Δημοσιογραφία και «δημόσιες σχέσεις»

Δημοσιογραφία είναι να δημοσιεύεις αυτά που ο άλλος δεν θέλει να δημοσιευθούν. Οτιδήποτε άλλο είναι δημόσιες σχέσεις. Τζορτζ Όργουελ

Γράφει:  Μηνάς Κωνσταντίνου

Πιθανότατα η πιο περιεκτική περιγραφή της έννοιας της δημοσιογραφίας, από έναν συγγραφέα που η Ιστορία έχει ήδη δικαιώσει για το τόσο διορατικό μάτι του. Σίγουρα όμως, η πιο επίκαιρη έννοια στην Ελλάδα των τριών μνημονίων και των αθωώσεων εξεταστικών και προανακριτικών. Στη χώρα που έχει γνωρίσει ήδη δύο χρεοκοπίες, και συνεχίζουν να προσπαθούν να την σώσουν οι ίδιοι που την έριξαν στον γκρεμό, στέλνοντας στη φυλακή έναν-δύο «τελειωμένους» πολιτικά, είναι λογικό η παραπάνω έννοια να δυναμώνει όλο και περισσότερο. Λογικό; Η Νέα Δημοκρατία έχει άλλη άποψη.

Περίπτωση πρώτη: Απειλές
Ένα περιοδικό δημοσίευσε στις αρχές Φεβρουαρίου, μία έρευνα για το λαθρεμπόριο πετρελαίου. Μέσα από την έρευνα, αποκαλύπτει πτυχές υποθέσεων λαθρεμπορίας πετρελαίου που αφορούν την Aegean Oil και την ΕΛΠΕ, που ήδη απασχολούν τη δικαιοσύνη. Ο δημοσιογράφος επιχειρεί μέσα από την τεκμηριωμένη έρευνά του, να ρίξει φως στον τρόπο που το ναυτιλιακό πετρέλαιο «βαφτίζεται» κίνησης, και τα εκατομμύρια που αποκομίζει ο «νονός». Το περιοδικό είναι  το Unfollow και ο δημοσιογράφος ο Λευτέρης Χαραλαμπόπουλος.

Την επόμενη ημέρα, ο κ. Χαραλαμπόπουλος υποστήριξε πως δέχθηκε απειλητικό τηλεφώνημα από κάποιον που του συστήθηκε ωςΔημήτρης Μελισσανίδης, περιγράφοντας με λεπτομέρειες το τηλεφώνημα, το οποίο και υποστηρίζει πως ηχογράφησε. Αποτέλεσμα; Ο δικηγόρος του κ. Μελισσανίδη απέστειλε επιστολή στον δημοσιογράφο, κατά την οποία διαψεύδει το τηλεφώνημα και χαρακτηρίζει την έρευνα, «συκοφαντικά δημοσιεύματα», σημειώνοντας πως επιφυλάσσεται για κάθε νόμιμο δικαίωμα.

Δικηγόρος του κ. Μελισσανίδη, ο προσωπικός φίλος, και σύμβουλος του πρωθυπουργού, ο δικηγόρος Φαήλος Κρανιδιώτης. (για το θέμα έχει πάρει ήδη θέση ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος της Ν. Δημοκρατίας, Μάκης Βορίδης, χαρακτηρίζοντας το «πλημμέλημα της πλάκας»)

Περίπτωση δεύτερη: Αγωγές
Η εφημερίδα «Αυγή», κομματικό όργανο του ΣΥΡΙΖΑ, δημοσίευσε ένα άρθρο της Αγγέλας Νταρζάνου, «Το μακρύ χέρι του Σαμαρά στα μίντια», που έτσι κι αλλιώς αναμενόταν να ενοχλήσει αρκετούς στο Μαξίμου και όχι μόνο. Η δημοσιογράφος περιγράφει τα σχέδια του πρωθυπουργού για τον «ολοκληρωτικό έλεγχο των media», και το πώς στήνεται η «νέα, γαλάζια διαπλοκή». Μεταξύ άλλων, αναφέρει κάτι που όλοι, λίγο πολύ, συζητούν από την ημέρα της κυκλοφορίας της εφημερίδας «Παραπολιτικά». Πως είναι συμφερόντων Βαγγέλη Μαρινάκη.

Αποτέλεσμα; Τις αμέσως επόμενες ημέρες, η εφημερίδα «Παραπολιτικά» κατέθεσε αγωγή κατά της εφημερίδας «Αυγή», επειδή «συνιστά ένα εξυβριστικό και συκοφαντικό λιβελογράφημα εις βάρος της εφημερίδας «Παραπολιτικά», των διευθυντικών στελεχών, των συντακτών και των δημοσιογράφων της». Η εφημερίδα ζητά από την Αυγή 300.000 ευρώ, ενώ αγωγή κατέθεσε και ο κ. Μαρινάκης. Πάντως, και σε αυτή την υπόθεση θα πάρει θέση ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος της Ν. Δημοκρατίας. Στη συγκεκριμένη μάλιστα θα πάρει αυτή του δικηγόρου των Παραπολιτικών, αφού την εφημερίδα θα εκπροσωπήσει ο δικηγόρος Μάκης Βορίδης.

Περιπτώσεις
Τα παραπάνω, αποτελούν τις υποθέσεις που απασχόλησαν την επικαιρότητα μόνο τον μήνα που διανύουμε. Το προηγούμενο διάστημα, υπήρξαν αρκετές ακόμη υποθέσεις που αφορούν δημοσιογράφους, που απασχόλησαν τη χώρα μας.

