Η απειλή της χρεοκοπίας λειτουργεί πολύ επιτυχημένα - αφού επιτρέπει τη θυματοποίηση των μαζών, την υποδούλωση ολόκληρων κρατών, καθώς επίσης την επιβολή ειδικών φόρων, με στόχο τη διευκόλυνση των εκάστοτε εισβολέων...
“Ο κοινωνικός καπιταλισμός, η μικτή οικονομία καλύτερα, (στην οποία οι κοινωφελείς, οι στρατηγικές και οι κερδοφόρες μονοπωλιακές επιχειρήσεις ανήκουν στο κράτος, ενώ όλες οι υπόλοιπες στους ιδιώτες), σε «περιβάλλον» άμεσης δημοκρατίας, όπου οι Πολίτες συμμετέχουν μέσω δημοψηφισμάτων τόσο στις αποφάσεις, όσο και στον έλεγχο του κράτους, είναι το σύστημα που μπορεί να εγγυηθεί την καταπολέμηση της ανεργίας – όπως επίσης τη δίκαιη αναδιανομή των εισοδημάτων, την αειφόρο ανάπτυξη και την ελευθερία”.
Κείμενα
Ανεξάρτητα από τα παραπάνω το «σύστημα», η Ευρωζώνη δηλαδή, είναι έτσι «φτιαγμένη», ώστε να παράγει πλούτο (πλεονάσματα) για ορισμένες χώρες και φτώχεια (ελλείμματα) για κάποιες άλλες. Πρόκειται λοιπόν αναμφίβολα για μία «ελαττωματική κατασκευή», η οποία δεν είναι δυνατόν να επιβιώσει ως έχει
Η κεντρική τράπεζα του συστήματος, η ΕΚΤ, δεν μπορεί να λειτουργήσει σωστά – αφού από τη μία πλευρά είναι αδύνατον να συνεχίζει να αγοράζει επισφαλή ομόλογα, έχοντας ίδια κεφάλαια μόλις 11 δις €, ενώ από την άλλη δεν γίνεται να χειρίζεται τις οικονομίες 17 διαφορετικών μεταξύ τους κρατών, με ένα και μόνο βασικό επιτόκιο.
Για παράδειγμα, απαιτείται άμεση αύξηση του βασικού επιτοκίου στη Γερμανία (μεγεθύνεται ήδη η φούσκα ακινήτων), για να αποφευχθεί η υπερθέρμανση της οικονομίας της - ενώ στην Ιταλία μείωση, για να ξεφύγει από την ύφεση. Από την άλλη πλευρά, είναι θεσμοθετημένος ουσιαστικά ο αθέμιτος ανταγωνισμός εντός μίας τέτοιας νομισματικής ένωσης - αφού είναι δεδομένος όταν πρόκειται για ίσες μεταξύ τους επιχειρήσεις, οι οποίες διέπονται από διαφορετικά επιτόκια δανεισμού.
Για να μπορέσει τώρα να επιβιώσει η Ευρωζώνη θα πρέπει, παράλληλα με την ενίσχυση της ΕΚΤ από ένα «δυναμικό» ESM με τραπεζική άδεια και κεφάλαια άνω του 1 τρις €, με ευρωομόλογα, με κοινό τραπεζικό σύστημα κλπ., να συμβούν τα παρακάτω:
(α) είτε να ενισχυθεί ο πληθωρισμός στις πλεονασματικές χώρες του Βορά (αύξηση μισθών και κατανάλωσης με προϊόντα του Νότου, έτσι ώστε να επιλυθεί το πρόβλημα των ελλειμματικών ισοζυγίων τρεχουσών συναλλαγών, καθώς επίσης της αποβιομηχανοποίησης),
(β) είτε να αυξηθεί η φορολογία στο Βορά, έτσι ώστε να μεταφέρονται οι επί πλέον «πόροι» (πλεονάσματα) στο Νότο – ουσιαστικά δηλαδή να αμοιβαιοποιηθεί το χρέος, σε συνθήκες αλληλεγγύης.
Εάν δεν συμβεί ούτε το ένα, αλλά ούτε και το άλλο, η Ευρωζώνη είναι δυστυχώς καταδικασμένη να αποτύχει – όπου, στην προκειμένη περίπτωση, θα ήταν προτιμότερη η ελεγχόμενη επιστροφή όλων των χωρών μαζί στην αφετηρία (προ ευρώ περίοδο), από την ανεξέλεγκτη κατάρρευση.
Περαιτέρω, ο Βοράς και ειδικά η Γερμανία έχει μεγαλύτερη ανάγκη σήμερα να διατηρήσει το ευρώ, από ότι ο Νότος– με την Ισπανία και την Ιταλία να έχουν πολύ καλύτερες προοπτικές εκτός ευρώ.
