Αντε πάλι, πέφτουμε απ' τα σύννεφα μαθαίνοντας (!) για το βαθιά διεφθαρμένο χρηματοπιστωτικό σύστημα, για την απληστία των τραπεζών, για τη δωροδόκηση των ελεγκτικών μηχανισμών, για την αφέλεια των επενδυτών και πάει λέγοντας.
Χάνουν το χρώμα τους οι υποστηρικτές αυτού του συστήματος (που είναι ένα υποσύστημα εντός του διεφθαρμένου ευρύτερου πολιτικού συστήματος, της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, καλέ). Βγαίνουν από τα ρούχα τους, αλλά «τι να κάνουμε;», λένε, δεν έχει έως τούδε η ανθρωπότητα εγκαθιδρύσει ένα δημοκρατικότερο καθεστώς.
Μιλάνε για «πολιτισμένες δημοκρατίες» (όλες δυτικού τύπου), αποφαίνονται ότι δεν υπάρχουν αδιέξοδα σ' αυτές τις δημοκρατίες (οι ίδιες από μόνες τους, όπως λειτουργούν, είναι το αδιέξοδο), προσπαθούν με νύχια και με δόντια να μεταθέσουν τις ευθύνες σε πρόσωπα (στους ελεγκτές, τάχα, που δωροδοκούνται) και όχι στο ίδιο το σύστημα, τη δομή του.
Την ίδια ώρα σφυρίζουν αδιάφορα για την κρίση και τις επιπτώσεις της, αποδίδουν σε «κακούς» ανθρώπους την έξαρση της εγκληματικότητας, το «συνωστισμό» στα ψυχιατρεία και σε κάθε είδους κλινικές, την αύξηση των αυτοκτονιών, όλα αυτά απόρροια της ανεργίας. Επιπροσθέτως εξοργίζονται με τα κινήματα ανυπακοής, που στρέφουν -λέει- τα νώτα τους στο νόμο, βγάζουν σπυριά με τον αγώνα των κατοίκων της Κερατέας, που επιμένουν να υπερασπίζονται τον τόπο και την αξιοπρέπειά τους.
Δηλαδή περιμέναμε την έκθεση της αμερικανικής Γερουσίας για να μάθουμε ότι οι μεγαλοτραπεζίτες, οι τζιτζιφιόγκοι των οίκων αξιολόγησης και οι νομοθέτες, όλοι αυτοί σε αγαστή συνεργασία, απομυζούσαν και απομυζούν τον πλούτο της εργασίας των πολλών, παίζοντας με τα νούμερα της χρηματιστικής οικονομίας και γνωρίζοντας ότι ουδείς θα τους ελέγξει και θα τους τιμωρήσει; Για τα μάτια του κόσμου είναι η έκθεση που ανακοίνωσε η αμερικανική γερουσία, κάτι σαν άλλοθι της λειτουργίας των δημοκρατικών θεσμών. Εστω ότι πάνε σπίτια τους όλα αυτά τα παλικάρια της συνενοχής. Ναι, αλλά βαθύπλουτα παλικάρια· στη θέση τους θα τοποθετηθούν άλλα τέτοια και ούτω καθ' εξής. Οι πάντες είναι ευένδοτοι στη δωροδοκία, που την επιζητούν μάλιστα οι πλείστοι.
Δεν είναι δημοκρατίες-υπόδειγμα αυτές της Δύσης· το αντίθετο, είναι καθαρά ολιγαρχίες που έχουν το θράσος να μιλάνε για θεσμούς, διαφάνεια, έλεγχο και κουραφέξαλα. Αλλά δεν είναι θράσος αυτό· είναι η επίγνωση ότι η ολιγαρχία έχει εμποτίσει τους πάντες, την έχουν αποδεχτεί οι περισσότεροι, με πρώτους απ' όλους τους ιθύνοντες (και τη δομή, φυσικά) των πολιτικών κομμάτων, φιλελεύθερων και σοσιαλιστικών. Προκαλεί εντύπωση εντούτοις η άνεση με την οποία ελίσσονται οι υμνητές αυτού του συστήματος με εφαλτήριο το «βήμα» που κατέχουν (στα media, στην πολιτική, στην επικοινωνία, γενικώς).
Οταν βλέπουν τα σκούρα αλλάζουν τροπάριο, κηρύσσουν πόλεμο κατά της διαφθοράς, απαιτούν τιμωρία των υπευθύνων και λοιπά ιλαρά. Αλλά είναι ένα από τα «δημοκρατικά» προσωπεία τους. Εμπαθείς και μέχρι το κόκαλο βολεμένοι, δεν διστάζουν να χειροκροτήσουν ό,τι έως χθες απέρριπταν μετά βδελυγμίας. Οι δήθεν υπερασπιστές του διαφορετικού, η νέα αστική (τι θλίψη...) τάξη της χώρας.
Παραφράζοντας τον Ρολάν Μπαρτ: «Οσο η κοινωνία θα σπαράσσεται, η δημοσιογραφία θα έχει ένοχη συνείδηση». Για τούτο ας μπει μες στην κοινωνία η δημοσιογραφία· να πάψει να αναμεταδίδει τα υπουργικά δελτία Τύπου ή αυτά της αστυνομίας και του κάθε φορέα που υπηρετεί ένα σάπιο και διεφθαρμένο πολιτικό σύστημα. Ας υποσταλεί λίγο η σημαία της αλαζονείας (που είναι προϊόν συμβιβασμών και ημιμάθειας)· ας γίνει προσπάθεια να κάνουμε την κοινωνία πολιτικό θεσμό.
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Ας είμαστε ευγενείς στο σχολιασμό.