Σύμφωνο ελεύθερης συμβίωσης

Του Λάμπρου Δερμετζόγλου

Η σχέση της Ελλάδας με την Ευρώπη δεν ήταν ποτέ αυτή των «νομίμων συζύγων».
Αντιθέτως, η Ελλάδα αποτελούσε μάλλον την «χαλαρών ηθών» ερωμένη, μια παρουσία που όλοι επιθυμούν στην παρέα τους για το μπρίο και το κέφι της, το φώς και τη ξεγνοιασιά της.

 Η ύπαρξη της έκανε ανέκαθεν τα γκρίζα κοστούμια των Βρυξελλών να μοιάζουν με καλοκαιρινές βερμούδες και τα αυστηρά ταγεράκια, με παρεό σε μεσογειακές παραλίες.
Η μακρόχρονη σχέση οδήγησε σταδιακά σε αναβάθμιση της «ερωμένης» στην κατηγορία «σύζυγος». Μόνο που δεν πραγματοποιήθηκε ποτέ η τελετή για να ακουστούν τα περίφημα «ους ο Θεός συνέζευξε τράπεζες μη χωριζέτω», χωροστατούντος του Διοικητή της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας. Αντιθέτως υπογράφηκε ένα χαλαρό σύμφωνο ελεύθερης συμβίωσης που αφενός έκλεινε τα στόματα αυτών που λίγο ήθελαν από το να αποκαλέσουν «παστρικιά» την Ελλάδα και αφετέρου δεν έθιγε το status των «επίσημων συζύγων» που εξακολουθούσαν να απολαμβάνουν τη μαραμένη αγάπη του ισχυρού συντρόφου τους.
Σταδιακά, οι αρχικές δεσμεύσεις περί χαλαρής και ελεύθερης συμβίωσης χάθηκαν μέσα στη λήθη του χρόνου. Σύντομα η σχέση έγινε πολύπλοκη και οι εμπλεκόμενοι απέκτησαν από κοινού ένα τέκνο (€), που γεννήθηκε από παρένθετες μητέρες, αλλά γρήγορα η Ελλάδα αναγνώρισε και το πόνεσε σα δικό της παιδί. Και κάπου εκεί άρχισαν τα προβλήματα…

Η Ευρώπη (υποκύπτοντας στις διαβολές των φυσικών μητέρων –Γερμανίας, Ολλανδίας, Αυστρίας, Γαλλίας- που ποτέ δεν είδαν με καλό μάτι το «ξέκωλο»), απαίτησε από τη μικρή και αλλοπαρμένη συμβία της να αλλάξει τακτική, συμπεριφερόμενη εφεξής σας υπεύθυνη μάνα που αν μη τι άλλο συμμετέχει ισότιμα στις δαπάνες ανατροφής του κοινού τους τέκνου. 
Η Ελλάδα από την άλλη, που χρόνια ολόκληρα ντάντευε το «μούλικο» πηγαινοφέρνοντας το σε σχολεία και φροντιστήρια με γαλλικά αυτοκίνητα, που το μεγάλωσε με ολλανδικά γάλατα και μπιμπερό αποστειρωμένα σε βραστήρες Siemens, που δάκρυσε όταν το έστειλε να υπηρετήσει στο Πολεμικό Ναυτικό στα υποβρύχια της FERROSTAAL, διαμαρτυρήθηκε για τη χαμένη νιότη της και για τα χρόνια που σπατάλησε για να κάνει το νιάνιαρο ολόκληρο παλικάρι ίσα με κει πάνω. Όμως ως εδώ, «ξυπνήσαν οι σκλάβοι Αντωνάκη», είπε και απείλησε να το παρατήσει το «μπάσταρδο» και όλο το συγγενολόι που της έχει καθίσει στο σβέρκο χρόνια ολόκληρα (και άντε να ψάχνεις νταντά πρόθυμη να σε ακολουθήσει στις καλοκαιρινές διακοπές λίγο πριν ξεκινήσουν).

Έκτοτε, μαίνεται ο πόλεμος των Ρόουζ… Η Ευρώπη απειλεί με διακοπή κάθε επιδόματος, ξερνά κατάρες και απειλές, κουνά το δάχτυλο επικριτικά, προειδοποιεί πως αν δε συνεργαστεί θα κάνει τη χώρα «παξιμαδοκλέφτρα». Κι εκείνη ατάραχη, σαν άλλη «Ελευθερία» του Ντελακρουά, με γυμνωμένο στήθος, ανεμίζοντας bandierra rossa, τραβά ένα δρόμο που κανείς δε ξέρει που θα βγάλει, μοιάζει όμως σα να λέει, «Μπροστά δε ξέρω τι θα βρω, μα πίσω δε γυρίζω».