Η Ελλάδα, στην οποία η έκθεση της Τρόικα λέγεται ότι διαπιστώνει «τρύπα» 30 δις € (από τα 20 δις που αναφερόταν χθες και τα 10-15 δις που αποδέχεται η κυβέρνηση), είναι δυστυχώς εγκλωβισμένη στο ευρώ – ενώ ευρίσκεται πια στο έλεος των δανειστών της, με ελάχιστες πιθανότητες να ξεφύγει από το μοιραίο.
Σε κάθε περίπτωση, η πληρωμή ή μη της επόμενης δόσης, θα είναι καθοριστική για το μέλλον της – με αρκετούς να αναφέρονται στην τελική παρτίδα (poker) των 31,5 δις €, η οποία μάλλον θα ολοκληρωθεί μετά τις αμερικανικές εκλογές (ίσως οφείλουμε να σημειώσουμε εδώ ότι, είμαστε ανέκαθεν εναντίον της συνέχισης του δανεισμού, προτιμώντας τις επώδυνες μεν, αλλάκαθαρές, βιώσιμες λύσεις).
Τέλος, το τραπεζικό σύστημα της Ευρώπης χαρακτηρίζεται εύλογα ως μία βόμβα μεγατόνων στα θεμέλια της – με ελάχιστες πιθανότητες να μην εκραγεί, στην περίπτωση ανεξέλεγκτης χρεοκοπίας κάποιων χωρών μελών ή διάλυσης της νομισματικής ένωσης.
Με δεδομένο τώρα το γεγονός ότι, η Ευρώπη αποτελεί το βασικό δανειστή των αναπτυσσομένων κρατών, η απειλή αυτή δεν είναι καθόλου αμελητέα για το παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό σύστημα.
Η σκανδαλώδης λεηλασία
Η μετοχή του ΤΤ (σχεδιάζεται να ιδιωτικοποιηθεί άμεσα), κατέρρευσε μετά την ανακοίνωση του υπουργού οικονομικών - σύμφωνα με την οποία η πλέον ασφαλής κάποτε τράπεζα (μεγάλη καταθετική βάση, ελάχιστες επισφάλειες), δεν είναι πια βιώσιμη. Η κυβέρνηση βέβαια δεν ανέφερε ότι, οι δυσκολίες του ΤΤ οφείλονται στο «φόρτωμα» του με ομόλογατου δημοσίου, λίγο πριν από το «κούρεμα» τους.
Η μετοχή του ΟΠΑΠ (πέρυσι περί τα 14 €, σήμερα 3,90 €) ευρίσκεται επίσης σε ελεύθερη πτώση - με αποτέλεσμα, η προγραμματισμένη «εκποίηση» του 29% να υπολογίζεται στην τιμή των 3-4 € ανά μετοχή (όταν η αμερικανική Fernbank ανέφερε ότι, υπό προϋποθέσεις, η αξία του ΟΠΑΠ θα μπορούσε να ανέλθει στα 47 δις €, από μόλις 1,26 δις € σήμερα).
Η τοποθέτηση δε ότι, το κράτος θα εισπράττει φόρο επί των κερδών του οργανισμού, από τους ιδιώτες που θα το αγοράσουν, είναι μάλλον «απατηλή» – αφού οι πολυεθνικές πολύ σπάνια εμφανίζουν κέρδη στους ισολογισμούς τους, φοροδιαφεύγοντας νόμιμα.
Στα πλαίσια αυτά, σε συνδυασμό με τα νέα μέτρα λιτότητας (11,8 δις €), θεωρούμε σκόπιμο να υπενθυμίσουμε τον επίλογο από ένα παλαιότερο κείμενο μας (Η λεηλασία της Τουρκίας), σχετικό με τις μεθόδους των εισβολέων:
“Με κριτήριο την τραυματική εμπειρία της Τουρκίας, συμπεραίνεται χωρίς καμία αμφιβολία ότι, η προσέγγιση του μονοπωλιακού καπιταλισμού στην επίλυση των προβλημάτων χρέους, συνίσταται στη «μετακύλιση» ολόκληρου του κοινωνικού κόστους στα ασθενή εισοδηματικά στρώματα – επειδή αυτά αποτελούν την συντριπτική, αλλά και αδύναμη πλειοψηφία.
Επίσης συμπεραίνεται πως η σχέση μίας χώρας με το ΔΝΤ δεν είναι σε καμία περίπτωση χρονικά περιορισμένη – ενώ δεν λύνει κανένα από τα πραγματικά προβλήματα της Οικονομίας της. Τέλος ότι, η αλλαγή της εκάστοτε κυβέρνησης, του «τρέχοντος» κόμματος εξουσίας καλύτερα, δεν σημαίνει ουσιαστικά τίποτα για τους συνδίκους του διαβόλου – αντίθετα, έχει μάλλον προϋπολογισθεί, με την υφιστάμενη κυβέρνηση να θεωρείται «νομοτελειακά αναλώσιμη».
