H ταυτότητα μιας κρίσης

Του Γ. Καπόπουλου

Ενα χρόνο ακριβώς μετά την παραδοχή στο ιστορικής σημασίας ECOFIN της 9ης Μαΐου 2010 ότι η ελληνική δημοσιονομική κρίση είναι μέρος μιας συνολικής κρίσης που καταρχήν πλήττει τους αδύναμους κρίκους της Ευρωζώνης, σε επικοινωνιακό επίπεδο η κρίση εμφανίζεται να έχει ξανά ελληνικό κατά κύριο λόγο χαρακτήρα.

Το τι συμβαίνει έγινε πλέον κατανοητό μετά από ένα μπαράζ πληροφόρησης και παραπληροφόρησης με πηγή το υπουργείο Οικονομικών στο Βερολίνο, από όπου επιχειρήθηκε στην αρχή να ανοίξει διαπραγμάτευση για τη μεθόδευση της αναδιάρθρωσης του ελληνικού δημόσιου χρέους και στη συνέχεια να δραματοποιηθεί το κλίμα με τη φήμη για κινήσεις της Αθήνας για έξοδο από την Ευρωζώνη.

Με την προσφυγή της Πορτογαλίας στον Προσωρινό Μηχανισμό ΕFSF έγινε κατανοητό στο Βερολίνο ότι η συνταγή δημοσιονομικής εξυγίανσης που επεβλήθη στην Ελλάδα και στη συνέχεια στην Ιρλανδία και στην Πορτογαλία δεν αποδίδει κανένα από τα προσδοκώμενα αποτελέσματα:

Δεν πείθει τις αγορές, που δεν πείθονται ούτε για τη βιωσιμότητα του χρέους των τριών προβληματικών χωρών, ούτε για την πολιτική βούληση της γερμανικής ηγεσίας να αναλάβει έγκαιρα και πειστικά το όποιο εσωτερικό πολιτικό κόστος της συνολικής θωράκισης της Ευρωζώνης. Ετσι, ο κίνδυνος να συνεχισθεί το ντόμινο επιθέσεων των αγορών στην Ισπανία, την Ιταλία και το Βέλγιο παραμένει.

Τείνει να δημιουργήσει έναν φαύλο κύκλο χρηματοδότησης και αναχρηματοδότησης, που με δεδομένο το σύστημα των εγγυήσεων σήμερα του Προσωρινού Μηχανισμού ΕFSF και αύριο του Μόνιμου ΕSΜ κινδυνεύει να υποθηκεύσει την πιστοληπτική αξιολόγηση ΑΑΑ της ομάδας των έξι -Γερμανία, Γαλλία, Φινλανδία, Αυστρία, Λουξεμβούργο και Αυστρία- και να διογκώσει εκτός ελέγχου τον ευρωσκεπτικισμό στην κοινή γνώμη των εν λόγω χωρών.

Ετσι, ο Σόιμπλε άνοιξε τη συζήτηση περί αναδιάρθρωσης με την παραδοχή ή καλύτερα τον ευσεβή πόθο ότι η αποκατάσταση της βιωσιμότητας του χρέους των προβληματικών χωρών με μία σκληρή αναδιάρθρωση θα έπειθε τις αγορές και θα θωράκιζε την Ισπανία.

Πολύ γρήγορα η κίνηση γύρισε μπούμερανγκ, προκάλεσε επιπρόσθετη νευρικότητα και κλιμάκωσε τις υποβαθμίσεις της Αθήνας, καθώς πολλαπλασίασε την ήδη θεμελιωμένη δυσπιστία των επενδυτών που γνωρίζουν ότι με τη λειτουργία του Μόνιμου Μηχανισμού ΕSΜ μετά το 2013 υπάρχει η απειλή του «κουρέματος» των ομολόγων, με συνέπεια να προεξοφλούν το ενδεχόμενο αυτό με την αύξηση των επιτοκίων και των ασφαλίστρων κινδύνου.

Μετά από ένα ψυχόδραμα δύο εβδομάδων, η απάντηση στο Σόιμπλε από την πλειονότητα της θεσμικής ευρωπαϊκής ηγεσίας και των εταίρων του είναι σαφής. H αναδιάρθρωση κινδυνεύει να έχει κόστος και παρενέργειες πολύ μεγαλύτερες από ένα νέο πακέτο δανεισμού της Αθήνας που δημιουργεί προηγούμενο και για το Δουβλίνο και τη Λισαβόνα.

Επιπροσθέτως αρχίζει δειλά δειλά και τίθεται η πρόκληση των προϋποθέσεων της ανάπτυξης, που μέσω δημιουργίας πρωτογενών πλεονασμάτων είναι η μόνη απάντηση στην πρόκληση της βιωσιμότητας του δημόσιου χρέους.

Αν πριν από ένα χρόνο ο Γερμανός τραπεζίτης Οτμαρ Ισιγκ έβλεπε τη χρεοκοπία της Ελλάδας σαν μία λύση χαμηλού κόστους, αλλά και μήνυμα παραδειγματισμού, σήμερα το κόστος μιας σκληρής αναδιάρθρωσης θεωρείται απαγορευτικό από την πλειονότητα των Ευρωπαίων συναδέλφων του.

Ακόμη και ο αρθρογράφος της Suddeutsche Zeitung, που συνηγορεί υπέρ της αναδιάρθρωσης, πιστεύει ότι μόνο ένα είδος «Σχεδίου Μάρσαλ» μπορεί να εξισορροπήσει τις παρενέργειες της σκληρής δημοσιονομικής ευταξίας. Από τη χρεοκοπία έως την τιμωρία και τον παραδειγματισμό μέχρι το Σχέδιο Μάρσαλ η απόσταση είναι μεγάλη…

Από ΗΜΕΡΗΣΙΑ μέσω http://www.inprecor.gr/