του Χάρη ΛάμπρουΠοιος είναι αυτός ο τρίτος που βαδίζει πάντα δίπλα σου;
Όταν μετράω, μόνο εσύ κι εγώ είμαστε μαζί
Αλλά όταν σηκώσω το βλέμμα πέρα στον άσπρο δρόμο
Πάντα υπάρχει και κάποιος άλλος που βαδίζει πλάι σου
T.S. Eliot, The Waste Land, V. What the Thunder Said
Όντως ζούμε σε παράξενους καιρούς. Γινόμαστε αναγκαστικά μάρτυρες της κατεδάφισης των κοινωνικών θεμελίων της ίδιας της ουσίας της «Ευρώπης». Οι άνεμοι της ιστορίας φέρνουν μαζί τους το αποκρουστικό πρόσωπο του «θαυμαστού» καινούργιου κόσμου, δείγματα του οποίου είδαμε σε πολλές περιπτώσεις σε όλο τον κόσμο, όπως στο Ιράκ, τη Ρουάντα, την πλατεία Τιεν Αν Μεν και πρόσφατα στη Φουκουσίμα.
Είμαστε η νεολαία αυτής της ηπείρου που της υποσχέθηκαν ένα μέλλον, μια κοινή ταυτότητα ανεξάρτητα από φυλή και σύνορα, και αντί γι’ αυτό πήραμε ανεργία, ξενιτιά και ψαλιδισμένες ελπίδες. Υποτίθεται ότι μας ενώνει μια «Ευρωπαϊκή Ένωση», μια ένωση των αγορών και των προϊόντων και όχι μια ένωση των ανθρώπων και των ψυχών τους. Μας είπαν πως το «κοινό νόμισμα» θα εξίσωνε τις τσέπες μας – όπως και τις «εκλεπτυσμένες» μας καταναλωτικές συνήθειες – δηλαδή την κάλπικη δεκάρα των ονείρων μας…
Σήμερα, χώρες και λαοί βρίσκονται όμηροι, τρομοκρατημένοι από την προοπτική της απώλειας της ευημερίας που αποκτήθηκε τα τελευταία χρόνια. Οι άλλοτε «εγκάρδιες» σύνοδοι των ευρωπαϊκών ελίτ, ξαφνικά μετατράπηκαν σε ρινγκ όπου ο καθένας προσπαθεί να σώσει το μερίδιο που του αναλογεί από το πλιάτσικο. Και αυτό το σόου του ξεσκίσματος των σαρκών παίζεται κάθε μέρα στα κανάλια και τις εφημερίδες με τόνους μελανιού και ώρες αναλύσεων που τρέφουν το φόβο και την απέχθεια για τον διπλανό…
Τα κινήματα που αναπτύχθηκαν μέσα σ’ αυτό το σκηνικό, έχουν όλα έναν κοινό παρονομαστή: την ελπίδα για ένα διαφορετικό μέλλον που δεν θα εξουσιάζεται από την σιδερένια γροθιά των χρηματαγορών και των επιχειρήσεων. Χρωστάμε πολλά στους γενναίους λαούς της Τυνησίας, της Αιγύπτου, της Λιβύης και της μαρτυρικής Συρίας και υποσχόμαστε ότι οι θυσίες τους θα δυναμώσουν τον αγώνα μας ακόμα περισσότερο.
Είναι ανάγκη να ακολουθήσουμε το παράδειγμα των τόσων επαναστατών που πέρασαν πριν από μας στην ιστορία οι οποίοι έδωσαν τα πάντα για τον κοινό σκοπό. Με τον ίδιο τρόπο που ο καπιταλισμός σήμερα μας δείχνει την πόρτα και μας μεταχειρίζεται σαν αναλώσιμα πειραματόζωα (με την Ελλάδα να αποτελεί το «πιάτο της ημέρας»), έτσι κι εμείς πρέπει να απαντήσουμε ανάλογα και να δείξουμε ότι δεν έχουμε να χάσουμε τίποτα, μιας και οι υποσχέσεις για ευημερία πάντα θα είναι κάλπικες. Είναι ανάγκη να δείξουμε ότι είμαστε έτοιμοι να χάσουμε τα πάντα κι ότι δεν δίνουμε δεκάρα για τα «αγαθά» που χάνουμε. Ζούμε ό,τι λέμε και λέμε ό,τι πιστεύουμε.
