Οι πιστωτές της Πορτογαλίας πρέπει να παραδεχτούν ότι το πρόγραμμά τους είναι ελαττωματικό και, χωρίς την υπόσχεση ότι θα έρθει ανάπτυξη και καλύτερες μέρες, κανένας Ευρωπαίος πολιτικός δεν μπορεί να ελπίζει ότι θα κερδίσει την μάχη.
Η Πορτογαλία φτάνει στα πολιτικά όρια της λιτότητας. Οι παραιτήσεις δύο υπουργών έχουν προκαλέσει μια κρίση που απειλεί να ρίξει την κυβέρνηση. Οποια κι αν θα είναι η κατάληξη, το βέβαιο είναι ότι το πρόγραμμα διάσωσης 78 δισ. ευρώ που συμφωνήθηκε το 2011 βρίσκεται πλέον σε κίνδυνο και η εκτίναξη στα επιτόκια του χρέους της Πορτογαλίας δείχνει ότι ίσως χρειαστεί και νέα διάσωση.
Η Λισσαβόνα υπήρξε επιμελής στην εφαρμογή των μέτρων που ζήτησαν οι «διασώστες» της –η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, το ΔΝΤ και η ΕΚΤ. Μέσα σε μόλις δύο χρόνια, η Πορτογαλία έχει ολοκληρώσει περίπου τα δύο τρίτα της προσαρμογής που είναι απαραίτητη για να σταθεροποιηθεί το έλλειμμα του προϋπολογισμού της. Υπάρχει μεγάλη συναίνεση για την επιβολή δύσκολων μεταρρυθμίσεων, όπως η απελευθέρωση της αγοράς εργασίας.
Ωστόσο η βαθύτερη και παρατεταμένη ύφεση έχει αποδυναμώσει αυτή την συναίνεση, την ώρα ακριβώς που η Πορτογαλία ετοιμάζεται για την πιο δύσκολη φάση του προγράμματος λιτότητας, ενόψει της προγραμματισμένης εξόδου της το επόμενο καλοκαίρι. Σε αυτή την φάση απαιτούνται πρόσθετες περικοπές στο μέγεθος του δημοσίου τομέα, στις συντάξεις και στους μισθούς. Και όλα αυτά σε μια περίοδο που ήδη η ανεργία ετοιμάζεται να εκτιναχθεί πάνω από το 18%.
Η στυγνή πραγματικότητα για τις οικονομικές προκλήσεις που αντιμετωπίζει η Πορτογαλία αρχίζει να γίνεται εμφανής και η λιτότητα της τρόικα δεν θα τις αντιμετωπίσει όλες. Μολονότι η Λισσαβόνα και το Δουβλίνοσυχνά κατατάσσονται στην ίδια τάξη της περιφέρειας της ευρωζώνης, οι αιτίες των τραυμάτων τους είναι εντελώς διαφορετικές.
Τα προβλήματα της Ιρλανδίας γεννήθηκαν από την υπερβολή στα ακίνητα και τα δάνεια. Η χώρα διαθέτει όμως ειδικευμένο εργατικό δυναμικό και αρκετά δυνατή βιομηχανία ώστε να μπορέσει να προσφέρει μια πλατφόρμα ανάπτυξης, όταν αρχίσει η παγκόσμια οικονομία να αναγεννιέται.
Η Πορτογαλία όμως, έχει υποστεί ταχεία συρρίκνωση της βιομηχανικής της βάσης τα τελευταία χρόνια. Οση βιομηχανία απομένει, είναι μη ανταγωνιστική και το εργατικό δυναμικό της είναι χαμηλής ειδίκευσης. Η οικονομία της είχε μείνει στάσιμη μια 10ετία πριν χτυπήσει η κρίση. Δεν υπάρχει καμία εγγύηση ότι, ακόμη κι αν η Λισσαβόνα ανταποκριθεί στις απαιτήσεις της τρόικα, θα επέλθει βιώσιμη ανάπτυξη. Και χωρίς αυτήν, τίθεται υπό αμφισβήτηση η δυνατότητα της Πορτογαλίας να φτάσει σε διαχειρίσιμα επίπεδα χρέους.
Οι πιστωτές της Πορτογαλίας θα πρέπει να παραδεχτούν ότι το πρόγραμμά τους είναι ελαττωματικό. Η τρόικα χρειάστηκε να χαλαρώσει δύο φορές τους στόχους για το έλλειμμα. Είναι πάρα πολύ πιθανό να χρειαστεί, ελλείψει ανάπτυξης, να τους χαλαρώσει ξανά. Και αυτό θα πρέπει να γίνει. Η ΕΚΤ έχει επίσης υπονοήσει ότι είναι έτοιμη να βοηθήσει την Πορτογαλία στην αναχρηματοδότησή της, αν τυχόν οι επενδυτές παραμείνουν μακριά όταν εξέλθει από το πρόγραμμα.
Καθώς οι ανάγκες της Λισσαβόνας για φέτος και για τμήμα του επόμενου έτους έχουν καλυφθεί, η Πορτογαλία και οι πιστωτές της έχουν κάποια περιθώρια. Δεν πρέπει να τα σπαταλήσουν. Τόσο οι δανειολήπτες όσο και οι πιστωτές θα πρέπει να αξιοποιήσουν τον χρόνο για να μηχανευτούν μέτρα που θα βοηθήσουν την χώρα να δημιουργήσει μια πλατφόρμα μελλοντικής ανάπτυξης, που θα εφαρμοστούν σε αντάλλαγμα για αυτή την βοήθεια.
Για να γίνει αυτό, οι πολιτικοί της Πορτογαλίας θα πρέπει να δείξουν περισσότερο σθένος. Θα πρέπει να πολεμήσουν τα συμφέροντα που με ζήλο προασπίζονται τα προνόμια του δημοσίου τομέα ή κλάδους όπως οι τηλεπικοινωνίες και η ενέργεια. Όμως και οι πιστωτές θα πρέπει να καταλάβουν ότι χωρίς την υπόσχεση ότι θα έρθει ανάπτυξη και καλύτερες μέρες, κανένας πολιτικός δεν μπορεί να ελπίζει ότι θα κερδίσει μια τέτοια μάχη.
Πηγή: FT μέσω http://www.euro2day.gr/
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Ας είμαστε ευγενείς στο σχολιασμό.