Κοινωνική ισοπέδωση σε όλη την Ευρώπη

Μέσα στη θύελλα της διεθνούς κρίσης και των διαρκών απειλών εξόδου από το ευρώ, όλα ισοπεδώνονται. Στην Ελλάδα επιβάλλονται σκληρά μέτρα που οδηγούν σε δραστική μείωση του βιοτικού επιπέδου και η όλη υπόθεση χρωματίζεται με τον χαρακτήρα μιας «εθνικής προσπάθειας». Τα πράγματα όμως δεν είναι ακριβώς έτσι, διότι η πίεση ασκείται πάλι στους ίδιους αποδέκτες.
Παρά τη φιλολογία περί ισοδύναμων μέτρων και διαρθρωτικών αλλαγών που θα υποκαθιστούσαν τις οριζόντιες περικοπές, η κυβέρνηση κατέληξε πάλι να συζητά για περικοπές στις συντάξεις και τα εφάπαξ, αλλά και άλλα μέτρα που πλήττουν τον κόσμο της εργασίας.
Ο λόγος δεν είναι μόνο ότι οι συνταξιούχοι δεν... απεργούν και επομένως έχουν μειωμένες δυνατότητες αντίστασης. Οι αιτίες είναι πιο βαθιές και σχετίζονται με μια ευρύτερη πολιτική στην Ευρώπη, η οποία θέτει υπό διωγμό το σύστημα κοινωνικών ασφαλίσεων.
Καθώς η πιστωτική φούσκα ξεφουσκώνει παγκοσμίως, ο χρηματοπιστωτικός τομέας αντιστέκεται και τα σπασμένα πληρώνουν πρώτα τα ασφαλιστικά ταμεία και οι άλλοι φορείς του κράτους πρόνοιας που οικοδομήθηκε στην Ευρώπη μεταπολεμικά. Οι δαπάνες για να συντηρηθεί το σύστημα δεν μπορούν να καλυφθούν, πολύ περισσότερο που εφαρμόζεται γενικευμένη πολιτική περικοπής των κρατικών δαπανών, με στόχο να μειωθούν τα ελλείμματα και τα χρέη και να επανέλθει η ισορροπία στις αγορές.
Ετσι, δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι παρόλο που το κούρεμα του ελληνικού χρέους χτύπησε και τις τράπεζες και τα Ταμεία, μόνο για τις πρώτες προβλέπονται κονδύλια για διάσωση και ανακεφαλαιοποίηση. Οι φορείς κοινωνικής ασφάλισης αφήνονται στην τύχη τους.
Οι μεταβολές που επιβάλλονται στην Ελλάδα μπορεί να είναι ακραίες λόγω των ιδιαίτερων συνθηκών, αλλά το μοντέλο είναι το ίδιο και θα επεκταθεί σε όλες τις χώρες: μικρότερες συντάξεις, χαμηλότερες αμοιβές, λιγότερη προστασία για την εργασία, ώστε να γίνει η Ευρώπη πιο ανταγωνιστική και να αντιμετωπίσει τις αναδυόμενες ασιατικές δυνάμεις, αλλά και τις ΗΠΑ.

Και η μέθοδος για να επιβληθούν οι αλλαγές χωρίς να εξεγερθούν οι πολίτες, όπως φαίνεται, θα βασίζεται και πάλι στον φόβο. Στην απειλή ότι μπορεί οι αναγκαίες αλλαγές να επιφέρουν μείωση του βιοτικού επιπέδου, αλλά εάν δεν εφαρμοστούν θα καταστραφεί το ευρώ και θα ξεκινήσει η παγκόσμια οικονομική κατάρρευση που... θα κοστίσει ακριβότερα στους πολίτες.
Η άμυνα απέναντι στη συμπίεση του κοινωνικού κράτους μπορεί να συγκροτηθεί μόνο μέσα από πολιτικές διεργασίες σε ευρωπαϊκό επίπεδο. Κάτι τέτοιο, βέβαια, ούτε εύκολο είναι ούτε προφανές, αλλά δεν υπάρχει εναλλακτική.
Εάν δεν βρεθούν ευρωπαϊκές πολιτικές λύσεις δεν αποκλείεται να γεννηθούν βίαιες συγκρούσεις μέσα στις κοινωνίες, αλλά και μεταξύ των χωρών.




[Πηγή protothema.gr]
Τμήμα ειδήσεων defencenet.gr