Στο παράδειγμα της Τουρκίας, η νέα κυβέρνηση και όχι η παλαιά, ήταν αυτή που αφενός μεν «διεύρυνε» την εξαθλίωση των Πολιτών της, αφετέρου ξεπούλησε σχεδόν το σύνολο της δημόσιας περιουσίας - παραμένοντας σταθερά «υποτελής» του Καρτέλ και των τοκογλύφων, χωρίς παραδόξως να διακινδυνεύει την εκλογική της δύναμη. Φυσικά το ξεπούλημα έγινε «έντεχνα», αφού ακολούθησε 2-3 έτη μετά την εκλογική της νίκη και τη σταθεροποίηση της στην εξουσία”.
Κλείνοντας έχουμε την άποψη πως η Ελλάδα αποτελεί ένα πραγματικό El Dorado – αφού οι ευκαιρίες εξαγοράς των περιουσιακών της στοιχείων από τους κερδοσκόπους, σε τιμές ευκαιρίας (τα έσοδα από τις αποκρατικοποιήσεις υπολογιζόταν στα 50 δις €, ενώ σήμερα περιορίσθηκαν στα 15 δις € !), είναι πάρα πού μεγάλες.
Από την άλλη πλευρά, οι υγιείς αντιδράσεις των Ελλήνων απέναντι στους εισβολείς μειώνονται συνεχώς, με τη μέθοδο του βομβαρδισμού τους με προβλήματα επιβίωσης - τα οποία δεν τους αφήνουν καθόλου χρόνο ή/και διάθεση, για να ασχοληθούν με το μέλλον της πατρίδας τους και των παιδιών τους.
Ευρώ ή δραχμή;
Ερώτηση: Υπάρχουν αξιόλογοι οικονομολόγοι, οι οποίοι υποστηρίζουν την επιστροφή της Ελλάδας στη δραχμή. Εσείς όμως γράφετε ότι, "η παραμονή της χώρας μας στην Ευρωζώνη, σε καθεστώς προτεκτοράτου, δεν είναι ότι καλύτερο θα επιθυμούσε κανείς – η έξοδος της όμως θα οδηγούσε δυστυχώς σε μία τεράστια οικονομική, κοινωνική, ενδεχομένως και γεωπολιτική τραγωδία". Τι να πιστέψω εγώ και τι να κάνω;
Απάντηση: Σε γενικές γραμμές (υπάρχουν αρκετές αναλύσεις μας), όλοι όσοι τάσσονται υπέρ της δραχμής, συνδέουν την τοποθέτηση τους με την άρνηση πληρωμής του εξωτερικού δημοσίου χρέους, καθώς επίσης με την ταυτόχρονη μετατροπή του ιδιωτικού χρέους σε δραχμές - έτσι ώστε να μην υποστούν και τα δύο τις συνέπειες μίας πιθανότατης υποτίμησης της τάξης του 50-70%, η οποία θα οδηγούσε τόσο το δημόσιο, όσο και αρκετούς ιδιώτες (ειδικά τις τράπεζες) στη χρεοκοπία (αφού θα αύξανε ανάλογα τα χρέη).
Κατά την υποκειμενική μας όμως άποψη, κάτι τέτοιο είναι εντελώς ουτοπικό - αφού αφενός μεν οι δανειστές μας δεν θα δεχόταν τη μονομερή διαγραφή των απαιτήσεων τους, αφετέρου δεν έχουμε πια τη δυνατότητα μετατροπής του εξωτερικού χρέους σε δραχμές (μετά την εγκληματική συμφωνία του Οκτώβρη του 2011 - PSI). Εκτός αυτού, η μετατροπή του ιδιωτικού χρέους σε δραχμές, θα οδηγούσε στη χρεοκοπία τις ελληνικές τράπεζες (οι οποίες ήταν σχετικά υγιείς πριν το PSI), πολλές επιχειρήσεις και γενικότερα όλους τους εγχώριους δανειστές
Εάν φυσικά είχαμε μία κυβέρνηση, η οποία θα μπορούσε να "πουλήσει" την έξοδο μας (πληρώσαμε πολύ ακριβά το ευρώ, με την αποβιομηχανοποίηση κλπ., οπότε αποτελεί σημαντικότατο περιουσιακό μας στοιχείο, το οποίο θα είμαστε ανόητοι εάν χαρίζαμε), θα υπήρχαν ίσως κάποιες ελπίδες περιορισμού της καταστροφής. Στη συνέχεια όμως, η ανάγκη ύπαρξης συναλλάγματος για την πληρωμή των εισαγωγών μας, δεν θα ήταν καθόλου εύκολο πρόβλημα στην επίλυση του.
