Έχει ο καιρός γυρίσματα

Ξενοφών Α. Μπρουντζάκης Κατά τον δέκατο ένατο αιώνα και σ’ ένα μεγάλο διάστημα του εικοστού, ο ευτραφής άν­θρωπος αποτελούσε προσω­ποποίηση του ευτυχούς και επιτυχη­μένου στη ζωή ατόμου και αντιπροσω­πευτικό δείγμα ευμάρειας και πλούτου. Με δυο λόγια, ο ευτραφής, αυτός που διέθετε επάρκεια φαγητού, προσήλ­κυε τον θαυμασμό. Αντίθετα από τις επιταγές της μόδας τού σήμερα, που το υπέρτατο στυλ υπαγορεύει σκελετω­μένους ανθρώπους, αυτούς που στους δυο προηγούμενους αιώνες θεωρού­σαν ως την απόλυτη προσωποποίηση της φτώχειας και της δυστυχίας – ως το πιο αντιπροσωπευτικό δείγμα μιζέριας. Κατ’ αντιστοιχίαν, ήταν η εποχή που το ψωμί στο τραπέζι αποτελούσε τεκ­μήριο ευτυχίας – κανονική ευλογία Θεού – αντίθετα από τις επιταγές των σύγχρονων διαιτολόγων που το πρώτο πράγμα που εξόρισαν από το καθημε­ρινό φαγητό ήταν το ψωμί, η πρώτη ύλη που έθρεψε για αιώνες την ανθρωπό­τητα. Το ψωμί εξέπεσε ως τροφή και η παρουσία του στο τραπέζι κατέστη δη­λωτικό φτώχειας, μιζέριας και υπανά­πτυξης. Το ίδιο ακριβώς συνέβη και με διά­φορα επαγγέλματα. Ποιος τολμούσε τα τελευταία τριάντα χρόνια του οργιώδους καταναλωτικού μας οίστρου να απευθυνθεί σε έναν τσαγκάρη για να φτιάξει τα παπούτσια του; Κι όμως, ο τσαγκάρης μαζί με μια σειρά απαξιω­μένων, εξαφανισμένων επαγγελμάτων επανέρχονται στη ζωή μας. Όπως η τι­μή του περιφρονημένου ψωμιού απο­κτά αξία, ένα καθαρό ρούχο ξανακερ­δίζει την προσοχή μας. Γύρω μας ξαναζωντανεύει ένας ολό­κληρος ξεχασμένος, βυθισμένος στην άφρονα περιφρόνησή μας, μικρόκο­σμος. Αίφνης ο παρατημένος κήπος μας στο χωριό αποκτά ξεχωριστή αξία, τα εγκαταλελειμμένα χωράφια, οι πορτοκαλεώνες, τα μανταρίνια, τα λεμόνια, ό,τι μας περίσσευε και μας γεννούσε την περιφρόνηση, γίνεται ως εκ θαύ­ματος πολύτιμο και αποσπά την προσο­χή μας. Μαζί με αυτά, ξαναβρίσκουμε τους χαμένους μας εαυτούς, τις κρυφές απλές χαρές μας, τη χαμένη μας περί­σκεψη. Η εποχή της κρίσης μάς δίνει εκ νέου μια νέα δυνατότητα: να ξαναγεννηθού­με, σοφότεροι, περισσότερο ανθρώπι­νοι, με μεγαλύτερη κατανόηση για τον εαυτό μας και τους γύρω μας, με λιγό­τερη «υπεροψία και μέθη». Η ζωή, ακό­μα και στην πιο αποτρόπαιη έκφρασή της, έχει τον τρόπο της να γεννά από τις τέφρες της ελπίδα, χαρά, μέλλον. http://www.topontiki.gr/