Μια αληθινή ιστορία με... βαθύ πράσινο χρώμα

Του Αιμίλιου Περδικάρη 

Το Μνημόνιο δεν έχει ακόμη ενσκήψει στη χώρα, αλλά οι φήμες έχουν κατακλύσει το υπουργείο Οικονομικών ότι κυκλοφορεί CD με ονόματα φοροφυγάδων που έβγαλαν τα χρήματά τους στην Ελβετία. Τα πρωτοσέλιδα δημοσιεύματα διαδέχονται υπηρεσιακές συσκέψεις στην Καραγιώργη Σερβίας, ενώ ο τότε γ.γ. Φορολογίας, Δ. Γεωργακόπουλος ενημερώνει τον τότε υπουργό, Γ. Παπακωνσταντίνου για την ύπαρξη του CD. 

Ο χρόνος κύλησε. Η χώρα μπήκε στο Μνημόνιο και ο κ. Παπακωνσταντίνου παρέλαβε την περιώνυμη λίστα από την Christine Lagarde στο περιθώριο των αλλεπάλληλων συναντήσεών τους στο Eurogroup (σ.σ.: η νυν «σιδηρά κυρία» του ΔΝΤ ήταν ακόμη υπουργός Οικονομικών της Γαλλίας). 

Ο πυρετός συσκέψεων συνεχίζεται. Αναζητούνται τρόποι αξιοποίησης της λίστας, αφού όλοι γνωρίζουν ότι πρόκειται για προϊόν υποκλοπής. Ο κ. Παπακωνσταντίνου ενημερώνει σχετικά τον τότε επικεφαλής του ΣΔΟΕ, Γ. Καπελέρη, αλλά το θέμα «παγώνει», αν και με εντολή του υπουργού έγινε μια πρώτη επεξεργασία της λίστας με τα ονόματα που εμφάνιζαν το μεγαλύτερο ενδιαφέρον και ενδείξεις… καραμπινάτης φοροδιαφυγής. 

Λίγους μήνες αργότερα, τυχαία ή όχι, ο κ. Καπελέρης έχει μετακομίσει στην Καραγιώργη Σερβίας, αντικαθιστώντας τον κ. Γεωργακόπουλο – ο οποίος, αποχωρώντας, ψελλίζει μομφές κατά του κ. Παπακωνσταντίνου για «έλλειψη επικοινωνίας». Τον κ. Καπελέρη στο ΣΔΟΕ αντικαθιστά ο Γ. Διώτης. Σχεδόν ταυτόχρονα, στον ανασχηματισμό της κυβέρνησης Παπανδρέου, ο κ. Παπακωνσταντίνου φεύγει για... άλλες (υπουργικές) πολιτείες και στη Νίκης εγκαθίσταται ο Ευ. Βενιζέλος. 

Σύμφωνα με τον νυν πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ και τότε υπουργό Οικονομικών, χρειάστηκε να περάσουν δύο μήνες για να παραλάβει το CD και να το παραδώσει στον κ. Διώτη. Επικράτησε ο ίδιος προβληματισμός – αν, δηλαδή, η λίστα μπορεί να αξιοποιηθεί ή υπάρχουν νομικοί περιορισμοί. Και υπήρξε ταύτιση απόψεων Βενιζέλου-Διώτη ότι υπάρχουν όντως νομικά εμπόδια και θα έπρεπε να αναζητηθεί η «πλάγια» οδός: να επιδιωχθεί, δηλαδή, η υπογραφή διακρατικής συμφωνίας με την Ελβετία για τη φορολόγηση των καταθέσεων Ελλήνων. Η οποία ήταν επιδίωξη… δεκαετίας και παραμένει επιδίωξη της (εκάστοτε) κυβέρνησης. 

Πέρασαν μήνες, έγιναν εκλογές, άλλαξαν κυβερνήσεις, εμφανίστηκε ο κ. Ζησιάδης (σ.σ.: ο ελληνικής καταγωγής Ελβετός βουλευτής που «κατήγγειλε» παχυλούς λογαριασμούς Ελλήνων πολιτικών στην Ελβετία, που δεν αποδείχθηκαν ποτέ) και με την ανακίνηση του θέματος από τον Τύπο, ο νυν υπουργός Οικονομικών, Γ. Στουρνάρας δήλωσε ότι θα ζητήσει αντίγραφο του CD από την κυρία Lagarde. Δεν χρειάστηκε, όμως. Διότι, ως διά μαγείας και εν μέσω δηλώσεων του κ. Παπακωνσταντίνου και του κ. Διώτη, η λίστα εμφανίστηκε: παραδόθηκε από τον κ. Βενιζέλο στο Μαξίμου και από εκεί μέσα σε λίγα λεπτά διαδοχικά στο ΣΔΟΕ και μετά στις αρμόδιες εισαγγελικές αρχές. 

Η παραπάνω ιστορία δεν είναι μυθοπλασία ή περίληψη αστυνομικού μυθιστορήματος. Είναι, μέσα σε λίγες λέξεις, η διαδρομή της περιώνυμης «λίστας Lagarde», από την οποία καθένας ενδεχομένως μπορεί να βγάλει τα συμπεράσματά του για τις παραλείψεις, τα λάθη και τις καθυστερήσεις. 

Η υπόθεση δε αποκτά αίφνης πολιτικό χρώμα. Και δη... βαθύ πράσινο, καθώς είναι η αφορμή για σύγκρουση Βενιζέλου-Παπακωνσταντίνου, με εκατέρωθεν αιχμές και φουντώνει την αντιπαράθεση που κρατά από την προεκλογική κιόλας περίοδο, με το μεγαλόπρεπο «άδειασμα» του προέδρου του ΠΑΣΟΚ στον πρώην υπουργό Οικονομικών για τους χειρισμούς του όσον αφορά στο Μνημόνιο. 

Οι πιο... μυημένοι, μάλιστα, στα πασοκικά και δη οι «διαδρομιστές» της Ιπποκράτους αναφέρουν ότι η υπόθεση ενδέχεται να είναι αφορμή για τον κ. Βενιζέλο «για να τελειώνει με το παρελθόν», δείχνοντας προς την πλευρά του κ. Παπακωνσταντίνου, αλλά και του Γ. Παπανδρέου και την περίοδο διακυβέρνησής του. 

Οι ίδιοι υποστηρίζουν, εξάλλου, ότι τούτο υπαγορεύουν στον πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ εισηγήσεις που βασίζονται και σε δημοσκοπήσεις, οι οποίες φέρουν τους πολίτες να κατονομάζουν ως βασικούς υπεύθυνους για το σημερινό αδιέξοδο Παπανδρέου-Παπακωνσταντίνου. 

Βέβαια, το ερώτημα που παραμένει αναπάντητο είναι τι ακριβώς περίμενε ο κ. Βενιζέλος για να αποστείλει τη λίστα στο Μαξίμου, εφόσον αυτή βρισκόταν στα χέρια του. Και σε ό,τι αφορά τις δημοσκοπήσεις, πριν καν από αυτές οι «δίδυμες» εκλογές έδειξαν ότι για το έλλειμμα αξιοπιστίας που υπάρχει στο ΠΑΣΟΚ και στο πολιτικό σύστημα γενικότερα δεν φταίνε (μόνο) Παπανδρέου-Παπακωνσταντίνου.

Πηγή:www.capital.gr