Ποιος αρμέγει το κράτος;

Τα μεγάλα ελλείμματα, το τεράστιο χρέος, η χρεοκοπία της χώρας και άλλα πολλά αμαρτωλά αποδίδονταν για μήνες και συνεχίζουν να αποδίδονται, μέσω συντονισμένων και συνεχών επιθέσεων, στους υψηλούς μισθούς των δημοσίων υπαλλήλων, στις πρόωρες συντάξεις, στα υπερβολικά επιδόματα, στα δώρα, στις υπερωρίες, στις γκόμενες τις προηγούμενες και τις επόμενες και σε άλλα παρόμοια, για να μην μακρηγορώ. Αν οι δημόσιοι υπάλληλοι ανακηρύχτηκαν σε βαμπίρ του κράτους και κατά συνέπεια της κοινωνίας των ιδιωτών, για τα ΣΔΙΤ και τον ρόλο τους στην αφαίμαξη των οικονομικού αίματος του δημοσίου, κουβέντα δεν βρέθηκε να πει κανείς.

Η πιο συνηθισμένη μέθοδος αφαίμαξης των δημόσιων οικονομικών μέσω των ΣΔΙΤ, είναι η υπερτιμολόγηση, μέθοδος ιδιαίτερα εκτεταμένη και επικερδής, όπως και οι συνεχείς προς τα πάνω ανακοστολογήσεις.

Σαν τέτοια ζωντανά και διαρκή παραδείγματα αναφέρουμε την καθ’ έξιν υπέρβαση του προϋπολογισμού των έργων οδοποιίας, την ιλιγγιώδης υπέρβαση του προϋπολογισμού των Ολυμπιακών Αγώνων, τις αναθέσεις έργων σε ιδιωτικές εταιρίες για τη μηχανογράφηση των δημοσίων υπηρεσιών, για την πιστοποίηση υπηρεσιών, για τη συλλογή των φόρων, και για να μην σας κουράσω απαριθμώντας ένα σωρό περιπτώσεις, για ο,τιδήποτε μέχρι πρότινος παρείχε το κράτος. Κι όλα αυτά με ένα και μοναδικό στόχο: την εξοικονόμηση πόρων από τους δημοσίους υπαλλήλους βαμπίρ και τους συμβασιούχους, αναπληρωτές και ωρομίσθιους δράκουλες.

Έχοντας λοιπόν στο μυαλό τόσο τις ΣΔΙΤ που ήδη τρέχουν, όσο και αυτές που θα ανθίσουν στο μέλλον, και οι οποίες θα είναι πολλαπλάσιες των σημερινών, θα ήθελα να ρωτήσω το αυτονόητο, αν δηλαδή κάθισε ποτέ κανείς να τις μετρήσει, κι αν κάθισε ποτέ κανείς να βάλει στο χαρτί τους αρχικούς και τελικούς λογαριασμούς. Να τους συγκρίνει απλά μεταξύ τους, και όχι να κάνει το πιο επίπονο, να συγκρίνει δηλαδή τα κόστη τους με αυτά του δημοσίου, και μετά απ’ όλα αυτά να έρθει και να ζητήσει το λόγο για τη διαφορά.

Απ’ όσο ξέρω κανείς, στο βαθμό που ο σάκος του μποξ των μισθωτών συνέχιζε να κάνει τη δουλειά του. Πόσα λοιπόν φαγώθηκαν μ’ αυτό τον τρόπο απ’ το δημόσιο όλα τα χρόνια, απ’ το ’74 και μετά; Πόσα τρώγονται ακόμα και σήμερα, μέσα στην τόση δυσπραγία και αγανάκτηση; Αν πάρουμε τα δυο γνωστά παραδείγματα του Μεγάρου του Λαμπράκη και τους «άμισθους» συμβούλους του Γερουλάνου, που μόνο άμισθοι δεν ήταν, όπως αποδείχτηκε με έγγραφο που έβγαλε στο φως η Ελευθεροτυπία, κι αν υποθέσουμε ότι η ίδια φάμπρικα συνεχίζεται και με τους τόνους των «άμισθων» συμβούλων της κυβέρνησης και του πρωθυπουργού προσωπικά, τότε έχουμε κάθε λόγο να υποπτευόμαστε ότι η αρπαγή του δημοσίου συνεχίζεται ακάθεκτη.

Και δεν είναι μόνο ελληνική η αρρώστια. Διάβαζα σήμερα για τον δημοσιογράφο του Democracy Now και New York Daily News, JuanGonzalez, o οποίος τιμήθηκε με το βραβείο Polk στην Αμερική για την αποκάλυψη σκανδάλου του δημάρχου της Ν. Υόρκης Bloomberg, της γνωστής οικογενείας, σχετικά με την εξωφρενική υπερτιμολόγηση από εξωτερική εταιρία, του συστήματος μηχανογράφησης για τη μισθοδοσία των υπαλλήλων, το οποίο από $60 εκατ। που είχε κοστολογηθεί αρχικά, έφτασε στο τέλος στα $700 εκατ. Στην πορεία ο δημοσιογράφος βρέθηκε αντιμέτωπος με στρατιές συμβούλων, γύρω στους 300(!), οι οποίοι αμείβονταν με ένα μέσο μισθό $400,000, και με εταιρίες-φαντάσματα που έστηναν οι σύμβουλοι για να ξεπλένουν τα χρήματα στη Ρωσία.

Κι αυτό είναι μόνο η κορυφή του παγόβουνου, απεφάνθη ο Juan.

http://e-cynical.blogspot.com/