«Τα δάνεια δούλους τους ελευθέρους ποιεί...»
Μένανδρος
Ακόμη λίγο και η περιβόητη «έκτη δόση» (εν είδει εθνικής μεθαδόνης) θ' αποβεί περίπου η μεγάλη του έθνους ιδέα! Και η έβδομη. Και η όγδοη. Και όσες ακόμη ακολουθήσουν. Εάν ακολουθήσουν φυσικά. Καθώς οι δανειστές αποβαίνουν κάθε μέρα, όχι απλώς αδιστακτότεροι, αλλά και βαναυσότεροι.
Δανειακές δόσεις με χρήματα που έχει ανάγκη ασφαλώς η χώρα για να επιβιώσει κρατικά. Και να σταθεί εθνικώς υποφερτά! Καθώς βρίσκεται σε προϊούσα -έστω και άτυπη ακόμη- χρεοκοπία. Και καθώς ο ελληνισμός οδεύει (κατ' ακρίβειαν σύρεται) σε ατραπούς οιονεί αποδομήσεως. Κι εντάξει μεν. Αλλά πέραν αυτών, ακόμη χειρότερα είναι όσα οι πολίτες αυτού του τόπου ήδη βιώνουν με όρους καθημερινότητος, ως φαινόμενα εξευτελισμού (και διασυρμού) τους από ευρωπαϊκά και άλλα κέντρα. Στα οποία η ελληνική αξιοπιστία έχει αδυσωπήτως βαραθρωθεί και αναλγήτως ακυρωθεί.
Κι ενώ η αντιμετώπιση των δανειακών υποχρεώσεων και αναγκών μπορεί να είναι δύσκολο ν' αντιμετωπισθεί (με τους τόκους και ιδίως τα υπέρμετρα πανωτόκια), εντούτοις κάποια ζητήματα εθνικής αξιοπρέπειας δεν θα έπρεπε να τεθούν σε δεύτερη μοίρα. Εστω και αν ο ρεαλισμός επιβάλλει «να τα καταπίνουμε» χάριν εκταμιεύσεως νέων δόσεων, εντούτοις: Αυτά, όχι μόνον ανακλούν «προικώον ήθος», αλλά και συνιστούν ταυτοχρόνως πιστοποίηση της αξιοπιστίας μας. Διότι αναξιοπρεπής και αξιόχρεος δεν νοείται. Πένης αλλ' αξιοπρεπής μπορεί. Να μη χαθεί δηλαδή με το χρήμα και ο χρήστης. Γιατί εάν ο δεύτερος ακυρωθεί, το πρώτο δεν έχει σημασία εάν υπάρχει τελικά ή όχι. Και δεν θεωρητικολογούμε.
Και δεν θεωρητικολογούμε, γιατί: αυτά που συνέβησαν όλες αυτές τις μέρες και που συνεχίζουν σε άλλα επίπεδα να εξελίσσονται, συνάπτονται άμεσα προς αυτή τούτη την εθνική μας υπόσταση. Την εθνική κυριαρχία και την εθνική ανεξαρτησία κυριολεκτικώς. Με φορείς ευρωπαϊκών κέντρων ισχύος, όχι απλώς να παρεμβαίνουν, αλλά να υπαγορεύουν σκαιώς επιταγές κι επιθυμίες τους προς την Αθήνα. Η οποία (κι εν πλήρει συγχύσει) σπεύδει να εκπληρώσει όρους και ν' ανταποκριθεί, όχι προς συμβατικές απαιτήσεις ως δανειολήπτης, αλλ' ως παρείσακτος εταίρος και αναξιόχρεος «μπαταξής». Επιταγές οι οποίες κατεδαφίζουν και τους τελευταίους πυλώνες της εθνικής βουλήσεως και θέτουν υπό κηδεμονευτική επιτήρηση ακόμη και πολιτειακές διαδικασίες!
Αύριο καθόλου παράξενο -είναι αντιθέτως μάλλον βέβαιο- θα βιώσομεν και υπαγόρευση διαχειριστικών εντολών, όσον αφορά εθνικά θέματα και διακρατικές σχέσεις της Ελλάδος με τρίτους εκτός Ε.Ε. Προκειμένου να ευθυγραμμισθούμε με πολιτικές που να είναι συμβατές με προφανή γεωστρατηγικά (και πετρελαϊκά) συμφέροντα των δανειστών. Να το περιμένουμε. Γιατί εάν δεν εθελοτυφλούμε: κατάδηλος στόχος είναι τελικά ο διαμοιρασμός των ελληνικών ιματίων. Με όρους εκποιητικής οικειοποιήσεως εθνικού πλούτου στις ευάλωτες θαλάσσιες ζώνες. Και όχι μόνον. Και ταυτόχρονα η εμπέδωση επιρροών αυτών των ιδίων ατλαντικών κέντρων. Με τον εθνικό χώρο ν' αποβαίνει παθητικά εργαλείο για γεωστρατηγικές στοχοθεσίες.
Ο πρωτοφανής διασυρμός των τελευταίων εβδομάδων έχει υπερβεί τα ανεκτά όρια. Με τη βαναυσότητα να κλιμακώνεται, καθώς δεν έχει συναντήσει αξιόλογες αντιστάσεις από τους θεσμικούς πολιτειακούς διαχειριστές της χώρας. Πέραν των λαϊκών αντιδράσεων, τις οποίες οι «ούμπερ άλες» εταίροι μας αντιπαρέρχονται με ειρωνείες και σκώμματα.
Η πικρή αλήθεια. Και η άλλη πικρή επίσης: ότι γι' αυτή την κατάντια της υπερχρεώσεως της Ελλάδος ευθύνονται περισσότερο οι εντός των τειχών. Εκείνοι που ελαφρά τη καρδία, ανέτασσαν τη δανειακή καθυποθήκευση της χώρας. Και κάποιοι άλλοι πονηρότεροι, που και όταν δεν ελεηλατούσαν οι ίδιοι, εντούτοις «έκαμναν τα στραβά μάτια» κι επέτρεπαν (ή τουλάχιστον δεν απέτρεπαν) την ασύδοτη λεηλασία.
Ο,τι και να συνέβη και ό,τι σήμερα και αν συμβαίνει: οφείλουν οι Ελληνες, συνειδητοποιώντας την καταστροφική κατολίσθηση (και κυρίως τα επίχειρα που μας αναμένουν καθ' οδόν), να συνέλθουν. Να στοιχηθούν. Και ν' αντιτάξουν επαρκείς αντιστάσεις. Πρωταρχικά προαποσοβώντας διχαστικά σύνδρομα κι εμφύλιες εκτροπές που διαφαίνονται. Και αναπτύσσοντας αποτελεσματικές αντιστάσεις στην προϊούσαν φθοράν.
Προλαμβάνοντας αποσυνθετικές δυναμικές. Και δημιουργώντας με ρεαλιστική αποφασιστικότητα προοπτικές εξόδου από τα αδιέξοδα.
Υπερβαίνοντας έωλες παθογένειες και αδυσώπητες αγκυλώσεις, που καθηλώνουν τις εθνικές δυνατότητες.
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Ας είμαστε ευγενείς στο σχολιασμό.