Κοινός τόπος ότι δεν πλήττονται αναλογικά οι πάντες από τα ανελέητα, για τους πολλούς, και διαρκώς επαχθέστερα μέτρα άγριας λιτότητας - της χειρότερης που γνώρισε η χώρα. Και δεν αναφέρομαι στα εις μάτην χιλιοειπωμένα για όσους κολυμπούν ανενόχλητοι στο έρεβος της ανομίας: τους φοροφυγάδες και φοροκλέφτες, μεγάλους και μικρούς, τους υπερπατριώτες λεφτάδες, που εκπατρίζουν κεφάλαια ισόποσα σχεδόν του δημόσιου χρέους, τα τσιμπούρια της παραοικονομίας και τους ατσίδες των οφσόρ εταιρειών και της διαπλοκής.
Για τους στυλοβάτες, λέω, του ελληνοχριστιανικού μας κράτους, αυτού του οκνού, ανίκανου, πλαδαρού, πολυδάπανου και σπάταλου κράτους, που δεν αλλάζει, γιατί οι διαχειριστές της εξουσίας δεν θέλουν να αλλάξει, αφού ακριβώς έτσι εκτρέφονται, συντηρούνται και αναπαράγονται: στο γενικό μπάχαλο, όπως παραστατικά καταγράφεται στα ανατριχιαστικά στοιχεία για τον κρατικό μηχανισμό μας της έκθεσης του ΟΟΣΑ. Μιας έκθεσης-καταπέλτη για τα αλαζονικά ανθρωπάρια της πολιτικής εξουσίας, που κομπορρημονούν τόσο πιο αναίσχυντα όσο περισσότερο σπρώχνουν τον τόπο στο βυθό του βάλτου. Για τον πολιτικό μας κόσμο, μιλάω, και την ελληνορθόδοξη Εκκλησία μας.
Σε πρόσφατη εκδήλωση προς τιμήν της, στον Πειραιά, η ιστορικός Ελένη Γλύκατζη-Αρβελέρ ενέδωσε στον πειρασμό για τον βλάσφημο παραλληλισμό: πριν από περίπου χίλια χρόνια, το 1081, όταν το Βυζάντιο κατέρρεε οικονομικά, ο αυτοκράτορας Αλέξιος Κομνηνός δήμευσε ολόκληρη την εκκλησιαστική περιουσία και αργότερα ο Μανουήλ Παλαιολόγος δήμευσε τα κτήματα της Μονής Βατοπεδίου.
Τώρα που ο τόπος δεινοπαθεί από την κρίση, η Εκκλησία, με ατράνταχτη περιουσία, αρκείται σε «εγκυκλίους παρηγοριάς» και «συσσίτια αγάπης» προς το χειμαζόμενο χριστιανικό πληθυσμό, απομυζά από το κράτος περί τα 300 εκατομμύρια ευρώ ετησίως για μισθοδοσία ιερωμένων, σαν να ήταν δημόσιοι υπάλληλοι, και απολαμβάνει ποικίλες φορολογικές απαλλαγές (ο ευσεβής Β. Βενιζέλος την είχε εξαιρέσει και από το χαράτσι της ακίνητης περιουσίας και υπαναχώρησε μόνο με το θόρυβο που ξεσηκώθηκε).
«Πουθενά αλλού στον κόσμο οι ιερωμένοι δεν είναι δημόσιοι υπάλληλοι» λέει σωστά ο θιασώτης του χωρισμού Εκκλησίας και Κράτους, αναπληρωτής υπουργός Περιβάλλοντος Ν. Σηφουνάκης. Καλύτερα θα ήταν να προστατεύσει τη δημόσια γη, που έχουν λεηλατήσει με ανίσχυρα βυζαντινά χρυσόβουλα η Εκκλησία και οι Μονές, που απειλούν και με περιβαλλοντική καταστροφή ολόκληρες περιοχές (Σκύρος, Πεντέλη κ.ά.) με... «πράσινες» μπίζνες...
