Χρήστου Δημήτρης
Σκεφτόμουν αυτές τις μέρες τον αείμνηστο Ανδρέα Λεντάκη, καμάρι μας στην ΕΔΑ, που εντάχτηκε στην ΠΟΛ.ΑΝ. και εξελέγη μάλιστα βουλευτής της στη Β΄ Αθηνών. Η απόπειρα να χτυπηθεί ο δικομματισμός, η κατάσταση στην Αριστερά, ίσως η ευγένεια του κ. Σαμαρά, ο οποίος έκανε ανοίγματα προς κάθε κατεύθυνση υποσχόμενος ένα σύγχρονο κεντρώας απόκλισης πατριωτικό κόμμα που θα διεμβόλιζε το δικομματικό κατεστημένο, τον παρέσυρε στο πείραμα. Δεν ήταν ο μόνος, άλλωστε. Προσωπικότητες με αριστερή καταγωγή και κουλτούρα, όπως ο Μανώλης Μητσιάς (που είναι και κουμπάρος του Αντώνη), ο Χάρρυ Κλυνν, ο δημοσιογράφος Κ. Νικολάου, πρώην βουλευτής του ΠΑΣΟΚ, και πολλοί άλλοι, παρακινήθηκαν -κυρίως- από την ελπίδα του καινούργιου. Μέχρι και ο Μίμης Αδρουλάκης έγραψε -τότε- εγκωμιαστικό άρθρο «Πρώτη» με τίτλο "υπέρ Αντωνίου λόγος».
Με τόση φτώχεια και απελπισία, δεν αντιλαμβάνεται το μεγάλο κληροδότημα της δημοκρατίας και της δικαιοσύνης ως πυλώνα της νεοελληνικής αναγέννησης
ΣΚΕΦΤΟΜΟΥΝ λοιπόν τον Ανδρέα Λεντάκη, τι θα έλεγε αν ζούσε σήμερα και άκουγε τον Αντώνη Σαμαρά στα σκληρά δεξιά, βαθύτατα αντιδραστικά, διχαστικά και εθνικά επικίνδυνα κηρύγματα που κάνει, χωρίς αρχές, με ύφος πότε απειλητικό, πότε παρακλητικό, για να μη χάσει το τελευταίο ραντεβού με την εξουσία. Εδώ δεν υπάρχει ηγέτης. Μπροστά μας έχουμε έναν πανικόβλητο, ανώριμο άνδρα, που διέλυσε τη Ν.Δ. προδίδοντας τον βασικό πολιτικό πόλο που τον στήριζε (και δημιούργησε ένα νέο κόμμα, τους “Ανεξάρτητους Έλληνες”), να παλινδρομεί μέσα σε ένα ετερόκλητο πολιτικό καρτέλ, μια πολιτική εταιρεία που κρατιέται σε ισορροπία για το έπαθλο της εξουσίας. Ούτε 24 ώρες δεν κράτησε η περίσκεψη για το αποτέλεσμα και το μήνυμα των εκλογών. Οι πολιτικές αρχές και η ηθική πήγαν περίπατο και ένα τσούρμο οπορτουνιστές της Ακροδεξιάς, αντιπρόσωποι και παρατρεχάμενοι των σκληρών ρεπουμπλικανικών λόμπι, βρήκαν ανοιχτές τις πόρτες και μπήκαν για να σωθούν και να σώσουν τον αποτυχημένο -για δεύτερη φορά- ηγέτη, που από αντιμνημονιακός κήρυκας μεταβλήθηκε σε νεοφιλελεύθερο πωλητή.
ΕΚΤΟΣ τόπου και χρόνου ο Αντώνης Σαμαράς, ερμηνεύει λάθος την πολιτιστική μας κληρονομιά, υποσχόμενος νόμο και τάξη σε μια κατεστραμμένη πολιτικά, οικονομικά και κοινωνικά χώρα. Με τόση φτώχεια και απελπισία, δεν αντιλαμβάνεται το μεγάλο κληροδότημα της δημοκρατίας και της δικαιοσύνης ως πυλώνα της νεοελληνικής αναγέννησης. Συμπράκτης στα κουκουλώματα ανήθικων πολιτικών που έκλεβαν τον δημόσιο πλούτο, έχοντας υπογράψει φαρδιά πλατιά και χωρίς τον παραμικρό αστερίσκο το καταστροφικό για τους Έλληνες και την εθνική ανεξαρτησία Μνημόνιο, ψάχνει για δικαιολογίες. Οι προτάσεις του για την ελληνική οικονομία δεν αφορούν την παραγωγή εθνικού πλούτου. Η οικονομική του πολιτική είναι διάφορα πρόχειρα πασαλείμματα, που σε καμιά περίπτωση δεν δημιουργούν δυναμική ανάκαμψης και εξόδου από την κρίση. Μπροστά στο πρόγραμμα της Ν.Δ. -επιπέδου δευτέρας λυκείου-, του ΣΥΡΙΖΑ μοιάζει με διδακτορική διατριβή Πανεπιστημίου, εκτίμησε ο Στέφανος Μάνος.
ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΑ, το μόνο πολιτικό σωσίβιο που έχει απομείνει στον ναυαγό Σαμαρά είναι τα εκβιαστικά, τρομοκρατικά και υποδουλωτικά επιχειρήματα των δανειστών και του εγχώριου παρασιτισμού, πως αυτά που λέει ο ΣΥΡΙΖΑ οδηγούν στην δραχμή. Ο τέως φίλος του, ο Χάρρυ Κλυνν, οργισμένος όπως είναι μαζί του, θα του έλεγε: «Κακόμοιρε Αντωνάκη, τι να τα κάνεις τα ευρώ άμα δεν έχεις φράγκο και για να γλυτώσουμε πηδάμε από ταράτσες και μπαλκόνια;» Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής θα τον πλάκωνε στις σφαλιάρες, που στο κόμμα που ίδρυσε μετά την πτώση της χούντας υπάρχει βουλευτής και υποψήφιος υπουργός ο Άδωνις Γεωργιάδης. Στον φίλο μου Μανώλη Μητσιά είπα, για να τον παρηγορήσω, μια παλαιά λαϊκή ρήση. «Μανώλη, κουμπάρο έχουμε, πρωθυπουργό χρειαζόμαστε».
ΟΣΟ για τον αγωνιστή της Αριστεράς Ανδρέα Λεντάκη, αν ερχόταν για λίγο στη ζωή, είμαι βέβαιος πως θα ζητούσε να τον ξαναθάψουμε για να μη βλέπει και ακούει τι και ποιον προσπάθησε να βοηθήσει ρισκάροντας τους αγώνες και την υστεροφημία μιας ζωής με όνειρα και ιδανικά.
d.xristou@avgi.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Ας είμαστε ευγενείς στο σχολιασμό.