Δίκαιοι και άδικοι σ' ένα τσουβάλι

Του Σταύρου Χριστακόπουλου

Να λοιπόν που, όταν πέρασε σε δεύτερη μοίρα το παιχνιδάκι των πολιτικών εκβιασμών, πολλά ξεκαθαρίζουν και πριν απ' όλα οι πραγματικές απαιτήσεις των δανειστών. Τώρα ανοίγει το παιχνίδι και φαίνονται οι όροι του. Με επίκεντρο τον καυγά στο εσωτερικό της τρόικας διαγράφεται στον σκοτεινό ορίζοντα της Ελλάδας μια πραγματικότητα που αποτελεί κόλαφο για όσους μίλησαν από την αρχή για «σωτηρία της χώρας». Αλλά και για όσους αντιπολιτεύονται για τα μάτια του κόσμου...

Εκεί που οι δανειστές απαιτούσαν τη συναίνεση της αντιπολίτευσης ως όρο μη διαπραγματεύσιμο για την εκταμίευση της πέμπτης δόσης του δανείου της τρόικας, τώρα ψάχνουν εναγωνίως τον τρόπο να υπερβούν τις μεταξύ τους διαφορετικές απόψεις και συμφέροντα για να συνεχιστεί ο δανεισμός. Οεκβιασμός του ΔΝΤ ότι δεν δίνει την επόμενη δόση αν δεν εγγυηθεί η Ε.Ε. τον δανεισμό του 2012 πυροδότησε εξελίξεις στην ευρωζώνη.

Ήδη κυκλοφορούν και ποσά για τον νέο δανεισμό της Ελλάδας – γύρω στα 65 δισ. λέει το Reuters ότι συζητούν στην Ε.Ε. για την περίοδο 2012-13. Εν τω μεταξύ πληθαίνουν οι προειδοποιήσεις για τον «κίνδυνο» να ξεφύγει η καταρρέουσα ελληνική οικονομία από τον έλεγχο των δανειστών της και να περιπέσει σε μιαανεξέλεγκτη πτώχευση. Αυτό δηλαδή για το οποίο προειδοποιούμε τους τελευταίους μήνες ως ένα απολύτως ρεαλιστικό ενδεχόμενο. Ανεξαρτήτως μάλιστα του νέου δανεισμού...

Όμως η στιγμή για μια ανεξέλεγκτη (ή και ελεγχόμενη) πτώχευση δεν είναι κατάλληλη. Θα είχε τεράστιοκόστος για τους δανειστές και την τρόικά τους, όχι απλώς και μόνο στο οικονομικό επίπεδο, όσο κυρίως στοπολιτικό: όλοι οι υπάρχοντες μηχανισμοί «στήριξης» θα έμπαιναν σε κίνδυνο, ενώ για την Ευρώπη επιπλέον αυτή η εξέλιξη θα συνιστούσε μια τεράστια αποτυχία με αντίκτυπο στο ευρώ και το κύρος των θεσμών και μηχανισμών της.

Μαλάκωσαν, λοιπόν, και οι αναφορές για το αν η Ελλάδα πληροί τις προϋποθέσεις για έναν νέο δανεισμό ή για τη συνέχιση του υπάρχοντος. «Όλα εξαρτώνται από την αξιολόγηση της τρόικας» λένε επίσημοι και ανεπίσημοι υποδεικνύοντας εμμέσως τη σκληρή διαπραγμάτευση που εξελίσσεται στο παρασκήνιο.

Στην πραγματικότητα λοιπόν το ζητούμενο αυτής της περιόδου δεν είναι η βιωσιμότητα του χρέους. Αυτή εξ αρχής δεν υπήρχε. Η βασική επιδίωξη αφορά τον πλήρη έλεγχο της χώρας: οικονομικό και πολιτικό. Αλλά και τον έλεγχο του «οικοπέδου», με τη γεωστρατηγική διάσταση να συμπληρώνει τις δύο προηγούμενες.

