Τι κάνεις; Καλά μωρέ εδώ τα ίδια. Εσύ; Καλά και γω...προσπαθώ δηλαδή...
Στιχομυθία που σε καθημερινή φαντάζομαι βάση όλοι ανταλλάσσουμε. Μηχανικά χωρίς πολύ σκέψη. Νομίζω πως οι πιο ειλικρινείς ή έστω αυτοί που δεν νιώθουν άβολα με το συναίσθημά τους, στο τι κάνεις, απαντούν : χάλια.
Αυτό το μηχανικό «καλά είμαι» είναι ύπουλο ξέρεις, πολλοί από αυτούς που παίρνουν απόφαση να βουτήξουν απο τα μπαλκόνια, βάζω στοίχημα ότι την προηγούμενη μέρα σε ανάλογη ερώτηση είχαν απαντήσει «καλά είμαι».
Η κρίση που διανύουμε οδηγεί δυστυχώς καθημερινά ανθρώπους στην αυτοκτονία, άνθρωποι που μπορει να άγγιξαν τα όρια τους ή να βρίσκονταν κοντά σε αυτά και να τα υπερέβησαν. Κρίση οχι μονο οικονομική, κρίση ανθρωπιάς, κρίση εαυτού, διάλυση δεδομένων. Η κατάθλιψη σύμφωνα με εκτιμήσεις του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας, το έτος 2020 θα αποτελεί παγκοσμίως την δέυτερη σε συχνότητα αιτία θανάτου και αναπηρίας. Οι άνθρωποι στον μισό πλανήτη πεθαίνουν απο ασιτία και έλλειψη νερού, από έλλειψη φαρμάκων και ιατρική περίθαλψη και στο υπόλοιπο μισό υποφέρουν απο ψυχικές νόσους και βουτάνε από τα παράθυρα....Αύξηση στις πωλήσεις αντικαταθλιπτικών χαπιών, στροφή στο αλκοόλ, στα ναρκωτικά.
Η οικονομική κρίση είναι απόρροια μιας ατελείωτης σειράς κρίσεων, στρώθηκε το εδαφος στην ψυχολογία των ανθρώπων χρόνια τώρα, δεν ξύπνησαν ένα ωραίο πρωί και επειδή δεν έχουν καινούργιο αυτοκίνητο τινάζουν τα μυαλά τους στον αέρα. Βάδισμα τυφλό σε καθορισμένες μπακαλίστικες ζωές, "μια ζωή με το μοιρογνωμόνιο" να τελειώσεις το σχολείο, να σπουδάσεις ή έστω να μάθεις μια τέχνη, να πας στρατό, να πιάσεις δουλειά, να κάνεις οικογένεια, να πάρεις αυτοκίνητο, να έχεις ασφάλεια και λεφτά στην άκρη για τα γεράματα, οι φόβοι μας καθορισμένοι και συγκεκριμένοι χτίζονται μέσα μας χρόνια επί χρόνια, φόβος για την αρρώστια, για την φτώχεια, τα γεράματα, φόβος μη φανούμε ευάλωτοι ή αποτυχημένοι με τα αστικά δεδομένα, ακόμα και κείνοι που τα απορρίπτουν κυρίως θεωρητικά μέσα τους μια αγωνία υποβόσκει, δεν καταρρίπτονται εύκολα πρότυπα τόσων ετών.
Μετρημένα βήματα και ένα κομπόδεμα προφυλάξεων μη και βγούμε από την πεπατημένη. Και όταν οι φόβοι αρχίζουν να γίνονται πραγματικότητα, όταν ανατρέπονται τα δεδομένα και η απολύτως οργανωμένη ζωή που έχουμε και μας έχουν φτιάξει στο μυαλό μας, όταν χαλάει η σειρά που θα μας πρόσφερε δήθεν μια ολοκληρωμένη ζωή και ένα αίσθημα ευτυχίας και επιτυχίας, εκεί ξεκινάει ο πανικός, εκεί χάνεται ο μπούσουλας κι αρχίζει η θλίψη, η κατάθλιψη και πολύ συχνά η παραίτηση από την ίδια την ζωή.
