Όλα ξεκίνησαν στα μέσα της δεκαετίας του 40  και πριν τη λήξη του Β' Παγκοσμίου πολέμου. Και φυσικά το «θέμα» ήταν ο «μαύρος χρυσός»...


Η αμερικανική επέμβαση στη Μέση  Ανατολή εγκαινιάστηκε με τις διαπραγματεύσεις ανάμεσα στις Ηνωμένες Πολιτείες και τη Βρετανία για τον έλεγχο του πετρελαίου της περιοχής και την μεταξύ τους υπογραφή  της συμφωνίας  Petroleum. Στις 8 Αυγούστου 1944, η αγγλο-αμερικανική συμφωνία υπεγράφη, διαιρώντας επί της ουσίας τη Μέσης Ανατολή  μεταξύ των στρατηγικών συμφερόντων των δύο χωρών και συνοψίστηκε επιγραμματικά  σε όσα ανέφερε Φράνκλιν Ρούσβελτ στον Βρετανό πρεσβευτή στη Ουάσιγκτον εκείνη την εποχή.
Όπως περιγράφει ο συγγραφέας και  οικονομικός αναλυτής Ντάνιελ Γιέρτζιν στο περίφημο  βιβλίο του «Το Βραβείο: Η επική αναζήτηση για πετρέλαιο, χρήμα και δύναμη» ο τότε πρόεδρος των ΗΠΑ  ήταν σαφής: «Το  Περσικό πετρέλαιο. είναι δικό σας. Μοιραζόμαστε το πετρέλαιο του Ιράκ και του Κουβέιτ. Όσον αφορά το πετρέλαιο της Σαουδικής Αραβίας, είναι δικό μας».
Η πρόσβαση στο πετρέλαιο και οι δρόμοι διακίνησής του, η αδυναμία των Ευρωπαίων  Αγγλογάλλων να επιβάλλουν σε  αυτά τα εδάφη επ’  άπειρον την αποικιοκρατική πολιτική τους, ο ψυχρός πόλεμος με τη Σοβιετική Ένωση , ο αναδυόμενος εθνικισμός και η απελευθερωτική διάθεση των λαών της περιοχής καθώς και η δημιουργία  του κράτους του Ισραήλ  διαμόρφωσαν το σκηνικό της εμπλοκής των   Αμερικανών εκεί και ταυτόχρονα την αιτία πολλών μελλοντικών συγκρούσεων και επεμβάσεων των Ηνωμένων Πολιτειών στη ευρύτερη  Μέση Ανατολή
Το 1947,  η κυβέρνηση Τρούμαν , παρουσιάζει στον ΟΗΕ ένα σχέδιο για την διαίρεση της Παλαιστίνης σε ένα Ισραηλινό κράτος κι ένα Αραβικό, προχωρεί το Μάιο του 1948 στην διπλωματική αναγνώριση  του νεοιδρυθέντος κράτους του Ισραήλ και  το υποστηρίζει οικονομικά και αφανώς στρατιωτικά  κατά τη διάρκεια του πρώτου Αραβο – Ισραηλινού πoλέμου της ίδιας χρονιάς . Η Αμερικανική βοήθεια  συνεχίζεται μέχρι σήμερα.
Το Μάρτιο του 1949, στη ανεξάρτητη από τη  γαλλική κυριαρχία από το 1946  δημοκρατία της Συρίας εκδηλώνεται πραξικόπημα  από τον αρχηγό του  Γενικού Επιτελείου Στρατού Χουσνί αλ Ζαίμ σε συνεργασία με τη CIA  που ανησυχούσε για τη στάση της χώρας  απέναντι στο Ισραήλ, τις συνοριακές διαφορές με την Τουρκία,το μέλλον των αγωγών πετρελαίου και την αυξανόμενη δύναμη της φιλικής προς τη Σοβιετική Ένωση εγχώριας αριστεράς. Ωστόσο μόλις τεσσερισήμισι  μήνες μετά ο Ζαίμ  ανατράπηκε από άλλο πραξικόπημα.
