεται ότι θα ερχόταν με την εφαρμογή του πρώτου Μνημονίου και, έπειτα από μια μακρά περίοδο κρίσης και αμφισβήτησης της ευρωπαϊκής προοπτικής της Ελλάδας, ως νέο ορόσημο για το «φως στο τούνελ» τέθηκε το περίφημο PSI και το κούρεμα των ελληνικών ομολόγων. Προβαλλόταν ευρέως η άποψη ότι μόλις η κυβέρνηση Παπαδήμου ολοκλήρωνε με επιτυχία το έργο της, η Ελλάδα θα έμπαινε σε βιώσιμη τροχιά και το χρέος σε κατεύθυνση μακροπρόθεσμης διαχειρισιμότητας.
Τελικώς, το «κούρεμα» έγινε, τα ασφαλιστικά ταμεία κατέρρευσαν, αλλά το «success story» ούτε τότε ξεκίνησε. Αντιθέτως όσο περνά ο καιρός, αποδεικνύεται ότι το PSI μάλλον έκανε περισσότερο κακό παρά καλό.

Στη συνέχεια, ήταν η σειρά της κυβέρνησης Σαμαρά. Από την προεκλογική «επαναδιαπραγμάτευση», η κυβέρνηση πέρασε σε χρόνο-ρεκόρ στην «κατά κεραίαν» εφαρμογή του Μνημονίου και ξεκίνησε να χτίζει -στα λόγια- ένα «success story». Ωστόσο, με την εξαίρεση του -έστω και μαγειρεμένου- πρωτογενούς πλεονάσματος, όλα τα άλλα στοιχεία που θα δικαιολογούσαν αυτό το χαρακτηρισμό, απουσιάζουν: η ανεργία κινείται σε πρωτοφανή επίπεδα, η αγορά παραμένει νεκρή, το τραπεζικό σύστημα αδυνατεί να χρηματοδοτήσει την οικονομία, οι επισφάλειες και τα «κόκκινα δάνεια» μεγαλώνουν.

Μ’ άλλα λόγια, ως τώρα, αυτό το περίφημο «αφήγημα» σύμφωνα με το οποίο «φάγαμε τον γάιδαρο, ας μην κολλήσουμε στην ουρά του» κάθε άλλο παρά επιβεβαιώνεται από την πραγματικότητα. Το ίδιο ισχύει και για τις διαθέσεις της τρόικας. Υποτίθεται ότι μας είχαν μείνει μόνο… 100 μέτρα για να φτάσουμε στην κορυφή του Κιλιμάντζαρο -κατά τη γλαφυρή περιγραφή Στουρνάρα- ωστόσο τώρα οι «τροϊκανοί» ζητούν νέα μέτρα. Όχι οριζόντια, αλλά «διαρθρωτικά», τα οποία όμως θα επηρεάσουν εξίσου πολλούς πολίτες με τα «οριζόντια». Αίφνης, η κυβέρνηση είναι αντιμέτωπη με εκβιαστικές απαιτήσεις για πλήρη απορρύθμιση της αγοράς εργασίας με απελευθέρωση των ομαδικών απολύσεων, αλλά και με την άρση απαγόρευσης των πλειστηριασμών για υπερχρεωμένους δανειολήπτες. Κι όπως φαίνεται ότι συμφώνησε ο πρωθυπουργός με τη γερμανίδα καγκελάριο, μάλλον τα περισσότερα απ’ όσα ζητούν οι εκπρόσωποι των δανειστών, θα γίνουν. Επί της ουσίας, όπως κι αν βαφτιστούν.

Η κυβέρνηση έχει ήδη αρχίζει να ξαναψελλίζει τα περί «τελευταίων μέτρων», περί «φωτός στην άκρη του τούνελ» και περί «ουράς του γαϊδάρου».
Οι ως τώρα απαιτήσεις των δανειστών διαψεύδουν πλήρως όλους όσοι έχουν μιλήσει στο παρελθόν για «τελευταία μέτρα». Όμως, δεν είναι μόνο αυτό. Είναι κυρίως τα όσα είπε -και όσα δεν είπε- η Άνγκελα Μέρκελ στη συνάντησή της με τον Αντώνη Σαμαρά. Η γερμανίδα καγκελάριος δεν προτίθεται να δώσει «δώρο» στην κυβέρνηση το κούρεμα του χρέους, ούτε να «χτίσει» το «success story» του Αντώνη Σαμαρά.

Αντιθέτως, η καγκελάριος άφησε να εννοηθεί ότι η συζήτηση για διευθέτηση του ελληνικού χρέους θα ξεκινήσει τον Απρίλιο (όταν η Eurostat δημοσιοποιήσει και επικυρώσει την τελική δημοσιονομική εικόνα της Ελλάδας) και δεν πρόκειται να γίνει τίποτα ως τις Ευρωεκλογές.
Μ’ άλλα λόγια, η παρούσα κυβέρνηση θα πορευτεί προς τις κάλπες των Ευρωεκλογών και των αυτοδιοικητικών εκλογών, έχουσα ως μόνο επιχείρημα την «υπόσχεση» του Βερολίνου ότι θα διευθετηθεί το ελληνικό χρέος.

Βεβαίως, αυτό είναι πρόβλημα της κυβέρνησης -ότι, δηλαδή, θα κληθεί να πορευτεί προς τις εκλογές με άδεια την φαρέτρα των πολιτικών επιχειρημάτων και των «διακυβευμάτων».

Το πρόβλημα της χώρας, όμως, είναι άλλο. Είναι πως ακόμη κι όταν έρθει η ώρα για τη διευθέτηση του χρέους, η λύση δε θα είναι οριστική. Το ελληνικό χρέος θα επιμηκυνθεί, θα εξυπηρετείται με χαμηλότερα επιτόκια, ενδεχομένως να «κουρευτεί» και ένα μικρό μέρος του. Θα παραμένει, όμως, για δεκαετίες σε επίπεδα δυσθεώρητα, που θα δικαιολογούν καθεστώς εποπτείας και επιτήρησης στην ελληνική οικονομία.

Η περίφημη «οριστική λύση», αυτό τελοσπάντων που θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως «φως στο τούνελ», θα αργήσει πολύ να έρθει. Θα γίνουν όλα με γερμανικούς ρυθμούς και η διαδικασία δημιουργίας της νέας -γερμανικής- Ευρώπης θα πάρει χρόνια και θα αφήσει πίσω της εκατομμύρια θύματα και ολόκληρες χαμένες γενιές.
Δε θα γίνει ξαφνικά κάποιο θαύμα, ούτε όταν διευθετηθεί το ελληνικό χρέος θα γίνει ξανά η Ελλάδα κυρίαρχο κράτος. Η διευθέτηση του χρέους θα συνδεθεί με νέα σκληρά μέτρα, με ρήτρες για την εφαρμογή τους και η επιτήρηση θα είναι μόνιμη και μακρόχρονη. Μ’ άλλα λόγια, το τούνελ της κρίσης είναι μακρύ, το φως θα αργήσει να φανεί στο βάθος του και όταν φανεί, θα είναι χλωμό. Κάτι σαν φως ασετυλίνης που χρησιμοποιούσαν πριν δεκαετίες -εκεί, δηλαδή, που γυρίζουμε με βασανιστικό τρόπο.

http://www.matrix24.gr/