Η «Οικονομία του Χάους» θέλει διαλυμένα κράτη

Όπου δεν θα υπάρχει μεγάλη αντίδραση από τους «πολιτισμένους» λαούς της Δύσης, θα χρησιμοποιούνται βόμβες για τη διάλυση των κρατών και την επικράτηση της «οικονομίας του χάους»

Είναι φανερό, ότι η επιχειρούμενη ανάλυση των δραματικών γεγονότων -πολεμικών και οικονομικών- που διαδραματίζονται στη Μεσόγειο και την Ευρώπη, όταν γίνεται με τη συμβατική ματιά και με βάση ορισμένα κοινωνικά στερεότυπα, δεν μπορεί να οδηγήσει σε ασφαλή συμπεράσματα.

Αφορμή μου δίνει ανταποκριτής από τη Λιβύη, που υποστήριξε ότι η Ευρώπη δεν θέλει τη διχοτόμηση της Λιβύης, ότι θέλει να επανέλθει η ηρεμία στη χώρα, διότι η συνεχιζόμενη αναταραχή έχει άμεσες επιπτώσεις στις οικονομίες των ευρωπαϊκών χωρών, κυρίως λόγω αύξησης τιμής του πετρελαίου, και ότι θα εμποδίσει -η Ευρώπη- προοπτική διχοτόμησης της χώρας αυτής.

Πράγματι, δεν επιζητά η Δύση τη διχοτόμηση. Άλλο είναι όμως το θέμα. Ποιος τη λογαριάζει τη Δύση; Οι κυβερνήσεις των δυτικών χωρών αποφασίζουν για τις τύχες των λαών τους, κι ακόμη περισσότερο για τις τύχες των άλλων λαών; Αυτά συνέβαιναν σε άλλες εποχές. Δεν έγινε ακόμη αντιληπτό, πως οι κυβερνήτες -ακόμη και των Η.Π.Α.- μετεβλήθησαν σε διαχειριστές πολιτικής, που δεν εκπονείται από αυτούς;

Αν οι Η.Π.Α. είναι το «αφεντικό», πώς μπορεί να εξηγηθεί ότι ανατρέπουν «δικούς» τους κυβερνήτες όπως τον Μουμπάρακ της Αιγύπτου, ή τον Μπεν Αλί της Τυνησίας, ή ακόμη και τον Μουσάραφ του Πακιστάν παλαιότερα, στον οποίον είχαν δώσει μάλιστα πυρηνική τεχνογνωσία; Η λογική λέγει, ότι οι ισχυροί επιζητούν με δικούς τους ανθρώπους την ύπαρξη ηρεμίας σε περιοχές όπου έχουν συμφέροντα. Και ανατρέπουν -προκειμένου να ελέγξουν- τους απείθαρχους, που παρεκκλίνουν από τη γραμμή. Δεν είναι άγνωστο αυτό σ’ εμάς τους Έλληνες. Γιατί επομένως, αντί της σταθερότητας επιθυμούν την αστάθεια, αντί της ηρεμίας την αναταραχή, αντί ισχυρών συμμαχικών κρατών, τα μετατρέπουν σε αδύναμα και ενδεχομένως καθόλου φιλικά;

Η μόνη εξήγηση είναι, ότι μπήκαμε σε μια άλλη εποχή, όπου τα παραδεγμένα -τα κοινωνικά στερεότυπα- έχουν μεταβληθεί. Η εξουσίαση των κρατών, δεν περνά πλέον μέσα από τη στρατιωτική ισχύ του αφεντικού, αλλά μέσα από τα χρηματοκιβώτια των 5-10 χρηματοπιστωτικών οίκων, που κατόρθωσαν χωρίς πολύ θόρυβο, να αποκτήσουν τέτοια ισχύ για να επιβληθούν, που δεν χρειάζονται πλέον ούτε πυρηνικά, ούτε διαστημικά όπλα.

Πιστεύω απόλυτα ότι ο κ. Ομπάμα αιφνιδιάστηκε από τα γεγονότα. Δεν ήταν δικής του έμπνευσης. Άλλωστε, εδώ και πολλά χρόνια υποστηρίζω ότι δεν είναι οι Η.Π.Α η υπερδύναμη, αλλ’ απλώς στο έδαφος των Η.Π.Α. είναι η έδρα της. Η οποία έδρα στον οικονομικό τομέα φαίνεται ότι μετατοπίστηκε στην Ασία (προς βλάβη των Η.Π.Α. και της Ευρώπης). Και οι καινούργιοι αφέντες της «Νέας Εποχής» -την οποία αφελώς ή εν γνώσει, κάποιοι ημέτεροι προπαγανδίζουν- γνωρίζουν πως από τη διατήρηση στρατευμάτων σε όλα τα σημεία της γης, ασφαλέστερη και οικονομικότερη είναι η εξουσίαση των λαών μέσω της τραπεζικής πίστης. Κάποτε, ο Κλεμανσώ είχε πει ότι το σίδερο των κανονιών είναι φτιαγμένο από το ίδιο μέταλλο με την πέννα των διπλωματών. Τώρα την πέννα την κρατούν οι δανειστές.

Όπου δεν θα υπάρχει μεγάλη αντίδραση από τους «πολιτισμένους» λαούς της Δύσης, θα χρησιμοποιούνται βόμβες για τη διάλυση των κρατών και την επικράτηση της «οικονομίας του χάους». Για τις δυτικές χώρες, αρκεί η αποσύνδεση των απαραίτητων ιστών για τη συνοχή των κοινωνιών και η διάσπαση θα έρθει μόνη της με το χρόνο.

Για όσους δεν θέλουν να αντιληφθούν τι συμβαίνει, υπενθυμίζω: Στη Σκωτία, μετά από 300 χρόνια, έγινε συζήτηση στο Κοινοβούλιό της για απόσπαση από το Βρετανικό Βασίλειο. Στο Βέλγιο, ο ίδιος ο πρωθυπουργός δήλωσε ότι το κράτος πρέπει να διασπαστεί, διότι δεν μπορούν να συνυπάρξουν Φλαμανδοί και Βαλόνοι. Η Γροιλανδία ζήτησε να ανεξαρτητοποιηθεί από τη Δανία. Στην Ιταλία η Λίγκα του Βορά, που συγκυβερνά με τον Μπερλουσκόνι, ζήτησε να χριστεί στα δύο το κράτος, διότι ο Βοράς δεν μπορεί «να ταΐζει τους Έλληνες του Νότου». Στην Ισπανία, ο Θαπατέρο έδωσε αυτονομία στην Καταλωνία (έχουν φυσικά και οι Βάσκοι) και ζητα η Αραγωνία και η Γαλλικία.

Δεν θα κουράσω τον αναγνώστη αναφέροντας και άλλες χώρες, αφού σε κάθε μια θα βρεθεί και κάτι υποκινούμενο. Να πω μόνο, ότι η οικονομική κρίση που κτυπά τα κράτη, δεν είναι το πρόβλημα. Είναι το εργαλείο για το πραγματικό πρόβλημα, που το περιέγραψε ο κ. Γ. Παπανδρέου ως «απώλεια εθνικής κυριαρχίας» και για το οποίο μας προϊδέασε η κ. Ψαρούδα-Μπενάκη, όταν ως πρόεδρος της Βουλής απευθύνθηκε στον πρόεδρο της Δημοκρατίας, λέγοντάς του πως αναλαμβάνει το έργο του σε μια εποχή που «τα εθνικά σύνορα και ένα μέρος της εθνικής κυριαρχίας θα περιορισθούν» (δείτε το εδώ).

http://www.voria.gr