Ο ρατσισμός της ηλικίας

Κατερίνα Aγγελιδάκη Η αρχή έγινε με τους διαφημιστές. Αμούστακα παλικάρια που εξυπηρέτησαν την υπερ-καταναλωτική Ελλάδα πριν από την κρίση, λίγο μετά τα τριάντα θεωρήθηκαν άχρηστοι. Όχι μονάχα στη χώρα μας, αλλά σε όλες τις δυτικές κοινωνίες. Η εξήγηση εύκολη: Μετά την πρώιμη νιότη, γεγονότα ζωτικής σημασίας είναι ικανά να σε καταστήσουν ανίκανο να θεωρείς ύψιστης σημασίας ένα αλεύρι που φουσκώνει μόνο του ή ένα απορρυπαντικό για δύσκολους λεκέδες. Όμως τα πράγματα δεν έμειναν εκεί – ποτέ εξάλλου δεν μένουν. Πριν ακόμα μας χτυπήσει το τσουνάμι της χρεοκοπίας, θυμόμαστε πόσο δύσκολο ήταν για ανθρώπους μετά τα 40 να βρουν καινούργια δουλειά. Είτε επρόκειτο για υπάλληλο γραφείου είτε για μάνατζερ επιχείρησης, οι γκρίζοι κρόταφοι αφαιρούσαν κρίσιμους πόντους από οποιοδήποτε βιογραφικό, λες και οι υποψήφιοι θα έπρεπε να είναι ικανοί να τρέχουν μαραθώνιο για να πουλάνε παπούτσια. Οι ορκισμένοι νεοφιλελεύθεροι που μετρούν τα ήθη με αριθμούς, έχουν τη δική τους εξήγηση: Η Ελλάδα της κρίσης δεν αντέχει συλλογικές συμβάσεις και ο μεσήλικας είναι ακριβός. Γι’ αυτό οι άνθρωποι ώριμης ηλικίας είναι καταδικασμένοι σε συνεχή ανεργία. Η διαστρεβλωτές της πραγματικότητας είναι χειρότεροι από τους ψεύτες. Αυτό που δεν αντέχει ο ακραιφνής καπιταλισμός είναι η μνήμη. Διότι χωρίς μνήμη δεν υπάρχει η κρίση. Η στρατηγική της λήθης ορίζει τα νέα συναλλακτικά ήθη μας: Κανένας δεν πρέπει να θυμάται τίποτα. Και ο γέρος θυμάται. Είμαστε η πρώτη κοινωνία που δεν θεωρεί υποχρέωσή της να σέβεται τους μεγαλύτερους. Η political correct εκδοχή της δημοκρατικής συνύπαρξης των ανθρώπων δεν ασχολείται με ηθικά χάσματα. Αρκεί να σηκωθείς στο μετρό για να κάτσει ο κύριος με τους σκυφτούς ώμους… Δεν ξέρω πόσο πολλά παραδείγματα θα μπορούσα να πω για ανθρώπους που μεγαλούργησαν σε ώριμη ηλικία. Θα πω μονάχα πως ολοένα και περισσότερα λαμπρά μυαλά κάθονται σήμερα σπίτι τους υποφέροντας. Στον θαμπό, αχάριστο κόσμο της νέας Ελλάδας που ξεμυτίζει εκεί που κοιμόμαστε, ο ρατσισμός της ηλικίας είναι ακόμα χειρότερος από τους ανεγκέφαλους που δεν υποφέρουν τους ξένους ή από εκείνους που εχθρεύονται όσους αγαπούν ανθρώπους του ίδιου φύλου. Γιατί ο ρατσισμός κατά των ηλικιωμένων δεν διώκεται. Κανένας δεν πρόκειται να μπει ποτέ φυλακή επειδή απέλυσε ή δεν προσέλαβε κάποιον που πέρασε τα πενήντα. Κι ας είναι κρίμα και αμάρτημα να πετάς στα σκουπίδια ανθρώπους στην πλήρη ακμή τους. http://www.topontiki.gr/article/48431/O-ratsismos-tis-ilikias