Στο διάλειμμα του έργου «Η πτωχή πλην τιμία κυβέρνηση πιέζεται από την κακιά τρόικα να πάρει μέτρα που δεν θέλει, αλλά αναγκάζεται προκειμένου να σωθεί η πατρίδα, ενώ οι εταίροι διαμαρτύρονται θεωρητικώς αλλά στηρίζουν πρακτικώς, και οι βουλευτές δηλώνουν ότι δεν θα ψηφίσουν άλλα μέτρα, αφού έχουν πρώτα ψηφίσει το Μνημόνιο που φέρνει αυτά τα μέτρα και στο τέλος όλοι μαζί τα περνάνε με πράξεις νομοθετικού περιεχομένου», πέρασε αθόρυβα και διακριτικά μία τροπολογία που επιχειρεί να απαλλάξει τις διοικήσεις των τραπεζών από τυχόν ποινικές ευθύνες για τα δάνεια που έχουν χορηγήσει στα κόμματα.
Σε μία χώρα όπου θα είχε απομείνει έστω και ένα ψήγμα πίστης στους θεσμούς και τη λειτουργία της δημοκρατίας, η τροπολογία αυτή θα είχε ξεσηκώσει θύελλα αντιδράσεων. Δεν συζητάμε καν για το ότι σε μία ευνομούμενη χώρα δεν θα διανοούνταν βουλευτής να καταθέσει τέτοια θολή διάταξη, πολύ περισσότερο για το γεγονός ότι δεν θα μοιράζονταν θαλασσοδάνεια έτσι αβέρτα, ειδικά εν μέσω κρίσης.
Από τη Νέα Δημοκρατία και το ΠΑΣΟΚ καμία αντίδραση στις καταγγελίες του κοινοβουλευτικού εκπροσώπου του ΣΥΡΙΖΑ Δημήτρη Παπαδημούλη και της πρώην υπουργού, Λούκας Κατσέλη, η οποία φαίνεται πως τώρα αντελήφθη ότι δίνονταν δάνεια εκατοντάδων εκατομμυρίων ευρώ χωρίς ουσιαστικές εγγυήσεις στα πολιτικά κόμματα.
Το επιχείρημα ότι οι ποινικές ευθύνες δεν παραγράφονται, αλλά απλώς ορίζεται ότι δεν διαπράττεται απιστία εφ' όσον οι διοικήσεις των τραπεζών έχουν ακολουθήσει τις νόμιμες διαδικασίες και τις οδηγίες της Τραπέζης της Ελλάδος, δυστυχώς θυμίζει αντιλήψεις τύπου «το νόμιμο είναι και ηθικό».
Ακούστηκε εν τω μεταξύ και το άλλο επιχείρημα, ότι δηλαδή «εντάξει, δεν έπεσαν κι έξω οι τράπεζες από τα δάνεια στα κόμματα», τα οποία, σημειωτέον, αγγίζουν το ευτελές ποσόν των 270 εκατομμυρίων. Αφού είμαστε τόσο large λοιπόν, γιατί δεν διαγράφουμε και τα στεγαστικά δάνεια των πολιτών, που αλλιώς τα υπολόγισαν και αλλιώς (δεν) τους βγαίνουν, με τις μειώσεις μισθών και τους φόρους επί φόρων;
Με όλο αυτό πείθονται καθημερινά όλο και περισσότερο οι πολίτες ότι ο Σόλων είχε δίκιο όταν περισσότερα από 2.500 χρόνια πριν έλεγε ότι ο νόμος είναι σαν τον ιστό της αράχνης, που πιάνει τα μικρά και αδύναμα έντομα, ενώ τα μεγάλα σκίζουν τα νήματα και ξεφεύγουν.
Η εμπέδωση αυτών των αντιλήψεων όμως ανοίγει το δρόμο σε χρυσές αυγές, που ξημερώνουν μαύρες ημέρες...
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Ας είμαστε ευγενείς στο σχολιασμό.