Το κράτος καταλύθηκε. Οι αποφάσεις στο λαό και οι κίνδυνοί τους

Γεώργιος Π. Μαλούχος 

Μόνον όποιος δεν θέλει να το δει δεν το βλέπει: το κράτος στην Ελλάδα, έχει πλέον καταλυθεί. Το αδήριτο αυτό γεγονός συνιστά μέγα κίνδυνο για τη χώρα. Κίνδυνο εξ ίσου μεγάλο, αν όχι και πιο σημαντικό από την απειλή της με μαθηματική ακρίβεια προδιαγεγραμμένης -και ουσιαστικά από χθες και από τα πρωθυπουργικά χείλη ομολογημένης- χρεοκοπίας. Γι αυτό κι η ηγεσία της χώρας οφείλει να τον αντιμετωπίσει χωρίς άλλη χρονοτριβή, πριν να είναι πια αργά.

Είναι φανερό ότι τα πράγματα έχουν ήδη φτάσει στη γραμμή που δεν υπάρχει επιστροφή. Η δημόσια διοίκηση βρίσκεται πλέον σε πλήρη διάλυση, είτε με τη μορφή καταλήψεων, είτε με τη μορφή απεργιών ή λευκών απεργιών, είτε με τη μορφή μαζικών κινητοποιήσεων που, στο αμέσως επόμενο διάστημα, θα ενταθούν ακόμα περισσότερο, ειδικά μετά από την αναμενόμενη ψήφιση του πολυνομοσχεδίου.

Τα παραδείγματα, που ξεκινούν από την εναέρια κυκλοφορία, περνούν στις εφορίες, συνεχίζουν με τα σκουπίδια, τα εκτυπωτικά της ΔΕΗ, τα σχολεία, τα πανεπιστήμια ή τα νοσοκομεία, δεν έχουν τέλος. Απλώνονται παντού, μέρα με τη μέρα περισσότερο.

Η συνείδηση ότι δεν υπάρχει κράτος και ότι δεν μπορεί να εφαρμόσει ούτε νόμους ούτε αποφάσεις, δυστυχώς, έχει γενικευθεί απόλυτα και πια δεν ανατρέπεται.

Σε αυτό το πλαίσιο, νέες κυρίαρχες συνθήκες διαμορφώνονται, γύρω από τη βέβαιη αδυναμία της κυβέρνησης να εκτελέσει τις υποχρεώσεις που έχει αναλάβει έναντι της τρόικας, αλλά και την παντελή αδυναμία της να πείσει την κοινωνία στο σύνολό της.

Ουδείς φαντάζεται ότι, από εδώ και στο εξής, μπορεί να γίνει οτιδήποτε που θα συμβάλει στην επίτευξη των στόχων. Οι μηχανισμοί εσόδων όχι απλώς αποτυγχάνουν ο ένας μετά τον άλλον, αλλά πλέον κατεβάζουν και τα ρολά, ενώ, κάθε προσπάθεια περιστολής δαπανών πέφτει στο κενό, ειδικά από τη στιγμή που, όπως οι ίδιοι οι βουλευτές του ΠΑΣΟΚ καταγγέλλουν μέσα στη Βουλή, αντί το κράτος να μικραίνει, αντιθέτως, μεγαλώνει!

Την ίδια ώρα, η κυβερνητική αναποτελεσματικότητα φτάνει σε αδιανόητα βάθη: το τελευταίο παράδειγμα είναι το άδοξο τέλος των λεονταρισμών του κ. Ραγκούση για τα ταξί, που τώρα ετοιμάζει το… πέμπτο νομοσχέδιο για την απελευθέρωση του κλάδου και στο οποίο κάνει πίσω ολοταχώς σε πολλά σημεία, θέτοντας μάλιστα τις διατάξεις του υπό την αίρεση της τρόικας που μόλις έφυγε από την Αθήνα!

Τα παραδείγματα πράγματι δεν έχουν τέλος, αλλά δεν έχουν πλέον και σημασία. Σημασία έχει να ανακοπεί το ταχύτερο δυνατό η γενικευμένη αίσθηση πλήρους διάλυσης μιας πολιτείας που αδυνατεί να ασκήσει έστω και στοιχειωδώς το ρόλο της.

