Το τρίτο δεκαήμερο του περασμένου Νοεμβρίου, σε συνεντεύξεις Τύπου και πολιτικές επαφές (με πρόεδρο ΣΑΕ κ.ά) που είχε, ο Αλέξης Τσίπρας ανέφερε τουλάχιστον τρεις φορές ότι "η Ελλάδα μετατρέπεται σε αποικία χρέους".
Η ρήση δεν του ανήκει. Είναι δανεική από το τελευταίο βιβλίο και άρθρα του καθηγητή και θεωρητικού Νίκου Κοτζιά (ενός διανοούμενου από τον οποίο έχει εμπνευστεί ο κ. Τσίπρας), ωστόσο αποκάλυπτε, τότε, τον ιδεολογικό πυρήνα μιας στρατηγικής (;) που περιέγραφε τη χώρα ως αποικία-προτεκτοράτο της "μαντάμ Μέρκελ".
Τον Φεβρουάριο του 2013, ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, αναφερόμενος στις εικόνες των πολιτών που συνωθήθηκαν για μια σακούλα ντομάτες ή πορτοκάλια, έξω από το ΚΑΠΗ Αγίων Αναργύρων (οι σχετικές φωτογραφίες έκαναν τον γύρο του κόσμου μέσω του Reuters και του Guardian), είπε: "είναι ντροπή για τη χώρα μας αυτές οι σκηνές, σκηνές που θυμίζουν την εποχή της πείνας, την περίοδο της Κατοχής".
Μιλώντας, χθες, στους Νέους Φακέλλους του Αλέξη Παπαχελά ο κ. Τσίπρας επέδειξε στοιχεία μιας εντυπωσιακής χειραφέτησης(;).
Ολοκληρώνοντας τη στροφή από τον πολιτικό ακτιβισμό στον ρεαλισμό είπε ότι "η χώρα δεν είναι υπό κατοχή", ψέγοντας έμμεσα όσους χρησιμοποιούν αυτούς τους όρους, τους οποίους, όπως τόνισε, τους θεωρεί ιστορικά υπερβολικούς. Σε αντίθεση, προφανώς, με όσα έλεγε και όσα πιστεύει ακόμα ένα μεγάλο κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας.
Το πως η χώρα μεταμορφώνεται σε λιγότερο από έξι μήνες από "αποικία χρέους", με εικόνες "που θυμίζουν κατοχή", σε μια χώρα που πρέπει να διαπραγματευτεί με εταίρους-δανειστές αλλά "δεν τελεί υπό κατοχή" είναι κάτι που δύσκολα εξηγείται ακόμα και από τους πιο ένθερμους (στον ΣΥΡΙΖΑ) υποστηρικτές της Μεγάλης Πορείας προς το Μαξίμου.
Διότι περί αυτού πρόκειται. Η απο-ριζοσπαστικοποίηση του Τσίπρα έχει ένα και μοναδικό σκοπό: να πείσει εντός και, κυρίως, εκτός Ελλάδας ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι ένα κόμμα θιασώτης του χάους αλλά μία αστική εκδοχή της Κεντροαριστεράς που είναι έτοιμη να κυβερνήσει.
Ο Τσίπρας το είπε καθαρά: δεν αποκλείει να κυβερνήσει συμμαχώντας με κόμματα και πρόσωπα που ψήφισαν τα μνημόνια, όχι, όμως, με μνημονιακό σχέδιο. Προσφέρεται, δηλαδή, ως ...κολυμβήθρα του Σιλωάμ για όσους συνυπέγραψαν τα μνημόνια κατά την τελευταία 3ετία.
[Σημείωση: Πριν από εννιά μήνες είχα πρωτογράψει ότι ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ δεν πρέπει να σηκώνουν τεχνητά τους τόνους, στην προσπάθεια του Αντώνη Σαμαρά να περιχαρακώσει την εκλογική βάση της Δεξιάς- Κεντροδεξιάς (μέρος της οποίας "λεηλάτησε" ο ΣΥΡΙΖΑ στις διπλές εκλογές του 2012). Έγραφα ότι ο Τσίπρας που συναντά τον Σόϊμπλε και μιλά στο Brookings και το Columbia δεν έχει καμία σχέση με κάποιο κακέκτυπο του Φιντέλ που μάχεται στα χαρακώματα της Βίλας Αμαλία ή υποθάλπει κουκουλοφόρους και ψευτοτρομοκράτες, όπως του καταλόγιζαν ο Κεδίκογλου και ο Δένδιας.
