Επιστροφή στην αφετηρία;

Του Γιώργου Καπόπουλου

Στην Αμερική συνηθίζουν την έκφραση «κλωτσώ το τενεκεδάκι» («Kick the tin») για δώσουν παραστατικά την εικόνα της αναβλητικότητας, της καθυστέρησης, του φόβου μπροστά στο κόστος της λήψης δεσμευτικών αποφάσεων.

Το επικίνδυνο αυτό παιχνίδι παίζει η Γερμανία στην Ευρωζώνη από το 2010, όταν ξέσπασε η δημοσιονομική κρίση της Αθήνας. Τα πράγματα φάνηκαν να αλλάζουν στην Σύνοδο Κορυφής του Ιουνίου, όταν υπό την πίεση της κατάρρευσης της Ισπανίας και της Ιταλίας το Βερολίνο δέχθηκε να έχουν τη δυνατότητα να υποστηριχθούν τα τραπεζικά συστήματα των χωρών-μελών της Ευρωζώνης, υπό προϋποθέσεις μεν, αλλά ξεχωριστά από τον κρατικό δανεισμό, με απευθείας δηλαδή στήριξη από τον ESM. Την εντύπωση περί προσγείωσης της Μέρκελ σε μια ρεαλπολιτίκ διαχείρισης της κρίσης επέτεινε η ανοχή και η έως χαμηλών τόνων στήριξη στις αποφάσεις Ντράγκι για παρέμβαση της ΕΚΤ στη δευτερογενή αγορά για τη στήριξη των χωρών που θα πιέζονται από τις αγορές.

Σήμερα, Γερμανία, Ολλανδία και Φινλανδία μοιάζουν να προσπαθούν να απονευρώσουν την απόφαση του Ιουνίου ή, στην καλύτερη των περιπτώσεων, να τεθεί ξανά σε συζήτηση το θέμα στη Σύνοδο Κορυφής του Οκτωβρίου.

Ο επικεφαλής της Μπούντεσμπανκ, Βάιντμαν, που μετά την εξευτελιστική απομόνωσή του στο Δ.Σ. της ΕΚΤ -ένας εναντίον δεκαέξι- έμοιαζε να δίνει μάχη για την τιμή των όπλων φαίνεται να κερδίζει έδαφος, να πείθει ολοένα και περισσότερο ότι η Τραπεζική Ενωση στην Ευρωζώνη θα απογυμνώσει τη χώρα από δύο σημαντικά συγκριτικά πλεονεκτήματα, από σχεδόν όλα τα κέρδη του παιχνιδιού καθυστέρησης:

Πρώτον, η εγγύηση των καταθέσεων θα προκαλέσει μαζική μεταφορά πόρων από τον Βορρά προς τον Νότο και έτσι η Ευρωζώνη θα γίνει μια Ενωση Μεταφοράς Πόρων ή Μεταμφιεσμένων Πληρωμών, όπως είπε πρόσφατα ο επικεφαλής της Μπούντεσμπανκ.

Δεύτερον, ο έλεγχος του τραπεζικού συστήματος της Γερμανίας θα τερματίσει την προνομιακή επιδότηση με χαμηλό επιτόκιο των γερμανικών βιομηχανιών, που κατά τη διάρκεια της κρίσης στην κυριολεξία συνέθλιψαν τους εταίρους τους.

Στα παραπάνω, ας προστεθεί ότι η προεκλογική εκστρατεία για τις κάλπες του Σεπτεμβρίου του 2013 έχει ήδη αρχίσει στη Γερμανία, με τη γραμμή της Μέρκελ να εξασφαλίζει δημοσκοπικά άνετο προβάδισμα των Χριστιανοδημοκρατών, οι οποίοι όμως έχουν στρατηγικό πρόβλημα συμμαχιών, καθώς ο πιθανός αποκλεισμός των Φιλελευθέρων από τη Βουλή, τους οδηγεί σε αναζήτηση άλλων πιθανών κυβερνητικών εταίρων.

Ολα τα παραπάνω εκτυλίσσονται σε οριακές καταστάσεις: Η Ισπανία από μόνη της το 2013 θα χρειασθεί να δανεισθεί συνολικά από τις αγορές μεταξύ 300 και 400 δισ. ευρώ, ένα ποσόν απαγορευτικό με το σημερινό ύψος των επιτοκίων δανεισμού, ενώ σε αδιέξοδο δανεισμού θα βρεθεί την Ανοιξη και η Ιταλία.

Το παιχνίδι καθυστέρησης γίνεται ωρολογιακή βόμβα και κινδυνεύει να γίνει μπούμερανγκ για το ίδιο το Βερολίνο, το οποίο υποχρεώνει τους δύο μεγάλους του Νότου, Ισπανία και Ιταλία σε συσπείρωση, η οποία εκ των πραγμάτων θα επηρεάσει τη σημερινή υποτονική στάση της Γαλλίας.

Αργά αλλά σταθερά, η Γερμανία αυτοπαγιδεύεται σε ένα σκηνικό ακραίας μειοψηφικής απομόνωσης στην Ευρωζώνη, μια αναπαραγωγή σε πολιτικό επίπεδο της απομόνωσης, στην οποία βρέθηκε πρόσφατα στο Δ.Σ. της ΕΚΤ ο Βάιντμαν.

Με δύο λόγια, το τενεκεδάκι έχει πλέον γίνει πολύ βαρύ, για να μπορεί κανείς να το κλωτσά παρακάτω...

Οριακή κατάσταση
Οι εξελίξεις αναδεικνύονται οριακές: Η Ισπανία από μόνη της το 2013 θα χρειασθεί να δανεισθεί συνολικά από τις αγορές μεταξύ 300 και 400 δισ. ευρώ, ποσό απαγορευτικό με το σημερινό ύψος των επιτοκίων δανεισμού, ενώ σε αδιέξοδο δανεισμού θα βρεθεί την Ανοιξη και η Ιταλία. Το παιχνίδι καθυστέρησης γίνεται ωρολογιακή βόμβα και κινδυνεύει να γίνει μπούμερανγκ για το ίδιο το Βερολίνο.

http://www.imerisia.gr/article.asp?catid=27689&subid=2&pubid=112929624