Του Γρηγόρη Ρουμπάνη
Αυτή τη φορά ο Αντώνης Σαμαράς δεν προκαλεί την κοινωνία. Την έχει γραμμένη στην αδιαφορία και τον εγωκεντρισμό του. Διότι γνωρίζει πως ο,τι χαρτί είχε να παίξει σε βάρος της, το έχει παίξει. Και η μοίρα του πολιτικού που έχει εμπαίξει το λαό, έχει διαταράξει τις ισορροπίες της παραγωγικής βάσης, έχει καταδιώξει κάθε έντιμο οικογενειάρχη και νέο άνθρωπο που ονειρεύεται ένα αξιοπρεπές και δημιουργικό μέλλον, τον περιμένει στο τέλος της διαδρομής του. Την οποία δείχνει να θέλει πολύ κοντά.
Προκαλεί το κυβερνητικό σχήμα στο σύνολό του. Πρώτα-πρώτα τους υπουργούς και τους βουλευτές της ΝΔ. Αυτούς τους οποίους καλεί να εφαρμόσουν με ρήτρα αίματος τις εντολές του. Οι οποίες δεν είναι ακριβώς δικές του. Είναι εντολές των σαρκολάγνων της Διεθνούς των Δανειστών, χάριν μιας ακόμη «δόσης», ή της μισής από την τελευταία «δόση», ενδεχομένως και άλλη μισή από την επομένη.
Ποιος αντέχει, να στείλει στον Καιάδα της «κινητικότητας» προς την ανεργία 2.500 ανθρώπους τώρα, και καμιά δεκαριά χιλιάδες ακόμα μέχρι τέλους του... σωτήριου έτους 2013;
Ποιος αντέχει να κλείσει (σε πρώτη φάση) δυο εκατοντάδες σχολεία, μερικά εκ των οποίων στην ακριτική Θράκη, εκεί που σουλατσάρει σαν σε τσιφλίκι του παππού του, ο νεο-σουλτάνος Ταγίπ ο Μεγαλοπρεπής, μαζί με τους ακολούθους του;
Ποιος αντέχει να βάλει λουκέτο σε δημόσια νοσοκομεία και να αφήσει στη φιλευσπλαχνία πολυδάπανων ιατρικών κέντρων ανθρώπους με παθήσεις που δεν αντιμετωπίζονται με παυσίπονα ή την εφευρετικότητα του κομπογιαννίτη και της ξεματιάτρας;
Ποιος αντέχει να στείλει οριστικά και αμετάκλητα στον αγύριστο τα χρυσοπληρωμένα από κάθε εργαζόμενο ή επαγγελματία ασφαλιστικά ταμεία, αυτά που άδειασαν αρχικά ταχυδακτυλουργοί υπουργοί και διοικητές τους, και στη συνέχεια τα παρέλαβαν, για να μην τους αφήσουν ένα σεντ στα συρτάρια, οι διεθνείς λωποδύτες Λαγκάρντ και Σόιμπλε;
Ποιος αντέχει να δει να αρπάζει η εφορία με διαδικασίες συνοπτικές, πέραν όσων ορίζει η Δικαιοσύνη, το σπίτι του ψηφοφόρου του, αυτού που προ έτους πίστεψε ότι θα σώσει την περιουσία του, αν αποτρέψει τον Αλέξη Τσίπρα να πατήσει το πόδι του στο κατώφλι της εξουσίας;
Ποιος αντέχει να υπογράψει τη διάλυση μερικών ακόμα δημόσιων επιχειρήσεων, από την οποία θα προκύψει η διάλυση πολλών περισσοτέρων ιδιωτικών, και συνακόλουθα η διάλυση δομών, δικτύων και δεσμών, ώστε να μετατραπεί η χώρα ολόκληρη σε κατεστραμμένο τοπίο και ager poublicus του νέου γερμανικού ράιχ, κατά το πρότυπο της ρωμαϊκής αντίληψης περί διαχείρισης κατακτημένων περιοχών;
«Ποιος αντέχει;» είναι σα να ρωτά ο πρωθυπουργός έναν-έναν τους υπουργούς και βουλευτές του, τους πιστούς του «σαμαρικούς» και τους άπιστους «καραμανλικούς» που περιμένουν καρτερικά και αδιαμαρτύρητα την ώρα που θα κληθούν να αποκαταστήσουν τον δικό τους άνθρωπο;
«Ποιος αντέχει;» είναι σα να ρωτά και τους εταίρους του άλλου κυβερνητικού κόμματος, του ΠΑΣΟΚ, οι οποίοι υπομένουν μέχρι τώρα τη χλεύη των αντιπάλων, χάριν της ματαιοδοξίας του Ευάγγελου Βενιζέλου και της αίσθησης ασφάλειας που του δίνει η θέση του κάτω από τις φτερούγες του Αντώνη Σαμαρά.
Είναι σα να λέει, «ποιος αντέχει, για να βρεθεί κι αυτός, μαζί με όλους τους άλλους της θλιβερής πλειοψηφίας, την επόμενη κιόλας μέρα, στην... κινητικότητα της εκλογικής περιφέρειας;»
Η πρώτη ανάγνωση αυτής της συμπεριφοράς είναι ότι πρόκειται για τις γνωστές μαγκιές του πρωθυπουργού, με μπόλικη προσβολή του είδους «ρίξτε με αν έχετε ακόμη κάτι από αξιοπρέπεια, κάτι από συνείδηση, κάτι από υποχρέωση στον όρκο υπέρ του Συντάγματος που δώσατε». Η δεύτερη όμως, παραπέμπει σε ικεσία για λύτρωση. Και μάλιστα με τη διαδικασία του κατεπείγοντος, όπως τόσα απεχθή νομοθετήματα έχει περάσει από το δύσμοιρο Κοινοβούλιο. Μοιάζει με πρόκληση στους στρατιώτες του να τον ρίξουν επιτέλους, να τελειώσει αυτό το μαρτύριο, να τον στείλουν μια ώρα νωρίτερα ενώπιον της οργής των θεών, για να υποστεί τη δίκαιη και αιώνια τιμωρία του στα πολιτικά Τάρταρα, αντίδωρο στα όσα δεινά έφερε στους πολίτες, αλλά και στα όσα αγαθά δημοτικότητας πρόσφερε στην αποτρόπαιη Χρυσή Αυγή, με την αρωγή, πάντα, των φιλικών προς το καθεστώς της ντροπής μέσων (τάχα) ενημέρωσης...
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Ας είμαστε ευγενείς στο σχολιασμό.