Δρεπάνι υποτίθεται οι οριζόντιες περικοπές στις δημόσιες δαπάνες - με κάποιες ωστόσο σκανδαλώδεις εξαιρέσεις: προκλητικός στόλος χιλιάδων προνομιούχων τα κρατικά αυτοκίνητα· 300 (και όχι 200) οι βουλευτές, 50 αισίως οι υπουργοί μας (έναντι 11 της Πορτογαλίας και 16 της Ιταλίας), στρατιές οι παρατρεχάμενοι και οι σωματοφύλακες, αφορολόγητο το μισό της βουλευτικής αποζημίωσης... Και το τελευταίο: αντί να μειωθεί (στο μισό, προτείνει, μόνη η «Δημοκρατική Συμμαχία»), η κρατική χρηματοδότηση των κομμάτων του Κοινοβουλίου αυξάνεται αυτομάτως κατά 10%! Πώς; Με πονηρή διάταξη του σχετικού νόμου, που ορίζει το ύψος της χρηματοδότησης ως ποσοστό των εσόδων του κρατικού προϋπολογισμού. Ετσι, καταβάλλεται «βρέξει-χιονίσει» (ανεξαρτήτως, δηλαδή, αν θα πραγματοποιηθούν τα προϋπολογισθέντα έσοδα), υπογραμμίζει ο καθηγητής Ν. Αλιβιζάτος σε άρθρο του («Καθημερινή») για «το σκάνδαλο του τραπεζικού δανεισμού» των χρεοκοπημένων ήδη κομμάτων (ΠΑΣΟΚ και Ν.Δ. ήδη χρωστούν μαζί 235 εκατ. ευρώ!) και με μόνη εγγύηση τη... μελλοντική κρατική επιχορήγηση, σε κόμματα που δεν αποκλείεται και να διαλυθούν!
Με κρατικοδίαιτη τη γραφειοκρατία τους τα κόμματα όλου του φάσματος, γιατί τάχα να αντιδράσουν;
Ο υπουργός Εσωτερικών Τάσος Γιαννίτσης παρατηρεί μελαγχολικά («Βήμα» 4/12/11) ότι «σε μία περίοδο τεράστιων θυσιών τα κόμματα θα έπρεπε να συμμετέχουν τουλάχιστον ισοδύναμα». Και σπεύδει να προσθέσει: «Αλλά από τη θέση μου οφείλω να ενεργήσω ως μέλος της κυβέρνησης...». Δηλαδή, να υποταχθεί στην πανίσχυρη συντεχνία των κομμάτων, που δεν θέλει να αλλάξει τίποτα στο εξαχρειωμένο πολιτικό σύστημα - με τα προνόμια, τη διαπλοκή, τις πελατειακές σχέσεις, την ασυδοσία και την ατιμωρησία.
Πρόσθετο δείγμα: τις προτάσεις δύο νομοπαρασκευαστικών επιτροπών, για νέο εκλογικό νόμο και νέο νόμο για τη χρηματοδότηση της πολιτικής, τις προώθησε ο Γ. Ραγκούσης, ως υπουργός Εσωτερικών, και τις... έθαψε ο διάδοχός του στο υπουργείο Χ. Καστανίδης (ο και εμπνευστής του δημοψηφίσματος!).
Φτάσαμε έτσι να κουβεντιάζουμε τώρα μόνο το πότε και όχι πώς θα στηθούν οι κάλπες. Μία από τα ίδια, κοντολογίς... Σαν να μην έχει τρέξει τίποτα. Οταν ο τόπος, για να σωθεί, έχει επιτακτική ανάγκη από κοσμογονικές θεσμικές αλλαγές και ριζική ανανέωση πολιτικών σχημάτων, προσώπων και πρωτίστως αντιλήψεων για τη δημοκρατία.
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Ας είμαστε ευγενείς στο σχολιασμό.