Γι’ αυτό άλλωστε βγήκε το χθεσινό «σενάριο» των Financial Times, το οποίο (με τίτλους του είδους«Βγάζουν την Ελλάδα στο σφυρί» και «Η Ευρώπη στην παγίδα των Ελλήνων» η εφημερίδα μιλά για «δημοπρασία» της Ελλάδας) λέει ότι οι όροι για έναν νέο δανεισμό θα συμπεριλαμβάνουν δύο κρίσιμες παραμέτρους ήδη γνωστές στους αναγνώστες του «Π»:

1. Η μία αναδείχθηκε τις προηγούμενες μέρες και επικεντρώνεται στη μορφή της εταιρείας στην οποία οι δανειστές φιλοδοξούν να μεταφερθεί η διαδικασία εκποίησης του συνόλου της εθνικής περιουσίας. Έτσι θα διασφαλιστεί η ρευστοποίηση ανεξάρτητα από πολιτικές αλλαγές, αλλά και θα γίνει δυνατή η υπέρβαση κάθε νομικού περιορισμού.

Αυτοί θα εκποιούν – δηλαδή θα χαρίζουν στους εαυτούς τους – χωρίς μάλιστα να ελαφρύνουν το... χρέος, όπως μετ’ επιτάσεως ισχυρίζεται η ψευδέστατη προπαγάνδα τους. Και από την άλλη οι Έλληνες πολιτικοί που θα συναινέσουν σε αυτήν τη διαδικασία θα χρεωθούν το ποινικό μέρος αντιμετωπίζοντας ενδεχομένως ακόμη και την προοπτική της φυλακής.

2. Η δεύτερη ήταν γνωστή – και την είχαμε επισημάνει εγκαίρως – από πολύ καιρό. Αφορά τον έλεγχο τηςσυλλογής των φόρων, μια παράμετρο για την οποία το «Π» και η ιστοσελίδα μας έχουν γράψει εδώ και μήνες με αφορμή της εξαγγελθείσα μεταρρύθμιση και τις συγχωνεύσεις των εφοριών.

Κανείς δεν ξέρει αν θα βρεθεί μια «εύπεπτη» φόρμουλα ώστε τελικά η κυβέρνηση να περάσει ένα τέτοιο μέτρο χωρίς αντιδράσεις. Αυτό όμως που ο καθένας καταλαβαίνει είναι ότι η εφαρμογή του στερεί από τη χώρα μια από τις βασικές λειτουργίες που νομιμοποιούν και εκπληρώνουν τους σκοπούς ενός κράτους.

● Ήδη έχει επιβληθεί η χρήση του μεγαλύτερου μέρους της φορολογίας για τον σκοπό της «εξυπηρέτησης» του χρέους.

● Ήδη ο τρόπος φορολόγησης έχει προσαρμοστεί απολύτως στον ίδιο σκοπό.

● Το μόνο που μένει είναι να ελεγχθεί από τους τοκογλύφους και ο τρόπος συλλογής τους. Στο όνομα πάντα της διαφθοράς και της ανικανότητας του κράτους και των λειτουργών του.

Έτσι το κράτος – το οποίο από χρόνια αποτελεί απλώς τον τροχονόμο της τροφοδότησης ιδιωτικών συμφερόντων, της διανομής μιζών και του ξεπλύματος βρόμικου χρήματος – απεμπολεί κατ’ ουσίαν τον έλεγχο ολόκληρου του συστήματος φορολόγησης και τη δυνατότητα να μεταρρυθμιστεί προς όφελος των παραγωγικών τμημάτων της κοινωνίας και των συνεπών φορολογουμένων. Δίκαιοι και άδικοι σε ένα τσουβάλι.

Εν τέλει, με την υλοποίηση των δύο αυτών απαιτήσεων (περιουσία, φορολογία), εκπληρώνεται η σημαντικότερη απαίτηση των τοκογλύφων: η πλήρης αφαίμαξη της ελληνικής κοινωνίας σε ήδη διαθέσιμο ρευστό και η πλήρης ρευστοποίηση των περιουσιακών στοιχείων.

Με άλλα λόγια το διακύβευμα δεν βρίσκεται στον σκυλοκαβγά μεταξύ Παπανδρέου και Σαμαρά για τις φορολογικές κλίμακες, αλλά στον πυρήνα της εθνικής κυριαρχίας και της άσκησής της. Στη δυνατότητα του κράτους να υπάρχει και της πολιτικής να διατηρήσει οποιοδήποτε περιεχόμενο. Σε αυτό θα κριθούν οι αρχηγοί των δύο μεγάλων κομμάτων και όχι στο ποσοστό φορολόγησης, όπου ήδη το παιχνίδι μοιάζειστημένο.

Αυτή είναι και η ουσία της συναίνεσης, στην οποία και οι δύο ορκίζονται...

http://www.topontiki.gr