Έγραφα ότι η προπαγάνδα της ΝΔ καταντά αστεία και οι απαντήσεις του ΣΥΡΙΖΑ περί σαμαρικής ακροδεξιάς, απλώς, ολοκληρώνουν το σενάριο ενός θεάτρου του πολιτικού παραλόγου.
"Μην πολυτσακώνεστε, γιατί μπορεί να χρειαστεί να συνομιλήσετε, να μην πω και να συγκυβερνήσετε", έλεγα τις ίδιες ημέρες από τον Real Fm και κάποια στελέχη της ΝΔ και του ΣΥΡΙΖΑ έσπευδαν να με λοιδωρήσουν. Καλά, έλεγα, θα δούμε. Καλά, λέω και τώρα.]
Αρκετοί είναι εκείνοι που θεωρούν πως αυτή η στροφή του Τσίπρα είναι προς τα Δεξιά. Θεωρώ σχηματική, στερεότυπη και εν τέλει απλοϊκή την προσέγγιση αυτή. Οι αριθμοί είναι αμείλικτοι: το 4% απέχει από το 27% ακριβώς 23 μονάδες. Κι επειδή για να κυβερνήσει η απόσταση αυτή πρέπει να μεγαλώσει λίγο ακόμα, ο ΣΥΡΙΖΑ έχει ανάγκη από ένα συντηρητικό, αστικό εκλογικό ακροατήριο που επιθυμεί να ακούσει κάποιον να του εγγυάται "επαναδιαπραγμάτευση με ασφάλεια"...
Δεν ξέρω εάν θα καταφέρει ο Τσίπρας να περπατήσει πάνω σ αυτό το τεντωμένο σχοινί. Ίσως ναι (ιστορικά έχει ξαναγίνει με το ΠΑΣΟΚ του ' 81), ίσως όχι. Μπορεί, τελικά, ο Σαμαράς να πείσει ότι είναι αυθεντικότερος εκφραστής του ρεαλισμού. Ιδιαίτερα εάν φανεί τυχερός και αλλάξουν οι ευρωπαϊκοί συσχετισμοί μετά τις γερμανικές εκλογές.
Εκείνο, όμως, που μπορώ να προβλέψω είναι ότι αυτή η μετακίνηση του Τσίπρα (με κινήσεις Νουρέγιεφ, προς το παρόν, και όχι άγαρμπα...) από την κατεχόμενη αποικία (ταυτολογία) προς το Κέντρο-Metropolis έχει ρίσκα. Την ώρα, δηλαδή, που ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ αντιμετωπίζει το μνημόνιο ως τζάκι (κοντά για να ζεσταίνεσαι και αρκετά μακριά για να μην καείς), επισυμβαίνουν δύο πράγματα:
1. Διαμορφώνεται η ανάγκη ενός πόλου εξ αριστερών του ΣΥΡΙΖΑ που θα καλύψει το κενό της άποψης κατά του ευρώ και υπέρ της δραχμής, την οποία ο τσίπρας εγκαταλείπει τροχάδην. Εκεί το νέο πολιτικό σχήμα Αλαβάνου και ένα ανανεωμένο (με νέα ηγεσία) ΚΚΕ έχουν σημαντικές ελπίδες τοποθέτησης.
2. Η Χρυσή Αυγή, παρά την ιδεολογικοπολιτική απλοϊκότητα και τον φασιστικό ισοπεδωτισμό, επενδύει στην αντισυμβατικότητα του λόγου της σε μια εποχή που σχεδόν όλοι οι άλλοι -του ΣΥΡΙΖΑ συμπεριλαμβανομένου- συμβιβάζονται. Αυτή η εξέλιξη είναι πιθανό να την ενισχύσει. Κι αυτό είναι εξαιρετικά ανησυχητικό.
ΔΕΙΤΕ ΤΙ ΕΛΕΓΕ Ο ΑΛΕΞΗΣ ΤΣΙΠΡΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΠΟΙΚΙΑ ΧΡΕΟΥΣ
Πηγή: http://opinion24.gr
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Ας είμαστε ευγενείς στο σχολιασμό.