Τον περασμένο Οκτώβριο, ο δημοσιογράφος Κώστας Βαξεβάνης σύρθηκε στα δικαστήρια επειδή δημοσίευσε τη… χαμένη λίστα Λαγκάρντ, «σώζοντας» την από το μαύρο σκοτάδι που φαινόταν να την περιμένει. Σύσσωμες οι οργανώσεις ελευθερίας του τύπου, αλλά και διεθνή μέσα ενημέρωσης, καταδίκασαν το γεγονός, και ο δημοσιογράφος αθωώθηκε για να… ξανακληθεί να απολογηθεί εκ νέου τον προσεχή Μάρτιο.

Παράλληλα, το Οκτώβριο του 2012, οι δημοσιογράφοι Κώστας Αρβανίτης και Μαριλένα Κατσίμη «κόπηκαν», επειδή σχόλιο του πρώτου δεν άρεσε στον υπουργό Δημοσίας Τάξης. Οι ίδιοι μάλιστα έχασαν πρόσφατα, για ακόμα μία φορά, την εκπομπή τους. Αιτία αυτή τη φορά η λήξη της σύμβασή τους με την κρατική τηλεόραση. Γεγονός που γεννά απορίες, καθώς παρά τα χαράματα (6-8 το πρωί) στα οποία είχε μετατεθεί η «Πρωινή Ενημέρωση», κατάφερνε εντυπωσιακά νούμερα, για τα δεδομένα της ώρας και του καναλιού.

Αρκετές… διαμάχες με τον Τύπο, για μία κυβέρνηση που μετρά λιγότερο από έναν χρόνο ζωής. Τη στιγμή μάλιστα, που σε κάθε μία από τις παραπάνω υποθέσεις, εμπλέκεται εμφανώς τουλάχιστον ένας άνθρωπος της Ν. Δημοκρατίας. Εκτός από την υπόθεση Βαξεβάνη, όπου εκεί βρίσκονται αρκετοί… μέσα στη λίστα.

Ηθικό δίδαγμα
Η Νέα Δημοκρατία του Αντώνη Σαμαρά ωστόσο, δεν έχει μόνο να προσάψει στην ελληνική δημοσιογραφία. Μάλιστα, επιβραβεύει τις περιπτώσεις που θεωρεί πως προάγουν την ελληνική δημοσιογραφία.

Ο Αιμίλιος Λιάτσος ήταν ο δημοσιογράφος, που προεκλογικά και σαν εκδότης της «Παρασκευή και 13», αποκάλυπτε πως ο Πάνος Καμμένος είναι «Μπαταξής και λογοκλόπος». Για να δηλώσει λίγους μήνες αργότερα, μετά τη μήνυση του προέδρου των Αν. Ελλήνων, πως «το επίμαχο δημοσίευμα στηρίχθηκε σε αναληθείς πληροφορίες τρίτων... Με την έννοια αυτή ζητώ συγνώμη». Το γεγονός ωστόσο πως, κατά δήλωσή του δεν τήρησε την δημοσιογραφική δεοντολογία, δεν εμπόδισε το Διοικητικό Συμβούλιο της ΕΡΤ να τον διορίσει νέο Γενικό Διευθυντή Ενημέρωσης του κρατικού καναλιού, με της ευλογίες της κυβέρνησης.

Υπουργείο της Αλήθειας
Θα ήταν παράλειψη κλείνοντας, να μην αναφερθούμε και στην «νέα δημοσιογραφία» που η ίδια η κυβέρνηση, και πολλά στελέχη της, επικροτούν και ενίοτε χρησιμοποιούν. Ο λόγος για την περίφημη πλέον Ομάδα Αλήθειας, που «είναι μια ομάδα πολιτικής ανάλυσης που πρόσκειται στην Ν. Δημοκρατία, χωρίς να την εκφράζει επίσημα». Μία από τις επιτυχίες της, η αποκάλυψη στο ελληνικό κοινό, του βίντεο στο οποίο ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Βαγγέλης Διαμαντόπουλος, καλούσε σε ένοπλο αγώνα. Για να αποκαλυφθεί την επόμενη ημέρα πως ήταν προϊόν μοντάζ. Το γεγονός πως η συγκεκριμένη ιστοσελίδα γνωρίζει τέτοια απήχηση από βουλευτές της Ν. Δημοκρατίας, που συχνά χρησιμοποιούν δημοσιεύματα της για να επιτεθούν στον ΣΥΡΙΖΑ, μπορεί να οφείλεται σε θέμα γούστου. Η εμφανής σύνδεση της ιστοσελίδας, με την επίσημη της Ν. Δημοκρατίας ωστόσο, γεννά πολλά ερωτηματικά.

Όλα τα παραπάνω, επί της ουσίας ήταν μια, μικρή, ανασκόπηση του χειρισμού που τυγχάνει η δημοσιογραφία, επί κυβερνήσεως Ν. Δημοκρατίας. Κανείς δεν γνωρίζει πόσες επιθέσεις ακόμη μπορεί να δεχθεί, ούτε και τι μορφή θα πάρει στο άμεσο μέλλον. Το μεγαλύτερο ερώτημα όμως, με βάση τα παραπάνω, είναι το εξής: Αν όντως σήμερα υπάρχει δημοσιογραφία στην Ελλάδα, που δημοσιεύει κάτι που κάποιος δεν θέλει να δει δημοσιευμένο, ποιος υπερασπίζεται αυτόν τον «κάποιον»;

http://fmvoice.eu