Οι λόγοι γι αυτό είναι πολλοί και χιλιοειπωμένοι. Ούτε κι αυτοί έχουν σημασία πια. Το μόνο ζητούμενο τώρα, είναι πώς το φαινόμενο θα ανακοπεί πριν εξελιχθεί σε κατακλυσμό. Και ο τρόπος είναι ένας και μόνος: η άμεση προσφυγή στις κάλπες.

Το αντεπιχείρημα ότι οι εκλογές θα βλάψουν τη δημοσιονομική πορεία, ήταν, μέχρι προχθές, ως ένα σημαντικό βαθμό, βάσιμο. Δεν είναι πια.

Κι αυτό, επειδή δεν υπάρχει πλέον πορεία επίτευξης των στόχων. Δεν υπάρχουν ούτε οι μηχανισμοί που θα τη στηρίξουν, ούτε οι συνθήκες κοινωνικής αποδοχής που θα της επιτρέψουν να φέρει αποτέλεσμα, πιθανότατα, δε, σε μαζική κλίμακα, ούτε και τα χρήματα που θα πρέπει να καταβάλουν οι πολίτες για να αντεπεξέλθουν στις νέες υποχρεώσεις. Κι όποιος προσποιείται ότι δεν το βλέπει, είτε από ανεπάρκεια είτε από υστεροβουλία, προσφέρει χείριστες υπηρεσίες στον τόπο.

Οσο το φαινόμενο γενικεύεται, μεγαλώνουν και οι κίνδυνοί του. Η κυβέρνηση είναι φανερά ανίκανη να το σταματήσει. Ο μόνος τρόπος που της απομένει, είναι πλέον είτε να πάρει πίσω αυτά που έχει συνομολογήσει, κάτι που θα τινάξει άμεσα στον αέρα τη συνέχιση του προγράμματος, είτε να καταφύγει στη μαζική καταστολή όχι πλέον κατά της μίας ή της άλλης κοινωνικής ομάδας, αλλά του συνόλου σχεδόν της κοινωνίας.

Και οι δύο αυτοί δρόμοι είναι κλειστοί και αν η κυβέρνηση μπει στον πειρασμό να τους ακολουθήσει, θα προκαλέσει την καταστροφή μια ώρα αρχύτερα και με τους δυσμενέστερους δυνατούς όρους.

Ο μόνος δρόμος που παραμένει ανοικτός, είναι οι εκλογές.

Ο υπαρκτός κίνδυνος με αυτές, είναι, πρακτικά, να τις απαγορεύσει το Βερολίνο απειλώντας ότι ενδεχόμενη προκήρυξή τους, θα σημάνει αυτόματα και τη διακοπή της βοήθειας.

Σε τέτοιο ενδεχόμενο, η Ελλάδα οφείλει και πρέπει να κλείσει τα αυτιά της. Αν συμβεί κάτι τέτοιο, η χώρα δεν βαδίζει μόνον στον γκρεμό της ήδη δεδομένης χρεοκοπίας, αλλά και στο χάος της εσωτερικής κατάρρευσης με απολύτως απρόβλεπτες συνέπειες.

Η χώρα, έστω και κάτω από τρομακτικά δύσκολες συνθήκες, μπορεί να ζήσει φτωχή, αλλά δεν μπορεί να ζήσει υπόδουλη σε αυτό το βαθμό. Είναι αδύνατον.

Η κυβέρνηση οφείλει να αναλάβει την ευθύνη αυτής της πραγματικότητας αντί να κρύβεται πίσω από παιδαριώδεις μεγαλοστομίες περί καθήκοντος για σωτηρία, την οποία, δύο χρόνια τώρα υπόσχεται, αλλά για την οποία όχι μόνον δεν κάνει αυτά που οφείλει ενώ, αντιθέτως, κοροϊδεύει τους πάντες, δανειστές και λαό.

Αυτή ήταν η συνταγή παραμονής της στην εξουσία, αλλά, τώρα, εξελίσσεται πλέον ταχύτατα σε συνταγή χάους.

