Ο προαναγγελθείς θάνατος ενός πολιτικού συστήματος

 

Του ΔΗΜΗΤΡΗ ΤΑΝΝΗ

«Οταν η διοίκησις βιάζη, αθετή, καταφρονή τα δίκαια του λαού... το να κάμη τότε ο λαός επανάστασιν... είναι το πλέον ιερόν απ' όλα τα δίκαιά του και το πλέον απαραίτητο απ' όλα τα χρέη του».

Ρήγας Φεραίος
Το κράτος, ως θεσμική οντότητα, έχει πάντοτε αναφορά στην οργάνωση, την τάξη και την ασφάλεια του πληθυσμού που «εκπροσωπεί» ασχέτως ιδεολογίας, εποχής και αποτελέσματος.
Η εκπλήρωση των παραπάνω, σε συνδυασμό με ένα ανεκτό υλικό υπόβαθρο, υπάρχει περίπτωση να οδηγήσει σε σταδιακή παραλυσία των πολιτικών αντανακλαστικών μιας κοινωνίας, ειδικά αν δεν υπάρχει δυναμικό «αντίβαρο».
Συνεπώς, στην περίπτωση μιας ολομέτωπης αντικοινωνικής επίθεσης του κεφαλαίου, το μόνο βέβαιο είναι ότι δεν πρόκειται να προκύψουν εν μια νυκτί κινηματικές δομές που να μπορούν να «σηκώσουν το βάρος» της λαϊκής οργής και να τη μετουσιώσουν σε οργανωμένη δύναμη πάλης.
Αρκεί να αναλογιστούμε ότι η, πλήρως απαξιωμένη στα μάτια των εργαζομένων, ΓΣΕΕ παραμένει ο φορέας που μπορεί να προκαλέσει τη μέγιστη μαζική κινητοποίηση. Γι' αυτό και ο αστάθμητος παράγοντας του «αυθόρμητου» είναι κομβικός στη σημερινή συγκυρία και για το κίνημα αλλά και για το κράτος, που σε μια απέλπιδα προσπάθεια να αρπάξει την Ιστορία απ' τα μαλλιά καταργεί κάθε κατάλοιπο πολιτικού φιλελευθερισμού που είχε απομείνει ως δημοκρατικό άλλοθι και διώκει με μεθοδολογίες «ιδιώνυμου» τους «πολιτικά παρεκκλίνοντες» μαζί με συγγενείς, φίλους και... «συνοδοιπόρους».
Με αυτά τα δεδομένα, η «λαϊκή αυτοάμυνα» ως αντίληψη και πρακτική της καθημερινότητας εκφράζεται με μικρές καθημερινές «εχθροπραξίες» απέναντι στο ελληνικό πολιτικό κατεστημένο και στους υπερεθνικούς του υποβολείς, όσο αμελητέες κι αν αυτές φαίνονται... ακόμα και η κάθε λέξη έχει πλέον βαρύτητα. Το ενδιαφέρον είναι ότι το πολιτικό σύστημα έχει εκφυλιστεί σε τέτοιο βαθμό που δεν μπορεί καν να παραγάγει «εσωτερικές αντιστάσεις» (βασικό χαρακτηριστικό της «ευελιξίας» μιας αστικής δημοκρατίας), με αποτέλεσμα η αγανάκτηση των μεσαίων και κατώτερων στρωμάτων να γονιμοποιείται μέσω του πολιτικού ριζοσπαστισμού.
Σημαντικό ανάχωμα αποτελεί ο «αριστερός καλβινισμός» του κινήματος στις διάφορες μορφές του, που απαιτεί από τους πολίτες να ανταποκρίνονται σε «εξιδανικευμένα» πρότυπα και στερεότυπα, όπως έχουν δομηθεί βάσει της εκάστοτε «εσωστρέφειας»: «πολεμιστές», διανοούμενοι, αγωνιστές, ανθρωπιστές κ.ο.κ. Η κοινωνία, όμως, δεν λειτουργεί «κατ' εικόνα και καθ' ομοίωσιν» κανενός «ανώτερου προτύπου», ούτε κινείται με όρους ατομικής συνείδησης. Γι' αυτό και η κάθε διάθεση αντίστασης πρέπει να εκφράζεται όπως μπορεί και να αξιοποιείται αναλόγως. Αυτές οι μικρές εκφράσεις είναι που αρχίζουν να αλλάζουν τις νοοτροπίες και τους ανθρώπους, μετατρέποντας την οργή και την αγανάκτηση από ατομικό αδιέξοδο σε κοινωνική επιταγή.
Το «δεν πληρώνω» δεν είναι «καπρίτσιο», αλλά η πολεμική ιαχή της ελληνικής κοινωνίας που διεκδικεί το αυτονόητο δικαίωμά της στην... επιβίωση και στη διαχείριση της συλλογικής της ιδιοκτησίας.
Καθώς φαίνεται, μέσω της διαφαινόμενης χρεοκοπίας του πολιτικού συστήματος, κάνουμε τα πρώτα μας αδιαμεσολάβητα βήματα προς το πολιτικό σκέπτεσθαι και πράττειν.
Ηκοινωνία βρίσκεται σε φάση ζύμωσης και επανακαθορισμού, συστρατευόμενη σιωπηρά αλλά πολύμορφα και πολυεπίπεδα ενάντια σε ένα ημιοθωμανικό καθεστώς που, φτιασιδωμένο σαν «ευρωπαϊκή δημοκρατία», αγόραζε κοινωνική συναίνεση με δανεικά, πριονίζοντας, παράλληλα, την πραγματική οικονομία και ροκανίζοντας το δημόσιο χρήμα.
Και τώρα που τελείωσαν τα «κόκαλα», γυαλίζουν τα όπλα... Το πολιτικό κατεστημένο αντιλαμβάνεται την ελληνική επικράτεια και όσους ζουν εντός της σαν, κληρονομική και ελέω Θεού, ιδιοκτησία του και το πρωτεύον ερώτημα είναι ώς πού θα φτάσουν για να προασπίσουν αυτά τα κοτζαμπάσικα προνόμια. Οι σημερινές τρομοδίκες-κουκλοθέατρα είνα ενδεικτικές τού πώς θα γίνονται στο εξής οι πολιτικές διώξεις, είτε πρόκειται για διαδηλωτές είτε απεργούς είτε κατοίκους της Κερατέας κ.ο.κ. Λέξη-κλειδί: Αδίστακτοι...

http://www.enet.gr