Ολοκληρώνοντας, δεν πρέπει να περιορίζει κανείς τις συνέπειες μόνο στο οικονομικό σκέλος, αφού υπάρχει επί πλέον το κοινωνικό, καθώς επίσης το γεωπολιτικό. Ειδικότερα, η έξοδος μίας χώρας από την Ευρωζώνη προϋποθέτει την έξοδο της από την ΕΕ - όπου εμείς έχουμε την άποψη ότι, καμία χώρα σήμερα δεν μπορεί να επιζήσει μόνη της, έχοντας απέναντι της μία Ενωμένη Ευρώπη, τις Η.Π.Α., την Κίνα κλπ. Πόσο μάλλον όταν ευρίσκεται σε μία περιοχή υψηλού κινδύνου, συνορεύοντας με εξαιρετικά προβληματικά κράτη.
Συμβατικός και οικονομικός πόλεμος
Σε έναν συμβατικό πόλεμο, υπάρχει η δυνατότητα άμυνας μίας χώρας από το στρατό της – ο οποίος έχει ορκιστεί στο σύνταγμα να προστατεύει την πατρίδα του, με κάθε θυσία.
Σε έναν οικονομικό πόλεμο όμως ο στρατός, όπως φαίνεται, είναι εντελώς ανίσχυρος και δεν μπορεί να προστατέψει την πατρίδα του από τη λεηλασία και την υποδούλωση - υπακούοντας, ως οφείλει, στις προσταγές του συντάγματος.
Πρόκειται λοιπόν για ένα ακόμη πλεονέκτημα της εισβολής σε μία χώρα, με τη βοήθεια των οικονομικών όπλων - φυσικά με την ταυτόχρονη άσκηση «ωμής» ψυχολογικής βίας, η οποία οδηγεί αρκετούς πολίτες στα άκρα. Όμως, μέχρι πότε οι πολίτες ενός έθνους θα επιλέγουν την αυτοκτονία, αντί της εξέγερσης;
Αυτοκρατορίες
Οι μεγάλες αυτοκρατορίες σπάνια καταστρέφονται από εξωτερικές επιθέσεις – συνήθως καταρρέουν «υπό το βάρος» των εσωτερικών αντιθέσεων και διαφωνιών, οι οποίες σήμερα απειλούν την Ευρωζώνη.
Η διαχείριση της υπερχρέωσης ήταν ανέκαθεν μία από τις μεγαλύτερες προκλήσεις της Πολιτικής. Στην αρχαιότητα, η συνήθως σφοδρή αντιπαράθεση μεταξύ δανειστών και οφειλετών, κατέληγε σε βίαιες συγκρούσεις και σε πολέμους - επειδή η εναλλακτική δυνατότητα, για την απαλλαγή από τα χρέη, ήταν η Δουλεία.
Στη σημερινή Ευρώπη, αλλά και στον υπόλοιπο πλανήτη, η επίλυση ανάλογων προβλημάτων επιχειρείται μεν πιο «πολιτισμένα», με οικονομικούς όρους δηλαδή, αλλά το αποτέλεσμα είναι το ίδιο: η προσπάθεια υποδούλωσης ή/και λεηλασίας των οφειλετών από τους δανειστές.
Η τιμή της δειλίας
Η Ιστορία είναι γεμάτη από προδοσίες, από προδότες, από εκβιαστές, από εκβιαζομένους, καθώς επίσης από δειλούς λαούς - οι οποίοι προτιμούν την υποδούλωση, από την επώδυνη εξέγερση εναντίον αυτών που επιβουλεύονται την Ελευθερία και τη Δημοκρατία στη χώρα τους.
Στα πλαίσια αυτά, με στόχο την δημιουργία σύγχρονων σκλάβων, άβουλων, φθηνών υπηρετών της παγκόσμιας και τοπικής ελίτ,η απειλή της χρεοκοπίας λειτουργεί πάρα πολύ επιτυχημένα - αφού επιτρέπει τη θυματοποίηση των μαζών, την υποδούλωση ολόκληρων κρατών, καθώς επίσης την επιβολή ειδικών φόρων και «κυρώσεων» κάθε είδους, με στόχο τη διευκόλυνση των εκάστοτε εισβολέων.
Η τιμή της δειλίας είναι προφανώς η λεηλασία της ιδιωτικής και δημόσιας περιουσίας, η καταστροφή της μεσαίας τάξης, στην οποία στηρίζεται η Δημοκρατία, καθώς επίσης η μετατροπή της χώρας σε επίσημο προτεκτοράτο.
Βασίλης Βιλιάρδος (copyright)
Αθήνα, 25. Σεπτεμβρίου 2012
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Ας είμαστε ευγενείς στο σχολιασμό.