Το περιστατικό είναι πραγματικό. Όχι ότι δεν γνωρίζαμε ότι συμβαίνει, αλλά ήρθε και μας το υπενθύμισε με εύγλωττο τρόπο η πραγματικότητα. Πέμπτη, λοιπόν, 24 Φεβρουαρίου, σε εκδήλωση που οργάνωσε ο ΟΑΕΔ στη Θεσσαλονίκη, από κοινού με το Ευρωπαϊκό Δίκτυο EURES και τη συνεργασία του γραφείου διασύνδεσης του ΑΠΘ, όπου καταγράφηκε μια κατάσταση «πατείς με, πατώ σε».
Περισσότεροι από 500 Θεσσαλονικείς, στη συντριπτική τους πλειονότητα κάτω των 40 χρόνων, έσπευσαν στο χώρο που εκτυλίχθηκε το γεγονός, με σκοπό να αντλήσουν πληροφορίες για τυχόν ευκαιρίες εύρεσης εργασίας σε άλλες χώρες της Ευρώπης, καθώς και για να αφήσουν τα στοιχεία τους, σε περίπτωση που…
Οι δυνάμει οικονομικοί μετανάστες, γιατί περί αυτού πρόκειται, ήταν κατά τεκμήριο πολύ σπουδαγμένα παιδιά. Μηχανολόγοι, φαρμακοποιοί, γιατροί, μηχανικοί και ούτω καθ’ εξής. Όλοι τους με βαρύ βιογραφικό. Πτυχίο, μεταπτυχιακό, διδακτορικό και άλλα πολλά (πολεμο)εφόδια, έτοιμα από καιρό να τα ρίξουν στη μάχη για την εξασφάλιση των προς το ζην. Εις μάτην, όμως, διότι σε άλλη περίπτωση δεν θα ήταν εκεί. Γιατί ήταν που ήταν στραβό το κλήμα στον εργασιακό τομέα της χώρας, ήρθε κι η οικονομική κρίση που έκανε τα πράγματα ακόμη πιο δύσκολα.
Είναι ενδεικτικό ότι μόλις τα τελευταία δύο χρόνια, περισσότεροι από 1.200 Θεσσαλονικείς έχουν «παρελάσει» από το γραφείο του συμβούλου Eures, στο παρατηρητήριο Πύλης Αξιού του ΟΑΕΔ, οι οποίοι δήλωσαν το ενδιαφέρον τους για δουλειά στην Κύπρο, τη Γερμανία, την Ολλανδία και τις σκανδιναβικές χώρες. Και πόσοι άλλοι που ψάχνονται μόνοι τους. Ήδη, για να επικαλεστώ το περιβάλλον στο οποίο κινούμαι, η Κατερίνα (αρχιτέκτονας) και ο σύζυγός της Παναγιώτης (ξυλουργός), λίγο πριν από τα Χριστούγεννα μετανάστευσαν στο Λονδίνο, ο Κώστας (πολιτικός μηχανικός) ψάχνει ευκαιρία σε ευρωπαϊκή χώρα να φύγει και ο Σταύρος (ψυκτικός), με τις αναδουλειές που υπάρχουν, έχει αρχίσει να το συζητά.
Κι εδώ, ίσως, να κρύβεται ένας από τους μεγαλύτερους κινδύνους που αντιμετωπίζει ήδη η χώρα. Οι μισθοί και οι συντάξεις στο Δημόσιο έχουν, πράγματι, περικοπεί δραστικά και πιθανότατα το «μαχαίρι» θα μπει ακόμη πιο βαθιά προσεχώς, αφού έως το 2014 πρέπει να εξοικονομηθούν κατά τι πάνω από 25 δισ. ευρώ. Στον ιδιωτικό τομέα, πάλι, οι απολύσεις, οι ελαστικές μορφές εργασίας, οι πιέσεις για περισσότερη δουλειά και αυξημένη παραγωγικότητα με μικρότερες αμοιβές και δικαιώματα είναι στην καθημερινότητα. Ο αγώνας για τη δημοσιονομική προσαρμογή είναι μόλις στην αρχή του και κανείς δεν βάζει το χέρι του στη φωτιά -τουναντίον μάλλον- ότι οι κόποι και οι θυσίες που πραγματοποιούνται από το λαό θα πιάσουν τόπο.
Όλα αυτά είναι θέματα που πράγματι προκαλούν μεγάλο προβληματισμό για το τι μας περιμένει. Τι θα γίνει, όμως, και με το ανθρώπινο κεφάλαιο που φεύγει; Γιατί όταν αναφέρεται ο κ. Μ. Χρυσοχοΐδης στο φιλόδοξο στόχο της κυβέρνησης για υπερδιπλασιασμό των ελληνικών εξαγωγών, ως ποσοστό του ΑΕΠ, στα επόμενα λίγα έτη, είναι προφανές πως δεν αναφέρεται στην… «εξαγωγή εγκεφάλων».
Η χώρα «αιμορραγεί» και το ανησυχητικό είναι ότι «χάνει» το καλύτερο δυναμικό της. Αυτό, πάνω στο οποίο μπορεί και πρέπει να στηριχθεί για να πορευτεί στο μέλλον. Διότι, τα συγκεκριμένα παιδιά, επειδή ακριβώς είναι «δυνατά μυαλά», έχουν πίστη στις δυνάμεις τους και είναι πολύ πιθανό ότι στο εξωτερικό, όπου οι αξίες αναγνωρίζονται, θα βρουν το δρόμο τους. Το πρόβλημα είναι ότι συνεπεία της εξέλιξης αυτής θα έχει χάσει η Ελλάδα το δικό της. Άλλωστε, με μετριότητες ή συντηρητικούς μεσήλικες και άνω που, στο μεταξύ, θα έχουμε απομείνει εδώ, ποσό καλύτερη από μια μέτρια πορεία μπορεί κανείς να αναμένει γι’ αυτή τη χώρα; Εκτός και αν τελικά ο πρωθυπουργός τα καταφέρει και κάνει πράξη αυτό που εκστόμισε στο τελευταίο ταξίδι του στη Φινλανδία.
Ό,τι, δηλαδή, θα επιδιώξουμε να κάνουμε την Ελλάδα μια Φινλανδία του Νότου. Οπότε, όχι μόνο δεν θα χρειαστεί να φύγουν τα σπουδαγμένα νιάτα μας στο εξωτερικό (πού θα βρουν καλύτερα από μια Φινλανδία;) για να αναζητήσουν ευνοϊκότερες συνθήκες εργασίας και διαβίωσης, αλλά ίσως πειστούν να γυρίσουν και εκείνοι που ήδη έχουν ρίξει «μαύρη» πέτρα, γιατί δεν τους κρατούσε τίποτε πια εδώ. Οφείλω, απλώς, να παρατηρήσω ότι πρέπει να ξεκαθαρίσουμε τι ακριβώς επιθυμούμε. Γιατί με μια Φινλανδία, μια Δανία και μια Ιρλανδία του Νότου, θα χάσουμε τον μπούσουλα. Και χωρίς ξεκάθαρο στόχο, πώς να επιτύχεις;
Πηγή: ΗΜΕΡΗΣΙΑ, το είδα εδώ: http://www.inprecor.gr
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Ας είμαστε ευγενείς στο σχολιασμό.