Όταν το 1951 ο εθνικιστής και πατριώτης πολιτικός  Μοχάμεντ Μουσαντέκ εξελέγη  πρωθυπουργός του Ιράν  εθνικοποίησε  την εγχώρια βιομηχανία πετρελαίου. Με λαική συμπαράσταση και εθνική εξέγερση σταμάτησε τα σχέδια επανιδιωτικοποίησης  του  Σάχη Ρεζά Παχλεβί ο οποίος διέφυγε  από τη χώρα. Η CIA με το «ελεύθερο» της αμερικανικής διπλωματίας φοβούμενοι εξάπλωση της σοβιετική επιρροής στη Μέση Ανατολή. χρηματοδότησαν και οργάνωσαν αιματοβαμμένο πραξικόπημα εναντίον του συνταγματικά νομίμου πρωθυπουργού   εξασφαλίζοντας  την επιστροφή του υποτακτικού στα συμφέροντά τους Σάχη το 1953
Στα μέσα της δεκαετίας του 50  εφαρμόζοντας το δόγμα Αϊζενχάουερ,  προς αποτροπή του κινδύνου από τον διεθνή κομμουνισμό – που χάριζε ουσιαστικά  στον πρόεδρο την ελευθερία να επεμβαίνει στρατιωτικά στη Μέση Ανατολή χωρίς να χρειάζεται να καταφύγει στην έγκριση του Κογκρέσου-  οι ΗΠΑ αποπειράθηκαν δύο φορές ακόμα να ανατρέψουν τη συριακή κυβέρνηση, στήριξαν απόλυτα την ιορδανική μοναρχία ενώ  αποβίβασαν 14.000 στρατιώτες στον Λίβανο. Τέλος συνωμότησαν να ανατρέψουν ή να δολοφονήσουν το Νάσερ στην Αίγυπτο, ο οποίος είχε συμφωνήσει στην αγορά  όπλων από την ΕΣΣΔ και επιχείρησε να κλείσει τη διώρυγα του Σουέζ μέσω της οποίας διακινείται  περισσότερο από το ένα τέταρτο του παγκόσμιου πετρελαίου.
Τον Ιούνιο του 1967 το Ισραήλ υπό τη συμπαράσταση των ΗΠΑ επιτέθηκε στην Αίγυπτο, την Ιορδανία και τη Συρία, κατά  το σύντομο πόλεμο των Έξι Ημερών  όταν  και προσάρτησε την Δυτική Όχθη, Υψώματα του Γκολάν και της χερσονήσου του Σινά. Οι ΗΠΑ υποστήριξαν το Ισραήλ καθώς και την  Ιορδανία το Σεπτέμβρη του 1970, όταν η Ιορδανική πολεμική αεροπορία βομβάρδισε με ναπάλμ στρατόπεδα Παλαιστινίων ανταρτών. Την ίδια στιγμή  ένα Αμερικανικό  αεροπλανοφόρο και έξι αντιτορπιλικά στα ανοικτά των ακτών του Λιβάνου καθώς στρατευμάτα από τις Αμερικανικές  βάσεις  στην Τουρκία  υποστήριζαν την επίθεση.
Από το 1981 ως το 1989 όταν  ο  Λίβυος ηγέτης Μοαμάρ Καντάφι υποκινούσε την αντίσταση στις πελατειακές σχέσεις των αραβικών κρατών με τις ΗΠΑ,  Αμερικανικά μαχητικά κατέρριψαν δύο λιβυκά που τα είχαν ανασχέσει επειδή παραβίασαν τον λιβυκό εναέριο χώρο. Ακολούθησε αεροπορικός βομβαρδισμός, με αποτέλεσμα να σκοτωθούν 40 Λίβυοι πολίτες και η κόρη του Καντάφι. Έγιναν προσπάθειες να δολοφονήσουν τον Λίβυο ηγέτη, απόπειρες ανατροπής του και τέλος μια ενορχηστρωμένη δυσφημιστική εκστρατεία που ήθελε τις λιβυκές μυστικές υπηρεσίες πίσω από την ανατίναξη του τζάμπο της Παναμέρικαν πάνω από το Λόκερμπι.