Αν λοιπόν εννοεί αυτό που λέει, ότι θέλει κάτι να προσφέρει στον τόπο έστω αυτή τη στιγμή, το μόνο που μπορεί να κάνει, είναι να δώσει στον ελληνικό λαό το δικαίωμα να αποφασίσει ο ίδιος για τη μοίρα του.

Η κυβέρνηση που θα προκύψει από τις εκλογές, όποια κι αν είναι, μονοκομματική ή όχι, θα πρέπει να αναλάβει τις ευθύνες μιας αδιανόητα δύσκολης επόμενης μέρας, την εντολή για τις οποίες, πλέον, μόνον ο ελληνικός λαός μπορεί να δώσει, και, ασφαλώς, όχι η κυρίαΜέρκελ που, χθες πάλι, από το Βερολίνο, με τον πιο ιταμό τρόπο, απαίτησε δημόσια ακόμα μεγαλύτερη συμπίεση μιας χώρας που, δεν έχει πια να χάσει, παρά τις αλυσίδες της.

Οι πολιτικές δυνάμεις πρέπει να προσέλθουν σε μια πολύ σύντομη προεκλογική περίοδο λέγοντας στον ελληνικό λαό την πλήρη αλήθεια για το τι φιλοδοξούν να κάνουν και το πώς θα το κάνουν αν λάβουν την εντολή.

Να του εξηγήσουν με απόλυτη σαφήνεια τους κινδύνους και τις συνθήκες που θα αντιμετωπίσουν την επόμενη ημέρα.

Όχι με αθλιότητες του τύπου «λεφτά υπάρχουνε», αλλά με απόλυτα ξεκάθαρη εξήγηση του τι τον περιμένει είτε στη μία είτε στην άλλη κατεύθυνση, είτε σε συνέχιση αυτής της πορείας, είτε σε ενδεχόμενο επαναδιαπραγμάτευσης.

Ο ελληνικός λαός οφείλει να πάρει πλέον εκείνος την απόφαση αν θα συνεχίσει σε αυτό το δρόμο και θα τον ακολουθήσει συνειδητά για τη συνέχιση του προγράμματος χωρίς όμως αντίδραση, ή αν θα δώσει την εντολή για απόπειρα επαναδιαπραγμάτευσης ή και για απαλλαγή του από την υφιστάμενη συμφωνία.

Στο πρώτο ενδεχόμενο, θα πρέπει να αφήσει το πρόγραμμα να εξελιχθεί όσο το δυνατόν πιο ομαλά. Αλλά με τη θέλησή του και με τη νομιμοποίηση που θα έχει η νέα κυβέρνηση να περάσει τα μέτρα, έστω, τότε, δια πυρός και σιδήρου.

Στο δεύτερο ενδεχόμενο, θα πρέπει να γνωρίζει ότι η επαναδιαπραγμάτευση δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι θα γίνει αποδεκτή από το Βερολίνο – αυτό οφείλει να το ξεκαθαρίσει απόλυτα ιδίως η Νέα Δημοκρατία πριν τις κάλπες.

Να εξηγήσει ότι θα καταβληθεί κάθε δυνατή προσπάθεια, αλλά ότι αυτή μπορεί να προσκρούσει σε ερμητικά κλειστές πόρτες με ότι αυτό συνεπάγεται – μπορεί όμως και όχι, λόγω του δεδομένου τρόμου γύρω από το ενδεχόμενο μιας ελληνικής χρεοκοπίας σε τέτοιες συνθήκες.

Στο τρίτο ενδεχόμενο, μιας εντολής για πλήρη απαλλαγή από το «μνημόνιο», ο ελληνικός λαός θα πρέπει να γνωρίζει ότι ψηφίζει την άμεση άτακτη χρεοκοπία με ότι αυτό συνεπάγεται, το οποίο θα πρέπει παραστατικά και χωρίς ωραιοποιήσεις να εξηγηθεί με τον πιο εναργή τρόπο στην προεκλογική περίοδο.

Πάντως, σε κάθε περίπτωση, εδώ που έφτασαν τα πράγματα, μόνον ο ίδιος μπορεί και δικαιούται πια να αποφασίσει. Ουδείς άλλος.

http://www.tovima.gr/