Δεν είναι ότι κυνηγάμε τις καλές δουλειές και τα χρήματα έτσι ώστε να γύρουμε ανακουφισμένοι και να χαλαρώσουμε όταν αυτός ο εφιάλτης θα τελειώσει…
Είναι το όραμα για έναν καλύτερο κόσμο, έναν κόσμο στον οποίο πάντα θα υπάρχει κάποιος που θα βαδίζει πλάι μας …
http://amesoslogoskaidrasi2.blogspot.com/ μέσω http://www.steveniko.com/
Αναρτήσεις
Το Νόημα της «Ευρώπης»
ΑπάντησηΔιαγραφήΕυρώπη και Ελλάδα
Ο κίνδυνος του ολοκληρωτισμού ελλοχεύει στον ευρωπαϊκό χώρο ο οποίος δυναστεύεται σήμερα από μια μικρόψυχη, οικονομίστικη συντεχνία. Η Ελλάδα ανήκει σε αυτή τη συντεχνία και ως εκ τούτου αντιμετωπίζει τον ίδιο κίνδυνο.
Αυτό πρέπει να αποτελέσει αντικείμενο προβληματισμού. Ιδιαίτερα υπό τις παρούσες συνθήκες οικονομικής κρίσης αλλά και την επικείμενη δραματική υποβάθμιση του βιοτικού επιπέδου αυτός ο κίνδυνος επιρρώνεται από τις αποσχιστικές τάσεις διάφορων κρατών-μελών (Βέλγιο, Ισπανία, Ιταλία κλπ).
Παρεμπιπτόντως τα αντιφασιστικά προοδευτικά κινήματα (υπάρχουν;) θα έπρεπε από τη μια να αντιταχθούν σε αυτή την οικονομίστικη συντεχνία, και από την άλλη να δράσουν έτσι ώστε να αποτραπεί αυτή η διάσπαση .
Το ερώτημα λοιπόν «μέσα ή έξω από την ΕΕ;» πρέπει να λάβει υπόψη του αυτόν τον κίνδυνο.
Τώρα όσον αφορά την Ελλάδα, άραγε είναι σίγουρο, ή τουλάχιστον σχετικά βέβαιο, ότι μια πορεία εκτός ΕΕ – υπό τις συγκεκριμένες συγκυρίες – θα οδηγήσει σε μια προοδευτική, δημοκρατική διέξοδο; Ή μήπως – όπως και στο παρελθόν έχει καταδειχτεί – σε συνθήκες οικονομικής εξαθλίωσης είναι πιθανή μια συντηρητική-ολοκληρωτική στροφή του ελληνικού λαού;
Αυτοί οι προβληματισμοί είναι πολύ σοβαροί. Γι’ αυτό και κάθε ανάλυση - που προτείνει την έξοδο, όχι μόνο από τους ευρωπαϊκούς οικονομικούς θεσμούς, αλλά και από τις γενικότερες κοινωνικοπολιτικές και πολιτισμικές δομές της Ευρώπης - πρέπει να τους λαμβάνει πολύ σοβαρά υπόψη.
Από την άλλη μεριά, θα πρέπει να τονιστεί ότι η έννοια της «Ευρώπης» δεν μπορεί να ταυτίζεται μόνο με την οικονομική ενοποίηση, τη νομισματική ζώνη και το αλληλοεξαρτώμενο τραπεζικό σύστημα – δηλαδή την ΕΕ.
Ο όρος «Ευρώπη» δηλώνει πολύ περισσότερα. Δηλώνει ένα πολιτισμικό κεκτημένο ιδεών και αξιών βασισμένο στον ορθό λόγο, τη κοινωνική δικαιοσύνη και την ισότητα από το οποίο είναι εξαιρετικά δύσκολο να απομακρυνθεί κανείς.
Άρα, μια πρόταση προς την αντίθετη κατεύθυνση θα πρέπει να εγγυάται μια έννοια πιο ποιοτική από αυτή της Ευρώπης.
Θα επανέλθουμε.
Θανάσης Χαλκιάς
http://amesoslogoskaidrasi2.blogspot.com/2011/08/blog-post_9515.html