Αθέτηση ή εκτροπή;

Του Γ. Καπόπουλου

Πριν σβήσουν τα πυροτεχνήματα των πανηγυρισμών για τη νίκη του Νότου ή καλύτερα του Μόντι, συνεπικουρούμενου από τον Ραχόι, επί της Μέρκελ, καταγράφηκε η καθιερωμένη πλέον αποδόμηση των όποιων υποχωρήσεων του Βερολίνου ύστερα από κάθε Σύνοδο Κορυφής:

Ο κυβερνητικός εκπρόσωπος στη γερμανική πρωτεύουσα σπεύδει να διευκρινίσει ότι η υλοποίηση της ανακεφαλαιοποίησης των τραπεζών μέσω του Μονίμου Μηχανισμού ESM θα είναι δυνατή μετά τη Σύνοδο Κορυφής του Δεκεμβρίου, και μέχρι τότε η όποια στήριξη θα γίνεται με επιβάρυνση του δημόσιου χρέους της δανειολήπτριας χώρας.

Η Φινλανδία και η Ολλανδία απειλούν με τη μη εφαρμογή των συμφωνηθέντων σε μια κίνηση που -στην καλύτερη περίπτωση- δεν θα πρέπει να αιφνιδίασε τη γερμανική κυβέρνηση.

Αθετεί η Γερμανία τη δέσμευσή της να αποδεχθεί την απευθείας στήριξη του τραπεζικού συστήματος των χωρών της Ευρωζώνης που τηρούν τις πρόνοιες του Δημοσιονομικού Συμφώνου; Οχι, αλλά την ερμηνευει ώστε να πετύχει την εκτροπή της, να την ενσωματώσει δηλαδή στη συνολική διαπραγμάτευση για Οικονομική Διακυβέρνηση-Πολιτική Ενωση, που έχει ορίζοντα το τέλος του χρόνου.

Ετσι, έναντι μιας υποχώρησης, που θα υλοποιηθεί ύστερα από ένα εξάμηνο και υπό προϋποθέσεις συνολικής ομοφωνίας για το μέλλον της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης, η Μέρκελ έχει πλέον τον πλήρη έλεγχο της ευρωπαϊκής ατζέντας:

Η Γαλλία αποδέχεται ότι η έκδοση ευρω-ομολόγου δεν είναι άμεση προτεραιότητα αποδεχόμενη -εμμέσως πλην σαφώς- τη γερμανική θέση ότι μπορεί να συζητηθεί μόνον σε μιά υπερεθνική ολοκλήρωση, όπου η κυριαρχία θα έχει μεταφερθεί στις Βρυξέλλες.

Το αναπτυξιακό «φιλοδώρημα» των 130 δισ. ευρώ που αποδέχθηκε η καγκελάριος εξουδετερώνεται από τις πρωτοφανείς περικοπές που πρέπει να υλοποιήσουν χώρες όπως η Ιταλία και η Γαλλία. Και το χειρότερο, ακόμη και με το πιο ευνοϊκό δυνατό πακέτο στήριξης των τραπεζών της, η Ισπανία δεν αντέχει κοινωνικά και πολιτικά τη σημερινή λιτότητα.

Ειδικότερα για τον Ολάντ, καταγράφεται η αδυναμία εξισορρόπησης της λιτότητας με ισοδύναμα αναπτυξιακά μέτρα. Με τις περικοπές ύψους 33 δισ. ευρώ για το 2013, που το Ελεγκτικό Συνέδριο διαπιστώνει ότι χρειάζονται για να τηρηθεί ο στόχος του ελλείμματος στο 3%, η νέα γαλλική κυβέρνηση πρέπει να εγκαταλείψει τις προεκλογικές δεσμεύσεις κοινωνικού χαρακτήρα και να εισπράξει υψηλό πολιτικό κόστος και κοινωνική αναταραχή.

Ολα τα παραπάνω οδηγούν μοιραία στη διαπραγμάτευση του πλαισίου μιας γερμανικής Ευρωζώνης υπό δύο, όμως, προϋποθέσεις:

Πρώτον, ότι οι αγορές και οι οίκοι αξιολόγησης θα προεξοφλήσουν από τώρα τη θωράκιση του συνόλου σχεδόν της Ευρωζώνης -με το μέλλον της Ελλάδας και της Πορτογαλίας αβέβαιο- ύστερα από έξι μήνες, έτσι ώστε στη μεταβατική περίοδο το κόστος δανεισμού της Μαδρίτης και της Ρώμης να είναι ανεκτό για να μην προκληθεί ατύχημα στην Ισπανία και ντόμινο στην Ιταλία.

Δεύτερον, ότι δεν θα υπάρξει κοινωνική αναταραχή και πολιτική αποσταθεροποίηση στην Ισπανία και την Ιταλία αλλά και στη Γαλλία. Τα μέτρα λιτότητας που έρχονται βρίσκουν την Ισπανία -κατά κύριο λόγο- και την Ιταλία στα όρια της αντοχής, ενώ σε ό,τι αφορά τη Γαλλία το ζητούμενο είναι αν ο Ολάντ θα καταρρεύσει δημοσκοπικά, όπως ο Μιτεράν μετά την Άνοιξη του 1983 και οι Σιράκ-Ζιπέ μετά το Φθινόπωρο του 1995, όταν εγκατέλειψαν προεκλογικές δεσμεύσεις κοινωνικού χαρακτήρα στο όνομα των ζωτικών συμφερόντων της χώρας στην ευρωπαϊκή ολοκλήρωση.

Στη Σύνοδο Κορυφής η Μέρκελ δεν έδωσε τίποτε επί της ουσίας και πήρε τα εύσημα της διαλλακτικότητας.

Στη γωνία ο Ολάντ
Για τον Ολάντ καταγράφεται η αδυναμία εξισορρόπησης της λιτότητας με ισοδύναμα αναπτυξιακά μέτρα. Με τις περικοπές ύψους 33 δισ. ευρώ για το 2013 που το Ελεγκτικό Συνέδριο διαπιστώνει ότι χρειάζονται για να τηρηθεί ο στόχος του ελλείμματος στο 3%, η νέα γαλλική κυβέρνηση πρέπει να εγκαταλείψει τις προεκλογικές δεσμεύσεις κοινωνικού χαρακτήρα και να εισπράξει υψηλό πολιτικό κόστος και κοινωνική αναταραχή.

http://www.imerisia.gr/article.asp?catid=27689&subid=2&pubid=112891985