Νομίζω πως όλοι νιώθουμε γύρω μας μια μαυρίλα, μια θλίψη, μια απογοήτευση και το χειρότερο κοιτάμε παγωμένοι, δεν ξέρω αν τελικά είναι που δεν θέλουμε να αλλάξουμε τα πράγματα, αν είναι ότι φοβόμαστε πως δεν μπορουμε ή αν απλώς–και αυτό ειναι τρομακτικό- δεν εχουμε την διάθεση. Και κάποιοι που με πάθος υποστηρίζουν την δυνατότητα για μια ανατροπή, για μια αλλαγή πλεύσης σε αυτό που θεωρούμε σημαντικό στις ζωές μας, την ανάγκη για αλλαγή αξιών, την ανάγκη για αλληλεγγύη, για αντίδραση σε ό,τι μας φθείρει και μας έχει φτάσει στο τέλμα αυτό, με τα χρόνια εγκαταλείπουν ή απογοητεύονται πλέον πιο συχνά βλέποντας πράγματι αυτή την έλλειψη διάθεσης γύρω.
Συνηθίσαμε την μιζέρια, την απάθεια, συνηθίσαμε τον θάνατο, τον κυριολεκτικό αλλά και τον μεταφορικό, γιατι υπάρχει κι αυτός και πιθανόν να ειναι χειρότερος, όπως αυτό που γραφουν στους τοίχους «Ζεις ή απλώς αναπνέεις;».
Τα κρουσματα κατάθλιψης που μάλιστα φτάνουν και στη διάθεση αυτοκαταστροφής βρίσκονται σε έξαρση, δεν θα μιλήσω βεβαια για τις κρίσεις πανικού, έχουν πάρει πλέον την μορφή ίωσης, νομίζω πως όλοι ή έστω οι περισσότεροι ξέρουμε πώς ειναι........
Διάβασα κάπου πως η κατάθλιψη έχει γινει επιδημία, διανύουμε μια εποχή που περισσότερο απο ποτέ χρειαζόμαστε ο ένας τον άλλον ως στήριγμα. Καλά τα λόγια, όταν όμως έχεις γαλουχηθεί επί χρόνια να μην ξέρεις τι σημαίνει αλληλεγγύη, να ντρέπεσαι να ζητήσεις βοήθεια, να ντρέπεσαι να πάρεις ένα τηλέφωνο και να πεις δεν είμαι καλά, ή κι αν το κάνεις να ακούσεις, «έλα μωρε χαλάρωσε όλα καλά τι να πουν κι άλλοι που ζουν χειρότερα;» δεν ειναι τόσο ευκολο να γίνουν τα λόγια αυτά πράξη. Ο καθένας περνάει το λούκι του, άλλοι δυστυχώς πλέον έχοντας να αντιμετωπίσουν και θέματα καθαρής επιβιωσης και άλλοι απλά παλεύουν με την απογοήτευση τους, την απουσία ονείρων, το τέλμα στο οποίο έχουν βρεθεί.
Και το αίσθημα του «πνίγομαι» γίνεται πιο έντονο σε καιρούς που το σύστημα σε έχει μάθει ότι πρέπει να περνάς καλά, στις γιορτές, τα σαββατοκύριακα, το καλοκαίρι.
Τις επιστημονικές και πολιτικές αιτίες για τα παράπανω τις αφήνω στους ψυχιάτρους και στους οικονομικούς αναλυτές. Εγώ απλώς επιλέγω να μεταφέρω εδώ ένα απόσπασμα από το βιβλίο της Ελένης Γκίκα «Αν ο Καρυωτάκης παντρευόταν την Πολυδούρη» κι ας φανεί γλυκανάλατο και μελό........θεωρώ πως με ένα λογοτεχνικό και ιδιαίτερο τρόπο κάτι λέει για αυτό που όλοι ή έστω πάρα πολλοί, βιώνουμε είτε προσωπικά είτε μέσω των γύρω μας.......