Στις 20 Μαρτίου του 2003 ξεκινάει η στρατιωτική επιχείρηση κατά του Ιράκ και του  Σαντάμ Χουσεΐν, τον οποίο χρησιμοποίησαν στο παρελθόν  οι ΗΠΑ για να πλήξουν το Ιράν. Είχε προηγηθεί το 1990 ο  πόλεμος του Κόλπου όταν τουλάχιστον 31 συμμαχικά κράτη υπό την καθοδήγηση των ΗΠΑ  και την εξουσιοδότηση του ΟΗΕ αποβιβάστηκαν στο Ιράκ με σκοπό την απελευθέρωση του Κουβέιτ. Η δεύτερη επέμβαση, υπό το πρόσχημα του πολέμου κατά της τρομοκρατίας,  ανέτρεψε το Σαντάμ σε 40 ημέρες και κατέστρεψε, ακόμα και με πυρομαχικά απεμπλουτισμένου ουρανίου,  ολοκληρωτικά τη χώρα.  Η μεγάλης διάρκειας εξαετής στρατιωτική κατοχή αποτέλειωσε και τα ερείπια με τις εξεγέρσεις των Ιρακινών αλλά και τον ενδοθρησκευτικό εμφύλιο πόλεμο, έως ότου στις 31 Αυγούστου 2010  ο Ομπάμα κήρυξε το τέλος του πολέμου και διέταξε τους Αμερικανούς στρατιώτες να αποχωρήσουν από το χάος που δημιούργησαν.
Αν και το Αφγανιστάν δεν  ανήκει γεωγραφικά στην περιοχή, θεωρείται γεωπολιτικά τμήμα της Μέσης Ανατολής καθώς συνδέεται λόγω θρησκευτικού φονταμενταλισμού στο ενιαίο θέατρο των Αμερικανικών επεμβάσεων. Οι παρεμβάσεις της Αμερικανικής εξωτερική πολιτικής και της CIA ξεκινούν εκεί στη δεκαετία του 70 στα πλαίσια της αναχαίτισης του σοβιετικού κινδύνου. Η επέμβαση των Σοβιετικών στρατευμάτων ή ήττα και η αποχώρησή τους από τη χώρα φέρνει τους , αθρόα χρηματοδοτούμενους από του Αμερικανούς, δογματικούς ισλαμιστές Ταλιμπάν στην εξουσία. Υπό την επινόηση που πολέμου κατά της τρομοκρατίας μετά τις επιθέσεις της ενδεκάτης Σεπτεμβρίου 2001 στις ΗΠΑ , η Αμερικανική κυβέρνηση και οι σύμμαχοί της στο ΝΑΤΟ αναλαμβάνουν στρατιωτικά  από την ίδια χρονιά  την απομάκρυνση από την εξουσία των σκοταδιστών φανατικών Ταλιμπάν και την διάλυση της τρομοκρατικής  οργάνωσης Αλ Κάιντα της οποίας η ηγεσία φιλοξενείται στα εδάφη του Αφγανιστάν.  Παρά την  εξόντωση του Οσάμα Μπιν Λάντεν η κατοχή της χώρας επί  13 χρόνια  έχει δημιουργήσει εκατόμβες αθώων αμάχων θυμάτων , εξαθλίωση του πληθυσμού και  αναζωπύρωση της εξουσιομανίας των βαρώνων των ανταρτών, προμηνύοντας ακόμα πιο  ζοφερό μέλλον  μετά την αποχώρηση των ξένων στρατευμάτων το 2014.
Όπως αντιλαμβάνεται κάθε καλοπροαίρετος πολίτης  οι στρατιωτικές επεμβάσεις των ΗΠΑ στη Μέση Ανατολή , είτε υπό κρυφή είτε υπό φανερή ατζέντα,  ανεξάρτητα αν οργανώθηκαν και επιχειρήθηκαν υπέρ της δημοκρατίας ή  των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, χάριν επιρροής ή εκδίκησης, οδήγησαν σχεδόν  μαθηματικά σε αποτρόπαια μακελειά, ανελέητης προσφυγιά, μυριάδες παράπλευρες απώλειες. Και βέβαια σε σταθερή   επιδείνωση της μιας ήδη βεβαρυμένης κατάστασης, περιφερειακή αναστάτωση,  καθώς και κλιμάκωση της έντασης, του αντιαμερικανισμού και της τρομοκρατίας. Ωστόσο πότε δεν αποτέλεσαν μάθημα αποτροπής από την επανάληψη. Και  η δύσμοιρη Συρία αναμένεται, δυστυχώς, να ενταχθεί στο ίδιο θλιβερό κάδρο των χειρουργικών επιχειρήσεων.