<<Δεν ήμασταν δυνατοί, επιθετικοί μόνο. Δεν ήμασταν ελεύθεροι, αλλ’αδειούχοι. Δεν ήμασταν πονόψυχοι, αλλά ευγενικοί. Ούτε καλοί – απλώς καθωσπρέπει....Όντας μονίμως οπαδοί των ρητών " ο θανάτος σου η ζωή μου" και "η κόλαση μου είναι οι άλλοι", ιδέα δεν έχουμε για της ευαισθησίας την δύναμη. Κρατώντας μονίμως μια αξιοπρεπή κι αφ'υψηλού στάση, ποτέ μας δεν αντιληφθήκαμε την κρυφή μας αδιαφορία....Οι μεγαλύτεροι τζογαδόροι, εξάλλου, είναι εκείνοι "της ζωής". Όσοι φοβούνται το τέλος και γι'αυτό το προκαλούν. Όσοι θλίβονται με της ζωής μας το χάλι και γι'αυτό την απορρίπτουν. Όσοι τρομάζουν τη μοναξιά και γι'αυτό την επιδιώκουν. Όσοι επιζητούν ένα νόημα και γι'αυτό αρνούνται τα πάντα. Όσοι διψούν για τα πάντα, και για τούτο, δεν κάνουν τίποτα. Αφήνοντας τους "ευγενικούς" και "καθωσπρέπει" να γεμίζουν με ψευτοσεβασμό και ηθικοπλαστική διάθεση την κορνιζαρισμένη ζωή μας. Το πλαίσιο, μη διαταραχθεί επ' ουδενί, το πλαίσιο. Και έτσι όλες οι ελευθερίες μας είναι, μονίμως, διατελώντας εν αδεία.
Εν αδεία ο έρωτας, η ευαισθησία, η αλήθεια και το συναίσθημα. Εν αδεία το όνειρο, η ελπίδα και το θαύμα. Εν αδεία η παιδική μας αθωότητα. Εν αδεία ο εαυτός μας, που έχει κουρνιάσει ζωάκι φοβισμένο κάτω από τον ένδυμα το κοινωνικό. Εν αδεία η ζωή μας χωρίς καν να μας υπόσχεται κιόλας μιαν άλλη ζωή. Εν αδεία η ιδεολογία μας κι αυτή καθαυτή η ανθρώπινη ύπαρξη. Χωμένη κάτω από τα ερείπια, χαμένη μέσα στη μικρή μας οθόνη, αόρατη σε ένα, ες αεί, μπανιστήρι ζωής που μας προσφέρουν στο έπακρον τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης και η Οργάνωση της Μικροαστικής μας Τάξης..........
Μονάχα η ζωή μας σαν να ξεφεύγει από τα χέριά μας. Ένα τρενάκι που τρέχει στον κάμπο χωρίς μηχανοδηγό. Κοιμάσαι χειμώνα και όταν ξυπνάς έχει φτάσει άνοιξη....Γίγαντες ταπεινοί και υπερφίαλοι νάνοι. Χωρίς παιδεία ζωής, δίχως καμιά παιδεία θανάτου. Πώς θα μπορούσαμε , άλλωστε, αφού ποτέ δεν ζήσαμε όντως ζωή. Αφού ποτέ δεν καταλάβαμε τι πράγματι θελήσαμε. Αφού ποτέ μας δεν τολμήσαμε να δούμε στον καθρέφτη την εικόνα μας. Διατελώντας μονίμως σε μια νεύρωση : να μη σταθούμε ούτε δευτερόλεπτο, να μη βρεθούμε ενώπιος - ενωπίο....Κι έτσι απλά και εύκολα φορτωνόμαστε μια αλυσίδα συμβιβασμούς : σε επίπεδο φιλίας, επαγγέλματος και νοσταλγίας, σε επίπεδο επιδιώξεων, κοινωνίας ακόμα και φιλοσοφίας. Ό,τι μάθαμε, μάθαμε κι ας μην ταράξουμε τις σταθερές μας....>>
Αφιερωμένο όπως λέει και η ίδια η Ελένη Γκίκα σε όλους τους "ερασιτέχνες ανθρώπους", που πιθανόν δεν τους καλύπτουν μόνο οι πολιτικές και οικονομικές αναλύσεις του φαινομένου.
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Ας είμαστε ευγενείς στο σχολιασμό.